30 พฤษภาคม 2554 18:04 น.
กลั่นแก้ว
พ่อ แม่ พาเด็กน้อยคนหนึ่งมาหาหมอที่โรงพยาบาล เพราะถูกเพื่อนๆ แกล้งแรงๆ ล้อเลียนว่าเป็นตัวประหลาด
แต่เธอบอกว่าเธอเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ที่ไม่ว่าใครจะทุบตีแรงๆ เตะ ต่อยกับเพื่อน หรือแม้แต่เอาลวดเย็บกระดาษเย็บเนื้อตัวเองจนเลือดซึม เธอก็ไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย
จนคุณหมอตะลึงพรึงเพริดไปกับความมหัศจรรย์ของเด็กน้อยคนนี้ แต่เมื่อวินิจฉัยอย่างละเอียดแล้วปรากฎว่าเด็กน้อยคนนี้มีเนี้องอกในสมองที่ไปกดทับเส้นประสาทส่วนรับรู้ความเจ็บปวด ทำให้ไม่ว่าเพื่อนๆ จะทุบตี เตะต่อยแรงแค่ไหนก็ไม่เจ็บ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเด็กน้อยคนนี้บอบช้ำไปทั้งตัว ทั้งภายใน และภายนอก มีรอยบาดแผลเต็มไปหมด ถ้ายิ่งปล่อยให้นานกว่านี้ เด็กน้อยคนนี้ ต้องตายแน่ๆ นี่ไงละผลของการไม่รับรู้ ไม่รู้จักควมเจ็บปวด
หลังจากผ่าตัดเด็กน้อยคนนี้เรียบร้อยแล้ว อาจารย์หมอในเรื่องพูดขึ้นมาประมาณว่า เราทุคนควรจะเรียนรู้จากเด็กน้อยคนนี้ให้มาก เพราะความเจ็บปวดไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจที่เราเจอไม่ใช่ว่ามันให้แต่ผลร้าย แต่มันช่วยเตือนใจเรา ช่วยให้เราได้เรียนรู้ โตขึ้น และสอนใจไห้ไม่ก้าวพลาดให้ต้องเจอเรื่องเจ็บๆ อย่างนั้นอีก ประโยคนี้ในเรื่องเราชอบที่สุด
"Messing up is what make you a person. That's how we learn While we Found joy and things we won't plan for things we never think it's coming"
28 พฤษภาคม 2554 18:14 น.
กลั่นแก้ว
ร้อน ร้อน ร้อน ร้อน ร้อนจังเลย
วันนี้ทำอะไรดีหยุดพักผ่อนสมองหนึ่งวัน พรุ่งนี้เริ่มใหม่
อ่านหนังสือ ดูทีวี ท่องเน็ต ทำไรดี เบื่อจังเลยร้อนด้วย
ปิ้ง????? ไปทะเลดีกว่า ไม่ต้องเตรียมอะไรเลยไปหาเอาข้างหน้า
เสื้อยืด กางเกงขาสั้น
หยิบหมวกหนึ่งใบแล้วก็ไม่ลืมแว่นกันแดดเพราะร้อนมาก ขับรถออกมา
ไกลเหมือนกันนะเนี้ย เริ่มหมดแรง..แต่ใจซิไม่ยอมแพ้ไปถึงก่อนแล้ว
เย้เห็นทะเล...แล้วก็มาถึงจนได้.ด้วยความ.ปลอดภัย
หาที่คนไม่พลุกพล่าน ขับเรื่อยๆ มาเกือบสุดหาดแล้วก็เห็นร้านซีฟู้ด
คนไม่มากมีที่นั่งริมทะเลด้วยร้านนี้แหละจอดรถดีกว่า
จอดรถใส่หมวกและแว่นกันแดดเพื่ออำพราง
สอดส่ายสายตาไปทั่วเห็นแล้วที่นั่งติดริมทะเล
เดินไปนั่งเห็นพนักงานสองคนเกี่ยงกันเข้ามาแล้วซุบซิบกัน
อะไรกันมีอะไรผิดปรกติหรือเปล่าเนี้ยะเราเริ่มสำรวจตัวเองไม่มีอะไรนี่
พนักงานก็เลยเดินมาหาแล้วถามว่า
Can you speak English?
ฮืม??? งง??/ เป็นไก่ตาแตกเลยเราไรเนี้ยะเราเข้าร้านอาหารซีฟู้ดนี่ไม่ได้เข้าร้านอาหารฝรั่งนี่แล้วทำไมถึงพูดภาษาปากิตคิดอยู่ในใจ
ปากก็พูดไปมั่วๆๆ
No, I connot.
พูดไทยได้เปล่า???
พนักงานหัวเราะเราก็หัวเราะไปด้วยเฮ้อ เฮ้อ ขำไม่ค่อยออกเลยเรา
พนักงานบอกว่านึกว่าไต้หวัน หรือฮ่องกง แหมะ แหมะคิดในใจอีกดีไม่บอกว่าเหมือนเขมร ชิชิ
แล้วก็เลยสั่งส้มตำผลไม้เผ็ดๆนะไม่ต้องหวานเพราะว่าหวานอยู่แล้ว อิอิอิ
แล้วก็ลาบกุ้ง ปลากระพงนึ่งมะนาวสามอย่างพอแล้วเพราะมีคนค่อนแคะว่าเราอ้วนชิชิ แล้วจะผอมให้ดู 555 แต่ว่าสองอย่างที่ห้ามไม่ได้
1.ปาก(บังคับให้หยุดกินไม่ค่อยได้เลย)อย่าเข้าใจผิดกันนะตัวเอง
2.ใจนี่ซิมันลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้เอิ๊กม้าวแดด
เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ ปล่อยความเหนื่อยล้าให้ลอยไปในทะเล
แต่ว่า..ทะเลสวยจังเลยสีฟ้าใสกระทบกับแดดสะท้อนระยิบ ระยิบ
ปู ปลาคงว่ายน้ำกันอย่างสนุกสนานน่าอิจฉา..
เรานั่งมองตังเกชาวเลออกเรือไปหา ปลา วิถึชาวบ้าน อยู่อย่างพอเพียง
สงบ และคงจะมีความสุขไม่น้อย...
เหม่อมองพื้นทรายสีขาวที่ผู้คนเดินเหยียบย้ำไปมาเป็นรอยเท้า
จิตใจก็ล่องลอยไปถึงอะไรต่อมิอะไรมากมาย...เฮ้อ...
แล้วก็กินเล่นจนแน่นเต็มพุงเลย..นี่ขนาดกินเล่นนะเนี้ยะ
เฮ้อได้เวลากลับบ้านแล้ว...
14 พฤษภาคม 2554 20:29 น.
กลั่นแก้ว
เรื่องราวมากมายหลายอย่างในชีวิต..
เป็นบทเรียนที่สอนการก้าวเดิน...ให้เราแข็งแกร่ง
อุปสรรคต่างๆมากมายเพื่อให้เราได้เรียนรู้..
แต่บางครั้งการก้าวเดิน...เรากับหวาดกลัว...
กลัวไปทุกสิ่ง..กลัวทุกอย่าง..กลัวการเริ่มต้น
ทั่งที่หัวใจขอเราเดินล้ำหน้าตัวเราไปเสียอีก
ตัวฉันเองไม่สามารถขี่จักรยานได้เพราะ..
เคยล้ม...บาดแผลหรือล่องลอยไม่มีให้เห็น
แต่ความรู้สึกที่กลัวเจ็บ..ทำให้ฉันไม่สามารถ
ขี่จักรยานได้...ทั้งที่ฉันก็อยากจะขี่ให้ได้เหมือนคนอื่นๆ
(ฉันได้แต่คิดว่าชาตินี้ฉันคงไม่สามารถปั่นจักรยานได้)
ทั้งที่หัวใจของฉันอยากจะปั่นจักรยานไปตามทางที่ยาวไกล
13 พฤษภาคม 2554 12:57 น.
กลั่นแก้ว
วันนี้ฉันเดินทาง..ไปเยี่ยมคนพิเศษ
ต้องรักษาตัวเป็นเดือน...แต่กำลังใจดีเยี่ยม
เพราะเขาคนนี้เป็นคนที่แสนดี...และมีไมตรีให้ทุกคน
จิตใจเขาเข้มแข็งและทรนง...ซื่อตรงต่อทุกสิ่ง
วันเวลาได้นำพาให้เรามาได้รู้จักกัน
แม้เป็นเพียงระยะเวลาที่แสนสั้น..
แต่เหมือนฉันได้รู้จักเขาเป็นอย่างดี
ฉันไม่มีของฝากไปเยี่ยม
มีแต่ความจริงใจไปเยี่ยม
วันนี้...ฉันเห็นรอยยิ้มของเขา
รอยยิ้มและแววตา
ปราถนาของหัวใจ
ใสซื่อและบริสุทธิ์
ดุจมณีแก้วแววสดใส
แค่นี้ก็ทำให้ฉันดีใจแล้วและคิดว่าในไม่ช้า..
อาการป่วยเขาคงจะหายโดยเร็ว...
รอยยิ้มและน้ำเสียงที่สดใสส่งผลให้ฉันมีรอยยิ้มด้วย..
แค่นี้ฉันก็สุขใจแล้ว....
8 พฤษภาคม 2554 07:17 น.
กลั่นแก้ว
นนทภูมิ....บ้านเด็กกำพร้าที่พิการซ้ำซ้อน..
ไม่สามารถถ่ายภาพได้..เจ้าหน้าที่ไม่ยอมให้ถ่ายภาพ
แต่ได้เก็บรวบรวมเรื่องราวไว้ในความทรงจำ...อย่างละเอียด
เพื่อมาถ่ายทอดให้เพื่อนๆ ได้รับรู้..ความรู้สึกสุขใจ..สบายใจ
แววตาของเด็กที่ว่าพิการทางสมอง..แต่เรากับมองว่าเขาสื่อสารกับเราได้..เราเห็นรอยยิ้มของเด็กๆ เราเห็นบางคนน้ำตาไหล....แต่เขาเหล่านั้นพูดไม่ได้...เขาไม่สามารถสื่อสารออกมาเป็นคำพูดได้..บางคนแม้กระทั่งร่างกายของเขาก็ไม่สามารถจะบังคับตัวเองได้
เราไปถึงค่อนข้างสาย..เพราะเป็นครั้งแรกที่เราไปเกือบเที่ยงแล้ว
เด็กๆทานอาหารกลางวัน สิบเอ็ดโมง บางคนที่สามารถจะช่วยเหลือตัวเองได้ก็มาทานอาหารที่โรงอาหาร
หน้าส่วนตัว
1667
