9 เมษายน 2554 14:06 น.
กลั่นแก้ว
ฉันเป็นคนหนึ่งที่มีเพื่อนน้อยมาก..เพราะไม่ค่อยให้ความสนิทสนมกับใครได้ง่ายๆเป็นคนพูดน้อยแต่จะพูดมากกับคนที่สนิทหรือคนที่เราไว้ใจ
หลังจากใช้ชีวิตเงียบๆมาเป็นสิบปีลูกพี่ลูกน้องบอกว่าไม่เหงาเหรอไปอยู่ห่างไกลความเจริญอย่างนั้น..ความรู้สึกเหงาของฉันก็คงเหงาจริงๆมันเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว
น้องก็เลยบอกว่าเปิดโลกออนไลน์ให้ไว้เราติดต่อกันพี่สาวบอกดีเหมือนกันจะได้เห็นหน้าเวลาคุยกันด้วย
แต่ฉันลืม..หมดแล้วซิทำไม่เป็นแล้วคอม..น้องบอกว่าถ่ายรูปส่งมาทางมือถึอเดี๋ยวเปิดให้แล้วก็บอกรหัสมาเข้าไปได้เลย...
เพื่อนที่เคยเรียนที่เดียวกันก็ติดต่อมาถึงเราไม่สนิทกันมากแต่ก็ยังดีกว่าเราไม่ได้ข่าวสารเพื่อนๆเลย
เพื่อนที่สนิทจริงๆก็ทำแต่งานไม่มีเวลาเข้าโลกออนไลน์
ความที่เราเป็นคนที่พูดน้อยแต่จริงใจ..เปิดเผยทุกสิ่งที่เป็นตััวเราและคิดว่าเราจริงใจกับใครก็น่าจะได้รับความจริงใจเช่นกัน
มีคนหลายคนบอกว่าสังคมออนไลน์คือสังคมคนหลวกลวงปิดเครื่องเมื่อไหร่ก็เหมือนกับเราเปิดตาจากความฝัน
แต่ฉันกับคิดว่า...ความจริงหรือความหลวกลวงนั้นอยู่ที่เนื้อแท้ของเขามากกว่า..ไม่ว่าจะออนไลน์ หรือสังคมปัจจุบัน
เพราะอะไรหรือถึงคิดแบบนั้นเพราะฉันเคยที่จะทุกข์มาแล้วและเคยจะเจ็บมาแล้วทุกอย่างที่เข้ามาหาฉัน..ฉันจะนับว่าเป็นบทเรียนไม่มีคำว่าผิดพลาด..แต่เป็นสิ่งที่เราเรียนรู้...
ปัจจุบันฉันยังคิดเสมอว่าโลกออนไลน์คือโลกที่ทำให้ฉันเปิดตามองอะไรได้กว้างมากขึ้นและทำให้เรียนรู้อะไรที่เข้ามาทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีฉันจะใช้สมองน้อยๆของฉันตัดสินมันด้วยตัวเอง...
ตอนนี้จะสุขหรือจะทุกข์ฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นคนให้คำนิยามมันเองทั้งนั้น.....
7 เมษายน 2554 20:56 น.
กลั่นแก้ว
หลังจากที่ฉันเพียรพยามปลูกต้นไม้มาเป็นเวลาหลายปีต้นไม้ที่ลำต้นใหญ่ แต่ไม่มีแม้ใบสักใบเดียวทั้งๆที่ฉันพยายาม รดน้ำ พรวนดินให้มัน แต่มีคนคอยที่จะทำลายอยู่เสมอทั้งที่ไม่เคยรดน้ำมันเลย..
เขาใช้มือของเขาหักกิ่งไปทีละนิด ทีละนิด จนมันเกือบจะตาย...
ฉันรักต้นไม้มาก..ฉันอยากให้มันมีร่มเงา ฉันอยากนั่งเล่นใต้ต้นไม้ ฉันอยากเก็บผลไม้ที่ฉันปลูกเองกับมือ..
วันนี้ฉันตัดสินใจย้ายต้นไม้..ของฉันมาปลูกในที่ใหม่แม้ที่มันเล็กและแสงก็น้อยเต็มที..ฉันจะใช้สองมือของฉันค่อยๆ ขุดดินถึงมันจะช้าและเจ็บหน่อยฉันก็จะพยายาม......
ต้นไม้ที่ฉันนำมาปลูกแม้มันจะใกล้ตายเต็มทีแต่ฉันจะใช้หัวใจปลูกมัน..ฉันจะรดน้ำพรวนดิน ...แต่ต้นไม้ฉันก็ไม่แตกใบสักที...
และแล้ววันหนึ่งก็มีคนถือปุ๋ยเข้ามาเขาอาสาใส่ต้นไม้ให้ฉันเขาบอกว่าเขารักต้นไม้ ฉันค่อนข้างกลัว กลัวว่าจะมีสารเคมี ได้แต่ปฏิเสธ แต่เขาก็บอกว่าปุ๋ยเขาไม่มีสารพิษ เป็นปุ๋ยธรรมชาติ ไม่ต้องกลัว
7 เมษายน 2554 20:14 น.
กลั่นแก้ว
วันนี้ลูกเล่าให้ฟังว่า โทรไปถามผลการเรียนมา....แล้วก็เล่าให้ฟังว่าเกรดเฉลี่ย 84.71 น้อยกว่าเทอมที่แล้วไปนิดนึงคนเป็นแม่อย่างฉันยิ้ม
ลูกบอกว่าได้ประกาศณียบัตรหนึ่งใบจากวันแข่งขันวิชาการของโรงเรียน วิชาสังคม ได้รองอันดับหนึ่ง ฉันก็บอกเก่งมาก มาม๊า..ต้องเตรียมเก็บเงินพาไปดิสนีย์ฮ่องกงแล้วซิ...
เราสัญญากันว่าลูกได้ประกาศณีย์บัตรครบ 10 ใบ จะพาไปเที่ยวนี่ใบที่ 7 แล้ว ฉันภูมิใจในตัวลูกจริง ๆ
ลูกฉันเสียงดัง พูดมาก ค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่เขาก็รักเีรียนไม่เคยทำให้แม่อย่างฉันผิดหวังเลย..
เพื่อนบอกว่าฉันกับลูกนี่เหมือนเพื่อนกันเลยไม่เห็นกลัวแม่เลย..นั้นก็คือความตั้งใจของฉันเอง
ฉันอยากให้ลูกปรึกษาฉันในทุกเรื่อง..ผิดถูกไม่เป็นไรแต่ขอให้ลูกเล่าให้ฉันฟังก็แล้วกันถ้าถูกฉันจะชมลูกว่าเก่งแต่เมื่อผิดฉันก็ไม่ตำหนิลูกทันที..แต่บอกว่าให้แก้ตัวใหม่ คราวหน้าต้องดีกว่าเดิม การแก้ไข คือสิ่งที่ดี ทำให้เราได้พัฒนาตัวเอง
และนี่ก็คือก้าวที่ทำให้ฉันมีรอยยิ้มเสมอ.....
จริงๆแล้วฉันยากโทรไปเล่าให้ใครคนหนึ่งฟังเพราะทุกครั้งที่ฉันดีใจหรือเสียใจฉันจะเล่าให้เขาฟังเสมอ..แต่ครั้งนี้ฉันหยิบโทรศัพท์มาหลายครั้งแต่วางมันลงไปทุกที..
ถึงฉัันไม่ได้โทรไปหาเขาแต่อยากให้เขารับรู้ไว้ว่าฉันรักและห่วงใยเขาอยู่เสมอ...
1 เมษายน 2554 02:26 น.
กลั่นแก้ว
วันนี้หมอนัด.....ปรกติก็หาหมอรักษาผิวหน้าตลอด....หมอจะให้สบู่เหลวอ่อน ๆ มาล้าง.เพราะผิวหน้าค่อนข้างบอบบาง...และแพ้ง่ายมากๆ
และอโรเวล่าบำรุงผิวบางๆ และครีมกันแดด...รวมแล้วเดือนหนึงก็ประมาณ ไม่เกิน500 บาท
ครีมกันแดดต้องทาทุกวันและทาให้มากหน่อยเพราะอากาศบ้านเราร้อน ถ้าโดนความร้อนมากๆ อาจทำให้ผิวหยาบ.......กร้าน และพื้นผิวบริเวณหน้าอาจจะหนาได้มากกว่าปรกติ
แต่ด้วยอายุเพิ่มขึ้นทุกๆ ปี ปีนี้ก็สามสิบกว่า ๆแล้วค่ะอายุก็เพิ่มขึ้นทุกๆ ปี(แต่ไม่เป็นไรเพราะมันเป็นเรื่องจริงอิอิ) โดนอะไรกระทบที่ผิวหน้าก็เป็นผื่นขึ้นมา....แดงและเป็นจ้ำๆแถมสิวที่มุมปากอีกสองเม็ดใหญ่ๆ (อายุมากแล้วไม่น่าเป็นแล้วนะ..สิวๆ)
ครบรอบหนึ่งเดือนพอดีไปพบหมอดีกว่า...หมอจ้องมาเม็ดสิวสองเม็ดนั้น และเลยไปที่กระเม็ดเล็กๆ เอาออกนะเดี๋ยวหมอเลเซอร์ให้...แพงไหมค่ะคุณหมอ...เดี๋ยวไม่มีเงินจ่ายค่ะ.... 5555
ครั้งละสามพันบาท แต่ถ้าลงเป็นครอส์ ห้าครั้ง ก็หมื่นสองพันบาท
ฮู้ฮู้ฮู้.....แพงจังเลยค่ะคุณหมอ
คุณหมอบอกว่าถ้าคนที่เป็นสิวหรือเป็นกระรักษาง่ายมากเลยค่ะอย่างฉันรักษาให้หายยิ่งง่ายๆ เลยนะ บางคนสิวเต็มหน้าเลยนะหมอรักษาทำแค่สองครั้งก็หายขาดเลยนะ....แล้วครอสเก็บไว้นานแค่ไหนก็ได้ไม่กำหนด...วันหมดอายุ
นิ่งคิดเสียดายเงินเหมือนกันนะ..สามพันบาทต่อครั้งแพงจริงๆแต่เป็นครอส์ ห้าครั้ง หมื่นสอง ลดไปสาพัน....
หมอบอกทำเถอะไม่เจ็บหลอกค่ะ..บางคนยากจะทำขอร้องให้หมอทำให้แต่หมอบอกทำให้ไม่ได้จริงๆ ค่ะผิวหน้าหนามากกกกก
กลัวเครื่องเลเซอร์พัง 555555
5555 ทำก็ได้ค่ะหมอถูกใจหมอนะเนี้ย....แต่ทำได้นะค่ะหมอเครื่องเลเซอร์หมอจะพังหรือเปล่าค่ะอิอิ
หมอบอกผิวบางแบบนี้สบายๆๆค่ะ เข้าไปในห้องเลเซอร์ใช้สำลีปิดที่คิ้วและตาสองข้างแล้วนำเจลเย็นๆมาทาที่หน้าสบายดีค่ะ
หมอบอกจะเหมือนหนังสติ๊กยิงที่หน้าเบานะเสียปับพร้อมประกายไฟ... และก็ปับ ปับป ปับ.......
ออกมาจากห้องคุณหมอส่องกระจกหน้าเป็นจ้ำ ๆ เติมเลยโดนหมอยิงหลายนัด ฮา..
เสียค่ากระสุนที่หมอยิงใส่และยาไปใช้ที่บ้านรวมทั้งสิ้นหนึ่งหมื่นสามพันหนึ่งร้อยบาทถ้วน
โฮ้....เสียดายเหมือนกันนะเนี้ย...แต่ไม่เป็นไรคนขี้เหร่อย่างเราก็อยากสวยเหมือนคนอื่นๆบ้างนิ
วันนี้วันที่สามเริ่มเป็นสะเก็ดหลุดออกมาแล้ว.....
เย้ เย้ เกือบสวยเหมือนคนอื่นๆ แล้วเรา
1 เมษายน 2554 01:32 น.
กลั่นแก้ว
ฟ้าใสสะดุ้ง..ลืมตาตื่นจากฝัน หลังจากที่พยาบาลสาวแสนสวย..ปลุกให้ฟ้าใส..ตื่นมาพบความจริง
พยาบาลสาวแสนสวยบอกฟ้าใสว่าฟ้าใสหมดสติไปหลายสัปดาห์มีชายหนุ่มนำร่างหมดสติมาส่งโรงพยาบาล
ไม่ไกลจากร่างฟ้าใสมีต้นไม้ใหญ่ขาดสองท่อนไหม้เกรียม..ซากที่เหลือจากการกระทำของฟากฟ้า...
หมอกเทาจางลอยฟุ้งอยู่เต็มแสดงให้เห็นถึงความโหดร้ายของฟากฟ้า...จนมืดมัวไปหมด
ความทรงจำของฟ้าใสเริ่มกับมาอีกครั้ง..
ฟ้าใสร้องไห้วิ่งหนีจากคนที่รังแกฟ้าใสมาแอบอยู่ใต้ต้นไม้เสียงลมหวีดร้องน่ากลัว....หวีวววีอ...ฟ้าใสยืนงงกับเสียงลม
เปรี้ยง... เปรี้ยง.. เสียงฟ้าผ่าแล้วก็ เปรี้ยง.....เปรี้ยง...เสียงดังเหมือนปืนอาก้ายิ่งถี่ขึ้น..และถี่ขึ้นเจ็บแปลบ.ไปที่ขั้วหัวใจของฟ้าใส
หน้าส่วนตัว
1620
