ใครใครก็บอกว่าฟ้า...สวยงาม..กว้างใหญ่ เป็นที่รวมของดาวเล็กเล็กมากมายนับแสนล้าน แม้ดาวจะร่วงหล่นลงดิน...ในทุกทุกคืน..ทุกทุกวัน ก็ไม่อาจทำให้ความงามของฟ้านั้น เลือนไป ความงามแท้จริงนั้นคือสิ่งใดกันแน่ เพราะฟ้าเป็นเพียงแค่...ความว่างเปล่าที่กว้างใหญ่ หากขาดแสงระยิบระยับ...ของหมู่ดาวเรียงราย จะหลงเหลือความงามใดใด ให้ชวนมอง เธอเคยเปรียบตัวเองเป็นเพียงดาว แอบแสงเล็กเล็กในเงาเมฆที่เศร้าหมอง ฟากฟ้าแสนไกลมีดาวอีกมากมายให้ฟ้าจับจอง แล้วจะมีวันใด ที่ฟ้าอย่างฉันจะมองเห็นเธอสักวัน หากแม้ดาวทุกดวงจะดับหมดฟ้า... เหลือเพียงความมืดมน...ย่างกรายมาแทนที่ในใจฉัน ขอให้เหลือดาวดวงน้อยน้อยดวงนี้ได้ใหม...ในคืนวัน ที่จะอยู่เคียงข้างฟ้ามืดมนอย่างฉันตลอดไป ช่วยส่องแสงมาที่หัวใจฉันสักครั้ง แล้วเธอจะเห็นว่า...ฉันไม่เคยเก็บที่ว่างตรงนี้เพื่อดาวดวงไหน รับรู้ไว้เถอะนะคนดี...หากว่าฉันคนนี้ต้องขาดเธอไป ก็คงไม่มีดาวดวงไหนอีกแล้วบนฟ้ากว้างใหญ่... ...จะมากค่าความหมายพอทดแทน
17 ธันวาคม 2544 22:13 น. - comment id 25759
เพราะมากเลยค่ะ อบอุ่นและลึกซึ้ง
17 ธันวาคม 2544 22:39 น. - comment id 25767
ดาวไม่เคยละฟ้าไปไหน อยู่ไกลอาจมีหมอกเมฆบังไม่เห็น ดวงดาวตกดินทุกวันมันเป็น แต่ดาวที่ลี้เร้นยังมีอีกเป็นแสนล้านดวง มาให้กำลังใจจ้ะ
18 ธันวาคม 2544 01:08 น. - comment id 25796
เพราะจัง....แทนความเหงาของฟ้าได้ลึกซึ้งดีจ้ะ
18 ธันวาคม 2544 04:33 น. - comment id 25821
อบอุ่นดีจัง... มาให้กำลังใจด้วยคนจ้า
18 ธันวาคม 2544 12:48 น. - comment id 25869
อยากบอกว่า คุณเขียนกลอนได้ลึกซึ้งมากเลยครับ ... ชอบในความรู้สึกที่คุณสื่อออกมา ดูเป็นตัวของคุณดีน่ะครับ ... ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ^__^
18 ธันวาคม 2544 17:56 น. - comment id 25933
.....เพราะ และ ลึกซึ่ง เศร้าจังครับ..... ......แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า.....