สวรรค์ลา..

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song19.html
อาลัยรัก


ฝนกำลังปรอยสาย ปรอยสาย
ใบไม้ไหวตามแรงลม
ไพล..นอนซมระทมด้วยพิษไข้
ที่เรือนใบไม้เรือนจำปี
กับฟ้าที่แสนหม่นมัวหม่นมัวด้วยหมอกเมฆ
เห็นเครื่องบิน..บินไปในเวิ้งฟ้าสลัว
ใจไพลยิ่งหม่นมัวพอกัน..


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4668.html
ฝนซาน้ำตาซึม สุนารี ราชสีมา 
ฝนปลายปี เริ่ม ซา เหลือบแลฟ้า 
คราใดดวงใจ เศร้า หมอง
หยาดน้ำตา เอ่อซึม เปื้อนปราง ทั้งสอง
ความหม่นหมอง ย่ำ ยี หัว ใจ 
ฝนซาน้ำตาซึม เศร้า แสน เปลี่ยวใจแสน
เมื่อแฟนแรมร้าง ห่างหาย
อกระทวยด้วยความระทมข่มใจ
ทำไม๊ ทำไม ไปลับเลย
เมื่อ แฟน อำ ลา อา ลัย 
ไฉน พี่จึงเงียบไปเฉย ๆ 
ไม่คิดถึงวันผ่านมา ฝนจากฟ้า 
ฟ้ายังสั่งเลย พ่อทรามเชย ไม่เอ่ย ลา
ฝนซาน้ำตาซึม โศกศัลย์ 
โอ้ จอมขวัญ ทำไมจึงลืม สาว นา
ผู้รอคอย ละห้อย หัว ใจ หนักหนา 
สาย ฝนซา น้ำ ตา ซึม
  
เมื่อ แฟน อำ ลา อา ลัย 
ไฉน พี่จึงเงียบไปเฉย ๆ 
ไม่คิดถึงวันผ่านมา ฝนจากฟ้าฟ้ายังสั่งเลย 
พ่อทรามเชย ไม่เอ่ย ลา
ฝน ซาน้ำตาซึม โศกศัลย์ 
โอ้ จอมขวัญ ทำไมจึงลืม สาว นา
ผู้รอคอย ละห้อย หัว ใจ หนักหนา 
สาย ฝนซา น้ำ ตา ซึม
ผู้รอคอย ละห้อย หัวใจ หนักหนา 
สาย ฝนซา น้ำ ตา ซึม... 
 ..................


ติดปีกฝัน ให้ใจดวงน้อยสิ้นพันธนา
โผไปบนฟ้า 
จะไปไหนดี หากชีวีเป็นดั่งนกน้อยพเนจร
คงราวขมิ้นเหลืองอ่อน
ใครจะให้รังนอนโอบเอื้ออุ่น
ใครนะใคร


เรือนรังใจใครหนอ ยินดีจะรอรับ
ให้พักพิง
น้ำตารินเดียวดาย เดียวดาย
มลาย...หมายหา...ไม่มี..ไม่มี...
ฤดีร่าง..รอน รอน 
คง..เปียกปอนเหน็บหนาวในท่ามเวิ้งฟ้าฝัน
แล้ว...พลัน..หมดสิ้นพลัง สิ้นแรง


ค่อยๆ...ร่วงหล่นเคว้งคว้างอย่างช้าช้า..ช้าช้า
เพียงรอ..รอ..รอ
หลับตา.... รอ
นาทีสุดท้าย...หมายได้จูบพสุธา
ก่อนอำลา...
ฟ้าแลดินแลทุกสรรพสิ่ง 
อย่างเงียบงาม  อย่างนิ่งงัน 
อย่างสิ้นไร้อ้อมขวัญอ้อมใจ
อย่างเหว่ว้าดายเดียวเดียวดายในดวงใจ
นะเจ้านวลนางนกไพร นกไพร....พเนจร..
.........................

ฝนปลิดปรอย ใจปลิดปลิว
รู้สึกไม่สบาย..
ก่อนนอนต้องกินยาไปหนึ่งเม็ด
แล้วหลับไป..เปิดม่านหน้าต่างไว้ให้แลลอดเห็นกิ่งจำปีไหวเอน
และไรแสงดาวพราวพร่างฟ้าสาดส่องลงมาเป็นเพื่อนประโลมใจ
จนกว่าจะหลับไหลไปกับฝันคว้างทุกค่ำคืน..

เห็นเครื่องบิน..
ไฟพริบพราวอยู่ไกลๆ ไปไหนกันละหนอ เกาะสมุยละมังนะ..
ยิ่งพาใจเศร้าไปใหญ่ เมื่อคิดถึงใครบางคน
ที่แสนรักเอยแสนรักในกมลที่ยามนี้
อยู่ไกลสุดหล้าขอบฟ้าเขาเขียวเลย..
 


ก่อนนอน..บนที่นอนจะมีหนังสือกองกระดาษมากมาย
ที่เขียนค้างคาวางรอท่านักอยากจะเขียน
ผู้ยิ่งใหญ่อยู่ริมหมอน..บางทีคิดอะไรได้จะเด้งดึ๋งขึ้นมา
คว้าปากกาเขียนมืดๆก็เอา กันลืม..
แต่พอตื่นมาอีกทีอ่านไม่ออกไม่รู้ภาษา..อะไร..เฮ้อ!


เช้าตื่นมาฝนตกปรอยๆ...
แปลกดีที่ชอบอากาศชุ่มฉ่ำหอมเศร้าแบบนี้ 
ที่ทำให้ระลึกถึงสิงคโปร์.. 
ใจเลยหมองหม่นนิดๆไปกับสายฝนพรำ..
จำปีทิ้งกลีบกระจายเกลื่อนกล่น
พร้อมแก้วราวพรมกลีบดอกไม้..เกลื่อนพื้นพราว
เวลาไม่สบายใจ..เสียใจอะไรจะขยันผิดปกติ 
ลากข้าวของมาจัดหางานให้กับชีวิตจะได้ลืมๆไป
ทุกเรื่องราวที่เศร้าหมอง..


เช้านี้ปีนต่อโคมไฟเอง สวยมากเลย
ลายดอกไม้พราวมีผีเสื้อน้อยๆคอยเกาะชิมน้ำหวาน... 
เสร็จแล้วเปิดวิทยุ..104.5 
ฟังนักร้องบ่นว่าไปไม่ค่อยจะฟังรู้เรื่อง 
เอาแค่ประเทืองอารมณ์เป็นพอ
ทรุดตัวนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือประจำ..
เพ่งพิศดูลั่นทมล้อระทมในแววตา 
ในแจกันแก้วเจียรนัยข้างขวามือ
ที่เคยได้รับรางวัลจากงานเขียนพิลาสพิไล 
ใส่กุหลาบขาวหอมงามจนเต็ม.. 


มองผ่านหน้าต่างกว้าง..เห็นแมกไม้และท้องฟ้า.
พาให้คิดถึงใครบางคนอีกแล้ว..ที่แสนไกล
ป่านนี้คงกรนครอก ฟี้ ครอกฟี้ 
มิรู้ร้อนหนาวเศร้าใจ..ด้วยผอมเพรียว..
ไร้สิ้นแรงอ่อนเพลีย..
 
ฝนปลิบปรอย..ใจเราปลิดปลิว..เคว้งคว้าง 
รานร้าวใจกับดวงใจที่เดียวดายว่างเปล่า..
ที่เขามิเคยอยากรับรู้
รับทราบและรับฟัง.....
...............................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song19.html
อาลัยรัก
ฉัน รักเธอ รักเธอ ด้วยความไหวหวั่น
ว่า สัก วัน ฉัน คง ถูกทอดทิ้ง
มินานเท่าไร แล้วเธอก็ไป
จากฉันจริงจริง
เธอ ทอด ทิ้ง ให้อาลัย อยู่กับความรัก
แม้ มีปีก โผบิน ได้เหมือนนก
อก จะต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก
ฉันจะบิน มา ตาย ตรงหน้าตัก
ให้ยอดรัก เช็ด เลือด และ น้ำตา
แม้ มี ปีก โผบิน ได้เหมือนนก
อก จะ ต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก
ฉันจะบิน มาตาย ตรงหน้าตัก
ให้ยอดรัก เช็ดเลือด และน้ำตา.