บ่ายวันอาทิตย์กับน้านิดข้างบ้าน

พระจันทร์เศร้า

อาทิตย์ก่อน โพสท์กลอนบทนี้ไว้ โดยลืมล็อคอิน แหะ แหะ
ขอดทษนะคะ เลยมาโพสท์ไว้ใหม่ เพราะจะมีภาคต่อค่ะ
เป็นวันหยุดหลุดจากโลกอินเตอร์เน็ต
เช้านั่งเฮ็ดงานบ้านอานจนสาย
ถึงเที่ยงจิบน้ำเมาเบาสบาย
มาตอนบ่ายได้ยินเสียงบ้านเคียงกัน
แว่วมาว่าคุณนายจะไปช้อป
เลยฝากจ๊อบให้น้องสาวคนขยัน
ฝากดูแลน้องหนูด้วยช่วยช่วยกัน
อย่าเหหันเย็นจะมารับหน้าแทน
คุณน้านิดหงุดหงิดจิตขัดข้อง
เบื่อตามจ้องตามดูหนูเหลือแสน 
รับปากจะดูให้ไปแกนแกน
มือแตะแป้นตาจ้องจอรอคนมา
ใจกังวลกลัวหลานซนคนอยากเล่น
คุยกะเฟร็นด์บนเอ็มเต็มตื้นหนา
หลานคอยเรียกเสียอารมณ์ข่มจนล้า
ก็มันน่ารำคาญพาลบ่จอย
เห็นน้านิดกู่ก้องร้องเรียกหา
นี่พี่จ๋ามาช่วยดูหนูให้หน่อย
พี่เลิกแล้วเล่นเน็ตเข็ดรอคอย
ช่วยเอาหลานไปหน่อยคอยแม่มา
นิดยังติดเน็ตอยู่ไม่รู้เลิก
ใจมันเบิกบานเมื่อเล่นเห็นหรรษา
พี่เลิกแล้วมาช่วยดูยัยหนูนา
แม่เขามาค่อยไปรับกลับบ้านเรา
ยัยหนูนาถามไถ่ไร้เดียงสา
ว่าป้าจ๋าน้านิดว่าป้าแสนเหงา
เพราะป้าเลิกออนไลน์ใจซึมเซา
แต่น้าเขายังเริงรื่นชื่นหัวใจ
แต่ป้าก็มีจอเหมือนน้านิด
เวลาติดเหมือนกับติดทีวีไหม
น้านิดเล่นทั้งวันไม่สนใคร
หนุกยังไงป้าช่วยไขให้หนูที
เจอคำถามเลยอึ้งตะลึงคิด
เด็กตัวนิดคิดได้อย่างไรนี่
โลกหลังจอมีสาระน่าสนดี
เลยพาทีเล่าขานสู่กันฟัง