**.. แล้วอาทิตย์ ก็สว่าง กลางกลีบเมฆ เหมือนสรรค์เสก ความงาม ซ่อนความหมาย ทอสายรุ้ง ทอดยัง อีกฝั่งปลาย ลมสลาย ความหมอง ของหัวใจ.. **.. คิดถึงวัน สืบสาน งานคณะ ขึ้นเชียร์ซะ ตัวคล้ำ หน้าดำไหม้ ลุยกิจกรรม ทั้งที่บ้าน อยู่ห่างไกล นั่งซุ้มได้ เป็นปี ทุกวี่วัน.. **.. ตั้งแต่ตอน เฟรชชี่ เข้าปีหนึ่ง หวนคิดถึง เมื่อไร ได้นั่งขัน วันรับน้อง เปื้อนสี ที่หน้ากัน ด้ายขาวนั้น ผูกใจ ด้วยใยดี.. **.. ผ่านเรื่องราว มากมาย หลากหลายค่า แล้ววันล่วง ลับมา ฟ้าปีสี่ ใช้คืนวัน ให้คุ้มค่า ทุกนาที ทำหน้าที่ ให้มั่น วันสุดท้าย.. **.. แล้วอาทิตย์ ก็ลับ กับขอบฟ้า สิ้นทุกภา- รกิจ ที่คิดหมาย หมดแล้วกับ หน้าที่ มีมากมาย ของทางสาย กิจกรรม ... ขออำลา... วันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2550 เป็นวันเลี้ยงขอบคุณนักกิจกรรมของคณะประจำปี ซึ่งจัดมาในทุกปีการศึกษา แต่ที่เป็นอะไรที่พิเศษสำหรับผมเป็นที่สุด ก็เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ผมจะได้ทำกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัยแล้ว และในวันนั้นก็เป็นวันที่สิ้นสุดภาระหน้าที่งานคณะที่ผมได้รับมอบหมายตลอด 4ปี ก็ถือเป็นการอำลาหน้าที่ที่พยายามทำเต็มความสามารถ และถือว่าความเหนื่อยล้า ผิดหวังหรือเสียใจในอดีตที่เกิดขึ้นคือประสบการณ์ชั้นยอด และถือว่าความสุข รอยยิ้ม น้ำใจและมิตรภาพที่เกิดขึ้น ก็คือ ความทรงจำที่ดีและประทับใจตลอดไป ด้วยรักและหวังดี ก.นพดล รักษ์กระแส ก.ประแสร์ ศิษยาพร
7 กุมภาพันธ์ 2550 00:11 น. - comment id 653855
แล้วจะรู้ว่า....น.ศ. ทำกิจกรรม...แล้ว จะใด้อะไรบ้าง....ก็ตอนทำงาน
7 กุมภาพันธ์ 2550 17:25 น. - comment id 654139
7 กุมภาพันธ์ 2550 22:29 น. - comment id 654244
เก็บไว้อย่าให้เลือนหายไปนะคะ
7 กุมภาพันธ์ 2550 23:59 น. - comment id 654282
แค่การปรับตัวกับการยอมรับและความเข้าใจคนรอบข้าง ผมว่ามันเกินคุ้มสำหรับสิ่งที่ได้มาจากการทำกิจกรรม มีความทรงจำที่ดีมากมายจนไม่มีวันลืม