21 สิงหาคม 2548 15:05 น.
กล่องดนตรี
กระจกบาง โปร่งแสง และไร้รูป
จะคลำจูบ ก็รู้สึก แต่มองไม่เห็น
ก็เข้าใจ คงเบื่อหน่าย ความยากเย็น
มองไม่เห็น จึงไม่แคร์ ไม่เห็นใจ
คนแล้ว คนเล่า ที่จากหนี
เลยไม่มี ใครมา มอบรักให้
เจ็บก็แล้ว ปวดก็แล้ว ตรงหัวใจ
แต้ก็ไม่ ไม่มี เลยแม้เงา
และแล้ว ก็มีคน เดินเข้ามา
บอกกันว่า "คนไร้เงา ฉันเปลี่ยวเหงา"
อยากให้ช่วย มอบความรัก ช่วยบรรเทา
อาการเหงา ที่ค้างคา มาแรมปี
กระจกโง่ ช่างไม่รู้ จึงได้รัก
เบาหรือหนัก ก็จะช่วย ไม่คิดหนี
"เจ็บปวดไหม?" เฝ้าคอยถาม เธอคนดี
ฉันคนนี้ จะบรรเทา ให้เบาใจ
เพียงไม่นาน อาการเหงา เศร้าเริ่มส่าง
คนเริ่มร้าง ร่างเริ่มหาย พูดเฉไฉ
"ฉันไม่ว่าง ไม่รู้เลย หรืออย่างไร"
ตวาดให้ กระจกเศร้า ร้าวรานใจ
แล้วก็จาก หายไป ไม่มาพบ
กระจกน้อย สบหน้าน้ำตาไหล
ไปอีกแล้ว คนที่ฉันรักจากใจ
จากแสนไกล คงไม่กลับ ย้อนคืนมา
เพียงมองหา จากความใส ของกระจก
ใจก็ตก ปลงความช้ำ เจ็บหนักหนา
คงไม่มี ทางพบ เปล่งวาจา
แล้วกายา ก็แหลกลง เพียงละออง
ผงระยิบ สะท้อนแสง แสนสงสาร
ยังต้องการ จะได้พบ แม้เพียงมอง
แค่อยากเห็น อยากให้ผง พันละออง
ได้จับจอง ที่พักพิง ในใจใคร
16 สิงหาคม 2548 14:14 น.
กล่องดนตรี
เรื่องราวในอดีตที่ผ่านพ้น
หัวใจคนก็หล้นหายไร้ที่ตั้ง
หาไม่เจอ ยิ่งควานหา ยิ่งประดัง
เจ็บอย่างจัง ที่ตรงนี้ ไร้หัวใจ
ก้อนเลือด เนื้อนิ่ม อยู่บนพื้น
ส่วนเจ้าของ กลับนิ่งยืน อยู่ตรงนั้น
ลืมไปแล้ว เจ้าหัวใจ แสนระกำ
ถูกขย้ำ ทิ้งข้างทาง ที่เดินมา
หน้าส่วนตัว
1253
