เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์(3)

อาชา

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในวันพฤหัสบดีที่ 15 มกราคม  พ.ศ.2547  ซึ่งก็คือ 1 วันก่อนวันครู  วันนี้ฉันไปโรงเรียนตามปกติโดยเดินเอากระเป๋านักเรียนไปเก็บไว้ที่ห้องเรียนแล้วไปเข้าแถวที่อีกอาคารหนึ่ง
          ฉันนั่งรอเพื่อนๆบางส่วนที่ยังไม่มาเข้าแถว  เธอเดินมาพอดีด้วยการแต่งตัวที่เปลี่ยนแปลงไป  จากเดิมที่เธอต้องใส่เสื้อตัวใหญ่ๆกับกางเกงวอร์มเพราะเป็นครูสอนพละ  วันนี้เธอกลับใส่เสื้อและกระโปรงสีชมพูอ่อน  แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันสนใจ
          เมื่อถึงกำหนดการของเวลาที่วางไว้ครูทุกท่านเข้าประจำที่รวมทั้งเธอด้วย  พิธีไหว้ครูหรือกตัญญุตานี้ใช้เวลาเป็ดเสร็จประมาณ 1 ชั่วโมง  หลังพิธีฉันเดินข้ามอาคารกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเองตามปกติ  เธอยืนคุยกับมิสท่านหนึ่งอยู่ที่หน้าประตูอาคาร  ฉันมองเธอและเธอมองฉันแต่ก็ไม่มีอะไร
          พักเที่ยงฉันเดินข้ามตึกเพื่อไปทานข้าวเที่ยง  ฉันต่อแถวซื้ออาหารและเดินหาที่นั่ง  เธอเพิ่งทานเสร็จและกำลังเดินไปเก็บจานพอดี  จากนั้นเธอก็เดิน  เดิน  เดินจนหายลับไปจากสายตา
          หลังจากทานอาหารเสร็จฉันก็เดินกลับตึกทันทีที่สัญญาณเพลงดังให้เข้าห้องเรียน  เดินไปยังระเบียงหน้าห้องเรียนซึ่งในห้องนั้นเปิดไฟอยู่  ฉันจึงเดินเข้าไปเก็บของและเมื่อหันหลังกำลังจะเดินออกจากห้องก็พบว่าเธอนั่งอยู่ที่หน้าห้องเรียน  ฉันล่ะงงว่าเธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรกัน  ฉันพยายามควบคุมอาการและสีหน้าให้เป็นปกติ  พยายามไม่ให้ไปมองเธอแต่ก็หันไปจนได้  พอแล้ว..ออกไปเข้าแถวดีกว่า
          เมื่อเดินแถวเข้ามาในห้องเธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม  คาบเรียนนี้เธอจะอยู่กับฉันอย่างนั้นหรือ  เสียงคุยของเพื่อนๆในห้องคงมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหวแล้ว  เพราะสายตาของเธอดูโกรธ  เธอจึงเดินออกมาที่หน้าห้องและพูดกับทั้งห้อง  แล้วเดินออกจากห้องไป
          วันนี้เลิกเรียนเร็วเป็นพิเศษเนื่องจากครูทั้งโรงเรียนติดธุระ  ฉันจึงเดินไปทานไอศครีมที่โรบินสันบางรักกับเพื่อนอีก 5 คน  เดินกลับมาที่โรงเรียนอีกทีก็ 15.30 น.  ฉันนั่งเล่นอยู่กับเพื่อนอีก 2 คนแต่ใจยังคอยพะวงอยู่กับเธอ  ฉันจึงเดินออกไปดูมอเตอร์ไซค์ยานพาหนะคู่ชีพของเธอซึ่งยังคงจอดนิ่งอยู่กับที่  งั้นก็แปลว่าเธอยังไม่กลับบ้านน่ะสิ
          ตอนนี้เพื่อนคนหนึ่งกลับบ้านไปแล้ว  ฉันจึงเดินเล่นอยู่ที่สนามหน้าโรงเรียนกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง  เดินไปเดินมาก็ไปเจอเธอซึ่งเดินอยู่ที่หน้าตึก  เธอปล่อยผมยาวที่ปกติแล้วมักจะรวบไว้เสมอ  เธอน่ารักจริงๆ  ฉันแอบตามไปดูเธอในระยะห่างๆ  เธอเดินสะพายเป้ไปยังมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ตรงทางที่จะไปท่าเรือ  ฉันเฝ้ามองเธอเดินไปแล้วหยุดเดินกับมิสท่านหนึ่ง  มองไม่ชัดนักว่าเธอทำอะไรอยู่แต่เมื่อรถคันหนึ่งเข้ามาจอดบังหน้าอยู่สักครู่และขับผ่านไป  เธอก็หายไปแล้วฉันจึงตัดสินใจเดินไปยังทางออกฝั่งท่าเรือพร้อมกับเพื่อน  ผ่านมอเตอร์ไซค์หมายเลขทะเบียน บทง381 ของเธอและหยุดมองว่าเธอจะกลับบ้านอย่างไรกันถ้าไม่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปด้วย  เธอหายไปไหนกันนะฉันคิดในใจและยังคงเดินต่อไปยังประตู  
          ฉันหยุดที่ตรงรั้วเหล็กมองออกไปและพบว่าเธอยืนอยู่ข้างนอกพร้อมกับมิสที่เดินมาด้วย  ท่าทางเธอคงจะกลับบ้านด้วยรถของมิสคนนั้น  ฉันไม่รู้ว่าควรจะเดินต่อไปหรือไม่แต่ทันใดนั้น
          เอ้า! สองสาวยังไม่กลับอีกเหรอ กลับกี่โมงล่ะ  เธอถามฉันด้วยน้ำเสียงร่าเริงดังเช่นเคย
          บังเอิญว่าเธอหันมาเห็นฉันพอดีฉันจึงติบเธอไปว่ากลับ 5 โมง  เธอยิ้มให้ฉันและขึ้นรถของมิสท่านนั้นซึ่งขับไปยังที่ไหนก็ไม่รู้จากไป
          หัวใจของฉันพองโตเพราะความตื่นเต้นในวินาทีที่ฉันได้อยู่ใกล้เธอหรือเพียงแค่ได้ยินเสียงเรียก  แต่หัวใจฉันก็หล่นวูบในนาทีที่เห็นเธอจากไป
          เฮ้อ!ทำไมน้า...ฉันกับเธอถึงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกันนานๆซะที
          เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์