http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song973.html ดวงใจในฝัน รำพึงรำพัน ฝันรัก รักเอยใฝ่หา ยังจำติดตาชวนปลื้ม ฉันลืมไม่ลง เป็นรอยพิศวาส ปักใจมั่นคง ฝังใจพะวง หลงรอคอย อาวรณ์ใจครวญ หวนคิด คิดจนพร่ำเพ้อ พาใจละเมอหมองหม่น คิดจนเลื่อนลอย ยามนอน ถอนสะอื้น ตื่นตาแลคอย คิดจนดาวลอย คล้อยเมฆา ฝันกอดเชยชม ภิรมย์รื่น พี่ชื่นตื่นผวา จนใจ ไม่มีใครเมตตา เพียงนิทรา นิจจานึกว่าสุขเอ๋ย บางคืนมองจันทร์หรรษา นิจจาอกฉัน บางคืนขาดจันทร์เยือนหล้า น้ำตาหลั่งเลย ลมเอยพริ้วยังแผ่ว ไม่มีแววเลย เหงาใจจริงเอย หลงเชยแต่เงา บางคืนมองจันทร์หรรษา นิจจาอกฉัน บางคืนขาดจันทร์เยือนหล้า น้ำตาหลั่งเลย ลมเอยพริ้วยังแผ่ว ไม่มีแววเลย เหงาใจจริงเอย หลงเชยแต่เงา... ......... ฉันนอนฟังเพลงบทนี้ในเตียงโบราณ แล้วหลับตานิ่งๆในยามอุษาฟ้าใกล้สาง ที่ยังแลลอดเรียวกิ่งจำปีไกวไหวพร่าง เห็นไรแสงดาวประกายพฤกษ์ ที่กำลังขับฟ้าสีกำมะหลี่ให้ยังมีนวลแสงพราว บนราวฟ้ากว้างสุกปลั่ง และ เดือนเต็มดวง...ยังคงมีมนต์ขลังมนต์เสน่หา ให้ฝังฝากใจเสมอมาแด่ทุกดวงใจมวลมนุษย์ในหล้าโลก ราวรอให้พลีฝันปันรัก ยามไกลภักดิ์ไกลตาพากันห่าง ราวคนละซีกโลก และ มิโศกเลยหากเฝ้าแหงนเงยมองจันทร์ผ่องเพ็ญนวล ดวงเดียวกัน เพื่อฝันฝากรักและฝากคำหวานแสนซ่านสุขนัก คำสั้นสั้นคำซึ้งซึ้งว่า *คิดถึงอย่างเหลือเกินอย่างเหลือใจอย่างล้นใจ...แล้ว! นานมาแล้ว... ที่เตียงโบราณนี้ ได้เคยพลีสละให้แขกหนุ่มน้อยชาวอเมริกัน และ... กับแขกมากมายจากแดนไกล ที่ขอมาอาศัยสวรรค์ไพรวิมานดินเพียงชั่วครั้งชั่วคราว เพื่อมาทายทักขอพักพิงใจ มาเยี่ยมแดนดินถิ่นไทย แดนแหลมทองที่เราแสนจะรักหวงแหน และ แสนปลาบปลื้มปิติ..ภาคภูมิใจ.. ใน* แดนดินสุวรรณภูมิของเราที่ช่างอุดมสมบูรณ์แสนงดงาม* ด้วยความรักมิรู้สิ้นรู้จบ... และ... ช่างแสนเอมอิ่มใจ ยามย้อนรอยอาลัยรำลึกนึกไปถึงอดีต ที่เราได้ใช้ชีพนิดน้อย ทำหน้าที่ด้วยความรู้สึกงดงาม อย่างเจ้าของบ้านที่ดีอย่างดีที่สุดแบบวิถีทางคนไทย *ที่ใครมาถึงเรือนชานต้องต้อนรับขับสู้ดูแลอย่างดีด้วยน้ำใจไมตรี* ด้วยวัฒนธรรมประเพณีไทย ที่อยากฝากให้คนต่างชาติ ที่มาจากประเทศไหนไหนทั้งโลกหล้า ได้พากันกล่าวขวัญสรรเสริญ พากันเพลินพบภิรมย์ ยามได้รับหอมห่มจากหยาดน้ำใจที่สวยใสแสนงาม ให้พากันคืนหลังกลับบ้านไปอย่างฝันดีมีสุข ราวทุกคนดีทุกดวงใจ ได้ซึ้งใจตาม คำขวัญ *take home a thousand smiles* ในทุกยามที่มาเยือนแดนดินแห่งฝันสวรรค์หล้า และ ในทันทีที่เท้าพลันพาสัมผัส แดนไทยดินทอง....แดนแห่งผ่องไสวฟ้าพุทธภูมิ ที่แสนงามพราว ด้วยมากล้นท้นท่วมด้วยน้ำใจใสงาม แล้ว จะพากันถูกท่ามท่วมรัดร้อยด้วยสร้อยใจด้วยสายใยแห่งรักผูกพัน มิมีวันรู้สิ้นรู้จบทบทวีคูณยามพรากลา และ จักพากันกลับมาอีกครา และอีกครา...นะทุกคนดี และ... ที่จักได้มาพบพานเพียงรอยยิ้ม น้อยใหญ่ จากหัวใจดวงไทไทยดวงทองๆดวงใสๆซื่อๆนับหมื่นพัน ที่ฉันยังจำได้ .. ถึงเพื่อนชื่อจอร์จที่ทำงานด้านพิทักษ์ป่าพิทักษ์ไพร และ มาหลงใหลมนตราเวียงจันทร์หลวงพระบางในลาว จนไม่อยากกลับบ้าน..อยากย้ายถิ่นฐาน มาพำนักเป็นการถาวร ชั่วนิจนิรันดรแห่งชีวิตของเขาเลยทีเดียว..เชียว! ฉัน...อดอมยิ้มไม่ได้เมื่อย้อนรำลึกนึกถึง ภาพเขาคนนี้ ที่หากตัดสินด้วยตาจากเสื้อผ้ายับยู่ยี่ภายนอกแล้ว จะไม่มีวันที่ใคร.. จะได้พบอัญมณีจิตดวงใสใจดวงแก้วณ..บ้านภายในของเขาเลย *เขา*....เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ข้ามไปลาว และ ทิ้งเสื้อผ้ากองสุมไว้ในห้องนี้ ห้องที่มีม่านใบไม้ลายดอกแก้ว..ห้องสีโอส์ลโร๊ด ที่มีลายดอกแก้วสวยสะอ้าน.. ผ้าม่านลูกไม้สีงาช้างลายโปร่งละออ ระบัดไหวไปตามสายลมแรงพัดพลิ้ว มีนกน้อยๆ บินมาคลอเคล้าคู่ร้องระงมทายทักดังจุ๊บจิ๊บๆๆๆ.... มีโมบายเงิน จากครีบแลนด์ แดนดินแห่งความฝัน ที่สาวน้อยนามเอลิสัน นักอนุรักษ์ปลาโลมา นำมาฝาก..ดังกรุ๋งกริ๋งๆ ตามแรงลม ชวนให้รำลึกนึกถึงเจ้าของ..ทุกคราคราว... ที่มีหอมจำปี จำพราก ที่ออกดอกดกนวลขาวพราวต้น ทิ้งกลีบราร่วงโรยหล่นคาพื้นพราว.. ให้หนาวใจคิดถึงวันเดือนปีที่อาจจะจำจาก.. ที่ต้องจำพรากจากดวงใจ ... .......... หลังจากที่จอร์จ ผู้ที่เที่ยวท่องท่องเที่ยวในไทยไปๆมาๆหลายจังหวัด ไม่ว่าภูเก็ตเชียงใหม่ทั่วแคว้นแดนสยาม และ หลงใหลอาหารไทย จนต้องเข้าคอร์สเรียนหลังจากที่ไปพักที่โรงแรมในภาคเหนือ ฉัน...ซึ่งเป็นเจ้าบ้าน กลับต้องขออนุญาติอย่างไม่ถือวิสาสะ ขอแค่เข้ามาทำความสะอาดเตรียมไว้ให้ หากเขาจะกลับมาอีกคราครั้งหลังหายไปไหนไหน และลาไปลาวครั้งสุดท้ายเกือบสองอาทิตย์ ฉัน..จำได้ถึงรอยยิ้มกว้างอย่างแสนดีใจ ยามที่ เขาเห็นเสื้อผ้ากองใหญ่ของเขา ถูกซักรีดพับเตรียมไว้ให้ อย่างสะอาดหอมกรุ่นด้วยใจละมุนดวงนี้.. และ.. แถมในห้องนอน จะมีดวงดอกไม้ไทยไทย ....มิซ้ำสี มีพวงมาลัยมะลิหอมพราว ที่วางในพานทองเหลืองให้หอมแทบทุกค่ำคืน ที่เคียงเคลียคลอไคล้แสงเทียนทอไล้ทาบทอง กับพรายเงา แมกไม้ที่ราววิมานไพรวิมานวนาแสนสงบงาม ให้เขานิทราฝันดีกับชีวีแสนสุข ด้วยกลิ่นอายและรายรอบด้วยวิถีคนโลกตะวันออก ......... เสน่หาตะวันออก! พุดพัดชา เสน่ห์ตะวันออกบอกโลกรู้ ชีวีอยู่กับว่างห่างสะสม มีชีวิตประจำวันดินน้ำลม ตั้งอยู่บนพื้นฐานความพอดี.. มีกลิ่นหอมดอกไม้สยายกลีบ ไม่เร่งรีบรับนวลเนื้อใจละไมนี้ มีธรรมชาติวาดเวิ้งฝันฝากชีวี มีดนตรี นก น้ำไหล ไหวระริน เป็นชีวีที่เรียบง่ายไร้และว่าง มีใจร่างกลางพงไพรในถวิล เรียนรู้โลกโศกไกลห่างว่างใจจินต์ มีเพียงดิน น้ำ ลมไฟ ในชีวา ฝันฝากร่างห่างไกลโลกโศกสุกสุก(สุขสุข) ขอเคล้าคลุกพสุธาข้าโหยหา นอนนับดาวพราวสุกใสเอื้อมมือคว้า เป็นปรัชญาหาเงียบงามตามตะวัน.. ตามฉันมาคนดีที่ฉันรัก มีอ้อมตักมีอ้อมใจเติมไฟฝัน มาเคียงข้างร่างและใจไปนิรันดร์ ให้อิ่มขวัญฉันสอนโลกโศกห่างเธอ... ............ เขา....บอกว่า.. เขาจะไม่มีวันลืม ภาพมากมายหลายร้อยภาพหลากเรื่องราว ที่ฝากตราตรึงให้ซาบซึ้งในทุกน้ำใจ ที่เรานี้ได้หยิบยื่นให้ด้วยน้ำใจมากไมตรี ด้วยสายใยแห่งรักนี้ ที่มิหวังสิ่งใดตอบแทน เพียงแสดงออกมาจากความรักปรารถนาดี จากใจดวงนวลดวงใสนี้ ที่แสนโชคดี ได้เกิดมาในแดนดินแห่งฟ้าไทยฟ้าพุทธภูมิ ที่สอนให้มีใจดวงให้ และ... รู้พูนเพิ่มมากเมตตาแด่ทุกผองเพื่อนมนุษย์ ให้รู้รักรู้ฝากค่าคนให้คนพลัดถิ่น ได้รำลึกถึงคะนึงหาพากันพึงจดจำ และ... สิ่งนั้นคือ.. หน้าตาและภาพพจน์แห่งประเทศเรานี้ที่แสนรัก ที่เขาจักนำไปบอกกล่าวขาน เล่าให้เพื่อนฝูงคนชิดใกล้ได้เข้าใจได้รับรู้รับฟัง รับซึ้งตรึงใจในทางบวก.. ......... และ สำหรับฉัน ผู้หญิงช่างฝันชอบการเดินทาง ในทุกรอยอาลัย ในหลายทิวาราตรี ที่เรานี้ บางทีพากันจุดเทียนหอมๆและ พร้อมกันมานั่งล้อมวงฟัง ถึงฟากฝั่งที่เขาได้ไปพบประสบมา.. ภาพ... ที่แสนงามในยามเช้า ยามที่พระออกบิณฑบาตร และ สาวลาวค่อยๆเยื้องกรายยุรยาตรมาในชุดผ้าซิ่นแสนงาม พากันตักบาตรในท่ามแสงทองทอ. ที่จอร์จบอกว่า ราวกับพาให้โลกเรานี้ ย้อนยุคสุดมหัศจรรย์ที่ราวพลันหมุนช้าลงๆ.. ซึ่งแสนจะทำให้เขาราวหลง ตกอยู่ในหอมห้วงแห่งห้วงฝันสวรรค์บนดิน แอบกำซาบปลาบปลื้มดื่มด่ำ แทบไม่อยากลืมตา เพราะกลัวว่าภาพจริง จะกลายกลับเป็นดั่งภาพมายาฝันสุดท้าย ที่จักมลายหายวับไป.. ไม่เหลือรอดรอผู้คนบนผืนโลกแล้งไร้ โลกศิวิไลซ์ และ ภาพบนหลังช้างที่เชียงใหม่ ที่ค่อยๆพาเขาเข้าไปในป่าไพร โยกไกวให้แสนหวาดเสียวสูง.. .......... และ กับภาพก่อนหน้า ภาพที่เราพากันขับรถราวเหาะ เพื่อพาเขาไปให้ทันรถที่จะออกไปหนองคายในยามค่ำ หลังจากที่เขาเสียเวลาไปทำวีซ่าที่สถานทูต และเสียเวลามากมายทั้งวันทั้งๆเตรียมตั๋วไว้แล้ว จนแทบขึ้นรถไม่ทัน ฉัน.. จำได้ถึงค่ำคืนนั้นที่ฉัน สวมวิญญาณนักวิ่งลมกรด เพื่อไปขอให้รถทัวร์รอเขา ในขณะที่เขาแบกเป้ทุลักทุเลวิ่งตามมาไม่ทัน เขาบอกว่าคืนนั้น.. ยามที่เขานั่งทานข้าวห่อและผลไม้ รวมทั้งน้ำในรถ ที่ฉันเตรียมไว้ให้ ด้วยฝืมือการปรุงของฉันเอง ที่รู้ใจเขาดีว่าเขาชอบข้าวผัดไทยๆเป็นพิเศษ เขาบอกเขาแสนจะตื้นตันใจ ในน้ำใจไมตรี ที่เขาเองเคยผ่านหล้าโลกนี้ มาหลายที่หลายทางหลายประเทศ หากทว่าผู้คนมิเคยวิเศษ มากล้นด้วยน้ำใจใสเย็นฉ่ำ เท่าเทียมเทียบเทียมกับคนไทยได้เลย... และ.... ยังมีมากเรื่องราวฝากตราตรึงซึ้งค่า ที่ฝากรอยใจรอยจำฝากคำมากมายให้จำจด ในเตียงโบราณนี้ ในห้องโบราณนี้... ที่ฉันจะค่อยๆทะยอยเล่ามาให้ฟัง ถึง... คนที่ผ่านมาพานพบพ้องพานให้ผูกพัน กับชีวิตฉัน อันแสนรักว่างเงียบสงบงามในท่ามเงาไม้ กับสิ่งไม่มีชีวิตนี้*ที่เรียกขานกันว่าเตียงโบราณ ที่สถิตเคียงข้างกันอย่างยอมปันพลี อย่างฝากให้ฝันดี อย่างมิมีเกี่ยงงอน อย่างแสนประทับใจ แม้นจะเป็นเพียงวัตถุที่สิ้นไร้ใจไม่มีชีวิต หาก ทว่ายังรักสนิทเคียงใจ ราวมีจิตวิญญาณอย่างเพื่อนใจ ได้ฝากอ้อมโอบเอื้อไออุ่นให้ละมุนใจ เหนือกว่าคนเหนือกว่าใครที่ไม่รู้จักไม่รู้ใจไม่เข้าใจเราเอาเสียเลย และกับในบางคืนในบางวัน ในยามอุษา ที่สายแสงสวรรค์เริ่มผันดวงมาเยือนหล้ามาส่องหล้า ฉันจึงพร้อมตื่นขึ้นมารับพลังหวังหวาน เริ่มรุ่ง..รับอรุณ.. ด้วยดวงใจหอมกรุ่นในเช้าวันอันแสนสุขใจ.. และ ในยามค่ำ ที่ยังมีดวงดาว ดารารายระดะฟ้าพากันพรายแสง แตะแต้มกระพริบพราว.. และยังมี พรายแสงจันทร์ให้หรรษา.. ที่หยาดสายแสงส่องมาอย่างแสนหวาน ราวธารทองน้ำผึ้งจันทร์นำผึ้งฝันน้ำผึ้งรวง ที่จักบันดาลตาพาดลใจ ให้คิดถึงทุกคนดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มาสถิตแนบเนาในดวงใจ และ กับคนไกลทุกคนดี ที่ค่ำคืนนี้ อาจจะอยู่สุดหล้าฟ้าไกล ในอเมริกา... ตะวันออกกลาง.ตะวันออกไกล และ กับใครบางคนที่ฉันรักดั่งดวงใจ ที่มีชีวินราวนกไพร จำต้องเหินปีกตามนกเหล็กสีเงินไปทั่วทุกมุมโลก ฉะนั้นเช้านี้ ..จึงเป็นเช่นฉะนี้ ที่พาให้หัวใจดวงดีดวงนวลดวงใสของฉัน แสนสุขเกินรำพัน กับทุกฝันดีทุกราตรีในรอยอาลัย.. ที่ยังมีมวลแมกไม้ไทยไหวกิ่งปลอบ ให้ฉันนิทราไปกับพันธุ์ไพรรายรอบ และ.. ยังมีเสียงนกเขาไพรขันแผ่วแว่วหวาน อย่างแสนไพเราะมาขับขานปลุกฉันทุกเช้า ให้สลัดทุกข์ทุกเรื่องราวไร้ขยะใจ ให้ไม่ไหวหวั่นมิพรั่นใจ มิไหวครวญรานร้าวเศร้าหมองหม่นกับคำคนคำใครนาน นอกเสียจากเพียงทบทวน เพียรเพ่งพิศพินิจจิตสร้างความดีผูกมิตรแด่น้องพี่ และ หวังพร้อมพลีฝากไมตรีแห่งลมหายใจนี้ ที่อาจจะยังคงเหลือสั้นแสนสั้นมิรู้ว่าวันใดจะพลันหยุดลง เพื่อสานฝันสร้างสรรทำความดีให้ชีวิตยิ่งมีคุณค่า สวดมนต์ภาวนามิล้าถอย คอยสร้างสิ่งควรคืนกลับพัฒนาใจ และ มิท้อใจมิพ่ายใจ ที่จะยังคงสร้างนวลใจให้สวยใส..ไสวว่าง..สว่างเย็น เป็นเช่นฉะนี้ในทุกทิวาหวามราตรีขวัญ อันมิรู้ว่า คืนและวันที่โลกและร่างเรานั้น จะพากัน.. แตกดับลับลา ณ..นาทีใด ณ..วันไหนเลย... นะทุกคนดี..นะทุกทุกดวงใจ...ที่แม่ดวงดอกพุดไพร แสนรักเอยแสนรักเป็นยิ่งนักแล้วในกมล...!. .................. .................. จูบแก้ม..แกล้มจันทร์! ...พุดพัดชา จันทร์ดวงเดิม จันทร์ใจดี จันทร์ดวงเดียว จันทร์ครึ่งเสี้ยว จันทร์แกล้มเศร้า ใจสับสน จันทร์เต็มดวง จันทร์ยิ้มหวาน ปลอบกมล จันทร์ซุกซน จันทร์ล้อเลียน จันทร์รู้ใจ น้ำผึ้งพระจันทร์ รอเราสอง นะยอดรัก รอความภักดิ์ หนักแน่น ไม่หวั่นไหว จันทร์รอเรา รักจริงจัง ไม่เปลี่ยนใจ จันทร์เป็นใจ จูบแก้มขวัญ แกล้มจันทร์งาม .......... ใจกลีบดอกไม้! พุด หัวใจเธอหัวใจฉันหัวใจฝันใฝ่ หวานหรือไม่ใครเล่ารู้ใครเล่าเห็น เพียงใจเราเพียงใจเขาคิดให้เป็น ดวงตาเห็นดวงใจงามตามรู้ใจ... หัวใจอ่อนโยนฤาอ่อนหวานปานน้ำผึ้ง อยากให้ซึ้งอยากให้เศร้าใส่สิ่งไหน อยู่ที่เราอยู่ที่เขาอยู่ที่ใจ อยากได้ใจเช่นไรใส่เช่นนั้นฝันได้มา... อยากมีไหมกลีบหัวใจเป็นดอกไม้ ค่อยค่อยให้ค่อยค่อยวางกลางเหว่ว้า มีสติที่เงียบงามทุกเวลา กระซิบค่ากระซิบคำเลิศล้ำใจ.. ใจดวงเดิมใจดวงดีมีแต่ให้ ดั่งกลีบดอกไม้ค่อยวางซ้อนอ้อนอ่อนไหว ให้ความรักให้ภักดีให้น้ำใจ กลีบดอกไม้หัวใจก็หวานก็บานพราว... กี่ภพชาติดอกไม้ใจไหวกิ่งฝัน ดลเธอฉันพานพบลบใจหนาว ชั่วกัปป์กัลป์หัวใจขวัญชูช่อพราว หัวใจราวกลีบดอกไม้ให้ความดีให้รักนี้กับทุกคน!ทุกดวงใจ! จินตนาการ..ตามพุดพัดชานะคะ ภาพ...กลีบดอกไม้รูปหัวใจ..สีชมพูโอด์ลโรส..ชมพูอมส้ม วางซ้อนกันเป็นดวงดอกไม้.. กลางเกสรนั้น..คือสุภาพสตรีหรือสุภาพบุรุษในดวงใจของเราเอง...นะคะ ที่คุณรักเขาและเธอดั่งดวงใจค่ะ สวนดอกไม้...เราใช้สมองสองมือสร้างงาม และมองงามเห็นได้ด้วยตาภายนอก.. ส่วนริมใจกลีบดอกไม้... เราใช้ดวงตาที่สาม ดวงตาภายใน.. เพาะปลูก จะให้งามแค่ไหน อยู่ที่ดวงใจเรา...ต้องเพาะหว่านด้วยการให้รัก.. ให้น้ำใจ ให้อภัย กรุณา มากเมตตา ด้วยดวงใจอันโอบเอื้อ อันอ่อนหวาน อันอ่อนโยน ต่อเพื่อนมนุษย์ผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น.. และยิ่งให้ได้มากเพียงใด หัวใจเราก็จะนิ่มนวลดั่งกลีบดอกไม้ ที่ชูช่อฝัน ทีละกลีบละกลีบ วางเรียงร้อยให้หวานหอมพราวพร่างริมใจเรา.. อย่างบางเบาอย่างอ่อนหวานอ่อนโยน.. ให้ใจกลีบดอกไม้...อิ่มฝัน สงบงาม ตามผูกพันไปถึงจิตวิญญาณทุกภพทุกชาติไป..นะดวงใจนะคนดี!ที่แสนรัก! ................. จูบหัวใจ! พุดพัดชา นั่งนิ่งเงียบเหม่อมองฟ้า เอามือซ้ายขวา วางไว้ ใกล้ใจฝัน ส่งความสุข ความรัก ไปในนั้น เพราะทุกวัน หัวใจเต้น ไม่หยุด ด้วยรักเรา.. ส่งความรัก ให้หัวใจ ตัวเองก่อน แล้วค่อยอ้อน ไขว่คว้ารัก คลายความเหงา จูบหัวใจ ละมุน เพียงเบาเบา หัวใจเรา รักเราจริง ใช่ใจใคร.. สำรวจดู ข้างใน ใจยังสวยอยู่ละหรือ หรือดึงดื้อเกลียดใครจนหวั่นไหว กระซิบบอกจงเมตตาและอภัย ให้เข้าใจ..ให้ความดี..แก่คนที่ผ่านผ่านมา ...... แล้วหัวใจ ดวงน้อยจะสงบ จะค้นพบ ความงาม ที่ตรงหน้า จะเรียนรู้ รักโลก รักผู้คน ไม่เหว่ว้า รู้คุณค่า เงียบงาม ในใจดวงนี้ ที่สถิตกลางใจ ไปนิรันดร์..... ................ จูบ!ลาเธอ ตรงไรผม พรมจูบนิ่ม! พุดพัดชา มองตาเธอ เห็น ความเหว่ว้า มองหน้าเธอ เห็น ความใจหาย ยิ่งใกล้วัน จำพราก ยิ่งเดียวดาย ฉันจะตาย ด้วยสงสาร รานร้าวใจ กอดฉันซี ให้แนบแน่น ด้วยแรงรัก หยุดใจภักดิ์ คงมั่น อย่าหวั่นไหว ฝากไว้ที่ ตรงนี้ ตรงกลางใจ ถึงตัวไกล ทิ้งคำมั่น คำสัญญา ฉันเชื่อเธอ เสมอมา นะยอดรัก ศรัทธารัก จักคงอยู่ ให้โหยหา กี่เดือนปี จำนวนนับ แค่เวลา ระยะทาง ขวางหน้า แค่ท้าใจ จูบ!ลาเธอ ตรงไรผม พรมจูบนิ่ม จูบ!ทุกสิ่ง ที่เธอให้ จะได้ไหม จูบ!แก้มหอม ฝากชีวิต ฝากดวงใจ ขอคนไกล ฝากจูบ!นี้ พลีมัดจำ! .................. จันทร์ดวงนวลทอม่านเมฆเสกสายไหม หวานจับใจเพียงครึ่งเสี้ยวราวเรียวฝัน จันทร์ครึ่งดวงใจครึ่งเดียวคงพอกัน ดาราฝันพริบพราวปลอบหนาวใจ... ฟ้าคลึงฝนจำปีหล่นร่วงพรูพร่าง การะเวกคว้างปลิดกลีบสิ้นถวิลไหว วสันต์เศร้าย้ำดายเดียวในดวงใจ นอนซุกใจเรียวตาว้างพร่างฝนพรำ.. บทเพลงฝนหล่นพราวราวหยาดเพชร ดอกฝนเด็ดจากราวสรวงระรินร่ำ มวลพฤกษาแมกไม้ร่ายระบำ เสียงขลุ่ยพร่ำพลิ้วหวานแว่วหว่านแนวไพร.. เวทีฝันเปิดม่านฝนกมลขวัญ หยาดสวรรค์งามอะคร้าวละอองใส ฟังเพลงฝนหล่นลาพรากฝากรอยใจ ฤดีกาลผ่านไปฤดีใจเลิกไหวตรม... ธรรมชาติฝนฝากสอนใจอย่าไหวรับ ใจรู้จับรับเงียบงามให้หอมห่ม คือสัจจะธรรมชาติฝากไว้เลิกระทม ทิ้งขื่นขมทิ้งทุกอย่างวางนอกใจ... ไม่ไห้หวนคิดอดีตอนาคต รู้กำหนดกับปัจจุบันเงียบงามใส เพียงลมหนึ่งลมนี้ลมหายใจ พรมฤทัยพรมวิญญาณผ่านมายา... เหมือนแสงเทียนตรงหน้าวะวูบวับ มิรู้ดับวันไหนไยห่วงหา วันนี้โชนพรุ่งนี้มอดดวงชีวา เลิกเหว่ว้าหลงทางกลางโลกย์วน.. พาตัวเองลอยเหนือโลกโศกสุขสิ้น มิถวิลมิอาวรณ์อ้อนสับสน ใครจะรักใครจะชังคนคนคน วนวนวนว่ายว่ายว่ายคล้ายวนวัง... เงียบและวางร่างไร้คล้ายว่างเปล่า ไมมีเราไม่เสียใจไม่สิ้นหวัง เพียงสงบสยบใจสร้างพลัง ก่อนชีพฝังหวังฝากดีพลีผืนพสุธา... ...........
พุด 23 มิ.ย. 2548 11:42 น. - ID 77648 
892
10
0
23 มิถุนายน 2548 12:19 น. - comment id 483222
รอยรักสลักลงในดวงจิต รอยอาลัยสลักในใจหวนหา คือเธอคนดีมิ่งมิตรในคืนนิทรา ขอกอดหมอนหนุนคิดถึงนะคนดี โห้พี่พุดจ๋า.........อ่านละตาลายเลย.....แต่หวานจัง.........หวานจนอิจฉาเลยละค่ะพี่พุด.......เฮ้อ...
23 มิถุนายน 2548 12:30 น. - comment id 483236
สลักไว้ในใจทุกครา ในเวลาที่เงียบเหงา มองดูภาพถ่ายเก่า ๆ ครั้งยังมีเราสะเทือนในใจมาดำน้ำค่ะ ... พอดีว่าในหัวตอนนี้คิดไรไม่ออก แต่เข้าใจดีว่ารู้เช่นไรค่ะ
23 มิถุนายน 2548 13:18 น. - comment id 483266
สวัสดีค่ะคุณพี่พุด... งานหวานและให้ความรู้สึกมากๆ เชียวค่ะ จนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรได้หมด รักทั้งความเป็นไทย รักทั้งดวงจันทร์ และรักทั้งคนที่เรารักมากขึ้นอ่านงานคุณพี่พุดแล้วรู้สึกว่าความรัก น่าจะเป็นสิ่งที่เราควรรักษาไว้ให้มากๆ นะคะ เริ่มงกความรักแล้วสิคะ
บทกลอนก็มากมายความรู้สึก ชอบใจบทกลีบดอกไม้* มากๆ เชียว ทักทายเพียงเท่านี้ก่อนนะคะ ขอบคุณงานงามๆ ที่มีมาให้อ่าน ระลึกถึงเสมอนะคะ สวัสดีค่ะ
23 มิถุนายน 2548 16:13 น. - comment id 483312
หวานละมุนละไมอยู่ในทุกตอนค่ะ
23 มิถุนายน 2548 17:04 น. - comment id 483344
ขอกอดให้ได้ไออุ่นยามคุณใกล้ ขอสื่อในความห่วงหาพาห่วงขวัญ ขอจูบเจ้าด้วยเฝ้าหวงห่วงสัมพันธ์ ขอลากันทั้งที่ใจใฝ่รักเธอหวานปนเศร้าจังเลยนะค่ะ คิดถึงพี่สาวเสมอนะค่ะ
23 มิถุนายน 2548 17:24 น. - comment id 483371
ขอหลบพักนอนใต้เตียงโบราณจะมีใครเข้าใจผิดไหมเนี่ย
23 มิถุนายน 2548 19:03 น. - comment id 483404
ละมุนละไมในทุกถ้อยคำค่ะ งดงามเมื่อจินตนาการตามภาพที่แฝงในทุกตัวอักษร ชื่นชมนะคะ
23 มิถุนายน 2548 19:51 น. - comment id 483416
..เรน..รักหญิงสาว..ในภาพคนนั้นจัง..อิอิอิ.... เรนรู้..ด้วยดิคะ .. ว่า.. เธอเป็นใคร.. พี่สาว..ที่งดงาม.. และอ่อนโยน..ของเรนงัยร่า.. เชื่อปล่าวคะ .. เรนเคยแอบ..ใต้เตียงมี้ด้วยแระ .. อิอิอิ..
.. ก็ .. เตียงของมี้ .. กว๊ า..ง.. ๆ ..เรนชอบนะดิคะ .. แว้ปป..
..
23 มิถุนายน 2548 21:08 น. - comment id 483470
มาฟังเพลงหวานๆค่ะ
24 มิถุนายน 2548 01:00 น. - comment id 483593
ฝันหวาน ณ กระท่อมบนหาดทราย ที่พงัน ได้กลิ่นเทียนหอมที่จุดไว้ กลิ่นลาเวนเดอร์ เมื่อเคล้มๆไป ใจก็ลอยหาคนที่คิดถึง ฟังเสียงคลื่นไปพร้อมกัน
24 มิถุนายน 2548 02:43 น. - comment id 483604
แวะมาอ่านครับ...........
24 มิถุนายน 2548 07:39 น. - comment id 483621
แวะผ่านมา....เติมรัก เติมใจ ให้รอยรักรอยอาลัย..จางหาย
24 มิถุนายน 2548 11:18 น. - comment id 483716
แวะมาอ่านและขอบคุณน้องสาวผู้มีหัวใจแสนหวานและความงดงามในจินตนาการ และสงบอยู่กับปัจจุบันที่เงียบงาม
24 มิถุนายน 2548 13:08 น. - comment id 483777
ฝากรักหนึ่งรอย ให้คอยฝันถึง ติดแล้วตราตรึง หวังซึ้งด้านเดียว.... ก็รักไม่ซึ้ง เขาจึงไม่เหลียว เหลือเราคนเดียว เฮ้อ......(จบไม่ลง)
24 มิถุนายน 2548 17:38 น. - comment id 483922
24 มิถุนายน 2548 17:39 น. - comment id 483924
25 มิถุนายน 2548 17:40 น. - comment id 484286
งดงามราวดอกไม้สีหวาน เบิกบาน - อ่อนโยน- มีชีวิต จะรออ่านอีกนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
