ดั่งนกไพรหลงทางอ้างว้างสิ้นหวัง เซซังซมซานผ่านพายุกล้า เลือดใจไหลรินอ่อนล้า ค้นหารังรักได้พักพิง ขอพักรักษาชีวีชั่วคืน หลับสักตื่นซอนซบซุกนิ่ง ทิ้งร่างไร้กายบาดเจ็บกับโลกจริง ลืมทุกข์สรรพสิ่งปรารถนายิ่งเพียงอุ่นไอ ฝนกระหน่ำภายนอกม่านหมอกสลัว เหน็บหนาวกลัวพายุร้ายหวั่นไหว มากพรานจ้องปองหมายประหัตประหารใจ นางนกไพรสิ้นแรงฝันสวรรค์ลา.. ปรารถนาแค่คืนค่ำไฟรักอุ่น มือละมุนลูบไล้ลืมเหว่ว้า คลายเหน็บหนาวร้าวระกำเรื่องผ่านมา แล้วจักลา... พร้อมเผชิญโลก..แม้นโศกรอ..มากโศกรอ.!!! ..............................
16 มีนาคม 2550 18:31 น. - comment id 671800
พลังบุญที่สั่งสมมานาน รวมกับแรงอธิษฐานที่ยาวนานต่อเนื่องจะได้พานพบทุกสิ่งดังประสงค์แน่นอน จักเป็นอื่นไปมิได้ ยกเว้นจากโลกนี้ไปก่อน ถ้ามีพลัง เข้าใจโลก เห็นคุณที่ได้เกิดเป็นมนุษย์เข่นพุด ยังอาจแบ่งปันสิ่งงดงามมากมายในโลกนี้ อย่าทุข์ อย่าสงสัย อย่ารีรอ ชีวิตจะขับเคลื่อนอย่างมีพลัง จะพบความสุขในบั้นปลายชีวิตตลอดไป
16 มีนาคม 2550 19:46 น. - comment id 671806
พี่พุดครับ ...ที่หนาวเหน็บเจ็บช้ำเกินรำพัน คือคืนวันฝันสลายกลายเป็นตรม รักเคยชื่นกลับกลายเป็นขื่นขม เคยภิรมย์สมรักกลับพังภิณท์... รำลึกถึงพี่สาวที่แสนรักครับ...จากรอยหมึก...ทราบว่าพี่พุดกลับบ้าน เป็นอย่างไรบ้างครับ กับการไปชาร์จแบตครั้งนี้ หากไม่เป็นการรบกวนพี่สาวที่แสนดี เล่าให้น้องชายที่ทุกข์ตรมคนนี้ฟังบ้างสิครับ ผมรักมาลัยรักอักษราของพี่พุดครับ
17 มีนาคม 2550 07:27 น. - comment id 671966
กายหลงยังหาทางกลับได้ แต่หัวใจ..ถ้าหลงแล้วกลับยาก มีอะไรที่ลำบาก ก็ฝากได้นะคะ กันหลง
17 มีนาคม 2550 10:30 น. - comment id 672031
ไม่มีใครต้องการที่จะหลงทาง แต่บางครั้งมันก็เป็นอุบัติเหตุ ที่เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ไม่ว่า จะเป็นเรื่องของชีวิตหรือเรื่องหัวใจ......
17 มีนาคม 2550 12:16 น. - comment id 672058
หลงอะไรก็หลงไปเถอะ แต่อย่าไปหลงพระประเภทจิ้งเหลืองก็แล้วกัน รับรองว่าหมดแน่ มีสาวแก่คนนึงมีที่ดินมากพอดีถูกเวรคืนทำทางด่วนอุตสาหกรรมได้เงินไปหลายร้อยล้านเดี๋ยวนี้กำลังจะหมดไปกับจิ้งเหลืองวัดแถวรังสิตคอลงสี่คลองห้าอะไรนั่นที่ดัง ๆ มีสถานีโทรทัศน์ของวัดด้วย ไม่รู้เปิดได้ไง วีระมุสิกพงษ์ยังเปิดไม่ได้เลยช่องทีวีน่ะ แต่วัดทำได้ อิอิเสียทั้งตัวเสียทั้งเงิน อิอิ