เสี้ยวหนึ่งของมิตรภาพ

ฟา

เสี้ยวหนึ่งของมิตรภาพ
ทุกคนรู้ว่า
               โลกใบนี้มีผู้คนมากมายแค่ไหน  สามารถที่จะหาจำนวนประชากรเป็นตัวเลขได้ค่อนข้างชัดเจน 
 แต่ 
ทุกคนจะรู้ไหมว่า  บนโลกใบนี้  เราจะได้พบเจอใครบ้าง  ชีวิตของเราจะมีเพื่อนมากน้อยกี่คน  ในแต่ละวันเราจะพบกับคนกี่คนใครบ้าง  ในคนเหล่านั้นเราจะพบกับมิตรบ้างไหม  ถ้าพบเราจะพบกี่คนกันล่ะ แน่หละในคนมากมายที่เราต้องพบทุกวันนั้นน้อยคนนักที่จะต้องการให้เขาหรือใครเหล่านั้นปฎิบัติต่อเราอย่างอมิตร  
เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่คนส่วนมากกระหายจะได้พบแน่  แต่ก่อนที่เราจะได้รู้ว่าคนมากมายที่ได้พบกันนั้นจะเป็นแค่เพียงคนรู้จักหรือมิตร  เขาเหล่านั้นก็เริ่มต้นกับเราจากการเป็นคนไม่รู้จักกันทั้งนั้น  บางครั้งบางคนที่เรายังไม่ได้ทำความรู้จักกับเขาเพียงแค่ผ่านกันไปมา  อาจแค่คุ้นสายตากัน  เขาอาจเป็นมิตรที่ดีกับเราก็ได้ถ้าเราหยิบยื่นไมตรีต่อกัน  หากในไมตรีที่ยื่นไปได้รับการตอบรับมา  มิตรภาพก็จะค่อย ๆ  ก่อตัวขึ้น  แล้วสถานการณ์และเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ความเป็นไประหว่างมิตรภาพของทั้งสองฝ่าย  ในทางตรงข้ามหากไมตรีนั้นไม่ได้รับการตอบรับหรือถูกปฏิเสธ  เราก็ไม่เซ้าซี้หรือยัดเยียดในไมตรีนั้น 
แต่
ทำไมหนอ.. ถึงมีคนมองข้ามคนแปลกหน้าไป  มันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรกับการทำเช่นนั้น  พอ ๆ  กับการยื่นความเป็นอมิตรให้กับคนที่เราไม่รู้จัก  มันเป็นสิ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้
แต่ 
สิ่งที่ทำนั้นมันจะมีประโยชน์อะไรกันเล่า  ก็ถ้าเมื่อเราไม่ต้องการจะผูกมิตร  มองเขาเพียงผ่านตา  แค่คนผ่านมาเท่านั้นไม่ดีกว่าหรือ  เหตุผลใดที่ต้องสร้างเรื่องราวให้ขุ่นข้องขวางไมตรีต่อกันเช่นนั้น
ทุกคนมีความขัดแย้งกัน  แม้แต่ความสัมพันธ์ระหว่างมิตรแท้กับมิตรแท้  ก็มิใช่จะมีแต่ความลงตัวไปซะทุกเรื่อง  ถึงตัวของเราเองก็ตามยังมีความขัดแย้งอยู่ภายในด้วยซ้ำไป  แต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไร  ถ้าเราไม่ทำให้มันใหญ่เกินกว่าที่เราจะควบคุมมันได้  แล้วประสาอะไรกับคนที่เพิ่งเริ่มเดินสู่ถนนสายมิตรภาพด้วยกัน  หรือคนที่ยังไม่ก้าวเข้าไปสู่ถนนเส้นนั้นด้วยกัน  
บางครั้งบางคนเริ่มต้นด้วยความขัดแย้งกัน  แต่นั่นไม่ใช่สิ่งชี้ขาดว่าระหว่างเขาหรือเธอทั้งคู่จะไม่สามารถเป็นมิตรที่ดีต่อกันได้  ความขัดแย้งกัน  ไม่พอใจกัน  ความรู้สึกที่เป็นลบที่เกิดขึ้นนั้น  เราต้องทราบว่ามันเกิดจากอะไร  เพราะเมื่อมีผลเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีเหตุ  แล้วเมื่อเราพบเหตุนั้นแล้วเรามีส่วนร่วมแห่งเหตุนั้นก็ควรจะมีส่วนร่วมในการแก้ไขมันบ้าง  ถึงจะมีความคิดที่ว่า   ฉันไม่เห็นแคร์  ถึงจะไม่อยากสร้างมิตรภาพต่อกัน  
และถึงแม้จะไม่ใส่ใจว่าใครจะคิดมองเราแง่ลบอย่างไรบ้าง  ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราจะต้องไปทำให้ความรู้สึกของคนอื่นขุ่นข้อง  แม้จะเป็นคนที่เราไม่รู้จักก็ตาม  เพราะไม่มีอะไรประกันได้บนโลกกลม ๆ  ใบนี้ว่าเราจะไม่ถูกแรงเหวี่ยงของมันพาให้เราได้กลับมาเจอกันอีกตลอดกาล
การเอ่ยคำขอโทษ  ไม่ใช่เรื่องน่าอาย  
คำขอโทษเพียงประโยคเดียวอาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้มากกว่าที่เราคิด
การที่เรารู้ข้อบกพร่อง  หรือสิ่งที่กระทำล่วงเกินผู้อื่นแล้วปรับปรุงให้ดีขึ้น  ไม่ใช่เรื่องของการเสียฟอร์ม
ถ้าเราเป็นคนมีอีโก้สูง  และยอมรับในบางสิ่งบางอย่างไม่ได้
ก็พยามอย่าทำอะไรที่ทำให้ต้องกลับมาแก้ทีหลัง
คนเราหลงลืม  พลาดพลั้งกันได้
แล้วเมื่อรู้เราควรจะทำเช่นไร
คำตอบมันมีอยู่
เพียงแต่เรา
จะกล้าพอไหม
ที่จะใช้มัน!
               ~~ ขุ่นข้องหมองหมางเรื่องใดมิ่งมิตร	    
                โปรดจงคิดใคร่ครวญอย่าด่วนหาย
                  ยังอยากเห็นเธออยู่จนชีพวาย
                   แล้วจะหายห่างไปไม่ว่ากัน 
                         อย่าให้เป็นเพราะความไม่เข้าใจ
                   ทำให้ใจของมิตรขาดสะบั้น
                    มีสิ่งใดพลาดผิดทำต่อกัน     
                    ต่างขอโทษฉับพลันเพื่อไมตรี~~