28 กุมภาพันธ์ 2547 22:46 น.
กลิ่นดิน
เหงา เศร้า
ไม่มีเรา ไม่มีเขา
ทุกอย่างมันเป็นสีเทา
ไม่มีเขา เราจะอยู่ไปทำไม
ชีวิตมันมีแต่ความเศร้า
มีเพียงเงาของเราอยู่รอบข้าง
เดินเตาะแตะเตะฝุ่นไปตามทาง
ร้องครวญครางว่า เหงาจัง
28 กุมภาพันธ์ 2547 22:42 น.
กลิ่นดิน
ความรู้สึกเหงา ความรู้สึกเศร้า
ความรู้สึกที่มีเงาเป็นเพื่อน
ความรู้สึกที่ คนอื่นไม่เหมือน
ความรู้สึกที่มันกระเทือนใจ
ความรู้สึกเหมือนตัวลำพัง
ความรู้สึกที่เหมือนฟ้าไม่ได้สร้างสรร เรามาให้
ความรู้สึกที่ไม่มีกำลังใจ
คือเมื่อตอนที่ไม่มีเธอ
2 กุมภาพันธ์ 2547 20:16 น.
กลิ่นดิน
ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไป
ถ้าไม่มีใจบอกกันตรงๆก็ได้
ไม่ใช่หาคำพูดสวยๆมาอ้าง
ว่าฉันดีเกินไป
ฉันดีเกินไปสำหรับเธอตรงไหน
เธอบอกมาสิแล้วฉันจะเปลี่ยนให้
ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอเปลี่ยนใจ
กลับมารักกันได้ไหมคนดี
2 กุมภาพันธ์ 2547 20:11 น.
กลิ่นดิน
กูร่ำเรียนไม่ได้ เลยวา
เขียนอ่านการศึกษา บ่กุ้ง
เรียนไปไม่รุ่งนา แม่ด่า ทั้งปี
สอบกี่ที่เหมือนซ้อม ซ่อมแล้ว ซ่อมอีก
1 กุมภาพันธ์ 2547 16:02 น.
กลิ่นดิน
มีรัก...ทำไมเมื่อรักแล้วต้องเศร้า
มีรัก...แล้วก็ต้องเหงาเมื่อรักเลิก
มีรัก...เหมือนเป็นเงินที่ให้เบิก
มีรัก...แล้วเลิกเบิกไม่คืน
ไร้รัก...เราอยู่ได้เช่นไร ?
ไร้รัก...แล้วใจจะไปอยู่ไหน
ไร้รัก...แล้วเจ้าจะอยู่กับใคร
ไร้รัก...ร่วงโรยเหมือนเวลา
รู้รัก...เริ่มต้นเมื่อตอนเกิด
รู้รัก...แลกเปลี่ยนเวียนความสุข
รู้รัก...ประจักษ์หมดความทุกข์ ?
รู้รัก...เป็นเช่นไรใครบอกที
ร้างรัก...หนาวเหน็บเจ็บทั้งจิต
ร้างรัก...สิ้นคิดทุกข์สรม
ร้างรัก...อกหักนรกตรม
ร้างรัก...เหมือนจมลงกลางิจตใจ
หลุกรัก...ลึกนักปีนไม่ขึ้น
หลุมรัก...ลมมึนตาบอด
หลุมรัก...เหมือนไม่มีทางรอด
หลุมรัก...คนตาบอดก็ตกหลุม
เกลียดรัก...รักแล้วก็ต้องเลิก
เกลียดรัก...รักบังเกิดก็สูญหาย
เกลียดรัก...อยากหนีไปจนวันตาย
เกลียด...ยิ่งนักความรักที่หลอกลวง
หน้าส่วนตัว
902
