เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์(1)

อาชา

ในชีวิตของคนเราจะมีสักกี่ครั้งกันที่เรารู้จักเปิดใจยอมรับในทุกๆสิ่ง  ทุกสิ่งบนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเพราะความแน่นอนที่สุดก็คือความไม่แน่นอน  ปาฏิหาริย์จึงเกิดขึ้นได้เสมอ  และก็เป็นหนึ่งในเรื่องเหลือเชื่อสำหรับคนอย่างฉันที่ปิดประตูหัวใจไปแล้ว  นับตั้งแต่วันที่ย้ายโรงเรียนประถมจากสีลมมายังโรงเรียนมัธยมในเจริญกรุง
          ในวันศุกร์ที่ 16 พฤษภาคม  พ.ศ.2546  เป็นวันแรกของการเปิดเทอมอย่างไม่เป็นทางการของฉัน  เพราะวันนี้เป็นวันที่เปิดโอกาสให้ครูกับนักเรียนได้รู้จักกัน  เมื่อฉันเห็นหน้าเธอซึ่งเป็นครูผู้ช่วยชั้นของฉันเป็นครั้งแรกฉันก็รู้สึกแปลกๆกับเธอโดยปราศจากเหตุผล  ยิ่งวันเวลาผ่านไปมากเท่าไรฉันก็ยิ่งรู้สึกผูกพันกับเธอมากขึ้นเท่านั้น  อีกหนึ่งเรื่องที่แตกต่างสำหรับเธอและฉันก็คือเรื่องอายุ  เธออายุมากกว่าฉัน 15 ปี  ซึ่งตามกฎหมายแล้วเธอสามารถเป็นแม่บุญธรรมของฉันได้เลยด้วยซ้ำ  แต่สิ่งหนึ่งที่เธอและฉันเหมือนกันก็คือเพศไง
          จนกระทั่งในวันพุธที่ 30 กรกฎาคม  พ.ศ.2546  เป็นวันที่ฉันได้ไปทัศนศึกษาที่จังหวัดชลบุรี  นักเรียนทั้งระดับชั้นเดินทางโดยรถทัวร์ปรับอากาศทั้งหมด 7 คัน  และในขณะที่นักเรียนส่วนใหญ่กำลังร้องเพลงอย่างสนุกสนานอยู่นั้น  รถทัวร์ก็ได้เขย่า  สั่น  และเหวี่ยงอย่างรุนแรงไปบนพื้นถนน  ทันใดนั้น  โครม
          ฉันมารู้สึกตัวอีกมีก็พบว่าพื้นรถมันเอียงๆชอบกล  เมื่อมองไปรอบๆรถก็พบว่าบานกระจกส่วนใหญ่มีรอยร้าวและบางบานแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ  ประกอบกับได้ยินเสียงร้องไห้และโอดครวญของเพื่อนๆในรถ  ฉันจึงรู้ได้ว่ามันคืออุบัติเหตุ  ฉันยังคงระลึกได้ว่าสิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้คือรีบออกจากรถคันนี้ให้เร็วที่สุด  เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากชั้นล่างของรถฉันจึงเดินตามเสียงนั้นออกไป  ในตอนนี้ประตูที่มีอยู่ทั้งหมด 4 บานนั้นใช้การไม่ได้เสียแล้ว  นักเรียนจำนวน 44 คนจึงต้องเดินออกไปทางช่องอะไรสักอย่างทางด้านขวาของรถ  ตอนนี้ฉันออกมานอกรถและปลอดภัยแล้ว  แต่ยังมีนักเรียนอีก 20 คนได้ที่ยังติดอยู่ในรถ  ซึ่งสภาพของรถนั้นก็ไม่ได้ดูดีเลย  หน้ารถชนเข้ากับเสาไฟ  ส่วนตัวรถทางด้านซ้ายก็เอียงตกลงไปยังคูน้ำเล็กๆข้างทาง  กระจกส่วนใหญ่ร้าวและแตกเป็นบางบาน  นักเรียนบางคนหัวแตก  ส่วนอีกคนริมฝีปากฉีกจึงต้องรีบนำส่งโรงพยาบาลโดยด่วน
          ในนาทีนั้นฉันเห็นเธอรีบวิ่งลงมาจากรถทัวร์อีกคันที่จอดอยู่อีกฟากนึงของถนนมายังฝั่งที่ฉันยืนอยู่  เธอถอดรองเท้าแล้ววิ่งลงมายังพื้นหญ้าที่ชื้นแฉะเพื่อเข้ามาช่วยพยุงนักเรียนทีละคนๆออกจากรถ  โดยที่เธอไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร  จะสกปรกมอมแมมแค่ไหน  หรืออาจจะถูกเศษกระจกบาดเอาก็ได้
          วันนี้เธอใส่ชุดฟอร์มเสื้อสีชมพูอ่อนและกระโปรงสีน้ำตาล  
          เธอเป็นครูผู้ที่สามารถสะท้อนบทบาทของความเป็นครูได้อย่างแท้จริง  เธอมีหัวใจของความเป็นแม่ที่สามารถปกป้องลูกได้เสมอ  เพราะเธอเป็นครูที่มีค่ามากกว่าคำบรรยายในหนังสือหรือในบทเพลง  ที่สรรเสริญพระคุณของครูไว้มากมาย  
          เหตุเกิดเพราะปาฏิหาริย์