ปราณรวี
สับสนปนเปให้เหว่ว้า
ซ่อนหน้านานเนาเขาไม่เห็น
อยากลี้หลีกไกลคล้ายจำเป็น
ชาเย็นเร้นลวงกับบ่วงใจ
หรือลืมคำมั่นเคยสัญญา
หลุดร่วงโรยราหามั่นไม่
หนทางเพียงนี้มิใกล้ไกล
แต่ใยคล้ายห่างจืดจางลง
ยิ่งพิศยิ่งเห็นเป็นประจักษ์
เพราะใจจมปลักจึงลุ่มหลง
เมินมองข้ามไปไม่พะวง
จึ่งกรงรักขังยังทรมา
เป็นเพียงหนึ่งตัวสำรอง
เขาจองจับไว้ให้กังขา
หากคนโน้นไป..คนนี้มา
เปลี่ยนหน้าไม่เว้นแต่ละวัน
ถามตัวถามใจในครานี้
เวลามากมีที่โศกศัลย์
อดทนอยู่ได้อย่างไรกัน
ถูกบั่นผันแปรแพ้กลลวง
ดั่งคนไร้ค่าน่าสังเวช
อาเพศชักพามาติดบ่วง
หากตัดเยื่อใยทั้งหลายปวง
คงร่วงหลุดพ้น..คนพ่ายแพ้
895
5
0
หน้าส่วนตัว
