::เจี๊ยบ::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

1.  เมื่อวานผมกับลูกช่วยกันกรอกดินลงถุงเพาะ
     เรากะจะปลูกมะละกอไว้กินสุกช่วงเมษา
     ผมจึงขนปุ๋ยคอกไปผสมกับทราย กองไว้ใต้ร่มไม้ เพื่อให้ลูกเริ่มงานที่ว่านั้น
2.  ลูกกรอกดินได้หลายถุงเรียงกันไว้ในกะละมัง
     ผมลงมือกรอกทีหลัง ไม่นานก็ทำได้เกือบเท่ากัน
3.  เราไม่ได้สังเกตว่าแม่ไก่ที่คุ้ยเขี่ยอยู่แถวนั้นพาลูกๆออกไปที่ไหนแล้ว
     และผมก็ไม่ได้สังเกตว่ามีลูกไก่ตัวน้อยตัวหนึ่งยังเขี่ยคุ้ยหาเศษเมล็ดข้าว
     อยู่ตรงนั้นด้วยตัวหนึ่ง
4.  ผมถามลูกว่า  หนูอยากได้ค่าแรงกันไหม
     ลูกว่า..  ก็พ่อให้ค่าขนมเราอยู่ทุกวันแล้ว  ทำไมต้องจ่ายค่าจ้างอีก
     ผมยิ้ม และว่า  เข้าใจพูดดี   พ่ออยากให้ค่าจ้าง เพื่อให้ลูกเห็นคุณค่าของงาน
     ถ้าลูกไม่รับ  งั้นพ่อขอเลี้ยงไอติม
     ลูกยิ้มและตั้งใจทำงานขึ้นอีก
5.  ขณะที่ผมกำลังจะหยิบถุงดำอันสุดท้ายเรียงในกะละมัง
     ผมก็ได้ยินเสียงสัตว์ตัวเล็กหวีดร้องเล็กแหลม หาบางสิ่งบางอย่างที่จะปกป้อง
     คุ้มภัย
     ลูกเจี๊ยบนั่นเอง...
     มันถลาเข้ามาซุกซอกกะละมังที่เราทำงานกันอยู่
     
     ไวเท่ากัน   ผมก็ได้เห็นเหยี่ยวเล็กนัยตาคมกริบโฉบมาจับที่รั้วไม้ไผ่ห่างจาก
      มือผมไปไม่เกินวาครึ่ง
      สัตว์นักล่า ไม่ยอมขยับไปไหน   มันจ้องมาที่ผมและดูท่าที
      ลูกชายของผมว่า..ดูซิ นกตัวนี้มันกล้าน่าดู
   
       คนกับสัตว์นักล่าจ้องกันอยู่นานนับนาที
       ชั่วอึดใจอันอึดอัดนั้นลูกเจี้ยบก็ขยับจากซอกกะละมังเข้ามาซุกข้างขาของผม
       ไวเท่าคิด   แม้ไม่ได้มีสัญชาตญาณของแม่
        ผมก็รู้ว่าลูกเจี๊ยบไม่ปลอดภัยจากสัตว์นักล่า(หน้าด้าน-คำของลูก)ตัวนั้น
        ผมหยิบก้อนหินก้อนเล็กเขวี้ยงออกไป
         นักล่าไวกว่า
         มันพลิกปีกบินขึ้นไปจับหลังคา
          คราวนี้ผมหยิบหินก้อนใหญ่ขว้างตาม
          เนื้อตัวอุ่นๆของลูกเจี๊ยบเหมือนสั่นริก
           
           ไม่ทันที่ผมจะจับไก่ตัวน้อยขึ้นมาปลอบ
            เจ้าเจี๊ยบน้อยก็ผละจากที่กำบังชั่วคราวโผเข้าหาที่กำบังถาวร
            
            ที่ห่างออกไปอีกวา
   
            แม่ไก่นั่นเอง   คงกลับมาตามหาลูกตัวดื้อ
            ด้วยรับรู้ถึงภัยร้ายที่จะเกิดและเสี่ยง อยู่ทุกเวลานาที
6.      วินาทีนั้น..
         ผมคิดถึงอ้อมกอดและความรักของแม่ขึ้นมาอย่างจับจิตจับใจ