เพลงฝน..

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song336.html
ปีศาจวสันต์


ใจหาย..ขวัญคว้าง
รอร้างแรมไกล..เกินฝัน
ไม่เหลือเยื่อใยผูกพัน
ปล่อยฉันเดียวดายปลายฟ้า..
ไร้เพลงชื่นในคืนช้ำ
ระกำเหน็บหนาวหนักหนา
อ้างว้างร้างไร้แรมลา
กาลเวลารอลงทัณฑ์
อกเอ๋ยกรรมใดเคยก่อ
รอนรกฤาสวรรค์
ไกลเกินเอื้อมนิรันดร์
โศกศัลย์สิ้นไร้หนทาง
ซุกตัวเหน็บหนาว
ฝนพราวเหว่ว้าอ้างว้าง
น้ำตารินไหลพรูพร่าง
ร้างไร้..รักใด..ใครรอ...!
..................


ได้โปรด...
อย่า...คิดว่าพุดไพรหัวใจช้ำนะคะ
เพียงวันนี้ฝนพร่างสาย
เลยวิ่งกลางสายฝนจนเปียกปอนเหน็บหนาว
เลย..
รู้สึกเศร้าดายเดียวไปตามฟ้าฝน..เพียงนั้น..
และ..
ในรอยกมลถวิล
กลับคิดถึงหลายที่ในฤดูวสันต์ให้ฤดีขวัญคว้าง


ไม่ว่า..
จะที่เซนโตช่า สิงคโปร์เหนืออ่าวพราวพริบระยิบระยับ
ไปด้วยแสงไฟ จากเรือเดินสมุทรลำใหญ่
ที่พุดไพร 
นั่งเดียวดาย คิดถึงบ้าน...เมืองไทยอย่างเหลือเกิน
ฤา..
ที่พีพี เกาะไผ่
หนาวเหน็บในดวงใจ
ยามนั่งเรือไปกลางทะเลแสนกว้าง..ท่ามฝนพรำ
ดำน้ำ
แบบไม่อยากโผล่ขึ้นมารับรู้โลกแห่งความจริงอีกเลย..


แล้ว..
ที่กระท่อมริมแคว 
ในวันที่ม่านหมอกสลัวมัวหม่นพอกับ
หัวใจคนที่แสนรานร้าว เศร้าพอกัน..

เกาะเต่า..
บนเนินผาท้าสายแสงจันทร์
พลันฝนพรูลงมารับรู้บาดแผลใจ
และ...
คงอีกมากมายนัก..
สถานที่รัก 
ที่ล่วงลาเลยเลือนลับ...
ไปกับ...
อดีตอันยากย้อนหวนคืน....
.................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song336.html
ปีศาจวสันต์ สุนทราภรณ์ บุษยา รังษี 
เรา จากกันวันนั้นยังจำ
จากกันวันนั้นฝนพรำ
พรางม่านกรรม คล้ำครึ้มคลุมเวร
ลมครางฝนครวญ ไพรสั่นชวน รวนระเนน
ความกดดัน ขั้นเดน เหมือนจะเค้น ฆ่า กัน
เรา จากกันวันนั้นนานมา
แต่เมื่อวสันต์ลีลา ฤาสร่างซาฝนฟ้าฟูมฟาย
ฤดู ฤดี มันไม่มี วันคืนวาย
มันสาปใจ สาปกาย คล้ายมนต์ร้าย พรายผี
ผี วสันต์ มันหลอก มันหลอน
ปีศาจวสันต์วันก่อน ยังสังวรณ์ เวรนี้
ฟัง โถฟัง ฟังฝนตกซี เหมือนนรกตกตี
ย้ำ ขยี้ ใจ ตรม
ไป จากไป ไปแล้วไปเลย
อย่ามาชวนชิดชวนเชย
ปีศาจเอย ร้างเลยอารมณ์
ลมมา ฝนมา จงอย่ามา พาระทม
เพียงโศกทราม เศร้าซม ฉันจะล้ม ตายแล้ว...