ใจกู ใจมึง ใจธรรม ใจกระจ่าง ใจกวี

คุณภูมิ

กาพย์ฉบัง ๑๖ ห่อ โคลงโบราณวิชชุมาลี
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : หนึ่ง
       ใจสุมาลย์นั้นกรุ่นด้วย        เรณู
ฉมแห่งใจกวี                            กว่านั้น
โดยดาวแต่งฟ้าดู                      จึงเด่น
ฤเทียบพากย์กวิคั้น                   แต่งคำ ฯ
       เรณูขับ-สุมาลย์กรุ่น            ฟ้าค่ำดาวดุน
จึ่งพรายจึ่งเพริศเฉิดฉันท์
      งามฉมพากย์ที่กวีปัน            ถักถ้อยร้อยวรรณ
งามฉมกว่านั้น-บันลือ ฯ
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : สอง
       คือใจแห่งเด็กจ้อย               ไป่ลวง
ไป่ราดกิเลสดำ                           แต่งแต้ม
คือใจกู่ขานทวง                           อิสระ
อิสระดั่งหญ้าแย้ม                        ดอกใบ ฯ
       คือใจเยี่ยงใจเด็กจ้อย           มืดมากดำน้อย
ไป่ทาบไป่ทามลามลง
       ใจกวีคือใจเจาะจง                สร้างเจตจำนง
ให้อิสระได้โรจน์เรืองรอง ฯ
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : สาม
        คือใจแน่นหนักได้                 ดั่งดิน
แลเคลื่อนอยู่ดุษณี                         ดั่งน้ำ
ดั่งลมวูบว่องยิน                             สรรพสิ่ง
แลไล่ปฏิกูลให้คร้าม                      ดั่งไฟ ฯ
         คือดินคือน้ำลมไฟ                ควั่นเกลียวอยู่ใน
จิตแจ้งจิตหนึ่งนิ่งนาน
 
         คือจิตมุ่งม้างปฏิการ              ต่ำช้าสาธารณ์
ให้ร่อยให้ปลาตลงลาญ ฯ
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : สี่
          คือใจดาวแห่งฟ้า                ปักษ์แรม
เพียงส่องประกายใส                     แก่พื้น
คือใจแห่งสุมาลย์แซม                    สีสด
เพียงแต่งโลกให้ชื้น                      แก่ตา ฯ
         คือใจแห่งดวงดารา              อุทิศแต้มทา
แก่ทุ่งฟ้าค่ำคืนแรม
         คือใจดั่งกลีบสุมาลย์แซม-สีสดปนแปม
แก่พื้น, แก่ค่า ตาคน ฯ
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : ห้า
          คือใจอยู่เพื่อสร้าง              สุนทรีย์
เบอกอักขรทิพย์เยียวยา               โลกแล้ง
คือใจเปี่ยมปรีตี                           ในศักดิ์
คือศักดิ์อันรู้แจ้ง                          แก่นธรรม ฯ
         คือใจอิ่มคุณสุนทรีย์             เบอกอักขระปรีตี
เพื่อกล่อมโลกแล้งให้ละมุน
 
         คือใจเปี่ยมเต็มธรรมคุณ       เมตตาการุณย์
แก่ผองสัตว์โลกร่วมเวร ฯ
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : หก
         คือใจดั่งนกฟ้า                    เริงตะวัน
หลุดล่วงจากกฎกรรม                   บ่วงแร้ว
เสพย์ภพทิพยญาณอัน                  อิสระ
ถ้วนสรรพสิ่งล้วนแล้ว                   ไป่ครอง ฯ
         คือใจดั่งนกฟ้า                    หลุดพ้นขื่อคา
เสพย์ในทิพยรูปเสรี
         
         คือใจหลุดว่างวิธี                 ไป่ติด ชั่ว-ดี
จึงไป่แย่งยื้อถือครอง ฯ
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : เจ็ด
         คือใจพรหมวิหารสี่ตั้ง           เต็มธรรม
แลแจ่มใจครรลอง                        หลุดพ้น
ว่างสงบอยู่ในธรรม                       อันก่อ
อันก่อเพียงเพื่อค้น                       ก่นทาง ฯ
         คือใจแต่งใจในพรหม-          วิหารสี่ประนม
ประนังไว้แจ้งแห่งใจ
         คือใจว่างนิ่งอยู่ใน                กรรมใกล้กรรมไกล
อันก่อเพื่อค้นก่นทาง ฯ
ใจกู  ใจมึง  ใจธรรม  ใจกระจ่าง  ใจกวี  : จบ
         ใจ-จักรวาลวาดไว้               ดั่งใด
กวี-ก็วาดใจวาง                            ดั่งนั้น
คือ-ใจว่างใจใส                            ใจสด
ธรรม-จึ่งแต่งเค้นคั้น                    ก่องใจ ฯ
         คือใจผนึกภาพจักรพาล       มาก่อในกานท์
อันก่อมุ่งเกื้อเอื้อคน
         คือใจใสผ่องส่องผล             ไร้ห่วงทำงน
จึงไป่สูง-ต่ำ, ลำเอียง ฯ
                                  คุณภูมิ
                                  เขตรอยต่อชายแดนไทย-ลาว ด่านภูดู่,๒๕๔๗