11 กุมภาพันธ์ 2546 20:34 น.
กวีขี้อาย
ฉันมันก็แค่ผู้หญิง ที่หยิ่งยโสโอหัง
เป็นคนที่ไม่จริงจัง มีหวังมีพลังสู้ไป
และเธอก็แค่ผู้ชาย ที่ใช้ไม่ได้สักอย่าง
มีรักก็ทำให้พัง มีหวังก็ล่มสลาย
ไอ้ฉันก็แค่ผู้หญิง แต่หยิ่งและมีศักดิ์ศรี
ไม่ยอมถูกใครยำยี ต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของตน
แต่เธอเป็นถึงผู้ชาย มากมายกำลังเข้มแข็ง
แต่พอเจอปัญหาอย่างแรง กับแสดงความอ่อนแอแพ้ออกมา
นี่หรือนี่คือผู้ชาย เพศวัยที่เป็นผู้นำ
เห็นเธอแล้วฉันก็ขำ ดูทำเหมือนคนใกล้ตาย
ก็แค่อกหักกลับมา ทำท่าเหมือนคนสิ้นหวัง
ก็โง่..รักคนไม่จริงจัง แล้วยังทำเป็น..เสียดาย..
( ก็ฉันเตือนเธอแล้ว)
2 กุมภาพันธ์ 2546 18:49 น.
กวีขี้อาย
ความรักไม่ได้เกิดมาจากความทุกข์ และการช่วงชิง
ความรักเกิดจากใจที่ปรารถนาดี และตัวเองก็มีสุข
สุขที่ได้เห็นความรัก และสุขที่ความรักทำให้เกิดสิ่งดีงาม
คนที่ทุกข์เพราะความรัก..ทุกข์เพราะต้องช่วงชิงรักมา
และทุกข์ยิ่งนักที่ไม่อาจได้ความรักนั้นมาครอบครอง
คน..คน..นั้นไม่รู้จักความรัก
คน..คน..นั้นไม่รู้จักความปรารถนาดี..
หากแต่คน..คน..คน..นั้นรู้จักแต่ คำว่า ชัยชนะ
หน้าส่วนตัว
856
