รำพึง

หนึ่งนก ฤดูหนาว

จำจรไกลใจหวนสุดครวญถึง
ฝันรำพึงพบเพื่อนใต้เดือนหงาย
ดื่มกวีก้นแก้วของดาวพราย
ระบำสายน้ำค้างเอาร่างรอง
ขัดสายลมกลมเกลาให้เข้าฟ้า
สอยดาราสีโศกหากโลกหมอง
แล้วเกี่ยวกลัดทัดดอกซอกฟ้าทอง
เต็มมวลของความชื่นเพื่อตื่นตาม
เพลงดอกไม้ไหวว่อนสู่ดอนร้าง
เติมความว่างให้ตื้นแม้ขื่นหนาม
สร้างอุดมร่มหอมที่พร้อมงาม
ทั่วเขตครามดอกไม้ใจกวี
อีกฝั่งเดือนเพื่อนสหายทอดกายนั่ง
ตะเกียงหวังต่อไต้ระบายสี
หรือผล็อยหลับ มิสดับ จับดนตรี
ห่างทุกที เมืองดอกไม้ ไสวบาน
จำจรไกล ใจหวนสุดครวญถึง
ฝันรำพึงพบเพื่อนพ้องขับขาน
เพลงดอกไม้ ใบร่มที่ห่มลาน
รัตติกาล หว่านน้ำค้าง เอาร่างรอง..				
comments powered by Disqus
  • แม่จิตร

    24 กุมภาพันธ์ 2548 21:14 น. - comment id 430722

    นั่งหน้าคอมดอมดมชมภาษา
    เพื่อนคุณค่าเข้ามาต่างสนอง
    เขียนแต่งไว้เฉิดฉายเป็นทำนอง
    สุขสมปองครองเคียงสำเนียงกวี
    
    ยามหัวค่ำฉ่ำหวานอ่อนละมุน
    มิตรอิ่มอุ่นกรุ่นใจให้ผ่องศรี
    นิยามความเหมาะสมขวัญฤดี
    สิ่งเปรมปรีดิ์ได้พบน้อมนอบใจ
    
    มาร่วมมิ่งมิตร ด้วยคน
  • ผู้หญิงไร้เงา

    24 กุมภาพันธ์ 2548 23:33 น. - comment id 430816

    เจ้าดอกไม้อ่อนไหวในสายฝน
    ชุ่มกระมลยิ่งนักปักห่วงหา
    ยิ่งกว่านั้นน้ำค้างที่พร่างตา
    ทำให้เรารู้ว่าน่าภิรมณ์
    
    *-*แต่งได้ดีมากเลยค่ะ ชอบจัง*-*
  • )))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

    25 กุมภาพันธ์ 2548 06:43 น. - comment id 430886

    เฝ้ารำพึงถึงห้วงแห่งความฝัน
    ขอให้สมดังความปรารถนา
    
    แวะมาเป็นกำลังใจให้นะครับ
    
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน