25 พฤษภาคม 2547 22:43 น.
กล่องดนตรี
น้ำตา...มักมาพร้อมกับความเศร้า
รู้รึเปล่ามันฝังลึกสักเพียงไหน
ความรู้สึกที่ฝังรากลึกลงในใจ
เจ็บแค่ไหนก็ทำได้แค่หลั้ง...น้ำตา
วันเวลา...แม้ผ่านเวียนพ้นข้ามคืน
เราก็ทนฝืนยิ้มได้แม้จะเศร้า
แต่ยิ่งยิ้มยิ่งฝืนยิ่งบางเบา
ยิ่งต้องเศร้าเพราะหมดหวัง...จะลืมมัน
สุดท้ายแล้ว...น้ำตาก็ยังไม่แห้ง
ยังไม่แร้งหมดไปจากความเศร้า
ยังคงเอ่อ...และไหลมาให้เรา
คนโง่เขลาได้คอยเช็ดอยู่ทุกวัน
25 พฤษภาคม 2547 22:25 น.
กล่องดนตรี
น้ำตา...มักมาพร้อมกับความเศร้า
รู้รึเปล่ามันฝังลึกสักเพียงไหน
ความรู้สึกที่ฝังรากลึกลงในใจ
เจ็บแค่ไหนก็ทำได้แค่หลั้ง...น้ำตา
วันเวลา...แม้ผ่านเวียนพ้นข้ามคืน
คนเราก็ฝืนยิ้มได้แม้จะเศร้า
แต่ยิ่งยิ้มยิ่งฝืนยิ่งบางเบา
ยิ่งต้องเศร้าเพราะหมดหวัง...จะลืมมัน
สุดท้ายแล้ว...น้ำตาก็ยังไม่แห้ง
ยังคงแฝงไปด้วยทุกความเศร้า
แม้อยากลืมแค่ไหนไม่ต้องเดา
ก็ต้องเฝ้ารอลืมมัน...พร้อมน้ำตา
13 พฤษภาคม 2547 21:57 น.
กล่องดนตรี
ถึงจะโง่...แต่ก็มีหัวใจ
รับได้ไหม...ในความรู้สึกฉัน
ที่ยังคง...รอคอย...และนับวัน
ให้เธอนั้น...ช่วยที...โปรดเห็นใจ
12 พฤษภาคม 2547 19:14 น.
กล่องดนตรี
ความหวังที่เธอให้...ในทุกครั้ง
มันคอยรั้งให้ฉันอยู่ตรงนี้
ทั้งที่มันเจ็บมันปวดขึ้นทุกที
ก็ยังดีสำหรับคนอ่อนแอ
คนที่ฉันเป็นอยู่ในตอนนี้
คือคนที่...ไม่มีค่าในทุกครั้ง
คนที่ทุกวันคอยนั่งฟัง
และปิดบังความจริงจากหัวใจ
12 พฤษภาคม 2547 15:45 น.
กล่องดนตรี
ฉันรู้ตัวดีว่าฉันโง่
สมองโต..แต่โง่ไร้ความรู้
พอมองเธอ...แล้วฉันมาคิดดู
ฉันพอรู้...ทำไมเธอรังเกียจกัน
หน้าส่วนตัว
772
