รานฤดี..มณีนวล....!

พุด

ตะวันดวงโต สีส้มสุกจัดเท่ากระด้ง
กำลังลอยดวงช้าช้า 
ลงมาทายทักท้องทุ่งนาสีเขียวไพล  
ที่กำลัง..
ถูกอาบทาบทาด้วยพรายรัศมีสีทองผ่องอำไพ
สู่ข้าวกออ่อนใส
ที่ยามลมพัดระบัดโบกราวแพรไหมผืนพรมแสนงดงาม

ฟ้าสวย สวยเหลือเกิน
สีหวาน ส้มส้มอมชมพูชมพู
แล..
สักครู่ที่เฝ้าดูตะวันดวงเดิม
ก็พลันกลาย เป็น*ตะวันดวงชมพู*
ตะวันที่แปรสีเพียงชั่วครู่
ไปตามม่านเมฆหมอกหม่นสีเทาทึมที่ทอดทาบ


เสียงบทเพลงแห่งความรัก ภักดี
กำลังลอยละล่องท่องผ่าน
เข้าสู่กลางบึ้งใจ..บึงไพร บึงบัว
ในท่ามฟ้าสลัวโพล้เพล้
หากใจดวงดี ดวงงาม 
ก็วาบหวามเกินให้คำนิยามใด
มาบันทึก

มณีนวล...มีความสุขในยามนี้กับผู้เป็นที่รัก
เธอเพิ่งไปไหว้พระที่วัดในโบสถ์คร่ำ*อยุธยา*
ด้วยใจดวงศรัทธาปสาทะเต็มเปี่ยม
โบสถ์ที่มีเพดานดาว
พราวสุกใสระยิบระยับราวอัจกลับแก้วอัญมณี
ในคืนค่ำที่ราตรี มีเดือนเพ็ญพูนดวง
ลอยเด่น...ประดับเหนือฟ้าราชธานี
เมืองเก่าของเราแต่ก่อน
ให้..
ใจอาวรณ์อาลัยได้ย้อนรอยถอยหลัง
ไปฟังเสียงบทเสภาหวนไห้ระร่ำริน
อย่างแสนสุดเทวษถวิล..โศกสะเทือน


ศรีสิทธิ์พิศาลภพ เลอหล้าลบล่มสวรรค์ จรรโลงโลกกว่ากว้าง เผยแผ่นผ้างเมืองเมรุ ศรีอยุธเยนทร์แย้มฟ้า แจกแจงจ้าเจิดจันทร์ เพียงพิพรรณผ่องด้าว ขุนหาญห้าวแหนบาท สระทุกข์ราษฎร์รอนเสี้ยน สายเศิกเหลี้ยนล่งหล้า ราญราบหน้าเภริน เข็ญข่าวยินยอบตัว ควบค้อมหัวไหว้ละล้าว ทุกไทน้าวมาลย์น้อม ขอออกออมมาอ่อน ผ่อนแผ่นดินให้ผาย ขยายแผ่นฟ้าให้แผ้ว เลี้ยงทแกล้วให้กล้า พระยศไท้เทิดฟ้า เฟื่องฟุ้งทศธรรม ท่านแฮ
อยุธยายศล่มแล้ว                           ลอยสวรรค์ ลงฤา
สิงหาสน์ปรางค์รัตน์บรร                  เจิดหล้า 
บุญเพรงพระหากสรรค์                   ศาสน์รุ่ง เรืองแฮ 
บังอบายเบิกฟ้า                               ฝึกฟื้นใจเมือง
เรืองเรืองไตรรัตน์พ้น                     พันแสง 
รินรสพระธรรมแสดง                       ค่ำเช้า 
เจดีย์ระดะแซง                                เสียดยอด 
ยลยิ่งแสงแก้วเก้า                            แก่นหล้าหลากสวรรค์ 
โบสถ์ระเบียงมรฑปพื้น                    ไพหาร 
ธรรมาสน์ศาลาลาน                          พระแผ้ว 
หอไตรระฆังขาน                              ภายค่ำ 
ไขประทีปโคมแก้ว                            ก่ำฟ้าเฟือนจันทร์ 
เสร็จสารพระยศซ้อง                         สรรเสริญ 
ไป่แจ่มใจจำเริญ                              ร่ำอ้าง 
ตราตรอมตระโมจเหิน                       หวนสวาท 
อกวะหวิวหวั่นร้าง                              รีบร้อนการณรงค์ 
แถลงปางบำราศห้อง                          โหยครวญ 
เสนาะเสน่ห์กำศรวล                          สั่งแก้ว 
โอบองค์ผอูนอวล                                ออกโอษฐ์ อรเอย 
ยามหนึ่งฤาแคล้วแคล้ว                      คลาดคล้ายขวบปี 
รอยบุญเราร่วมพร้อง                          พบกัน 
บาปแบ่งสองทำทัน                              เท่าสร้าง 
เพรงพรากสัตว์จำฝัน                          พลัดคู่ เขาฤา 
บุญร่วมบาปจำร้าง                               นุชร้างเรียมไกล 
จำใจจากแม่เปลื้อง                             ปลิดอก อรเอย 
เยียวว่าแดเดียวยก                            แยกได้ 
สองซีกแล่งทรวงตก                             แตกภาค ออกแม่ 
ภาคพี่ไปหนึ่งไว้                                   แนบเนื้อนวลถนอม 
โอ้ศรีเสาวลักษณ์ล้ำ                             แลโลม โลกเอย 
แม้ว่ามีกิ่งโพยม                                  ยื่นหล้า
แขวนขวัญนุชชูโฉม                            แบกเมฆ ไว้แม่ 
กีดบ่มีกิ่งฟ้า                                         ฝากน้องนางเดียว 
โฉมควรจักฝากฟ้า                               ฤาดิน ดีฤา 
เกรงเทพไท้ธรณินทร์                           ลอบกล้ำ 
ฝากลมเลื่อนโฉมบิน                             บนเล่า นะแม่ 
ลมจะชายชักช้ำ                                     ชอกเนื้อเรียมสงวน 
ฝากอุมาสมรแม่แล้                               ลักษมี เล่านา 
ทรามสวยมภูวจักรี                                เกลือกใกล้  
เรียมคิดจบจนตรี โลกล่วง                     แล้วแม่ 
โฉมฝากใจแม่ได้                                 ยิ่งด้วยใครครอง 
บรรจถรณ์หมอนม่านมุ้ง                       เตียงสมร 
เตียงช่วยเตือนนุชนอน                       แท่นน้อง 
ฉุกโฉมแม่จักจร                                  จากม่าน มาแฮ 
ม่านอย่าเบิกบังห้อง                              หับให้คอยหน 
สงสารเป็นห่วงให้                                 แหนขวัญ แม่ฮา 
ขวัญแม่สมบูรณ์จันทร์                           แจ่มหน้า 
เกศีนีนิลพรร                                       โณภาส 
งามเงื่อนหางยูงฟ้า                               ฝากเจ้าจงดี 
เรียมจากจักเนิ่นน้อง                           จงเนา นะแม่ 
ศรีสวัสดิ์เทอญเยาว์                              อย่าอ้อน
อำนาจสัตย์สองเรา                                คืนร่วม กันแม่ 
การณรงค์ราชการร้อน                          เร่งแล้วเรียมลา
                         ....................................

และ..
ท่าม...นวลตะวันลอยเรี่ยดวง
เหนือวัดชัยวัฒนารามท่ามทรากศิลา ปรักหักพัง
หยาดน้ำตาในดวงใจ..ของมณีนวล..
ก็ระรินหลั่งสังเวย ยามแหงนเงยเห็นพระพุทธรูป
ที่ไร้เศียร สิ้นแล้ว.... แววทองแห่งบรรพกาล..บรรพชน...
และ..
ได้เพียงก้มศิระกรานกราบอธิษฐานจิต
ให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทวยเทพเทวานฤมิตทุกทิศา 
ได้โปรดพิทักษ์ปกปักรักษา
*รัตนโกสินทร์ธานี *ในวันนี้ด้วยเทอญ
อย่าได้มีวัน..ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
ให้แสนสุดโศก..วิปโยคใจ ไทยทุกดวงอีกเลย..!!!!!