พนมขุนเขาเนารอบ เขตขอบไพรใหญ่เล่าขาน เมฆริ้วปลิวไหวละลาน ล้วนบานดอกคลื่นตื่นฟ้า บนดอยดอกเอื้องเยื้องเย้ย อาบเหมยห่มน้ำกลางป่า อวดสีอวดสันนานา ต้องมาเห็นด้วยตาตน ดอกเอื้องไม่บานบนดิน โสภิณพิศกลางไพรสนฑ์ บนดอยปอยเมฆลอยวน เอื้องเหนืองามจนล่ำลือ มือใครต่างหมายเด็ดดม กลีบซมเพราะยื้อมาถือ ผีเสื้อป่าล้ากระพือ เสาะรื้อไม่พบเอื้องบาน ถูกคนเขาคว้าไปครอง ไม่เหลือรวงทองกรองม่าน ไร้กลิ่นถวิลพิมาน ช่อหวานบ่เหลือเผื่อเลย น้ำตาร่วงร้างกลางป่า บุปผาแล้งทางร่างเผย คุณค่าที่เคยเปรียบเปรย งอกเงยอยู่ ณ ที่ใดฯ
หนึ่งนก ฤดูหนาว 2 ธ.ค. 2544 17:02 น. - ID 6562 
1356
2
0
3 ธันวาคม 2544 00:32 น. - comment id 22516
เขียนได้ดีครับ หนึ่งนก เป็นหนึ่งจริง ๆ / รักษาไว้ชื่อเสียงสาวเวียงพิงค์
3 ธันวาคม 2544 04:45 น. - comment id 22529
เพราะมากเลยครับ... ยอดเยี่ยมที่สุดเลยละ... ทั้งเนื้อหาและความสวยงามของบทกลอน... อย่างนี้ต้องเป็นแฟนประจำแล้วละ...
4 ธันวาคม 2544 05:16 น. - comment id 22717
อะนะ อันนี้ก็ชมกันเกินไป เขินแย่เลยเนี้ย ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่าน ว่างคงได้คุยกันอีกนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
