นวนิยายไร้พระเอก

พุด

url http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2353
(นิยาย)
นิยายของชีวิต 
คือลิขิตจากใจข้า
เย้ยทั้งฟ้าท้าทั้งดินสิ้นเมตตา 
บอกใจว่า..ทำดีไม่ได้ดี...  
ข้าขอลิขิตชีวิตข้า 
โลกบ้าบ้าทอดทิ้งมาเมินหนี 
โลกในรักในฝันเคยภักดี 
มาวันนี้..หมดศรัทธาท้าทายใจ.....  
เมื่อสวรรค์ปรานีลอยมาหา 
ขอไขว่คว้าฝากรักมั่นไม่หวั่นไหว 
ขอฟ้าดินรู้เห็นและเป็นใจ 
โลกใบใหม่เก็บซึ้งซุกสุขสองเรา......  
นี่คือนิยายรักในชีวิต 
ที่ลิขิตจากใจของคนเหงา 
คนดายเดียวเคยคว้าเพียงแค่เงา 
มามีเราและเราเฝ้าแบ่งปัน....  
วอนโลกไยไฉนไม่อวยพรให้ 
อย่าใจร้ายส่งคนดีมาปลอบขวัญ 
โลกลอยเลื่อนลาเลยลับกับตะวัน 
หวังและฝัน..มีคนดี..เคียงข้าง..ตราบสิ้นลม
********


 
รักคือให้อภัยเข้าใจในทุกอย่าง!.  
ขอเคียงข้างไม่ห่างไกลไม่ไกลห่าง
ฝันจะคว้างร้างไร้ไม่สิ้นหวัง
เพ้อเพ้อเพ้อเพียงมีเธอเติมพลัง
ฝันและหวังหวังและฝันวันเป็นจริง
พ้อเพียงพ้อเพ้อเพียงเพ้อเผลอพันผูก
ผิดหรือถูกถูกหรือผิดยอมทุกสิ่ง
รักและรอรอและรักใจยอมนิ่ง
ไม่ทอดทิ้งไม่ทิ้งทอดยอมถอดใจ
รักคือให้อภัยเข้าใจในทุกอย่าง
เคว้งและคว้างร้างหรือไร้ใช่หวั่นไหว
ไกลหรือใกล้ใกล้หรือไกลไม่เป็นไร
หากหัวใจสองเราเป็นเงากัน
ในคืนหนาวฝนพรำพรำฟ้าฉ่ำฝน
หนาวแรงลมห่มแรงใจกลับไม่หวั่น
ในหัวใจมีไออุ่นมอบให้กัน
ทุกทิวาทุกความฝันฉันซ่อนซุกสุขซึ้งใจเพราะรักเธอ..เพราะรักเธอ!
*********


คำรำพึงจาก..คุณสมพงษ์ ทวี
ผมมักมีความคิดเป็นเพื่อน 
คิดไปเรื่อยเรื่อยร้อยแปดพันเก้า
เป็นเรื่องเป็นราวบ้าง
ไม่เป็นโล้เป็นพายบ้าง 
ตามแต่ สภาพแวดล้อม..
อารมณ์..หรือความรู้สึก
จะกำหนดทิศทางให้ดำเนินไป
สิ่งที่เป็นสาระสำคัญสูงสุดในการใช้ชีวิตคือ 
การมีอยู่เพื่อถามและตอบตัวเอง
สำหรับให้โลกภายในนั้นได้ประจักษ์ 
ถึงบางแง่มุม ที่จะระงับความทุรนทุราย
ในส่วนลึกของดวงวิญญาณลงได้
ความทุรนทุรายดังกล่าว 
ก็คือความต้องการเพื่อเน้นย้ำ 
ความสุข ตรงนี้เฉพาะทัศนะของผม
ความสุขไม่แปลกปลอมเป็นอื่น 
นอกเสียจากการใช้ชีวิตให้เป็นและอย่างเข้าใจ 
ไม่ใช่เรื่องง่าย
ที่จะทำให้เราปรุโปร่งต่อความซับซ้อนของกระบวนการทางสังคม 
แต่ผมไม่ปรารถนา
ที่จะอยู่ไปวันๆอย่างเหมือนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับผู้อื่น
ลึกลงไปภายในของผม 
ไม่ใช่ต้องการความแปลกแยก 
หากว่าความแปลกแยก 
กลับเสนอคุณค่าของมันออกมาโดยเด่นชัด 
ในความเชื่อที่ไม่สอดคล้อง 
คนเราจำนวนไม่น้อย
ตกอยู่ภายใต้แอกของของความเหมือน
ในลักษณะของกึ่งลัทธิเอาอย่าง
มูลเหตุจะมาจากความหมายใดก็ตาม 
ผมยังคงยืนยันความเป็นเอกเทศของตัวเอง
ท่ามกลางความขัดแย้งนานาประการ 
ผมพบความจริงข้อหนึ่งว่า 
การคิดทำให้มนุษย์เติบกล้า
ขึ้นเข้มแข็งขึ้น 
และอาจนำพาตัวตน
ที่ลอยล่องอยู่ในภาพมายาต่างๆให้ตกตะกอนลงได้
ถามว่า..ผมอยากหลุดพ้น
จากบ่วงแห่งชีวิตที่รัดรึงอยู่ในวันเวลานี้หรือไม่ 
คำตอบที่ชัดเจนในนาทีนี้
คงไม่สามารถตอบได้ 
ผมต้องการความสงบ 
แต่ผมรักชีวิต รักการเคลื่อนไหว 
ยังคงต้องใจต่อความงามแห่งความจริง 
และยังเปี่ยมล้นมั่นใจว่าตัวเองเป็นกวี
ผมยังมีอัตตาและมีพันธะ
ที่จะมองเห็นความเศร้าของใครอื่น
เป็นปัญหาต้องแก้ไข โลกต้องปรับปรุง
ทั้งยังต้องการเยียวยารักษา....
ผมคิดว่าหน้าที่ของชีวิตแน่แท้
เป็นประการเดียวกับกับหน้าที่ของความรัก 
แม้มันจะเป็นเครื่องบีบบังคับหัวใจของเรา
ให้อาดูรมากน้อยเพียงไร 
ผมยินยอมที่จะมีค่าในอุดมคติ
แห่งจริยธรรมทางความคิดที่เชื่อมร้อย
เอาความจริงและมายาการทั้งสิ้นทั้งปวงไว้รวมกัน
ระหว่างชีวิตภายใน
และการพยายามตระหนักถึงชีวิตทางนามธรรม..
หน้าที่ของกวีไม่ใช่หน้าที่ของนักบวช 
แม้ศาสดาทุกพระองค์ 
จะทรงคุณวิเศษ ประดุจดังกวีผู้ยิ่งใหญ่
ทว่าขณะปัจจุบันในฐานะปุถุชน 
ผมต้องการคิดเพื่อบรรลุเป้าหมายเบื้องต้นของกวี 
คือภารกิจที่มีต่อความรัก
***********


http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2353
นิยาย   
เสาวลักษณ์ ลีละบุตร : : Key B  
ก็เป็นเพียง แค่คน
ที่ค้นหาทางเดิน
เมื่อมีทาง ให้เดิน ก็จะเดินไป
เพื่อเก็บดาว ซักดวง ที่ฉันนั้น เคยใฝ่
เพื่อเจอคน ที่ใจ เขาจะจริงจัง
แต่ความจริง ที่เจอ ชีวิตนั้น วกวน
ไม่เคยมีผู้คน ที่จะจริงใจ
จะมีเพียงแค่ดาว บนฟ้าแสนกว้างใหญ่
ที่เอื้อมมือ เท่าไร ยิ่งจะไกลห่าง
กลายเป็น เพียงนิยาย ที่ยาวนาน เรื่องหนึ่ง
ซึ่งถูกแต่ง มาด้วยใจ และด้วยความฝัน
แต่ในความจริง ที่เจอ คือผิดหวัง เท่านั้น
ไม่เคยเหมือน ที่ใจฝัน สักที
แต่ความจริง ที่เจอ ชีวิตนั้น วกวน
ไม่เคยมีผู้คน ที่จะจริงใจ
จะมีเพียงแค่ดาว บนฟ้าแสนกว้างใหญ่
ที่เอื้อมมือ เท่าไร ยิ่งจะไกลห่าง
กลายเป็น เพียงนิยาย ที่ยาวนาน เรื่องหนึ่ง
ซึ่งถูกแต่ง มาด้วยใจ และด้วยความฝัน
แต่ในความจริง ที่เจอ คือผิดหวัง เท่านั้น
ไม่เคยเหมือน ที่ใจฝัน สักที...