บ่น....

วัฒน์ ฒนรัตน์

....จงออกไปมองดูฟ้าที่กว้างใหญ่
อยู่แต่ในกะลาจนกล้าผยอง
ไม่เคยเห็นไม่เคยอ่านไม่เคยลอง
ทำตัวพองว่าข้าใหญ่ ในกะลา
อนิจจา เห็นแล้ว น่าหมั่นใส้
หุ่นไม่ให้แต่ใจรัก บอกกับเขา
เรามีเงิน เรามีทอง ไม่ต้องเบา
จงแต่งเข้า เขาจะชม ว่าสมดี 
โอ้ว่า อนิจจา น่าทุเรศ
ตนเป็นเหตุ แห่งอุบาทว์ เหมือนชาติชั่ว
เห็นแก่ได้เห็นแก่เงินเห็นแก่ตัว
ไม่มีผัว ทำเป็นว่า สบายดี
อยู่คนเดียวมานานสราญจิต
มีแต่มิตร คิดแต่กิน สินค่าจ้าง
ไม่จริงใจ ใช้เงินซื้อ ความสำราญ
จึงอยู่นานเพื่อหาเงินและใช้เงิน
ไม่มีมิตรที่จริงใจ น้ำใสแท้
นึกว่าแน่กูนี่เก่งไม่เป็นสอง
อย่างที่เขาว่าไว้ เข้าทำนอง
น่าสยอง กว่านายว่า ขี้ข้าพลอย
ชอบเป็นนัก อี่ลอบบี้ สตรีเหล็ก
ทำเหมือนเด็กขี้ฟ้องพองทั้งขน
ฉันละเบื่อ แต่ว่ามันจำต้องทน
ไม่อยากบ่น ก็ต้องบ่น เพราะรำคาญ
เมื่อก่อนว่า พวกฝรั่ง น่าหลวยท้วย
พอโดนค.ย ฝรั่ง จึงย้อนศร
ต้องมานั่ง คิดเริ่มใหม่ใจอาวรณ์
เหมือนละคร เหม็นน้ำเน่า ที่เล่ามา
ยังมีเรื่อง เธออีกมาก อยากจะเล่า
แต่ก็เอา แค่นี้ก่อน ขอตอนหน้า
หากว่ายัง มีชีวิต แล้วจะมา
เล่าต่อว่า ตอนมันจบ เป็นเช่นไร....
19/01/2002