ฉันคือใบไม้ใบหนึ่ง..... ที่ซึ่งคนมองว่าไร้ค่า ก็แค่เศษใบไม้ธรรมดา รอเวลาเปื่อยพัง....ลงถังไป ใบไม้ใบน้อยน้อย..... ถูกเขาทิ้ง - เขาปล่อยให้ลอยไหล เรื่อยไปตามกระแสก้าวอันยาวไกล ฉันจึงได้ยลโลกกว้างอย่างทุกวัน ฉันจึงรู้โลกใบนี้มีหลากสิ่ง ทั้งเท็จ จริง เศร้า ทุกข์หรือสุขสันต์ ผ่านเรื่องราวนานาสารพัน และตัวฉันรู้ว่า....ค่าน้อยลง! เป็นเพียงแค่เศษใบไม้... ที่ไร้ความสง่าค่าสูงส่ง มิใช่เหล็กแข็งกล้าที่มั่นคง เป็นเพียงเศษที่พร้อมลงสู่กองไฟ เป็นเพียงแค่เศษขยะ..... หมดแล้ว....ซึ่งภาระอันยิ่งใหญ่ วันนี้ ตัวฉันพร้อมยอมจากไป ก่อนใบไม้ใบใหม่จะมาแทน ......................
แดนไกล ไลบีเรีย 12 ก.ค. 2549 17:33 น. - ID 91035 
1409
0
0
13 กรกฎาคม 2549 16:29 น. - comment id 470435
แหม!!!! เศษใบไม้ค่ามีน้อยเพราะคนไม่เห็นค่าหรอกค่ะ แต่ถ้ามองว่ามีค่าก็มีค่าแหละค่ะ
13 กรกฎาคม 2549 18:13 น. - comment id 500475
มากวาดใบไม้ เอ๊ะ หล่นเยอะจัง อิอิอิอิ
12 กรกฎาคม 2549 21:04 น. - comment id 589836
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem84409.html เธอเป็นถึงใบไม้ ณ ลานกว้างห่างฝันต่างวันใส มีสักใครเดียวดายคล้ายหมดหวัง ร้อนเปลวแดดแสดแสงแผดแรงชัง ร้ายยิ่งกว่าถูกกักขังในกรอบกรง ความเดียวดายขังใจใครคนหนึ่ง ไร้เงาซึ้งเขียวสดใสให้เดินหลง เวิ้งว้างฟ้าไร้ค่ามาวาดวง ขีดรอยเท้าวางลงรอยทางใด จุดสายตาขอบฟ้ากว้างกว่ากว้าง แต่เส้นห่างใกล้ตาค่ายิ่งใหญ่ ที่ถักทอก่อหวังดั่งทวงใจ คือใบไม้ ใบนั้น เหมือนฝันวาง เป็นหลักฐานหว่านทางระหว่างคิด เปล่งชีวิตใกล้ใกล้ไม่เหินห่าง จะได้พบพุ่มไม้ในหว่างทาง ร่มเย็นสร้างใจอุ่นอย่างคุ้นเคย เธอเป็นถึง ใบไม้ จุดใจหวัง และเป็นดั่งร่องรอยค่อยผลิเผย มีคุณค่ากว่าใบไม้ร่วงละเลย เหมือนเธอเอ่ยความสดใสไม่ไกลกัน จึงมีแรงเสาะค้นต้นไม้ใหญ่ สละใบเพื่อนำทางสร้างแรงฝัน พริ้มใจคิดถึงจุดหมายป่ายฝ่าฟัน สู่ถิ่นนั้นที่ต้นไม้ได้เติบตน ณ ลานกว้างห่างไกลจุดใฝ่ฝัน แต่ใบไม้ใบนั้นปลิดจากต้น ปูเส้นทางพร่างฝันบันดาลดล สักใครค้นหาจุดหมายไม่เหนื่อยใจ. เอางานเก่ามาให้อ่านค่ะ : )
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
