http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song100.html (แต่ปางก่อน) ............. กับ.. วันปลายฝนต้นหนาว ที่.. อากาศหม่นมัวเทาทึมทอดทับ ไปทั่วทั้งอำเภอเล็กๆไกลปีนเที่ยง ที่มาบัดนี้.. กลายกลับเป็นเมืองอันเรืองรุ่งด้วย พลังกระทุ้งจากนักท่องเที่ยวต่างชาติ ที่มีเงินงามมาใช้งามเงิน ที่ดาหน้าดารดาษจากหลายชาติหลายภาษา มาจากทั่วทุกมุมหล้ามุมโลก ที่บ้างอาจจะหนีโศกหนีเศร้า หนีรานร้าวหนาวรุก มาเติมสุข..ฤามาเพิ่มทุกข์ทุกรสชาติ ให้มิเสียชาติเกิดก็มิอาจจะรู้ได้ อีกครา.. ที่โลกตรงหน้าผมสว่างไสว ราวมีดวงดอกไม้ไพรแสนหวาน มาบานตระการณ..กลางบึงใจบึ้งใจ ทั้งๆที่อากาศรายรอบ และดวงใจผมแสนเหนื่อยล้าและหม่นมัว พอกันกับสายฝนแลลมบนปนฟ้าสลัว ที่กำลังพัดพราย ให้.. อวลดอกไม้ไทยชิดใกล้ริมหน้าต่าง พากันพร่างกลิ่นตรลบหอมอบอวลไปทั่ว... เพราะ เธอ..นั่นไง..ผู้หญิงในเงาใจผม กำลังเยื้องกรายมาในชุดผ้าถุงลายดอกไม้สีฟ้าแจ่ม และ... ผมเอง...ที่เติมแต้มให้ในภาพจริงนั่น มีดวงดอกลั่นทม หรือไม่ก็... ชบาแดงทัดริมเรียวแก้มแซมผม อย่างในมโนนึก เมื่อย้อนรอยรำลึก นึกถอยหลังไปถึงเมื่อครั้งแรกที่ได้พบเธอ เธอ.. ที่ผ่านเผลอหายไปกับกาลเวลา... มานานแสนแสนนานราวชั่วกาลกัป์ปกัลป์ ฤาสักร้อยพันปี ที่พรากลาจากชีวาชีวิตผม ทิ้ง...ให้ใจหมองหม่น ทนอยู่กับการรอคอยที่ดูราวกับไม่มีวันสิ้นสุด.... หาก... แล้ววันนี้เธอคนดี ก็กลับมา กับฟ้าแสนเศร้าพราวด้วยฝนฉ่ำ ด้วยลมพายุที่พัดคลื่นในทะเลขวัญแห่งหอมห้วง ให้ยิ่งรุนแรงน่ากลัวในรอบหลายสิบปี เธอคนดี.. ที่คล้องสายสร้อยลายหอยงาม และ...ตามติดมาคือรอยยิ้มพริ้มพักตร์ มีเสน่ห์ตามแบบฉบับลีลาเธอ... ที่ใครยากจะเลียนแบบได้ คล้าย.. มีหนึ่งเดียวในโลก.. ไม่ว่าวิธีพูดจา ฤาว่าทัศนในการมองโลกแลวิถีชีวิต รวมทั้งวิธีแผกคิดฝากคำ เธอ..มาติดต่องาน..เรื่องที่ดินเธอ ที่วันนี้มีมูลค่ามหาศาล หากเทียบกับหลายปีที่ผันผ่านไป ที่เธอเคยเล่าใครๆว่าเธอแสนซึ้งค่า และ.. กราบขอบพระคุณฟ้าดิน ที่ทรงมีเมตตาเปิดดวงตาสวรรค์ประทานพร เป็นของขวัญของกำนัลให้แด่เธอ ผู้เชื่อมั่นศรัทธา และ.. แสนกตเวทิตาต่อแผ่นดินเกิด ที่พร้อมทำความดีพลีใจให้แด่ทุกผู้คนที่ยากไร้ อย่างไร้ร้องขอ มานานวัน.. ปันพลีมานานหลายปี จน.. บางคนบางใครที่แสนเป็นห่วงเป็นใย ที่ไม่เข้าใจถึงความคิดเธอ มักต่างพากันเตือนว่า สักวันทุกอย่าง ที่หมายถึง.. ความหวังอันพริ้งพราย แสนสุขสบายแสนงาม..พร้อมเงินดี จะ.. หลุดผลอยลอยพลี ไปต่อหน้า หากว่าเธอใจดี มีเมตตา และกรุณาปรานีต่อทุกชีวี ที่ชิดใกล้อย่างมิมีวันสิ้นสุดเช่นนี้ หากเธอ .. ก็เพียงแต่เก็บคำและคำปรารถนาดีไว้ในใจ เธอ..มิตอบโต้ผู้ใด ด้วยใครเล่าจะเข้าใจถึงงามดวงใจใครเล่ารู้นี้ และ.. สัจจะธรรมอันแสนยิ่งใหญ่ ที่เธอสัมผัสได้ด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ ที่เธอเองเคยเพียรพยายามพลีบอกบางคน และ... เพียรสอนผมเสมอมา ให้รู้คุณค่า ฟ้าดิน ศรัทธาอย่ารู้สิ้นสร้างพลังบุญ ที่จะกลับมาน้อมหนุนนำ ให้ ก่อเกิดคำล้นค่า คำที่ว่า*ยิ่งให้ยิ่งได้*ราวสายธารปิติเกษม ให้ชีวิตได้พบเพียงความอิ่มเอมในทุกสิ่ง ผม...คิดหนัก คิดศรัทธารักภักดิ์เธอ และ.. แน่นอนหนนี้ เธอหวนย้อนคืนมา สอนสัจจะธรรมผมอีกคราครั้ง เพราะผมย้ายกลับมาในตำแหน่งหน้าที่สำคัญ ที่มีผลประโยชน์นับร้อยล้านพันมากองวาง ให้จัดการตรงหน้า มีแผ่นดินทุกธุลีหล้าแห่งเกาะสวาทหาดสวรรค์นี้เป็นเดิมพัน มาทายท้ามาทดสอบความโลภ ฤาเมามันส์ในมนต์มายาเงิน..อันได้มาโดยมิชอบ หากคิดจะประกอบกรรมทุจริตคอรัปชั่น หาก.. มิอายฟ้าดินสิ้นแล้วซึ่งคุณธรรม ผม..งงงันเมื่อดวงตาสวรรค์ราวรับรู้ ราวจัดสรรส่งเธอมาราวจับวาง ให้มาเคียงข้างได้พบเจอ หลังจากที่ผมหลงละเมอ รอวันฝันเก้อ..มิเป็นจริงมาแสนนานมานานแสน ในทันที่ที่... ผมถูกย้ายมารับตำแหน่งราวฟ้าดินแกล้งมาเตือนสติผม หัวใจผม..ในนาทีนี้ ในวันนี้... จึงอลวนไปด้วยคำถาม คอยย้ำถึงผิดชอบชั่วดี ให้มีคุณธรรม... ว่า.... ผมนั้น..จะเลือกทางเดินชีวิตไปในทิศทางไหน ที่จักตราจำไปทุกภพชาติ หากพลาดผิด...ราวมีนรกรอ หรือ.. จะขอรวยแค่ชาตินี้... ยอมพลีสิ้นศักดิ์ศรี และทุกอย่างในชีวีเพราะน้ำเงินงาม ยอมขายแม้เกียรติยศ ขายคำว่าสุภาพบุรุษชายชาตรี ผู้รักชาติแสนทรนง คงมั่น .. อันจักไม่ยอมทำสิ่งชั่วสิ่งเลว เพียงให้เปลวเงินลามไหม้ คล้ายตายก่อนตาย...ด้วยความรู้สึกอัปยศและสำนึกผิด ไปตราบชั่วชีวิตนี้ ที่ยากย้อนหวนคืนให้แก้ตัว..แก้ใจ.. ผม...นอนฝันค้าง ถึงร่างที่ผมได้พบ ได้รัดร้อยด้วยแรงรักแรงศรัทธาภักดี ในราตรี.. วันที่เธอคนดีคืนหลังกลับมาสู่อัอมขวัญอ้อมใจ ที่เธอมิได้ผลักไส หาก.. ในอ้อมใจอ้อมกอดนั้น ผม...รู้ดีว่า.. เธอเพียงพลีให้ผมราวพี่ชายคนดี มิได้หมายลามถึงความหวามไหว ไปในทางสวาทหวามเสน่หาตามลีลาพระเอกนางเอก ที่เธอเสกให้มีตัวตนขึ้นมา... ให้มารับลีลา เพื่อให้เรื่องราวสวยงาม ในท่ามโลกแล้งไร้รัก ไร้กระทั่งน้ำใจภักดิ์ไร้การไยดีซึ่งกันและกัน ที่จะเอื้อโอบฝันและปันพลี เพื่อ.. ฝากสิ่งที่แสนดีแสนพิเศษพิสุทธิ์ให้แสนงดงาม ในท่ามความสับสนของผู้คน ที่.. แสนเหงากมลหลงเเหว่ว้า อย่างน่าเห็นใจ อย่างน่าเข้าใจ... ที่สัมผัสที่ให้ด้วยใจละเมียดละมุนนั้น ไม่ว่าจะกอดผู้ใด ใครก็ตามคือการหยิบยื่น ความเอื้ออุ่น ให้รู้รักละมุนเป็นดั่งพลังใจ ปลอบประโลม... ผม...แสนฉงนว่าทำไมหนอ ฟ้าดินที่นี่.. จึงพลีเมตตามากรุณาส่งเธอมาในทันทีทันใด เพื่อเหตุใดไฉนเล่า ฤา.... ให้สาวเจ้ามาพลีฝากค่าคำ ที่ณ..บัดนี้ กำลังตอกย้ำให้ผมสับสน และ.. กำลังตั้งคำถามกับใจตนเองว่า ผมจะเลือกชีวี ที่มีเกียรติยศศักดิ์ศรีแบบข้าแผ่นดินผู้สัตย์ชื่อ ถือมั่นในความถูกต้อง หรือ.. เลือกที่จะร่ำรวยด้วยเปลือกนอก หลอนลวงหลอกโลก หาก.. ฝังรากโศกเศร้าลึก ราวมีนรกอยู่ณภายในใจ นานปี และจนตราบชีพนี้จะลาลับ ดับดวง.. ที่จักไม่มีวันจะลาล่วงเลือนลืม.. ฉะนั้น.. ผม..จึงนอนตื่นด้วยฝันค้างในทุกค่ำคืน กับ.. ความทรงจำหวานชื่นดายเดียวเดียวดาย ในท่ามราตรี.. เมื่อ.. คิดถึงความดี ความงาม ที่เธอเพียรพยายาม ค่อยๆมาฉุดรั้ง ให้ผมตระหนักถึงคำว่า *ค่าของคนนั้นอยู่ที่ผลของงาน* ที่ฝากความดีพลีความยุติธรรม ไม่ล่วงล้ำรับสินบน เกิดมา มีกมลบริสุทธิ์ ให้สมกับเป็น..*ข้าแผ่นดินในถิ่นพุทธ* ได้เกิดมาในร่มธรรมแสนพิสุทธิ์ใส และ.. ในร่มฉัตรเพชรอันแสนยิ่งใหญ่ ไสวเย็นดับโลกร้อนให้พสกนิกรเย็นพระบารมี ไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ราวหยาดน้ำพระทัยดั่งน้ำฟ้า ดั่งสายฝนที่ละหลั่งรินดับแล้งไร้ หมายให้ชื่น ให้ฉ่ำ เลิกระกำระทม เป็นสิ่งที่ทั่วหล้าโลก แลสิ้นทั้งฟ้าดินอินทร์พรหม ต่างชื่นชมแซ่ซร้องในพระบารมี ที่.. นับเนื่องมาถึงวันนี้ ครบหกสิบปีแล้ว.. *ที่ได้ทรงครองแผ่นดินโดยธรรม..* และนั่น.. คือวาสนาบุญญาบารมี ที่ผมนี้ควรจะเดินตาม*รอยเท้าพ่อ* และ.. มิขอทำผิดคิดทรยศต่อชาติ อันคือ..ความพินาศย่อยยับอีกยาวไกล ที่จักฝังรากลึก ให้ควรเปลี่ยนทัศนคติใหม่ ให้สร้างจิตสำนึกไทย ที่เราควรเพียรปลูกฝัง ให้.. ลูกหลานหลานเหลนโหลนไทยในภายหน้า ได้กระทำดำเนินรอยตาม ให้.. รู้รักความสงบงาม วิถีไทยวิถีทุ่ง ให้ยังคงมีทุ่งข้าวรวงเรียว ไว้เลี้ยงผู้คนเพื่อก่อเกื้อกมลให้ รู้ค่าผืนดิน มิสิ้นสามัคคีมี..ความสมถะรู้พอดีพอเพียงเพียงพอ ไม่ตกเป็นทาสประเทศนานาอารยะวัตถุ รู้อยู่รู้รักธรรม..ธรรมชาติ แสนฉลาดล้ำ..แบบมีวิจารณญาณ ให้.. กุลบุตรและกุลสตรียังคงรักวิถีไทยโบราณ ยังงามพร้อมด้วย ความรู้นอบน้อมถ่อมตน มีน้ำใจมีความอบอุ่นละมุนละไม อ่อนโยนอ่อนหวานแบบ ไทยไทย ที่ใครใครมา..ถึงเรือนชานยังต้อนรับ ให้แขกทั้งไทยเทศ ได้รับความประทับใจ.. *จากรอยยิ้มอันแสนซื่อใส* และชื่นใจ ในวิถีวัฒนธรรม ประเพณี.. อันเน้นย้ำเพียงความสงบสุข ไปทุกยุคทุกสมัย ให้ยาวยืน.... ให้ชื่นใจไปนานเนานิรันดร์... และ.. นี่คือ.... *ปณิธาณและความฝันอันสุงสุด* ที่ผม..ได้รับ...มาจากนางใจนางในฝัน จากมหัศจรรย์รักสิบห้าปีที่รอคอย.. อย่างมิน่าน้อยใจ ในโชคชะตาฟ้าดินสิ้นอินทร์พรหมเลย..ทีเดียวเชียว.. มาตรแม้นว่า เราจะมิได้เกิดมาเพื่อครองคู่กัน หาก... เพียงจิตเรานั้นจะพันผูก มาปลูกช่อแตกกอรัก ประดุจดั่งให้น้ำค้างธรรมรินรด ให้โลกนี้และจิตวิญญาณเรา ที่จักล่วงเลยลาผ่านภพ ยิ่งงดงามหมดจด...ปิติเกษมเกินค่ายิ่งกว่าเดิม...! ............................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song100.html แต่ปางก่อน รณชัย-อัจฉพรรณี ช....รอ คอย เธอมา แสน นาน ทรมาน วิญญาณ หนักหนา ระ ทม อยู่ใน อุ รา แก้วกานดา ฉันปองเธอผู้ เดียว ญ....เธอเอย แม้เราห่างกันแสนไกล ชาย ใด ดวงใจฉันไม่แลเหลียว รัก เธอ แน่ใจจริงเชียว รัก เธอ รักเดียว นิรันดร์ ช...แม้ มี อุปสรรค ขวาก หนาม ญ...ขอ ตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน ช....จะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกล กัน ญ...ดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ ช-ญ....คง เป็น รอยบุญมาหนุน นำ รอย กรรม รอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ ให้ เรา ได้มา เจอะ เจอ ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย ช...แม้ มี อุปสรรค ขวาก หนาม ญ...ขอ ตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน ช...จะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกล กัน ญ...ดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ ช-ญ.... คง เป็น รอยบุญมา หนุน นำ รอย กรรม รอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ ให้ เรา ได้มา เจอะ เจอ ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย
พุด 22 ธ.ค. 2548 16:43 น. - ID 84503 
978
1
0
22 ธันวาคม 2548 22:26 น. - comment id 548701
..... พี่พุดน๊า เอารูปฉางน้อยมาใส่อีกแล้วน๊าคะ บอกหลายครั้งแล้วน๊า ว่าอย่าเอามาใส่ในนี้ อายคนเขานี่คะ ไหนพี่บอกว่า จะไม่เอามาใส่ไง รูปฉางน้อยน่ะคะ ไหนพี่พุดบอกว่า พี่จะเก็บไว้ดูคนเดียวไงคะ กิ๊วๆๆ ไปแระ ก่อนจะโดนเขกหัว 555
23 ธันวาคม 2548 02:42 น. - comment id 548729
อ่านซะเพลินเลย
23 ธันวาคม 2548 15:03 น. - comment id 548830
ฝากไว้ในงานคุณแก้วค่ะ เพียงน้ำคำดั่งน้ำค้างกลางใจแก้ว ก็วับแวววับวาวราวอัญมณีใส ดั่งเพชรพรายฉายฉายอัญมณีใจ ส่องไสวนำทางธรรมน้อมนำดี นะคนดีนะที่รักอย่าพักช้า พร่างรจนาระรินรักพลีชีพนี้ ปลูกต้นใจให้น้ำรักด้วยภักดิ์พลี สร้างความดีตายก่อนตายนะสายใจ เธอคือขวัญกลางใจแสนหวานหอม เธอคือพะยอมไพรแสนงามพิสุทธิ์ใส เธอคือตะวันอันอุ่นเอื้อให้พลังใจ เธอคือใคร..ใครคือเธอ..เผลอรักแล้ว ผลอภักดิ์แล้ว..! มากราบขอบพระคุณ คุณแก้วนะคะที่น้ำใจแววประภัสสร ราวน้ำค้างแก้ว เกือ้กมลให้พุดพัดชามา อย่างมิขาดสาย ดั่งคล้ายพระพิรุณดับแล้งไร้ ได้รับน้ำรักมารินรดจากใจ ที่แสนสวยใสแสนดีดั่งนามค่ะ พุดกราบด้วยรักคารวะศรัทธายิ่งแล้วค่ะ
23 ธันวาคม 2548 15:07 น. - comment id 548831
ฝากซึ้งใจในงาน *ความตายมิไกลเลย* ของน้องกวีปกรณ์น้องชายที่แสนรัก ........ คนดี พี่พุดนั่งเรือเร็วฝ่าพายุมา แบบเห็นเพียงน้ำไร้ฝั่งฝัน กับคลื่นที่โยนม้วนตัวมารายรอบ ที่แสนใหญ่ยิ่งนัก น่ากังวลนักในรอบหลายปี และ กับเครื่องบินที่ร่อนลงมิได้ มองลงไปมีเพียงม่านหมอกหม่น จนคนทั้งลำนั่งเงียบกริบ หากดวงชีวีพี่พุด ก็นิ่งสนิท ให้จิตจับกับสมาธิ ที่เพียรพลีคิดถึงสิ่งแสนดีแสนงาม ราวกำลังอลยในท่ามสวรรค์วิมาน ผ่านภพภูมิเบื้องบน และ หากนาทีนั้น ดวกมลพี่พุดแตกดับ พี่พุดก็พร้อมพลีให้ร่างรัก ที่ว่างเปล่ามิยึดมั่นถือมั่นและ ไร้พันธนาห่วงใด..นั้น ได้อยู่ในเงื้อมหัตถ์แห่งสวรรค์ค่ะ รักมากค่ะน้องรัก ซึ้งใจนักน้องชายคนดี ที่เพียรพลีรจนางานงามธรรมทานค่ะ
23 ธันวาคม 2548 15:10 น. - comment id 548832
23 ธันวาคม 2548 15:12 น. - comment id 548833
23 ธันวาคม 2548 15:17 น. - comment id 548835
23 ธันวาคม 2548 15:19 น. - comment id 548836
23 ธันวาคม 2548 15:24 น. - comment id 548840
ฝากในงานน้องextreme life การรอคอย ขวัญรอเธอคนดีมาวันนี้สามปีแล้ว รอดวงแก้วแววหวังจักฉายฉาน หากยิ่งรักik;ยิ่งรอรอรรอรอไร้กัป์ปกาล เธอไปหวานอยู่กับใครก็ไม่รู้..!!!!!!!
23 ธันวาคม 2548 15:30 น. - comment id 548842
23 ธันวาคม 2548 15:38 น. - comment id 548845
23 ธันวาคม 2548 15:46 น. - comment id 548848
23 ธันวาคม 2548 16:01 น. - comment id 548853
23 ธันวาคม 2548 21:48 น. - comment id 548912
23 ธันวาคม 2548 21:59 น. - comment id 548918
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
