ปริมปรารถนา..!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4603.html
หัวใจถวายวัด
..............


ปริม..
กำลังนอนฟังเพลง
*lonesom town* ...ในวันนี้
เพราะ..
ยังไม่มีที่ไป 
ยังไม่ได้ตัดสินใจ ..ที่จะไปไหนสักที่
ไปส่งท้ายวันสิ้นปี
ไปเฉลิมฉลองวันดีพลีใจรับขวัญวันปีใหม่


ที่ใครใครคนคนคน
หลากหลายผู้คนนับพันๆล้าน
กำลังสาละวนอยู่กับงานเลี้ยง
ที่..กำลังรอ
จะสนุกสนานสำเริงสำราญกันสุดเหวี่ยง
รอวันเถลิงศกศักราชใหม่


ในวันวาดวนมา
ให้พบพานหวังหวานฤารานโศก
เป็นวงวัฎฎโลกเป็นวันใหม่
ที่..
นานๆวันไป...
นานๆเดือนไป...ก็จักกลายเป็นเก่า
เหมือนชีวิตเรา ที่ต้องเกิดแก่เจ็บตาย

และ...
ไม่นานก็ต้องแบมือ...
วางร่างไว้..
อย่างปล่อยวางอย่างไร้ยึดมั่นถือมั่น
ไร้สิ้นฝันใด ไฟใด
ที่..
จะมอดดับลับลาไป ไม่มีโอกาส
แม้นอยากปันพลีที่ยังปรารถนา
จะคืนดีคืนงามใด  แด่ใครแด่โลก
เพื่อลบโศกเพิ่มสุข
ให้หมดสิ้นทุกข์ ..อีกต่อไป


ฉะนั้น...
เมื่อยังมีวันคืนมาให้ชื่นให้ฉ่ำ
มาระร่ำริน
มารับกลิ่นดวงดอกไม้ไพรดอกไม้ป่า
ยัง...พอมีวันเวลา
มีลมหายใจ
ให้ตื่นฟื้นมารับชื่นอวลอากาศบริสุทธิ์ใส
มีวันหยุดยาวไปหลายวัน..


ก็..
น่าจะพลันขอโบกมือลาล่วง
อย่างสิ้นห่วงใจ ห่วงใด
ลาไกลไปจากเมืองลวง เมืองหลวง สักสองสามวัน
แล้ว..
ค่อยๆผันร่างคืนกลับมาทนรับกรรม 
รับระกำจำทนเป็นปลาผิดน้ำว่ายวนวิบาก
ลากสังขาร ทำงานในกรุงกรงห้องแอร์แพ้มนต์เมือง
ที่มิประเทืองประทับใจอีกต่อไป


ปริม..จึงกำลังจะตัดสินใจ
หิ้วกระเป๋าก้าวเดินออกไป*แสวงหาโลกไพร*
ท้องทุ่งนาฟ้าเกษมใส
แสนไสวพร่างกระจ่างแจ่ม
ที่ไหนสักแห่ง...
ในผืนดินทองแผ่นดินไทยนี้


ที่..
ยังคงมากมีธรรมชาติสิ่งงดงามมากมาย
ให้เราได้ใช้ชีวิตจิตวิญญาณ
ไปสัมผัสค้นหา...ไปทอดสายตาพักใจ
ไปสัมผัสความงามยิ่งใหญ่
ให้สมค่า
กับ
ที่ได้เกิดมาในแผ่นดินทองอันแสนผ่องผุด
สุดอุดมด้วยทรัพย์ในดินสินในน้ำ


เพราะปวงเราต่างมีกรรม
ที่จำต้องทิ้งถิ่นเรียวรวง
มีบ่วงวิบากห่วงปากท้อง
มีกรรมต้องทนทำหน้าที่


ซึ่ง..
บางทีแต่ละดวงชีวี
ก็ต่างมีเหตุผลองค์ประกอบมากมาย
ให้หันมาตะเกียกตะกายไขว่คว้า
*หาหินแทนดาว*
มา..
ใช้ชีวิตแบบมิชอบมิรัก..
คล้ายเป็นกรรมเก่านัก
ที่เราจำจักต้องทนชดใช้ ...


แม้น..
ดวงใจจะรักชีวีวีถิอิสรา..ไร้พันธนากิเลสใด
ไม่ชอบการแข่งขัน แย่งชิงวิ่งหัวซุกหัวซุน 
ต้องมาหมุนหาเงินตัวเป็นเกลียว
อยู่ในเมืองเปลี่ยวกรง
ใน..
วังวน แห่งโลกมายาวัตถุ 
ราวกับต้องทนสู้หมดหนทางไป


ชีวีปริม...
เองก็เช่นเฉกเดียวกัน
ได้แต่ฝันมาจนถึงวันนี้
ทั้งๆที่พระเบื้องบนได้ประทานพร
ให้หัวใจดวงอรชร
มีทรัพย์ในดินพลีสิ้นล้ำค่านับมากกว่าแสน
ก็..
ยังต้องทนแขวนชีวิตสถิตเบื่อเพื่อหน้าที่


จำทนอยู่ในแดนเมืองที่เรืองรุ่งนี้
หากมิใช่ที่ที่ปราถนา 
มิใช่...
ให้งามพราวราวรัศมีรุ้งจรัสจ้าภายในดวงใจ
อันเป็นดวงใจ...
ที่จัก..
พาพบสุขสงบเงียบเรียบง่ายได้ชิดใกล้ธรรมชาติ
ได้ทิ้งทอดถอดใจ
ให้พบเพียงห้วยหนองลำคลองใสลำธารใส
ในท้องทุ่งนาป่าเขาลำเนาไพร
อย่างใจรัก อย่างใจภักดิ์


ว่าแล้ว..
เมื่อจำจัก..ต้องทน..วนว่ายยังมิได้ไปไหน 
ในวันนี้  นาทีนี้
ปริมก็จะพาร่างใจ
ลุกขึ้นขับรถไปนั่ง..ยังริมฝั่งฝันสวรรค์หวาน
*ริมสายน้ำเจ้าพระยา*จะดีกว่า


ไปทำบุญกุศลปล่อยปลา
และ..
นั่งทอดทัศนาวิวทิวทัคน์
อันแสนงามในมโนนึก 
ด้วย..
รำลึกถึงเสียงลำนำ
จากอดีตอันแสนเงียบงาม
ราวย้อนกาลกลับไปในท่ามเมืองโบราณ
นาม*สุโขทัยธานี*
ที่..
ทุกถิ่นที่...ยังมีทุ่งนาข้าวกล้าสีทองผ่องไสว


มีแมกไม้ไพร
สายน้ำใสบึงบัวพร่าง 
มีผู้คนรักความงามเงียบสงบเย็น
ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขในร่มเงาพระพุทธศาสนา


มี...
ฟ้าที่แสนสว่างกระจ่างใจด้วยอวลอากาศสล้าง
มี..คลองลัดเลี้ยวหลบเข้าไปยังเรือนริมน้ำ
ในท่ามทิวไผ่ลำประโดง
และ..
แลโล่งละลิบเป็นลำคลองสายสวย
ด้วยดวงดอกโสนสีเหลืองพราวริมชายนา
มีข้าวกล้าระย้าย้อยห้อยพวงเคลียดิน
มีพวงดวงดอกผักบุ้งผักลิ้นประดับน้ำ
มี..
โบสถ์คร่ำวัดวาเจดีย์สีทองระดะยอด
ดั่งหลอมให้ทุกดวงใจชาวสยามสมัยนั้น
พลันพร่างสว่างงามดั่งทองแท้..ที่รักธรรม


ปริม..จึงมีฝันมีจินตนาการ
มีใจดวงนวลดวงหวาน
ที่ฟ้าประทานสวรรค์เมตตา
ฉะนั้น..
ในทุกยาม..
ที่เหนื่อยล้า เหว่ว้าเดียวดายสิ้นไร้ใคร
และ
ตราบใดที่..
ปริมยังมี*ดวงตาภายใน*ดวงใจดั่งอัญมณีไพร*
ที่..
แสนงามไสวเช่นฉะนี้
ดวงใจปริม...ดวงที่คิดดี คิดให้ 
ก็จะมิมีวันให้เศร้าหมองครองหม่นนาน
จะเพียรตามทุกข์ผัสสะให้รู้เท่าทันทันเท่า


และ...
เฝ้าฝึกจิตให้เกิดทิพย์กระจ่าง
เพียรผันพาร่าง
ไปรับพร่างหอมแห่งอวลเนื้อดิน
ได้จากทุกถื่นที่ 
ไม่ว่าใจดวงนี้จะอยู่ ณ.แหล่ง.แห่งหนใด


และ
มาตรแม้น
บางครั้งจะสิ้นไร้หวังหวานใด
และแสนเวทนาคนใครมากมาย
ยาม..
ไปพบความล้นแล้งจนล้าใจ
ไปพบพานกิเลสมืดบอดแห่งใจเพื่อนมนุษย์
ผู้ยังมิหลุดพ้นจากวังวนแห่งเงินงาม


ที่..
ถึงจะท่ามท่วมท้นล้นตัวก็ยังมิรู้จักพอ
ยังมิปันแบ่งผันพลีให้แด่ทุกคนดีผู้ยากไร้
ผู้รอโอกาส...
 ขอแค่ได้อิ่มท้องพอประคับประคองชีวิตรอด


นี่คือโลกนี่คือชีวิตที่ปริมคิดและเพียรพลีทำ
ใช่แค่ร่ำพร่ำบ่นเบื่อ
เหลือเพียงจิตดวงดี
ที่..
เคยพลีจิตอธิษฐานภาวนา
ตั้งสัจจาธิษฐานไว้
ณ ..ภายในโบสถ์คร่ำ 
ที่วัดบ้านเกิดบ้านเกาะ
หน้าพระพักตร์พระพุทธพิสุทธิคุณ


ให้..
ท่านทรงรับรู้รับทราบ
และมากพระพรเมตตามหากรุณา
ได้โปรดเปิดทางปรารถนา 
หาหาทางออกให้ลูก
ได้..
หว่านปลูก
*เพาะต้นจิตฝากต้นชีวิตต้นใจ*
เพียรฝังฝากรากยิ่งใหญ่แห่งการให้ทาน
ในสวรรค์วิมานบ้านเกิด


ได้เนรมิต
ยกที่ดินอันแสนงามสุดล้ำเลิศเลอค่า
ดั่งอัญมณีไพร 
ให้ได้ถวายวัด
ให้เป็นที่สงบสงัด ใจ
ให้..
ผู้คนจากทั่วทั้งทุกมุมโลก
มาพิงพักภายใต้ร่มเงาแห่งพระรัตนตรัย
แห่งพระบวรพุทธศาสนา


มาพาตัวค้นหา
จนพบพระสัจจะธรรม
*คำสอนอันแสนยิ่งใหญ่*
ที่จักสว่างไสวพร่างใจ
ดับทุกข์ร้อนทุกข์รักใด...
ไปตราบชั่วกาลนานเนานิจนิรันดร์..ด้วยเทอญ..!!!!
........................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4603.html
หลวงพ่อ เจ้าขา
ช่วยแผ่เมตตาลูกหน่อยได้ไหม
ลูกนี้อาภัพอับโชคหรือไร
มีรักครั้งใด หัวใจเหมือนไฟร้อนรน
หลายคน ที่พบ
พอเขาได้ซบต้องหนีหลบล่องหน
ขว้างทิ้งดังเศษดินข้างถนน
น้ำตาร่วงหล่น หาคนรักแท้ไม่มี
เข้าวัด ทุกวัน
ใส่บาตรทำทานบนบานขอให้โชค ดี
แต่ผียังตามหลอนหลอกย่ำยี
วันหยุดพักไม่มี บวชชีดีไหม
หลวงพ่อ เจ้าขา
ลูกหมดปัญญาเหนื่อยจังหัวใจ
สิ้นหวังรักทุกข์ครั้งสุดวุ่นวาย
จึงพร้อมมอบกาย หัวใจถวาย วัดเลย
หลวงพ่อ เจ้าขา
ลูกหมดปัญญาเหนื่อยจังหัวใจ
สิ้นหวังรักทุกข์ครั้งสุดวุ่นวาย
จึงพร้อมมอบกาย หัวใจถวาย วัดเลย...