แก้วประเสริฐ
๐ โศกกำสลด ๐
๐ รัศมีเคยแพรวพร่างกระจ่างฟ้า
เดือนดาราหลีกมลายคล้ายจะสูญ
สุริยันต์หลบหลีกปลีกเกื้อกูน
ยากเจือจุนแหล่งหล้าแม้ข้าเอง
๐ แสงกระทบหลบไปในเมฆินทร์
เหมือนสูญสิ้นพิลาสอาจข่มเหง
ทอสิ่งไว้ห้วงลึกตรึกยำเกรง
คงคาเพ่งพร่างพลิ้วละลิ่วไป
๐ อวลละลอกคลื่นม้วนป่วนใจนัก
ฝากห้วงรักเหลียวแลแม้หวั่นไหว
ป่วนละล่องสายธารผ่านแดนไกล
ผ่านเพียงไว้กลิ่นลีลาเคล้าธานินทร์
๐ บินหลาเอยขมิ้นน้อยล่องลอยลับ
ยากหวนนับความหลังทั้งหมดสิ้น
เหลือเพียงชื่อฝากไว้ในห้วงจินต์
มองเฝ้าถิ่นลับมลายคล้ายสายธาร
๐ น้ำใจเอ๋ยเหมือนเงาก็เท่านี้
ฝันที่มีสูญสลายไร้สงสาร
หวนคนึงวิปโยคโศกทรมาน
หน้าส่วนตัว
1241
16
0
