http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song367.html ฉันนอนนิ่งนิ่ง ดูใบจำปีสีน้ำตาล ปลิดปลิว ร่วงหล่น สู่พื้น ใบเแล้วใบเล่า.. เงาดาว..ส่องกระทบหยาดเพชรปลายตาที่กำลังหลั่งริน.. จุดตะเกียง หรี่หรี่วับแวม พอมองเห็น นอกบ้าน..เงียบสนิท.. มีเพียงจิ้งหรีดและเสียงนกร้องนานๆครั้ง หวานเศร้าของดอกไม้ไทยกำลังประโลมใจเหน็บหนาว.. คิดถึงบ้าน..คิดถึงแม่..... แม่.... ยอดหญิง ยอดงาม .... ที่ได้รับเกียรติให้เป็นคนดีศรีบ้านเกิด..ผืนดินแห่งศรัทธารักของเรา แม่.. ผู้หญิงร่างเล็ก บอบบาง แต่มีใจดวงงาม กว้างกว่ากว้าง ยิ่งกว่าทะเล... แม่.. สองมือหยาบกร้าน กรำงาน ดวงตาข้างหนึ่งเลือนลาง แต่ดวงใจกลับใสงาม อิ่มเต็มทั้งดวง.. พร้อมจะเคียงข้าง แบ่งปันน้ำใจรักนั้น ให้กับผู้คนและสังคมเล็กๆ..บ้านเกิดของเรา..มาตุภูมิของเรา... ยังจำได้...ในฤดูเดือนสิบสอง ที่น้ำทั้งในคลองและทะเลจะเจิ่งนองตลิ่ง พายุพัดแรงมาก จนยอดมะพร้าวไหวเอน ราวจะโค่นล้มตามแรงลม น้ำทะะลสูงเชยหาดซัดสาดดังโครมครืนๆ... ภาพเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆค่อยๆช่วยแม่ลากรถเข็นมะพร้าวริมชายฝั่ง ด้วยดวงใจหวัง มิให้แม่เหน็ดเหนื่อยเพียงลำพัง ยอมแม้กระทั่งไปโรงเรียนสาย...เดินดายเดียว.. ภาพคุณย่าแสนรัก..ที่คอยประคับประคองทายาให้มือน้อยๆที่ถูกเชือกบาด จนมีเลือดไหลซิบๆ ..ที่บางครั้งแทบงอมือไม่ได้....เขียนหนังสือไม่ได้! ณ..วันนี้.. ทุกหยาดหยดสายเลือดผ่านร่างรัก.. ทุกสายใจสายไยรัก.. ถักทอผ่านจากสองมือแม่นี้... ที่ลูกได้เรียนรู้ ...ได้ดูด้วยดวงตา ดวงใจใสงาม ในยามวัยเยาว์ หล่อหลอมเป็นสายฝันเป็นพลังรักพลังใจให้สวยงามมิรู้จบ ในทุกยาม..ให้หยัดยืน!..เมื่อพานพบเพื่อนมนุษย์ และพายุใจคน.ที่หมุนวนมาทำร้ายให้ย่อยยับ... ให้ลูกได้รู้จักใช้ความดี แก้ปัญหา....ใช้ใจดวงดีหนีความช้ำตรม! แม่.... เกิด..บนภูสูง สวนสวรรค์ แนวเนินหินธรรมชาติงามสล้าง...ใหญ่ เล็ก ที่ไล่ลดหลั่นลาดเนิน ลงมา..เหมือนฟ้าประทานสวรรค์สรวง บนโลกหล้า ในท่ามกลางหุบเขาใหญ่บังตาที่ซ่อนเงียบซ่อนงาม.. ในยามนี้...เมื่อหลับตาย้อนกลับไป ดั่งภาพฝัน..ดั่งฉากสวรรค์ในเทพนิยาย.. ภาพ..โบสถ์ปรากฏกลางยอดไม้ โผล่ขึ้นมารำไรในเงื้อมเงาภูสูงเสียดฟ้า.. แลทุกยามสนธยา..เมื่อเอนร่างลงนอนดูฟ้ากว้างบนหินงาม แสงตะวันหวานเศร้าสีส้มสุกสีทองสาดส่องรำไรรำไร..ร่ำลา ยามพลบ หลบชายคาเมฆ บนชะง่อนผา..ชะโงกง้ำ.. เสียงระฆัง จะก้องผ่านความวิเวกมาให้สะดับ... รับกับใจดวงน้อยๆที่นิ่งเงียบ..รอ...หง่างเหง่งๆ ที่ค่อยๆแผ่วพลิ้ว ไปกับสายลมละมุน.... อีกไหล่เนิน...ด้านนึงนั้นจะลงสับปะรดพันธุ์พื้นเมือง หวานกรอบฉ่ำไว้ และมีดงไม้ลูกสีดำ..ที่หวานทุกคำเคี้ยว ให้เราเด็กๆปากแดงๆ..ได้อร่อยลิ้น และเก็บใส่ตะกร้าไว้กิน..ยามนอนนับดาวเคียงเดือน..ยามค่ำคืน ทีมีเสียงดนตรีธรรมชาติ หรีดหริ่ง เรไร กับเสียงกระรอกกระโดดไล่จับกันไปมาตามยอดมะพร้าวไหวเอน ทุกคืนฝันวันมหัศจรรย์ ..ทุกฤดูร้อน ฉันจะเดินตามแม่ต้อยๆ... บนศรีษะแม่ จะทูนกะเฌอใบใหญ่ไว้ ที่เพียบเต็มไปด้วยข้าวของอาหารเพื่อยังชีพ.. ข้ามทุ่งนา ลำธาร..ดอกไม้ป่าหวานๆส่งกลิ่นหอมๆ ผ่านกระท่อมมากมาย.. ข้ามราวไพรที่ดูราวกับป่าลึกลับ.. เป็นสมมุติฝันสำหรับเด็กช่างคิดช่างฝันอย่างฉัน ที่ชอบสร้างภาพว่ามีเสือ กระต่าย หมี มากมาย และต้องคอยเดินเหลียวหน้าเหลียวหลัง..ตลอดเส้นทาง... เป็นเส้นทางสายฝัน..เส้นทางใจในโลกจริงที่ยังแจ่มกระจ่าง พร่างงามไสวอยู่ในใจดวงนี้..ที่จะเป็นนิรันดร์!.. ทุกก้าวย่าง จากรอยเท้าแม่ จารจารึกให้ล้ำลึกดื่มด่ำกับสำนึกในวันนี้ ที่เป็นพลังใจให้กตัญญุตาก่อเกิดกลางใจ..ดำเนินตามรอยไป.. ตามเส้นทางใจที่ใช้สายไยรักเพียงนั้น..ถึงได้มา...ถึงจะมี..! แม่.. คือดอกไม้ป่า..บานบริสุทธิ์ ในราวไพร ประดับหล้า เคียงใจให้กับทุกผู้คน ที่แม่พานพบ..และเกียรติยศที่แม่ได้รับ.. คือของขวัญ..จากหยาดน้ำใจของแม่เอง..ทั้งสิ้น ที่ดวงใจดวงตาสวรรค์เบื้องบนทรงเล็งเห็น.. และมอบคืนกลับให้รับรู้เป็นพลังใจ.. ฉัน..สัญญานานมา จะเขียนถึงเกาะสวาทหาดสวรรค์ เพชรเม็ดงามนี้ที่ผุดพร่างกลางอ่าวไทย อ่าวใจ.. ที่รองรับให้คนหลายล้านคนจากทั่วทุกมุมโลก ข้ามทะเลโลกย์ ทะเลโศก ทะเลใจ มาอาศัย..หลบ พักพิงอิงแอบเอาอ้อมฝันอ้อมใจ อันโอบเอื้อเพื่อสู้โลกข้างนอก..ผ่อนเร่าร้อนแย่งชิง..ให้ก่อให้เกิดงาม.. ฉัน..ผู้เหลือไฟฝันเพียงริบหรี่.. ผู้ที่ถูกเงื้อมมือโลกเสกโศกสะเทือน จนแทบขยับปากการจนาเรื่องงามงามไม่ออกเอาเลยแล้ว.. ฉัน ..อยากรจนา อยากกล่าวถึงงามสล้าง เงางามในอดีต ฝังเนาในใจ และกลับไปเสาะหาที่มาของชีวิตดิบเดิมเรียบง่าย ของชาวเกาะของเราผ่านมา เพื่อฝากไว้ให้โลกหล้าได้รับรู้ในวิถีนี้ ที่เคยดำรงอยู่. และหวังอยากให้ดำรงคู่ใจใครต่อใครมากมี ตราบนานเท่านาน และเพื่อเซ่นสังเวยมาตุภูมินี้ ที่สร้างชีวี สร้าง..งามดวงใจใครเลยจะรู้.!... ให้กับลูกผู้หญิงคนนี้ที่แสนภาคภูมิใจ..ในพสุธาที่ข้ารักเป็นยิ่งนักแล้ว ฉันคงจบลงตรงคำว่า..คิดถึงแม่..คิดถึงบ้าน....... กับใจดวงร้าวในยามนี้ ที่ใครบางคนกำลังลงมือลงมีดประหัตประหาร!ใจ! ขอแค่หลับตา.... พาตัวเองหนีไปให้ไกลสุดหล้าฟ้าดิน ไปทรุดตัวลงกอดผืนทราย กราบเท้าแม่...และซุกอกร่ำไห้! ขอฝากจูบไปกับสายลมแห่งความรัก ให้พัดพาคะนึง..ถึง..ทะเลงาม..ฟากฟ้ากว้าง ตะวันตกดิน.. กับสายถวิล.... ในใจดวงนี้..ที่กำลังอยากคืนหลัง..ให้เกลียวคลื่นริมฝั่งลบเลียแผลใจ!
พุด 29 มิ.ย. 2549 21:51 น. - ID 90704 
2319
5
0
29 มิถุนายน 2549 22:12 น. - comment id 587331
ยามนี้ รจนาบทกวี \"คิดถึงบ้านคิดถึงแม่..\" ทำให้ผมรู้สึกดีมีพลังเป็นที่สุด แม่ผมผมลาล่วงลับ ใช่ครับ! ผมคิดถึงท่านเสมอ ยามอารมณ์นี้ พรุ่งนี้เช้า ผมจะได้มีชีวิตที่สดชื่นอีกครั้ง ยามนี้ผมรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกินครับ อยากจะบอกว่า ได้แรงใจกลับคืน ด้วย \"คิดถึงบ้านคิดถึงแม่..\" บทนี้มากมาย ขอบคุณผู้ให้ที่กลั่นผลิตออกมา เพื่อชูชีวิตผมได้อย่ต่อไป ขอบคุณมาก มากมายจริง ๆ
30 มิถุนายน 2549 08:19 น. - comment id 587396
คิดถึงบ้านคิดถึงแม่.. กานต์ก็คิดถึงค่ะ คิดถึงมากด้วย
30 มิถุนายน 2549 11:34 น. - comment id 587446
คิดถึงแม่เหมือนกัน
30 มิถุนายน 2549 15:25 น. - comment id 587528
แม่ คำง่ายๆสั้นๆ แม่ แม่อยู่ในความรู้สึกในสำนึกในจิต ในร่างกาย ที่เลือดแม่ผสมอยู่ในร่างกายบัวค่ะเลือดแม่หล่อเลี้ยงวิญญาณลูกไว้เสมอค่ะ
1 กรกฎาคม 2549 03:14 น. - comment id 587704
15 กรกฎาคม 2549 19:28 น. - comment id 590182
ไพร.... กลับมาบ้านเกิด ในวันนี้ และคิดว่า จะไม่กลับไปไหนอีกแล้ว ไพรเพิ่งเรียนจบ จากคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี่สาขาการเกษตร มาจากมหาวิทยาลัยดีมีชื่อเสียง ... ตลอดเวลา 4ปี ของชีวิต ได้เพาะบ่มให้ใจของไพรเต้นเร่า ด้วยแรงใจไฟฝัน ที่เรียกร้อง ให้ไพรทุ่มเท ทั้งชีวิต และจิตใจ เพื่อศึกษาให้รู้กระจ่าง อย่างวาดหวัง..... ว่า....... จะกลับคืนสู่ผืนดินเกิด และคืนกลับทุกสิ่งที่ได้มา ให้กับแผ่นดินแม่... ไพร....เติบโตมากับ ป่า ต้นไม้เขียว พงไพร ธารน้ำใสที่ไหลเย็น ในเวลานั้น แต่...ทุกๆอย่าง ค่อยๆสลายลาลับไป พร้อมกับกาลเวลา และวัยวันแห่งชีวิต...... ผืนดินแยกแตกระแหงด้วยขาดน้ำ มองทีไรเหมือนใจไพรเองจะแตกระแหง แห้งในอกในใจ ..ตามไปด้วย..... นานมาแล้ว.... ตั้งแต่ไพรยังเป็นเด็กชั้นมัธยม ไพรได้มีโอกาสดูหนังสำคัญยิ่ง ที่ตราตรึงในใจ มิรู้ลืมเลือน หนังสารคดีเรื่องยาวและยิ่งใหญ่ เกี่ยวกับพระราชกรณียกิจ เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา ของ*พระพ่อหลวง*แห่งปวงชนชาวไทย *ดวงใจไทยทั้งชาติ * ที่.. ได้ทรงอุทิศพระวรกาย พระสติปัญญา ทุ่มเท พระเสโททุกหยาดหยด ตรากตรำ เพื่อพสกนิกร ไปทั่วทุกถิ่นไทย ในแผ่นดินนี้ .. ดังพระนาม ภูมิพล ที่ เปรียบประดุจดัง พลังแผ่นดิน......... ไพรคิดว่า ชีวิตหนึ่งนี้ของไพร ไพรเกิดมาด้วย ความรักอันมากล้นของแม่-พ่อ บุพการี ผู้ให้ชีวิต ผู้เฝ้าอบรมพร่ำสอน ให้ไพรได้เจียรนัยชีวิตของไพรเอง ให้งดงามเลิศล้ำ ด้วยสองมือ ที่เข้มแข็ง ด้วย สองแรงแห่งใจที่ละเอียดอ่อนโยน มากเมตตา ทำให้แทนได้เข้าใจว่า ใจที่งามด้วยคุณความดี มีเมตตา ดังมีเพชรแท้ที่ล้ำค่า กล้าแกร่ง นั้น ต้องประกอบไปด้วยความความอดทน เพียรพยายาม มิท้อถอย น้อยใจในโชคชะตา นั้น เป็นฉันท์ใด..... เมื่อไพรเติบโต เป็นหนุ่ม ไพรได้เรียนรู้ความรักอีกรูปแบบหนึ่ง รักนี้ที่ต้องอ่อนโยน เป็นดังผู้ให้ไร้ร้องขอ ให้ความรัก ให้ความเข้าใจ ให้อภัย ยอมเสียสละ เพื่อเพาะบ่ม รักนั้นให้สุกงอมหอมหวาน ดั่ง.. ภมรที่อยากเชยชิมลิ้มรสหวาน ของเกสรงาม แห่งมวลหมู่ดอกไม้ เพื่อแผ่พืชพันธุ์มนุษย์ให้ดำรงอยู่ คู่โลก สืบไป.... แต่รักใดใด ที่เปรียบประดุจเพชรสูงส่ง ล้ำค่า ในใจของไพร ก็มิอาจมีรักใดไหนเล่าที่ยิ่งใหญ่ไปกว่า ความรักชาติ รักแผ่นดิน...... ภาพขององค์พระประมุข ที่เปรียบประดุจ เพชรน้ำงามที่ประดับใจ ประดับไทยทั้งชาตินั้น ตราตรึง อยู่ในใจเนิ่นนาน พระเสโทที่ทุ่มเท คือหยดน้ำเพชร งามบริสุทธิ์ใสเกินเพชรใดจะเทียมทัน หยดน้ำเพชร ที่หยดพร่างลงกลางใจแก่พสกไทยผู้ทุกข์ทนยาก ในแผ่นดินธรรม แผ่นดินทองนี้ที่เกิดมา และ เพชรใดไหนเล่า จะเทียบเท่าและยิ่งใหญ่ เท่ากับรักนี้ ที่ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท ได้ทรงมอบให้ แก่ไทยทั้งชาติ ด้วยหยาดน้ำพระทัยที่ใสเย็นฉ่ำ งามล้ำสูงค่าเกินรักใดในหล้าโลก
26 กรกฎาคม 2549 12:44 น. - comment id 593020
อ่านเเล้วซึ้ง น้ำตาเจ้ากรรมอาบสองแก้ม จากบ้านมาหลายเดือนไม่ได้กลับติดภาระกิจสำคัญ............. ใจดวงนี้คิดถึงแม่ทุกเวลา
27 เมษายน 2552 00:49 น. - comment id 977576
เข้ามาอ่าน แล้วยิ่งคิดถึงแม่ จับใจ.. ทั้งที่เพิ่งจะไปเยี่ยมท่านมา..เมื่อไม่กี่วันที่ผ่าน มา แต่ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านทางกาย หรอก เพราะท่านจากผมและน้องๆไปร่วม ยี่สิบปีแล้ว มาแล้ว ทุกๆปีละครั้ง เราพี่น้อง รวมทั้งพ่อก็จะ ไปร่วมทำบุญให้แก่แม่ เพื่อหวลระลึกถึงความความดี ความอบอุ่นที่ท่านมีให้เราในยามเด็ก . แน่นอน ความดุของแม่ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เรายังจำ ได้ดี แต่เป็นความจำขำขัน เมื่อแม่ต้องการตำ เราทั้งตัวและปั้นขึ้นใหม่ ให้ได้ดังใจแม่ กระทั่งแม่ตีเราจนก้นลายเมื่อซนจนเกินเหตุ . แต่ภาพแม่ที่พยายามกระตุ้นให้เรารักการเรียน เรียน แม้จะเกิดอะไรขึ้น ความปรารถนานี้ของแม่ ที่แฝงอยู่ในตน ก็คุ้มครองให้เราไต่เลาะผาของห้องเรียนมาจนสำเร็จ ไม่ออกนอกลู่นอกทางไปไกล เกินไปนัก แม่ ครับ ผมรักและคิดถึงแม่ ครับ . คุณ พุด ครับขอใช้พื้นที่เพื่อรำลึก ถึงแม่ ด้วยคนนะครับ
29 มิถุนายน 2552 23:20 น. - comment id 1007899
เพิ่งมาเห็นค่ะ ว่าเคยฝากความไว้ ให้อ่านแล้วอิอิ ก็อ่านอีกละกันนะคะ ยังมีเรื่องแม่อีกหลายๆเลยค่ะ ในพันๆเรื่อง
30 มิถุนายน 2552 02:26 น. - comment id 1007907
จะเอ๋ คุณ พุด ครับ ระวังนะครับคุณ พุด ผู้ชายคนนี้รักแม่เขามาก ในวันนี้ที่แม่ไม่มีกายอยู่ให้เห็นแล้ว หากให้ มาอ่านบ่อยๆ เกิดรักคุณแม่คุณพุด เหมือนแม่ ตนเอง แล้วคุณพุด จะยิ่งลำบากใจกว่าที่เป็น อยู่ นะครับ เห็นถามหาคนมารับเป็นคู่สัญญาใจ อยู่ซะด้วยหนา ครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
