http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song304.html http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song222.html (เธออยู่ไหน..ฉันรักเธอเสมอ) ไพล..ในชุดผ้าลินินสีขาวยาวกรอมเท้า เปิดไหล่ล้ำกลมกลึงให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งรวง รายรอบคอจับจีบรูดระบาย ผูกเป็นโบว์ปล่อยชายพลิ้วไหวสะบัดลม..ยามย่างเยื้อง หมวกลายลูกไม้ สีขาว ขับเรียวหน้าละออ เนียนละมุน งามสะอ้านหวานจับใจ แสงอาทิตย์ยามสนธยา ทอทอดสาดส่องต้องเรือนผม จน .. เป็นประกายสีน้ำตาลทองเจิดจ้าจรัสมลังเมลือง ไล้เรียวหน้าดั่งทองทา.. รองเท้าผ้าใบสีขาว รอบข้อเท้าคือสร้อยทองเคงามเรียบ มีเพียงเสียงกังวาน กรุ๊งกริ๊ง กระทบกันเบาเบาแสนเสนาะยามเธอก้าวเดิน ไพล..ก้าวลงเรือ ข้ามไปยังอีกฝั่งฝันเจ้าพระยา ยามอาทิตย์เริ่มลาลับลา ทิ้งแสงสวยเศร้าส้มสุกทั่วทั้งท้องนภา และ..ท้องน้ำราวอาบด้วยมนตราของทองคำ ทาทาบอาบเปลวระยิบระยับ ไพล..ทอดสายตาซึมซับรับซาบซึ้ง ที่กำลังลึกล้ำถึงด่ำดื่ม ให้สายน้ำ ซอนแทรกฉ่ำหวานระรินละล่องเข้าครองเนื้อใจนวล ยิ้มหวานตรงเรียวปาก ให้กับคนขับเรือ เพราะเที่ยวนี้มีเธอข้ามมาเพียงลำพัง กับค่าโดยสารข้ามฝั่งที่ราคาแค่สองบาท ตั้งใจว่าให้คุ้มค่าน้ำใจ ค่าน้ำมัน เธอคงจะวางเงินมากกว่าจำนวนนั้น โดยมิหวังเงินทอน และ.. กับทุกคราที่เธอข้ามมาณ.เกาะเล็กๆแห่งนี้ ซึ่งเป็นเกาะที่สามารถมาซุกซ่อนสุขทุกข์ ซึ้งเศร้า เคล้าคลุกงานงามเครื่องปั้นดินเผา ที่เลืองชื่อฝีมือชาวมอญ ละเมียด ให้ลืมโลกจริงไปชั่วขณะ ที่มากเรื่องร้อยราว มากเศร้ามากสุขมากคน หมุนวนหมุนเวียนซ้ำๆซากๆ.. ไพลจะเดินเดียวดาย นั่งริมฝั่งชลใต้เงาไม้ ดูลำน้ำลำนำเจ้าพระยา เฝ้าเห่กล่อมหลอมดวงใจ...หอมดวงใจ.. ดูบ้านเรือนไทยริมน้ำ ที่พาให้หลับตาตามฝันไกลไป ถึงอดีตอันเรืองรุ่งต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ที่คงงามเรียบง่ายสงบสบาย เพื่อให้อบร่ำดวงใจ ใสเย็น ให้ผู้มองเห็นงามง่าย ได้ชิดใกล้การใช้ชีวิตกับสายน้ำและความสะมุนละไม กับธารน้ำรักน้ำใจที่ยังระรื่นชื่นฉ่ำ ไหลเอื่อยอ่อยลอยละล่องราวแดนหิมพานต์.. เป็นธารน้ำใจระรินร่ำที่ยังมีเยื่อใยผูกพัน เชื่อมโยง ดั่งลำนำลำน้ำแห่งชีวิต ในคลองตาเธอ มีเพียงหยาดน้ำใสคลอคลองซึมซึ้ง เมื่อคิดถึงใครคนหนึ่ง ด้วยความซึ้งโศกสะเทือนใจ ใครคนที่.. เคียงชีวีชีวามานับกาลเวลาหลายปีเดือน คน...ที่.. ดั่งเพื่อนทางจิต ดั่งมิ่งมิตรที่แสนรู้ใจเข้าใจเธออย่างดีที่สุด เสียงเพลงหวานแว่วแผ่วมาในคลองใจ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song222.html ฉันรักเธอเสมอ หากตราบใด สายนที ยังรี่ไหล สู่มหา ชลาลัย กระแสสินธุ์ เกลียวคลื่นยัง กระทบฝั่ง เป็นอาจินต์ เป็นนิจสิน ตราบนั้น ฉันรักเธอ เช่นตะวัน นั้นยังคง ตรงต่อเวลา แน่นอนนัก รักท้องฟ้า สม่ำเสมอ เช่นกับฉัน มั่นคง ตรงต่อเธอ ฉันรักเธอเสมอ ฉันรักเธอเสมอ ชั่วนิจนิรันดร์ เช่นตะวัน นั้นยังคง ตรงต่อเวลา แน่นอนนัก รักท้องฟ้า สม่ำเสมอ เช่นกับฉัน มั่นคง ตรงต่อเธอ ฉันรักเธอเสมอ ฉันรักเธอเสมอ ชั่วนิจนิรันดร์... และ ในมโนคะนึงราวเธอได้ยินเขาขับลำนำ บทกวีที่แสนงาม ลอยลมมาในยามนี้.... ที่*เขา* *ลำน้ำน่าน *บุรุษแห่งสายธาร* รจนาพลีแด่แม่ดวง*อัญมณีแห่งไพรพฤกษ์* เมื่อ.. ครบรอบวันคล้ายวันเกิดนานมา.... เอาดิถีมาฆะฤกษ์วรทาน แย้มมิติวิญญาณสาส์นรังสรรค์ ร้อยวลีอักษรบวรพรรณ มอบกำนัลสุมาลีกวีมิตร เอาพระพุทธเจิมใจจนใสนิ่ง เชิญสัจจริงหิ้งพระมาสถิต ทิวากรว่อนเวียนเปลี่ยนชีวิต นฤมิตครบปีที่บรรจง เด็ดดอกไม้ร้อยป่ามาร้อยรวง เป็นดอกดวงร้อยใจให้ใหลหลง ยกวิมานรุกขเทวาจากป่าดง อีกสายน้ำนามวงก์วสุนธรา มาร่อนเรียงเคียงใจสู่ไกวัล มาปกป้องคุ้มกันวัลย์พฤกษา มาหล่อเลี้ยงอัศจรรย์นัยนา แทนอวยพรวิจิตรามาลินี ดูรา-กาลโยกคลายโศกเศร้า ประจักษ์เงาพระพุทธวิสุทธิ์ศรี ตราบปาริชาตดอกฟ้ามาลาตี ยังโปรยปรายสายนทีนิรันดร์กาล เพียงหนึ่งพิศมองไปใคร่จักแจ้ง เห็นเริงแรงทิพยรสกฎสถาน ทั้งไตรโลกอาจสิ้นไปไร้ตำนาน ปลาสนาการกวีแก้ววิเศษศิลป์ บทนิพนธ์คือค่าอมตะโลก อุปโลกมโนจิตนิมิตถวิล ชีพจรอ่อนไหวจากใจดิน จดมณฑลเทวินทร์พรหมวิมาน เหล่าไพฑูรย์รัตนาค่าอักโข ทุกมโนเจียระไนเพชรไพศาล ทั้งโลกธาตุไกวัลชั้นบาดาล หอมกำยานธูปกวีสุคนธพจน์ เพราะเสน่ห์สง่างามท่ามกลางชน ด้วยดอกผลกุศลกรรมนำกำหนด ทุกผัสสะแห่งจิตนิมิตอรรถรส ให้ปรากฎเฟื่องฟ้าสุธาสินี นำมาลัยร้อยรสพวงพจน์ทิพย์ เพียงหนึ่งจิบอมฤตวิจิตรศรี เพื่อต่อลมชีพจร...อรชรกวี ยามมงคลสวัสดีมาฆะบูชา รัตนชาติแห่งไพรสมัยเสมอ จงบำเรอผองมนุษย์ทุกทิศา ด้วยมณีบัวบุษย์พุดพัดชา ประดับโลกโตรกป่าแวววิเชียร อมตะไพรพรูสุวรรณศิลป์ ปณิธานกวินคุมบังเหียร รัตตัญญูแท้จมดินสิ้นแสงเทียน ทุกภพเปลี่ยนอสงไขย...ฤาไร้กวี ---------------------------------- และยามนี้ หัวใจนวลดวงน้อยนี้กำลังฉ่ำ กำลังสดชื่นอย่างแปลกประหลาดพิลาสพิไล ยามที่ไพล..เดินเข้าไปในโบสถ์ พร้อมดอกไม้ไทย ใส่กระทงใบตอง พร้อมพวงมาลัยหอมงาม ที่ไพลเลือกมาผสานล้ำลึกให้จรุงแจ่มจรัสใจ ในการนำมาบูชาพระ กราบพระ... โบสถ์เก่า หลังงามนั้น กำลังซ่อมแซมทุกบานหน้าต่าง ให้ช่างมาเขียนลายที่หลุดลอก.. มีองค์พระนอน สมัยอยุธยา ในท่าสิริไสยาสน์ งามจนอิ่มใจเอิบงาม โอษฐ์แย้มยิ้มด้วยพระเมตตาธรรม พระพักตร์เปี่ยมกรุณา จนน้ำตาซึมกับสายพระเนตรอับโอบเอื้ออ่อนโยน ไพล..ทรุดตัวลงนั่ง น้อมมโน ดื่มด่ำ ด้วยศรัทธา แล้วก้มลงกราบนิ่งนาน เย็นมากแล้ว นกกาเริ่มจ๊อกแจ๊กโผบินกลับรัง คืนรัง ลำแสงสนธยาลอดผ่านบานหน้าต่างที่แง้มบานไว้ แสงสีทองส่องสว่างสาดจับไปที่พระพักตร์ผุดผ่อง ดั่ง... พุทธะบัวทองพิสุทธิ์บานกลางใจสว่างไสวลดมืดมน.. ชั่วหลับตา ... ไพลราวย้อนหลังไปในอดีตอันเรืองรุ่ง แว่วเสียงสังคีตดีดกล่อม หวานแว่วแผ่วเบามา กับลำน้ำลำนำเจ้าพระยากับลมรำเพย เย็นร่ำฉ่ำหวาน ผ่านในอณูนึก... ไพล..เงยหน้าขึ้นมาพร้อมหยาดน้ำตาพร่างรินมิสิ้นสาย....!!!!!!!!! .................................... และ.. คนดี...กับราตรีนี้.. ที่.. ได้แต่ฝากใจกับจันทร์ฝากฝันกับดาว อยากเฝ้าทวงถามว่า... เธออยู่ไหน..เธออยู่ไหน .. และ.. ไย.. ปล่อยให้.. ร่มรักเรือนไทยเรือนทองเรือนริมคลองฝัน.ฝัน.เงียบงัน และ ปล่อยให้ขวัญ..ขวัญคว้าง เพียงรอ..รอรอ...รอเก้อ... รอเพ้อเพียงเธอ...ที่..เหลียวหา..ไม่มี...!!!! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song304.html เธออยู่ไหน ญใครคนนั้น ที่ ฉัน ฝัน ถึง เขา ใครคนนั้น ยิ้ม เศร้า เศร้า เขา อยู่ ไหน ใครคนนั้น ที่ฉันรัก เหมือน ดวงใจ อยู่ที่ไหน นะจันทร์ ฉัน หลง คอย ชอยู่ที่ไหน ไม่สำคัญ หรอกขวัญ จิต โปรดจงคิด ถึง กัน สักวัน ละหน่อย อาจแทรกอยู่ กับน้ำค้าง กลางดาวลอย อาจจะยิ้ม อย่างละห้อย คอย สัมพันธ์ ญเธอ อยู่ ไหน ชฉัน อยู่ นี่ ที่รัก จ๋า ญเธออยู่ไหน ชในดารา คือ ตา ฉัน ญเธออยู่ไหน ให้ฉันเห็น เป็น สำคัญ ชที่กลางใจ เธอ นั้น คือ ฉัน เอย ญเธอ อยู่ ไหน ชฉัน อยู่ นี่ ที่รัก จ๋า ญเธออยู่ไหน ชในดารา คือ ตา ฉัน ญเธออยู่ไหน ให้ฉันเห็น เป็น สำคัญ ชที่กลางใจ เธอ นั้น คือ ฉัน เอย...
23 กรกฎาคม 2549 02:14 น. - comment id 592234
ด้วยคิดถึงคำกล่าวชของเขา *ลำน้ำน่าน *บุรุษแห่งสายธาร* .................. ทุกๆ วันเวลาและเวทีชีวิตของกวี มีความลึกล้ำที่แปลกแยก ไม่เหมือน ไม่เกลื่อนกลาด ไม่ซ้ำ ไม่สิ้นสุดและไม่มีวันตาย ข้าพเจ้าหยิบหนังสือเล่มงามนาม *ปณิธานกวี* ของอังคาร กัลยาณพงศ์ บรรยายบทหนึ่งไว้ลึกล้ำจับหัวใจว่า ปุยเมฆหอมเกสรรังร่วง มาทวงมโนคติหล้าอาถรรพณ์ ดาวไถไถทุ่งฟ้าวิลาวัณย์ จะเกี่ยวข้าวขวัญค่าชีวาใดฯ น้ำค้างดงดึกดื่นสะอื้นโศก ชลเนตรโลกวิปโยคหรือไฉน หมู่มนุษย์น้อยอหังการ์ฆ่าใคร ฆ่าพิภพสบสมัยสุดสามานย์ฯ ไม่รักทะนุถนอมค่าโลก จะทุกข์โศกไปตราบฟ้าอวสาน ยุคมนุษย์จะสุดสิ้นมิช้ามินาน เป็นพยานเถอะสายธารที่จาบัลย์ฯ น้ำไหลอายุขัยก็ไหลร่วง ใบไม้ร่วงชีพก็ร้างอย่างฝัน ฆ่าชีวิตคือพร่าคืนวัน จะกำนัลโลกนี้มีงานใด บทกวีสื่อให้รักและหวงแหนโลกใบนี้ ด้วยเป็นสถานวิเศษ กอปรกับวันนี้เป็นมงคลมาฆะบูชา และวันเกิดมิ่งมิตรนาม *พุดพัดชา* ข้าพเจ้าจึงขออวยพรด้วยบทนี้ หวังให้ไฟฝันและลมหายใจแห่งกวีทุกนาม สถิตอกาลิโกและโชติช่วงไม่มีวันมอดดับ เพียรรังสรรค์งานงามกำนัลโลก เมื่อลาลับวิญญาณกวีจักสถิตคู่ลมหายใจแม้จักเกิดและตายกี่อสงไขย และบทหนึ่งใน *ปณิธานกวี* กล่าวไว้ว่า สิ้นเสน่ห์วรรณศิลป์ชีวิตเสนอ ละเมอหาค่าทิพย์ไหนสนอง อเนจอนาถชีวีทุกธุลีละออง สยดสยองแก่ถ่านเถ้าเศร้าโศกนัก แล้งโลกกวีที่หล้าวูบฟ้าไหว จะไปรจนารุ้งมณีเกียรติศักดิ์ อำลาอาลัยมนุษยชาติน่ารัก จักมุ่งนฤมิตจิตรจักรวาล ให้ซาบซึ้งกาพย์กลอนโคลงฉันท์ ไปทุกชั้นอินทรพรหมพิมานสถาน สร้างสรรค์กุศลศิลป์ไว้อนันตกาล นานช้าอมตะอกาลิโก ........... เธอ...นั่งนิ่งๆริมสายธารธารานามเจ้าพระยา หลังข้ามเรือมายังเกาะเกร็ดตระการ เพื่อสวดมนต์อธิษฐานบนบานภาวนาสมาธิ เพื่อมานั่งดูสายนทีไหลล่อง ในคลองตาเธอมีเพียงหยาดน้ำใสคลอคลองซึมซึ้ง เมื่อคิดถึงใครคนหนึ่งด้วยความซึ้งโศกสะเทือนใจ ใครคนที่เคียงชีวีชีวามานับกาลเวลาหลายปีเดือน คนที่ดั่งเพื่อนทางจิต มิ่งมิตรที่แสนรู้ใจเข้าใจเธอ ให้ฝันฝากเพ้อละเมอหมาย ได้ระบายรักระบายใจ
23 กรกฎาคม 2549 02:20 น. - comment id 592235
%36 วังทิพย์คือท้องทุ่ง ม่านงามรุ้งคือเขาเขิน ร้อนหนาวในราวเนิน มาโลมไล้ต่างรสสุคนธ์ ย่างพระบาทที่ยาตรา ยาวรอบหล้าฟ้าสากล พระเสโทที่ถั่งทน ถ้าใหลรวมคงท่วมไทย เหนือขึ้นไปในดาวดึงส์และพรหมโลก เหล่าดวง ตาสุธาสินี กำลังหลั่งน้ำตาและประทานพร ร่วง สายพรายพรูด้วยดอกปาริชาต ลงพรมอาบผืน พสุธา และเธอหญิงร่างงามในสไบสีทองกำลัง เงยหน้ามองจ้องท้องฟ้า แปลกที่แววตาส่อง ประกายสะท้อนทิพย์แห่งปาริชาต ราวกับรับรู้ ถึงบางอย่างในดินแดนโพ้นไกล.. เกร็ดมณีร่วงรุ้งดุสิตาขจรกระจายลงอาบหล้า ทิพยวายุแห่งเทวะอินทรีย์ พัดมาวูบหนึ่ง ดวงดอกลั่นทมบนเรือนผมนั้นก็ปลิดปลิวลิ่วลับ ตกลงสู่สายน้ำเจ้าพระยามหานที และจมหายไป ท่ามกลางเกลียวคลื่นอันเดียวดาย....... แหละพลันน้ำตาแห่งเธอก็เริ่มรินไหลลงสบสาย แห่งเจ้าพระยามหานที...อย่างมิมีประมาณ
23 กรกฎาคม 2549 10:27 น. - comment id 592275
ความคิดถึงยากบรรยาย แม้วันเดือนปีเคลื่อนย้าย ทุกห้วงอณูของหัวใจ มิเคยคลายจากความคิดถึง แวะมาร้องเพลงด้วยค่ะพี่พุด ชอบจังสองเพลงนี้....ขอให้พี่พุดมีความสุขมากๆน่ะค่ะ.. ด้วยรักและนับถือ กระต่ายใต้เงาจันทร์
23 กรกฎาคม 2549 10:37 น. - comment id 592277
สวัสดีค่ะ พี่พุด... 1. การใส่รูปก่อนและกันครับเพราะขั้นตอนง่ายก่า ก๊อปปี้โค๊ดนี้วางไว้ก่อนหน้าตัวกลอนของเราเวลาโพสต์กลอนครับ 1.สีฟ้าคือลิงค์ที่เก็บรูป อันนี้เห็นรูปที่ไหนชอบก้อทำงี้เด้อ เลือกรูปแล้วก้อคลิกขวาเลือกคำสั่ง properties แล้วดูที่คำว่า address:(url) นั่นแหล่วคือที่อยู่ของรูป เอาเมาท์ไปเลือกแล้วก็ก๊อปปี้มาวางแทนสีฟ้าได้เลย 2.สีชมพูกะสีส้มคือขนาดรูป อันนี้ละไว้ได้ไม่ต้องใส่ก้อได้คือลบออก เนี้ยก้อดูที่ properties ข้อหนึ่งคือกัน แต่ทีนี้ดูที่ dimensions แทน แต่ตัวนี้บ้างรูปขนาดใหญ่มากๆก้อไม่เหมาะที่จะเอามาโพสต์ ถ้าละไม่ใส่จะได้รูปตามขนาดจริงซึ่งไม่ดีแน่ วิธีคือ ย่อลงโดยใช่อัตราส่วน คงรู้นะครับว่าอัตราส่วนยังไง widthคือความกว้าง ตัวเลขตัวแรกที่ dimensions นั่นแหล่ว heightคือความสูง ตัวเลขที่สองหลังเครื่องหมายคูณง่ะ เทียบอัตราส่วนกว้างยาวแล้วลดลงมาไม่น่าเกิน 400 pixel กะลังสวยน้างับ 2.ทีนี้มาที่การใส่เพลงบ้างงับ ยากเหมือนกันต้องคนที่พอรุเรื่อง การเปิดหน้าเว็ปของโปรแกรมบราวเซอร์ถึงจะคิดว่าง่าย คือขั้นตอนมันเยอะงับ ก๊อปปี้โค๊ดนี้ไปวางไว้ตามหลังโค๊ดรูปหรือจะก่อนหน้าก้อได้เน้อ สีเขียวคือลิงค์ที่เก็บเพลง ต้องเป็นนามสกุล wma เท่านั้นเน้อ ความจริงได้หลายแบบ แต่ขอไว้แค่แบบเดียวและกันงับ ลิงค์เพลงนี้หาได้หลายที่ที่ให้ฟังเพลงออนไลน์ ให้ลิงค์ของเว็ปนี้ไปก่อนและกันครับ http://www.doo-dd.com/music/allalbum.php?no=1 ลองหาเพลงที่ชอบแล้วก้อ หุหุ คราวนี้ล่ะงับยากมากๆคิดว่าต้องสอนออนไลน์แล้วง่ะงับ ไว้คืนพรุ่งนี้ถ้าสะดวก ออนเอ็มนะครับ จะสอนออนไลน์ แอดเมล์ผมและกัน พี่กระต่ายคงมีแล้วแต่คุณกานต์กะน้องมะกรูดเนี้ยจำไม่ได้ ฮา....ก้อเจ้รุ่งแนะนำผมมาหลายต่อหลายคน ก้อเอ๋อๆเหมือนกันครับ จำมะได้ว่าแอดใครหรือใครแอดไปแล้วบ้างง่ะ หุหุ mommamsan@yahoo.com ของับกาป๋ม ไว้เจอกันคืนพรุ่งนี้น้างับ ลองๆทำที่บอกไปวันนี้ไปก่อนและกันงับ ฝึกฝีมือก่อนง่ะ บายงับ มะกรูดขอโทษนะคะ เมลล์hotmail ของมะกรูดเปิดไม่ได้ เป็นทั้งระบบเลยในองค์กร จึงขอมาแปะไว้ที่นี่นะคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ปล่อยให้รอ...
23 กรกฎาคม 2549 10:44 น. - comment id 592279
เอาใหม่ โค๊ด ไม่ขึ้นแหะ ๆ ลืม ๆ มะกรูดก็พี่มอมแมมจัง แนะนำมาอีกทหนึ่งค่ะ 1. การใส่รูปก่อนและกันครับเพราะขั้นตอนง่ายก่า IMG SRC=http://XXX WIDTH=XXX HEIGHT=XXX พี่พุดต้องใส่ วงเล็บนี้ด้วยนะคะ ( เพราะถ้าใส่ให้เลย มันมองไม่เห็นอ่ะ มันซ่อนอยู่) ถ้ายังไงเดี๋ยวมะกรูดอธิบายใหม่นะคะ ในบอร์ดพี่พุดนี่ละคะ เดี๋ยวมะกรูดมาใหม่... ก๊อปปี้โค๊ดนี้วางไว้ก่อนหน้าตัวกลอนของเราเวลาโพสต์กลอนครับ 1.สีน้ำเงินคือลิงค์ที่เก็บรูป อันนี้เห็นรูปที่ไหนชอบก้อทำงี้เด้อ เลือกรูปแล้วก้อคลิกขวาเลือกคำสั่ง properties แล้วดูที่คำว่า address:(url) นั่นแหล่วคือที่อยู่ของรูป เอาเมาท์ไปเลือกแล้วก็ก๊อปปี้มาวางแทนสีฟ้าได้เลย 2.สีชมพูกะสีส้มคือขนาดรูป อันนี้ละไว้ได้ไม่ต้องใส่ก้อได้คือลบออก เนี้ยก้อดูที่ properties ข้อหนึ่งคือกัน แต่ทีนี้ดูที่ dimensions แทน แต่ตัวนี้บ้างรูปขนาดใหญ่มากๆก้อไม่เหมาะที่จะเอามาโพสต์ ถ้าละไม่ใส่จะได้รูปตามขนาดจริง ซึ่งไม่ดีแน่ วิธีคือ ย่อลงโดยใช่อัตราส่วน คงรู้นะครับว่าอัตราส่วนยังไง widthคือความกว้าง ตัวเลขตัวแรกที่ dimensions นั่นแหล่ว height คือความสูง ตัวเลขที่สองหลังเครื่องหมายคูณง่ะ เทียบอัตราส่วนกว้างยาวแล้วลดลงมาไม่น่าเกิน 400 pixel กะลังสวยน้างับ
23 กรกฎาคม 2549 10:46 น. - comment id 592281
เดี๋ยวมะกรูดสมัครเมล์ใหม่ก่อนแป๊บนะคะ ดูเหมือนจะไม่ได้แล้ว... คอยแป๊บคะ...
23 กรกฎาคม 2549 11:03 น. - comment id 592287
น้องมะกรูดคะ พี่พุดสลึมสะลือมาอ่านคำแนะนำน้อง ด้วยสมองส่วนที่ไม่ยอมรับรู้เทคโนโลยี่ ก็ยิ่งปฏิเสธโดยสิ้นเชิงค่ะอิอิ เพราะ เมื่อคืนเพลินไปหน่อยค่ะ ตี5ค่ะ...ตี5 ค่ะ พี่พุดเพียรรจนาในนามสาวบ้านนา ว่าจะลงคืนนี้ นะคะ ไม่เป็นไรค่ะ อิอิ ไม่ค่อยยากเลยนะคะ เพราะหาโค๊ดไม่เจอค่ะ อย่างไรก็รอให้สมองส่วนที่ยังพอมีน้อยนิด ในด้านไฮเทค คืนกลับมา แล้วจะลองหาทางพยายามค่ะ ลืมบอกไปว่า สมองพี่พุดนั้นมีไว้ฝันฝันฝัน หวานหวานหวาน เพียงอย่างเดียวค่ะ อย่างนี้ ต้องหาคนที่วิชาการวิชาเกินมา ผสานดั่งหยินหยางคงลงตัวพอดิบพอดี จะมีมั้ยนี่..คือปัญหา หากอย่างไรก็ซึ้งใจนะคะน้องรัก ที่ยังมาแนะนำคะคนดี พี่พุดไพร
23 กรกฎาคม 2549 11:08 น. - comment id 592290
url http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=129 ผม..กำลังนอนหลับตานิ่งๆทิ้งใจว่างๆ ในเปลญวน ใต้ต้นลั่นทมดวงดอกสีขาว ที่กำลังบานพราวสะพรั่ง กับบรรยากาศแสนวิเวก กับ ฟ้าสีครามเข้ม น้ำทะเลใสแจ๋ว จนเห็นกรวดทรายระยับยิบวิบวาว อยู่เบื้องล่าง.. ดวงตะวันสีส้มสุกดวงโต กำลังใกล้จะทายทักผืนน้ำตรงรอยตัดเส้นขอบฟ้า ลมพัดทิวสนเหนือหาดทรายเสียงซู่ซู่.. ผมรู้สึกสุขสงบใจอย่างเหลือเกิน ผมเพลินนอนเงียบ ไร้ความคิดใดใด นอกจากผสานจิต ให้เป็นหนึ่งเดียวกับสายลม แล้วพัดผสมพร่างพราย...ไปจน...*สุดปลายสายรุ้ง* และณ..ที่นั่น ในฝัน..ในนิมิต ผมเห็น.. ผู้หญิงดวงหน้าเศร้าสร้อยราวลอยคว้างในท่ามกลาง ม่านหมอกที่ราวสายไหม*ในเกลียวฝันสีทองงามผ่องผุด* เธอคนดีค่อยๆคลี่ยิ้มหวานๆละมุน.. และ หากผมมองไม่ผิด ผมเห็นหยาดน้ำค้างพิสุทธิ์พราว ราวประกายมุกกลางเรียวตาเธอ ที่กำลังพร่างพรายราวสายฝน... นาทีนั้น.. ผมคิดว่านั่นละหรือคือนางฟ้า..นางในฝัน.. นี่หรือเปล่าเล่าสวรรค์!..สวรรค์..! แล้วทำไม..! นางฟ้าคนนั้นถึงต้องร้องไห้..ร้องไห้ด้วยเล่า ให้หัวใจ..ผม... กำลังถูกบีบคั้นอย่างหนักหน่วง กับภาพฝันตรงหน้า กับใบหน้างามโศก ที่ราวกำลังอ้อนโลกทั้งโลกให้หยุดหมุน และ ให้ใจผมราวอยากหยุดหายใจ.. ในฝัน...! ผม..ค่อยๆเอื้อมมือแข็งแรงออกไป หวังไขว่คว้า... โอบกอดร่างเธอไว้อย่างอ่อนโยนทะนุถนอม และ.. จะค่อยๆใช้มือสากๆค่อยๆประคองเช็ดหยาดน้ำตา ให้อย่างละมุนละม่อมเบามือ เท่าที่หัวใจดวงใสดวงซื่อดวงนี้ ที่แสนรัก..แสนสงสารเธอเสียเป็นยิ่งนักแล้ว..จะทำได้.. แต่.. ทันที..! ที่มือผมกำลังไล้ลูบบนใบหน้าเรียวละมุนนั้น..! ราวเกิดมหัศจรรย์รัก ปาฎิหารย์รัก..!!!!!!! เกลียวฝันสีทอง ที่ล้อมวงหน้างาม ก็พลัน...! ค่อยๆหมุนคว้างแรงขึ้น เร็วขึ้นๆๆ...!!! จนเกิดประกายพร่าง.... จรัสเรืองแสง.. ราวสีรุ้งหลากสีมณีหลากดวง พุ่งพรายฉายฉานออกไปรายรอบทิศทาง ไสวสว่างราวแก้วใสกระจ่าง ราวกาแลคซี่ในเวิ้งจักรวาล กำลังพร่างงามแตกดอกดวงช่วงโชติชัชวาล!!! ให้ผมตะลึงตะไล ไปกับภาพงามแสนงามตรงหน้า ที่แสนตระการตาตระการใจ ที่แสนยิ่งใหญ่ในความรู้สึกพรึงเพริศอย่างยากยิ่งที่จะอธิบาย! ............. แล้ว.......... ทุกอย่างในเวิ้งฝัน ก็ค่อยๆพลันจางหายไป....หายไป..หายไป... พร้อมกันกับ ที่ผมลืมตาตื่น เมื่อถูกปลุกด้วยเสียงฝีเท้า ของใครบางคน ที่กำลังก้าวย่ำทราย ผ่านเปลที่ผมนอนไปอย่างช้าๆ...ช้าๆ พร้อมกับกลิ่นหอมดอกไม้ไทยที่ผมแสนรัก..ลั่นทม! ผมค่อยๆเผยอตัว พยายามลืมตาขึ้นมา พร้อมกับแสงตะวันสีทองส่องแยงตา ที่ทำให้ผมต้องค่อยๆตะแคงร่างเบือนหน้าหนี และ... นะบัดนี้ เมื่อแหงนเงยหน้าขึ้น จะเห็นดวงดอกลั่นทม กำลังค่อยค่อยปลิดปลิว ลิ่วฟ้อนอ้อนสายแสงสีทองสุกจัด ระบัดไหวไปกับสายลมอ่อนอ่อนในยามค่ำ และ กับพรายตะวันรอนรอนยามสนธยา ที่ตะวันดวงเหว่ว้าดายเดียว กำลังค่อยๆ..จ่อมจมลงบนผืนน้ำ และ กับหอมงามหอมหวาน ของดวงดอกไม้แสนเศร้า ราวอาลัยอาวรณ์ออดอ้อน พร่างพรมลงบนลานฝัน..ลานลั่นทม.. ผม..ลุกขึ้นจากเปล และ.. พาร่างเดินทอดน่องไปทางโขดหินเนินผา ที่เคียงทะเลตรงหน้าอยู่ไม่ไกล ไปทอดทัศนา ความงามของสายแสงสุริยา ที่แสนงดงาม ยามตะวันลา ตะวันลับฟ้า ด้วยความซึ้งเศร้าใจ ในแสงสุริยาแสนสวย ที่กำลังทอทาบ อาบผืนน้ำทะเล..ราวทองทา! ผมทรุดตัวลงนั่งเหนือเนินผา ที่กำลังถูกคลื่นถาโถม ซัดกระหน่ำจนแตกฟองฝอย ก่อนจะกระแทกตัวทะยอยกระสานซ่านเซ็น กระเด็นละอองไอเค็มเคลียร่างผม ที่นั่งแสนชิดใกล้หาดทรายกับเกลียวคลื่นสีทอง ที่ราวพลีร่ำร้องไห้ไปพร้อมกับตะวันลา และทำไม.. ผมยังได้กลิ่นดวงดอกลั่นทม อวลหอมเศร้าตามลมมาถึงนี่ได้เล่า ช่างแสนจะน่าแปลกใจ และ ทำให้ผมต้องหันไปหาที่มาแห่งกลิ่นนั้น แล้วพลัน..! ผมก็เห็นร่างงามของใครคนหนึ่ง...! ที่นะบัดนี้ ยามเมื่อ.. เธอค่อยๆหันเรียวหน้ามา และกับ เสี้ยวแสงแห่งตะวันลาอันอบอุ่นอ่อนหวาน ที่ กำลังแตะแต้มเรือนผมและใบหน้า ให้พร่างกระจ่างเรืองรอง ราวหิ่งห้อยนับร้อยพันเกาะพรายพร้อย... และ ราวกับทำให้ โลกฝันและโลกจริง กำลังเลื่อนลอยลงมาตรงหน้าผม ซ้อนทับกันสนิทเป็นหนึ่งเดียว เมื่อ ผมเหลียวหันไปมองจ้องภาพนั้น อีกทีและอีกที...! อย่างที่..แทบทำให้ผมลืมหายใจ และ ราวต้องมนต์ให้จังงัง..นิ่งงัน งุนงงอีกคราครั้ง ราวกับ.. เมื่อยามย่ำสนธยา ที่ ผมเพิ่งงีบฝันผ่านมา..ในนาทีเมื่อครู่นี้ และ.. กับนาทีนี้ ที่ผมคิดว่าโลกตรงหน้า ราวกับว่า กำลังหยุดหมุนแล้วจริงๆ เมื่อ ใบหน้าสวยสงบงามเศร้านั้น หันมาสบตาผม..! และ เมื่อผมเห็นหยาดน้ำนัยน์ตาเธอ กระทบลำแสงสุริยาสุดท้าย ที่ก่อให้เกิดประกายเลื่อมพรายประภัสสร สะท้อนวะวาววับ ราวกับหยาดเพชรน้ำงาม ราวกับหยาดน้ำค้างแก้วที่ กลิ้งบนในบัวในยามต้องแสงยามอุษาสาง ผม..เห็นดวงดอกลั่นทม สีขาวดอกใหญ่งามพราวพร่าง ที่ทัดผมเคลียแก้ม.. ยิ่งทำให้หัวใจผม.. ราวต้องมนต์ราวละเมอ และ เมื่อเห็นภาพเธอคนดีคนงาม นางฟ้านางใจนางในฝัน.. และ กับดวงดอกไม้แห่งความเศร้านั้น ลั่นทม..ลั่นทม..ลั่นทม.. ที่นะบัดนี้! พลัน... ค่อยๆหมุนคว้างอย่างช้าช้า... ช้าช้า.. และ ค่อยๆ..หมุนเร็วขึ้น..เร็วขึ้น.. และเร็วขึ้น.. ให้ หัวใจผมราวฝันไปอีกรอบอีกหน แบบไม่อยากตื่นมาทนรับรู้รับทราบ ความจริงบนโลกโศกสุขนี้อีกต่อไปเลยแล้ว ขอเพียง ให้ดวงจิตดั่งดวงดวงแก้วใสกระจ่างของผม.. ได้เพริศแพร้วกับมหัศจรรย์แห่งรักนี้..ที่รอคอย ไปตราบชั่วกาล นานแสนนานตราบชั่วนิจนิรันดร!! ************* url=http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=129 หยาดน้ำฝน หยดน้ำตา ดาวใจ ไพจิตร : : Key Gm หยาดน้ำจากตา นางฟ้าที่ตรมอารมณ์ หลั่งความขื่นขมที่ถมอยู่ใน ใจตน หยาดย้อยจากปรางสวรรค์เบื้องบน สู่กลางแก้มดินในฐานถิ่นคน นั้นคือหยาดฝน ฉ่ำใจ สาดสายพร่างพรายพรมผืนไร่นา แนวเนิน ป่าดอนโขดเขินคลองขลุงทุ่งหนอง นองไป หล่อเลี้ยงพืชพันธ์ มีผลดอกใบ โลกเคยหลับไหล พลันฝืนตื่นใจ สวยงามสดใส จริงเอย ทอแสงทองอาทิตย์ทาบทา พลันน้ำตานางฟ้าระเหย เป็นละอองไอน้ำอย่างเคย ถูกลมรำเพย พัดเลยลอยวน หยาดน้ำจากตา นางฟ้าที่ตรมอารมณ์ ฝากมากับลมเป็นฝนพร่างพรม ใจคน แต่น้ำจากตาตอนช้ำกมล ที่เราหลั่งลอย ระเหยกี่หน ถึงกลายเป็นฝน ฉ่ำใจ ทอแสงทองอาทิตย์ทาบทา พลันน้ำตานางฟ้าระเหย เป็นละอองไอน้ำอย่างเคย ถูกลมรำเพย พัดเลยลอยวน หยาดน้ำจากตา นางฟ้าที่ตรมอารมณ์ ฝากมากับลมเป็นฝนพร่างพรม ใจคน แต่น้ำจากตาตอนช้ำกมล ที่เราหลั่งลอย ระเหยกี่หน ถึงกลายเป็นฝน ฉ่ำใจ...
23 กรกฎาคม 2549 11:11 น. - comment id 592291
ขอบคุณน้องรัก นางเอกในภาพนอนสว่างไปนิ๊ดนะคะ กำลังรออุ้มไปวางในที่มืดกว่านี้หน่อย ค่ะจะได้น่าสงสารค่ะ นะ
23 กรกฎาคม 2549 11:17 น. - comment id 592293
ถ้อยคำงามละไม...ชวนให้นึกถึงบุรุษแห่งสายธาร ผู้มีถ้อยคำและจิตใจงามนัก สวัสดีค่ะน้องพุด พี่ดอกแก้วมารายงานตัว มาเยี่ยมเยือน มาเรือนงามของน้องรัก มีความสุขมากๆ นะคะ
23 กรกฎาคม 2549 11:20 น. - comment id 592294
น้องโพสต์มาพร้อมกัน พี่พุดเลยไม่ทันเห็นโค๊ดค่ะ ณ..เวลานี้เห็นแล้วนะคะ เด๋ว คืนนี้ลองทำเลยค่ะ ด้วยซึ้งจายยยย
23 กรกฎาคม 2549 11:21 น. - comment id 592295
ส่งไปให้แล้วค่ะ พี่พุด... **
23 กรกฎาคม 2549 11:28 น. - comment id 592297
พี่ค่ะ ม่านใบไม้ลายดอกแก้ว กำลังบานสะพรั่งพราว ตรงหน้าพุดค่ะเมื่อมองออกไป พี่พอจำได้มั้ยคะ ว่าคุรอัลมิตราเป็นคนตั้งนามให้เรา คล้องจองคู่กันค่ะ ดั่งตำนานขวัญนะคะ *บุรุษแห่งสายธาร กับสาวงามแห่งไพรพฤกษ์* ที่พุดประทับใจมากค่ะ ส่วนอีกฝ่ายที่หายหน้าไปคง กำลังรอเวลาไปบวชค่ะ ให้พุด ตามติดไป กลัวเพียงวัดจะพังค่ะอิอิ จริงๆชื่อเรื่อง ต้องเปลี่ยนแล้วค่ะ *เพียงรอ..มาลาเรีย นิรันดร์ค่ะ* ด้วยรักล้นใจนะคะ
23 กรกฎาคม 2549 11:35 น. - comment id 592299
นำโค๊ดมาส่งคะ...
23 กรกฎาคม 2549 11:36 น. - comment id 592300
นำโค๊ดมาส่ง
23 กรกฎาคม 2549 20:05 น. - comment id 592374
คิดถึงทั้งพี่พุด และคุณลำน้ำน่านเลยค่ะ ไม่เจอกันนานเลย แต่ความคิดถึงยังมอบให้อย่างสม่ำเสมอนะค่ะ
23 กรกฎาคม 2549 21:32 น. - comment id 592396
คิดถึงเขาเช่นกัน ..บุรุษแห่งธาร
23 กรกฎาคม 2549 22:24 น. - comment id 592406
ซึ้งใจน้องมะกรูดมากค่ะ..นะคะ และ คุณอิมคะ บุรุษแห่งสายธาร น่าจะแหวกม่านน้ำมหานทีทอง ออกมาตอบถ้อยร้อยรัก จากทุกดวงใจในร่มรัก ได้แล้วนะคะ และ กับราตรีนี้ให้ทุกดวงใจนิทราฝันดี ด้วย.. บทรจนา *จากอรชรกวี* (กระวาด) งานจาก... หยาดเลือดภักดิ์หยดน้ำตาแห่งรักอักษราไทย จากดวงใจของแม่ดวงดอกพุดไพร ใน *นามสาวบ้านนา ค่ะ นะคะ* http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem91369.html วอมไฟ ลอมฟาง... ด้วยใจรักล้นใจแล้วค่ะ สาวบ้านนา พุดพัดชา
13 กุมภาพันธ์ 2550 14:04 น. - comment id 656519
แจกเมลgolf20935