น้ำกรดแช่เย็น..!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4718.html
(น้ำกรดแช่เย็น)
.............

ผม...นั่งนิ่งนิ่งทิ้งตาโศกโศก
นั่งดูโลกชายทุ่ง..ริมปลายนากับฟ้ายามโพล้เพล้
ดูปลาตะเพียนฮุบเหยื่อกระโดดโผงผึง
จนเห็นเกล็ดจับแดดสีทองวะแวววับ


เคียงกัน
บัวดอกตึงตูมตั้งกำลังชูช่อในบึงกว้าง
ทั้งดอกสล้างดอกเริ่มผลิ
ดอกที่ตระการอวดงามเต็มที่กำลังรอราโรย
ให้โหยอ่อนคาบึง ...


ผม..มานั่งทอดตาซึ้งซึ้ง
เพียรภาวนาดึงจิตจับกับลมหายใจในขณะปัจจุบัน
และให้ธรรมชาติรายรอบอันแสนอ่อนโยนอ่อนหวาน
ได้ผสานไปกับความเป็นธรรมดาชีวาชีวิตผม


ทุกวัน...
ที่ผมจะพาตัวเอง
มานั่งใต้ต้นหว้าสูงใหญ่ใบดกหนา
ที่ดูไม่เปลี่ยวร้าง...เนื่องจาก มีดงตาลเคียงขนาน
มีดงดอกโสนสะพรั่งพราว เหลืองพราย
ขับให้เขียวข้าวเริ่มตั้งท้องละออละอองกระจ่างแจ่มราวแซมด้วยสีทองสุก


ผม...ชอบบุก*เส้นทางสายข้าว
*ที่มีโค้งใบครอบโอบกอดศรีษะผมไว้
ราวได้เล่นซุกซนซ่อนหาจากเพื่อนมากหน้าในวัยเยาว์ด้วยกัน
หนีจากโลกอันแสนสับสนอลวนวุ่นวายภายนอก
ที่หัวใจดวงใสภายในคอยย้ำบอกว่า
*มิพึงปรารถนา*มาได้แม้นเพียงสักชั่วครู่ชั่วคราว
เสียงนกกากำลังพิรี้พิไรกัดกินลูกหว้าสีดำ
กันอย่างเอมอิ่มปรีย์เปรมปากและขยอกเมล็ดไว้กราดเกลื่อน


ผม...ค่อยๆเอนตัวนอนลงพิงต้นหว้า
หลับตานิ่งๆ..
แล้วทิ้งใจให้ดำดื่มไปกับสรรพสิ่งรายรอบ
ความเป็นปุถุชนคนหนุ่มธรรมดาๆ
กำลังพาอารมณ์อาวรณ์ถวิลมากรายกล้ำล่วงล้ำแทรกซึม
ณ..กลางจิตว่างผม ณ..กลางใจดวงนวลของผม
ผู้ชายที่ยังมีเลือดเนื้อและลมหายใจของคนหนุ่มไฟแรง


แม้นผมจะกำลังเพียรพาจิต
ให้รู้หยุดคิดรู้เพียรภาวนา
รู้หาทางออกให้พบปัญญา
พาพ้นทุกข์ จากรัก 
ที่มนุษย์น้อยคนนักจักหลุดพ้นได้จริงจนแจ่มกระจ่าง
จนละวางได้หมด จนเลิกวกวนในโลกมายา 
ได้หันหน้าเข้าสู่แดนแห่งร่มกาสวพัตร์
อันคือรักนิรันดร์ 


อันคือเส้นทางสว่างสงบ 
พบโลกเย็น ดั่งธารธาราธรรม
ได้พายพาเรือชีวีอันแสนสั้นลอยลำข้ามหานทีสีทันดร 
เข้าเขตแดนวิมุตติ พบโลกุตระธรรม..
อันแสนใสฉ่ำเย็นเป็นเวิ้งว่างอนันตกาล


ผม..วาง..ว่าง ได้เป็นระยะ
และ
นั่น..ผมก็ถือว่าคือชัยชนะเบื้องต้น
จากเราพบผจญกับเกิเลสมาร
ทุกผลาญผัสสะทั้งรูป รสกลิ่นเสียง ที่ยากเลี่ยงได้
หากเพียงใช้ขันติธรรม คอยน้อมนำใจให้มีอุเบกขา


กลับมา..
เวลานี้ นาทีนี้
ที่หัวใจดวงดื้อ กำลังต้าน
กำลังเลือกเสพพิษหวานหากฝากรสขมไว้ณ..กลางใจ
แบบเศร้าลึก..ที่ยากใครจะหยั่งถึง
ในมโนนึก
ผมรำลึกนึกถึงบทเพลงนี้


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4718.html
หัวอกระทม ซานซมมาถึงที่นี่
ได้ฟังวจี แจ่มใสไพเราะชวนฟัง
ฝ่าแดดร้อน มาพบร่มไม้ใบบัง
เริ่มมีความหวังเริ่มมีชีวิต ชีวา
หวานชื่นน้ำคำ ยังจำประทับดวงจิต
เรื่องเบื่อชีวิต เลิกคิดมาหลายเวลา
ปล่อยเรื่องช้ำ ปล่อยทิ้งแม่น้ำคงคา
สองเราสัญญา ร่วมชีวาก่อร่างสร้างตัว
ที่แท้ ไม่มีแค่เพียงเราสอง
ยังมีหุ้นใหญ่หุ้นรอง
หลายสาขาเสียจนน่ากลัว
รักแสนรัก สุดหักใจจะถอนตัว
ใจร้าวระรัว สุดรักสุดหักให้หาย
น้องยื่นน้ำเย็น พี่เห็นก็คว้ามาดื่ม
ด้วยจิตใจปลื้ม ว่าร้อนคงถอนคงคา
กว่าจะรู้ ว่าน้องให้ของกินตาย
ทุรนทุราย ด้วยพิษร้าย "น้ำกรดแช่เย็น"
ที่แท้ ไม่มีแค่เพียงเราสอง
ยังมีหุ้นใหญ่หุ้นรอง
หลายสาขาเสียจนน่ากลัว
รักแสนรัก สุดหักใจจะถอนตัว
ใจร้าวระรัว สุดรักสุดหักให้หาย
น้องยื่นน้ำเย็น พี่เห็นก็คว้ามาดื่ม
ด้วยจิตใจปลื้ม ว่าร้อนคงถอนคงคา
กว่าจะรู้ ว่าน้องให้ของกินตาย
ทุรนทุราย ด้วยพิษร้าย "น้ำกรดแช่เย็น"...
....................


บทเพลงที่ผมแสนซึ้งตรึงตรมระทมระบมใจแต่เพียงผู้เดียว
ในทุกยามที่เหลี่ยวไปไม่พบร่างเธอ
คนที่ผมเผลอหลงในมนต์มายาพิสวาท
ที่ถูกหนามเสน่หา
ราวน้ำผึ้งพิษในดอกกุหลาบได้บาดเชือดดวงใจ
จนวิ่นไหวไม่มีชิ้นดี


หัวใจดวงไม่รักดีกำลังดื้อ
กำลังนอนสลึมสะลือ
คิดย้อนรอยถอยหลังไปถึงวันแรกเจอ *เธอ*
ผู้หญิงงามพราวราวดอกไม้ไทยกลีบบาง
เธอสวยพร่างราวดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมจรุงอย่างมิได้ปรุงแต่ง
ปากคอคิ้วคางแก้มใสที่บริสุทธิ์ใสราวดวงดอกไม้ป่า..


และ
ที่ผมรักเธอเสียเป็นนักเป็นหนา
คือเพราะเธอมีหัวใจดวงดี
ดวงที่ใสว่างกระจ่างงาม
มาตร แม้นภายหลัง
หัวใจดวงนั้นของเธอจะถูกฝานปันออกหลายเสี้ยว
ไว้จ่ายแจก ไปตามชายที่มาหมายปองเธอมากหน้า
อย่างยุติธรรม อย่างไม่เลือกที่รัก จักจนกว่าจะถึงเวลาตัดสินใจ
*ราวมาลัยเสี่ยงรักจากนางรจนา*ก็มิปาน
และ..
นี่คือที่มาแห่งความช้ำชอก
ที่ผมต้องบอบช้ำด้วยแรงกรรมเหวี่ยงวิบาก
ให้มาพบเธอเพื่อพรากลา
ให้ผมต้องมานอนเหว่ว้าใต้ต้นหว้า
ต้นไม้แห่งความฝันวันวัยเยาว์
ที่ยามผมเหงาใจทีไร
จักหอบหิ้วดวงใจมาร่ำไห้แม่หว้าฟังอย่างเซซังซมซาน
อย่างรานร้าวอย่างเศร้าสร้อยสุดถวิลเทวษ...เกินใครจะล่วงรู้ได้


มีเพียงฟ้าดิน..
ที่บางคราจะหยาดพลีสาย
คล้ายร่วมร้องไห้หลั่งน้ำตาแด่ผม..*ผู้ชายหัวใจขม*
หากผมก็พอใจ ..
และ..
ขอขอบใจทุกบทเรียนที่เวียนรักวนมาสอนสัจจะ
เพราะมิฉะนั้น ป่านฉะนี้ผมคนนี้คงยังไม่พบคำว่าร่มพระรัตนตรัย
อันคือที่พึ่งทางใจทางจิตวิญญาณ
*อันคือพลังปิติเกษมสูงสุด*..ของพุทธศาสนิกชนแล้ว


ฟ้าหลัว...ทุกที
ม่านราตรีกำลังคลี่คลุม
เสียงจิ้งหรีดเรไรกำลังประสานเสียงก้องร้องกังวานหวานแว่ว
ไปทั้งราวป่า กบเขียดในนาต่างพากันปรีดาร่ายรำยามตะวันรอน
ที่น้ำในหนองเริ่มอ่อนอุ่น คืนละมุนเย็น


ในเหงางามเงียบยามใกล้ค่ำย่ำสนธยา
ลมข้าวเบาค่อยๆพัดลอยล่อง
มากับฟ้ากว้าง..ที่เริ่มฉ่ำชื่นด้วยเมฆหมอก
แล้วไล่ระลอกสาดสายพรายพลิ้วพัดโบกโยกไหวให้ข้าวในนาไหวระบัด
ดั่งลอนคลื่นแพรไหม เขียวไพลขจีระรี่ระริก พลิกพลิ้วไปตามแรงลม


ผม..ลุกขึ้นอย่างช้าช้า
แหงนเงยใบหน้ารอรับหยาดฝนที่กำลังเริ่มพร่างสายระรินระริน
ในความสูญสิ้น
ในความอ้างว้างว่างใจ
ผมกำลังพบกับสัจจะใจจากธรรมชาติ
ธรรมะ ธรรมดาๆ
ฤดูกาลกับฤดีระกำ กับวิบากกรรมช้ำรัก
แท้ถ้วนแล้วไซร้ ก็แค่ผ่านมาผ่านไป


ในคลองจิตอันซึ้งเศร้า
ที่ผมหนาวแสนหนาวและแสนเจ็บปวดใจ
เมื่อ กระพริบตาผ่านไปเพียงไม่นาน
แค่กาลผ่านเลย
ก็คือไร้ ผมคนเคยมายืนนิ่งตรมระทมทอดอยู่ ณ..ที่นี่
และ..
บางที..
ทุกสรรพสิ่ง ที่มิเคยหยุดนิ่งเคลื่อนไหว
ก็จักอันตรธาณหายไปในบัดเดี๋ยวหนึ่งแห่งกาลเวลา...


ผม..แย้มยิ้มด้วยหยาดน้ำตากับสายฝนกับต้นหว้าแห่งรัก
กับโลกดินน้ำลมไฟ
กับทุกสิ่งรายรอบที่กำลังพร่างผสานไสว
ไปกับลมหายใจแห่งชีวิตนี้ที่แสนสั้นเป็นยิ่งนัก...


และ
กับรักนี้...ที่คือทุกข์พันธนา
ที่ผมเพิ่งเชื่อในคำสอนพระบรมศาสดาอย่างเข้าถึงแก่นธรรม
อันงามล้ำด้วยบทเรียนจากตัวผมเอง...ใช่ใคร...!
..........................