เรือนร้างแรมใจ...

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song18.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5.html
( แสนแสบ..เรือนแพ )
..................

http://www.thaipoem.com/forever/poem.php?poemid=81429
เรือนริมคลอง..ภาคแรก
.......................
ผม..กลับมา..
*เรือนริมคลอง*อีกครั้งหนึ่งในวันหยุด
มานั่งทอดตานิ่งนิ่งริมท่าน้ำ
ดูสายน้ำ..ไหลไปไหลไป...ไม่หวนทวนย้อนคืน
เสมอเสมือน..
วิถีชีวิตผู้คนบนผืนโลกนี้ 
ที่..
ไม่ว่าจะมารับบทดีร้ายเฉกเช่นไฉน
ในวันหนึ่ง.ละคอนโลกย์.*ละคอนชีวิต*
ก็จักปิดฉากลง เท่าเทียมกัน
อาจจะ...
ต่างกันก็เพียงแค่วันเวลา 
ที่จะนานช้า..ก็คงไม่เกินร้อยปีสักผู้เดียว..!


ผมเห็น...*ดอกผักตบชวา*
สีม่วงละมุนหมุนเกรียวไปตามสายน้ำวน
ราวกับการดิ้นรนต่อสู้ 
หากทว่า..
ในท้ายที่สุด...ก็ต้องยอมหยุด..ยอมพ่าย
ยาก...ฝืนกระแสน้ำเชี่ยวกราก
ที่..
พร้อมพรากลาทุกสรรพสิ่ง
ให้ลอยไปตามกระแสน้ำ กระแสกรรม


ผม...คว้าเรือมาดลำน้อย
แล้ว..
ค่อยๆ..พายพาผมไป..ตามลำคลองสายเล็กๆ
ที่..
ตัดผ่านท้องร่องสวนแสนรกเรื้อ
หากให้งามเหลือ..
แบบธรรมชาติๆ..ธรรมดาๆชีวิต...


ผม
หยุดพักพาย..
และ..
แวะซื้อผลไม้จากชาวบ้านแถวนั้น
ตั้งใจจะใส่บาตร...
กับ..
พระที่วาดพายเรือมา ในยามอุษา
กับ
ม่านฟ้าที่ยังสวยสลัวด้วย
ม่านหมอกบางๆ..
ราวภาพวาดสีน้ำที่แสนงามซึ้ง
และ
ค่อยๆชัดขึ้นชัดขึ้น..ตามแสงสีแห่งทิวาวัน


แสงทอง..อันส่องสว่าง
เพื่อ..
นำทางไสว..
แด่..
ทุกมวลหมู่สรรพสัตว์
ทั้งผู้คนและนกกา 
เป็นดั่งสัญญาณว่า*ชีวิตใหม่เริ่มอีกวันแล้ว*


ผม..
น้อมนมัสการพระภิกษุชราด้วยน้ำตาซึมซึ้ง
หลัง..
ใส่บาตรและท่านให้ศีลให้พร
ให้..หัวใจดวงดายเดียวอ่อนโยนของผม
แสนดื่มด่ำอย่างลึกล้ำ
จนเกินคำพรรณา ในทุกครายามอิ่มงามปิติบุญ
เหมือน..
บัวน้อย ณ..กลางบึงใจผมค่อยผุดผลิคลี่บาน
รับหยาดน้ำอมฤตธรรม 
คลี่เกสรใจ
ให้งามไสวไปตามสายแสงธรรมแสงทอง...
ที่มาส่องให้ชีวีแสนเกษม ..


ผม...
พายเรือ มาหยุดนิ่งกลางบึงบัว
ที่ยังมิแล้งน้ำ ยังให้ดวงดอกงามบานพราว
และ..
ในท่ามแสงฟ้าพรายพราวเริ่มอาบจับ
ไปทั่วทั้งกลีบใบ
หยาดน้ำค้างใสเริ่มส่งประกายวับแววกลิ้งไปมา
หยอกล้อ...นัยน์ตาผม
ให้เห็นสายแสงเพชรพร่างแสนงาม
ราว..
นั่นคือหยาดน้ำทิพย์น้ำทอง...


ผม..ราพาย...ค่อยๆทิ้งตัวนอนนิ่งนิ่งในเรือ
เหนือสระบัวบานสะพรั่งที่ราวกับสระ
แห่งแดนสรวงสวรรค์สุขาวดี
ที่..
กามนิตวาสิฎฐีได้ไปผุดผลิ..ยามสิ้นชีพในภพหล้า


ผม...หรี่ตามองท้องฟ้า
ที่กำลังเล่นแสงแปรสีแสนสวย
ให้มวลมนุษย์ทั่วหล้า 
ต่างพากันรับพลังใจไฟฝัน
เพื่อเติมต่อดวงชีวีชีวัน ไปอีกวันและอีกวัน
ตราบจนกว่า ...
จะไม่มีวัน...ตื่นขึ้นมารับสายแสงสวรรค์อีกต่อไป..!


หยาดน้ำตาผมกำลังรินไหล
ด้วยใจดวงดายเดียว เปลี่ยวเหงา
ราว..
โลกอันยิ่งใหญ่นี้ 
กำลังพลีสอนสัจจะใจให้ผมค้นพบว่า
แท้แล้วนั้น...
เราก็แค่ธุลีหล้า และ..ช่างมีวันเวลาแสนสั้น
หาก...
แล้วทำไมเล่า ...
เรายังเกิดมาห้ำหั่น ให้ร้าย 
หลงทำลายจิตใจกันและกัน
แทน..
จะหันหน้ามาทำความเข้าใจ ให้อภัยเมตตา
และ..
เรียนรู้ค่ารัก 
อันจักกว่าจะได้มาต้องใช้วันเวลา
และ..
รอท่ามานานแสนนาน..ราวชั่วกัปป์กาลก็มิปาน


ผม..
ทิ้งถอดใจกับโลกภายนอกแสนนาน...ราวอยู่ลำพัง
จนกระทั่ง..
ได้ยินเสียงปลากระโดดฮุบเหยื่อเหนือสายธารนทีทอง
ไปตามครรลองวิถีแห่งการดำรงอยู่...


และ
ชีวีผม...ก็คงเช่นเฉกกัน
หากตราบใดสายนทียังรี่ไหล
ดวงตะวันในนวลใจ...ยังไม่แตกดับ
ด้วยความตรมตรอมหมองไหม้
ผม...
ก็คงต้องดำรงร่าง
เพียรสร้างความดี ทำหน้าที่พลีแด่ผู้เป็นที่รัก 
จนกว่า..
กายและจิตจะแตกดับ...
ลาลับหล้า ไปในวันหนึ่ง 
ซึ่ง..
ก็ยังไม่รู้ว่าจะเป็นวันไหน..นาทีไหน...


ผม...พายเรือกลับมา
และ..
กับค่ำคืนนี้ 
ผมจะจุดเทียนวะวับแวม
สวดมนต์หน้าองค์พระปฎิมา
ด้วยหยาดน้ำตา
ที่..
จะไม่ยอมพ่ายเพียรพลีทำความดี
ตราบชั่วชีวีแบบ*ปิดทองหลังพระ*
แม้น..
ใครจะไม่ซึ้งค่าในน้ำใจไมตรีนั้น
และ
นอนนับดาวเดือนนอกชานเรือน
กับ...
มวลหอมอวลแห่งดงดวงดอกไม้ไทย
ลำดวน ลีลาวดี
และ..
ฟังเสียงสายน้ำที่ระรินร่ำ ไหลฉ่ำเย็นอย่างช้าๆ
กับ..
ใจดวงงามเหว่ว้า..แม้..เงียบงัน
และ..
มาตรแม้น..
จะเป็นสุขสงบอย่างอ้างว้างลำพัง...ก็ตามที....
....................
.......................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5.html
เรือนแพ
เรือน แพ
สุขจริง อิงกระแสธารา
หริ่งระงม ลมพริ้วมา
กล่อมพฤกษา
ดังว่า ดนตรี
หลับอยู่ใน ความรัก
และความชื่น
ชั่ววัน และคืนเช่นนี้
กลิ่นดอกไม้ รัญจวน
ยังอบอวน ยวนยี
สุดที่จะ พรรณา
เรือน แพ
ล่องลอย คอยความรักนานมา
คอยน้ำค้าง กรุณา
หยาดมา จากธารา
แหล่งสวรรค์
วิมานน้อย ลอยริมฝั่ง
ถึงอ้างว้าง เหลือใจรำพัน
หิวหรืออิ่ม ก็ยิ้มพอกัน
ชีวิต กลางน้ำสุขสันต์
โอ้สวรรค์ ใน เรือน แพ.