๑) แสงเรืองเรียงรายปลายคอนกรีต พิทักษ์รอยจารีตแห่งเมืองใหญ่ สุดถนนห่มเรืองเมืองแสงไฟ จะหลีกลี้หนีไกลไปชมดาว บรรลุแดนนิทานกาลครั้งหนึ่ง เจ้าที่ดินรำพึงถึงต้นข้าว ลับไศลเนินไฟถึงแสงดาว ยินแม่กล่าวต้อนรับลูกกลับมา กระพริบแสงประดับดำกำมะหยี่ ธรณีอุ่นเท้าโอ้ดาวข้าฯ ยิ่งขับเคลื่อนยิ่งไกลในสายตา ยิ่งไขว่คว้ายิ่งไกลในหลักพิง ทางหวังวูปไหวอากาศธาตุ มนุษย์ชาติปลอบอภัยได้ทุกสิ่ง เมื่อเท้าฉันจมปลักกับหลักจริง หัวใจยิ่งเสียหลักบนหลักรอง จงโปรดเถิดดวงดาวเถิดเจ้าข้า โปรดประทานเมตตาความถูกต้อง ให้หนึ่งใจข้าฯนี้มีสำรอง ประทานห้องบอดใบ้ให้สักดวง ๒) ..เสรีในความคิด อุดมสิทธิทั้งปวง ..สังคมไม่เปล่ากลวง หากกลไกไม่น่ากลัว ..หนึ่งใจที่ใสส่อง ประดับท้องฟ้ามืดมัว ..หนึ่งใกล้มิไกลตัว อาจมืดมิดด้วยพิษภัย ..หากเธออยู่เบื้องฟ้า มิสูงกว่ามิไกลไป ..ขอแสงเป็นแรงใจ ผู้ต่ำต้อยและคอยนาน ..อาจสิ้นคำร้องขอ เพราะขมขื่นจนเกินกาล ..หลั่งถ้อยรินประมาณ ธุลีสร้อยอาจลอยลม ..ดาษดื่นผู้แกร่งกล้า อีกมากกว่าผู้ทุกข์ตรม ..คมคิดอันควรคม ให้คงอยู่ด้วยศรัทธา ๓) จากหนึ่งถึงร้อยรู้จัก อาจมีที่รักเสน่หา อาจมีที่มอบชีวา จึงมีดวงตา ดวงใจ มีเธอผู้มอบใจภักดิ์ จึงเกิดความรักสะอาดใส แด่เธอผู้เป็นสายใย ผูกในสัมพันธ์มั่นคง สิ่งใดหนอช่างบันดาล หรือถ้อยคำหวานชวนหลง จึงมั่นใจเกินปลดปลง ดำรงค์คงอยู่อย่างนี้ ด้วยรักเกินเอ่ยวาจา ห่วงหาเธอสุดฤดี ทุกอย่างกลางใจที่มี คือบทกวีแห่งเธอ ๔) กับหนึ่งชีพหนึ่งถิ่นแผ่นดินรัก ถึงอย่างไรยังรู้จักเธอเสมอ เธอคือแม่ คือรัก คือละเมอ คือสิ่งเพ้อสิ่งฝันอันเป็นจริง ฉันจะลืมเธอได้อย่างไรเล่า เธอคือเบ้าหล่อหลอมฉันทุกสิ่ง คือร่มเงาต้นรักได้พักพิง มีค่ายิ่งต่อก้าวที่ยาวไกล มากเกินกว่าถ้อยคำจะบรรยาย อธิบายแผ่นฟ้าว่ากว้างไหม อาณาจักรแห่งนี้อยู่ที่ใจ และคงอยู่ต่อไปชั่วนิรันด์ ลมหายใจเข้าออกบอกอย่าท้อ คงหยัดยืนก่อสร้างสู่ทางฝัน ยังจ่อจิตต่อใจกับปัจจุบัน ขณะจิตติดพันอยู่เดียวดาย อนาคตต่อไปใยน่าห่วง เพียงเธอนั้นหลอกลวงไม่เสียหาย จะคืนถิ่นดินแม่ก่อนวางวาย ย่อยสลายความฝันอันชินชา ๕) เช้าใส - เชิญลงแท่นพุทธองค์ วางลงถวายน้อม ขันห้า สรงองค์ ปรุงอบแก้วมัลลิกา ขอพร กราบบาทา - บุพการี เป็นเช้าเยือนยิ้มรับพี่ชายข้า วันน้องชายวัยศึกษาเห็นหน้าพี่ ใจยังหาย ยายสิ้น เมื่อต้นปี ตรุษสงกรานต์ครานี้ - ไม่มีแม่* ทั้งหูก อักฝากไว้ ให้รำลึก ต้องสำนึกเยือนใจ ภัยเจ็บแก่ ความเมตตายิ่งใหญ่ไม่ผันแปร เพียงตอบแทนคุณแม่ด้วยความดี ต้มปลาช่อนตัวใหญ่ ใบมะขาม ไข่มดแดงลงตาม สุกได้ที่ พาข้าวรื่นชื่นรส สามัคคี แต่ไม่มีแม่นั่ง ข้างพาข้าว นอกชานบ้านลางเลือนเปื้อนน้ำหมาก บนราวตากแพรขาวม้า ไร้ผ้าขาว ถึงศีลใหญ่ อุโบสถ หมดเรื่องราว ปิ่นโตข้าว ก้นบาตร ขาดคนแล ข้างตุ่มดินเครือพลู ชูใบเหงา หมากต้นเก่าเหลืองจวนสุก เหมือนรอแม่ เหลน หลาน เหล่าผูกพันมิผันแปร รอยมือแม่ รอยใจ ไม่เคลือบแคลง *หมายเหตุ ผมเรียก ยายว่าแม่ เพราะท่านเลี้ยงผมมา..ปลาย มกราฯ 46 ๖) ฉันไม่มีคำครวญอันวิเศษ ฉันไม่มีญานเดชพอกำแหง ฉันไม่มีอภิญญาจะสำแดง ฉันไม่มีเขตแบ่งแห่งตัวตน ยามฉันจับปากกาหากระดาษ ฉันเพียรวาดอักษราหาเหตุผล มองรอบกายฉันมีผู้ทุกข์ทน ทุกแห่งหนแย่งชิงเพื่อสิ่งรัก ฉันถ่ายทอดจากใจใช่มารยา ไม่ได้มีเจตนาจะจมปลัก หากเส้นทางแห่งชีวิตไม่ผิดนัก สิ่งที่เรียกอุปสรรคยิ่งท้าทาย ฉันเฝ้ารอเวลาที่แสนสุข สงบกลางความทุกข์ที่หลากหลาย ฉันฝันเห็นงานกวีที่ไม่ตาย สงบล้อมความหมายที่ควรมี ฉันไม่มีคำครวญที่วิเศษ ฉันไม่มีขอบเขตแห่งเฉดสี ฉันเขียนจากสัมผัสที่ฉันมี กับสิ่งที่มองเห็นตามเป็นจริง ๗)ใช่แล้วชีวิตข่มขื่น ถูกแล้วจึงตื่นทุกสิ่ง มีรักไว้พักไว้พิง รอคอยทุกสิ่งตอบแทน ชีวิตสนองชีวิต เธอจึงมีสิทธิ์หวงแหน การให้อาจไร้พรมแดน ทุกอย่างแน่นแฟ้นด้วยรัก ไปเถิดชีวิตยาวไกล มุ่งไปจนได้รู้จัก มุ่งไปจนได้ผ่อนพัก มุ่งไปฟูมฟักหลักการ เห็นแล้วใช่ไหมตัวตน เท้าเธอยืนบนหลักฐาน จริงไหมใจคือพยาน เราตรากตรำงานอะไร ๗) ในบางบ้างถือละถือ บ้างคือความใส - ในใส บางวางบ้างว่างข้างใน บ้างเกิดบางใส คล้ายจริง ขึ้นฝั่งดังเขตนิพพาน ดั่งอันตรธานทุกสิ่ง กำหนดกฎจริงไม่จริง กับสิ่งในลวง ไม่ลวง วางใจในแน่ - ไม่แน่ วางแท้นอกขอบในห่วง รู้รอบแก่นไหนใดกลวง รู้บ่วงขาวธรรม - ดำมาร กลางจิตเบากว่าปีก ลม เย็นร่มดั่งฉัตร - วิหาร ในแน่ไม่แน่ - หมดงาน ลงเดิน ทั่วย่านธรรมชาฯ ฯลฯ เขียนเรื่อยๆ ต่อเรื่อยๆ ครับมีอีกหลายบทแต่ขอโพสเพียงเท่านี้
ธรรม ทัพบูรพา 7 ต.ค. 2548 16:41 น. - ID 82067 
1615
6
0
7 ตุลาคม 2548 16:57 น. - comment id 524672
อ่านดูแล้วเหมือน ทางที่โรยด้วยหิน..ฮา เดี๋ยวจ้างรถไถก่อนครับ ไถเสร็จปลูกดอกไม้สวยๆ ข้างทาง แล้วจะเอามาโพสให้อ่านอีกที
7 ตุลาคม 2548 17:02 น. - comment id 524675
คุณธรรมคะ งานสุดยอดชิ้นนี้ พุด..ต้องละเมียดอ่านสักสามเที่ยวในนี้ และ เซบไปอ่านอีกค่ะ เพราะรักมากค่ะ บอกไม่ได้ทำไม โดยเฉพาะบทนี้นะคะเช้าใส - เชิญลงแท่นพุทธองค์ วางลงถวายน้อม ขันห้า สรงองค์ ปรุงอบแก้วมัลลิกา ขอพร กราบบาทา - บุพการี เป็นเช้าเยือนยิ้มรับพี่ชายข้า วันน้องชายวัยศึกษาเห็นหน้าพี่ ใจยังหาย ยายสิ้น เมื่อต้นปี ตรุษสงกรานต์ครานี้ - ไม่มีแม่* ทั้งหูก อักฝากไว้ ให้รำลึก ต้องสำนึกเยือนใจ ภัยเจ็บแก่ ความเมตตายิ่งใหญ่ไม่ผันแปร เพียงตอบแทนคุณแม่ด้วยความดี ต้มปลาช่อนตัวใหญ่ ใบมะขาม ไข่มดแดงลงตาม สุกได้ที่ พาข้าวรื่นชื่นรส สามัคคี แต่ไม่มีแม่นั่ง ข้างพาข้าว นอกชานบ้านลางเลือนเปื้อนน้ำหมาก บนราวตากแพรขาวม้า ไร้ผ้าขาว ถึงศีลใหญ่ อุโบสถ หมดเรื่องราว ปิ่นโตข้าว ก้นบาตร ขาดคนแล ข้างตุ่มดินเครือพลู ชูใบเหงา หมากต้นเก่าเหลืองจวนสุก เหมือนรอแม่ เหลน หลาน เหล่าผูกพันมิผันแปร รอยมือแม่ รอยใจ ไม่เคลือบแคลง...
พุดรักงานชิ้นยอดเยี่ยมนี้ค่ะ รอตามติดอีกค่ะ ด้วยชื่นชม
7 ตุลาคม 2548 18:49 น. - comment id 524739
ดีใจที่คุณพุดชอบครับ
7 ตุลาคม 2548 23:27 น. - comment id 524840
แวะมาอ่านเพลินเลย โดยส่วนตัวไม่เคยเขียนอะไรได้ยาวๆเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้ ด้วยเป็นคนประเภทสมาธิสั้น
8 ตุลาคม 2548 09:08 น. - comment id 524900
อยากเขียนกลอนต่อยาว ๆ แบบนี้ แต่ว่ามันจบลงได้ไม่เกิน 10 บททุกที .. สิ่งที่ทำได้ดีกว่ากลอนคือเขียนเรื่องไร้สาระที่ตัวเองเล่าให้ตัวเองฟัง ..
8 ตุลาคม 2548 09:34 น. - comment id 524919
8 ตุลาคม 2548 09:43 น. - comment id 524924
ไว้ให้ดอกผลเต็มต้นก่อน อัลมิตราจะย่องมาเด็ดดอม ..
8 ตุลาคม 2548 12:40 น. - comment id 524976
-คุณไอซ์ ความจริงเป็นงานต่อยอดจากงานที่ผมเขียนไว้แล้วฟลุ๊คได้ลงตีพิมพ์น่ะครับ เอกภาพของงานชิ้นนี้ที่ผมคิดไว้มันกว้างมากเกินไปจนผมกลัวว่าแรงผมไม่ถึง จะเขียนจนจบ แต่ก็สัญญากับตัวเองว่าจะเกลาให้ดีและจะทำให้ได้สักวันครับ-เอามาเล่าให้ผมฟังบ้างสิครับ คุณทะเลใจ หากมาจากใจน่าอ่านทั้งนั้นครับ -ขอบคุณครับ 108-1009 ดีใจครับ
-จะเอามาให้เด็ดดอมคนแรกเลยครับ กลัวเพียงงานอ่อนหัดอย่างของผม จะเป็นได้เพียงดอกไม้ริมทาง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
