ชืดชา แหวกว่ายทะเลน้ำตา แหวกว่ายความเหว่ช้าจนชืดชิน เปลี่ยวเหงา ฉันคือสายลมเบาใช่เสาหิน คือต้นไม้ใช่นกกางปีกบิน รอคอยตราบสิ้นกาลเวลา ฟ้ากว้าง ความอ้างว้างเหมือนใหญ่ยิ่งกว่าฟ้า เป็นต้นไม้ในสายลมที่พัดพา รดรากด้วยน้ำตาจากกิ่งใบ ความฝัน ผ่านวันผ่านคืนจะตื่นไหม ผ่านรักผ่านร้าวมาเท่าไร ค่อยช้ำค่อยชินไปจนชืดชา
1448
1
0
หน้าส่วนตัว
