วังวนแห่งความมืด ประตูสู่แสงสว่าง....

หมากเขียบ

วังวนแห่งความมืด ประตูสู่แสงสว่าง.... 
                ฉันเชื่อนะว่าเธอก็เป็นคนหนึ่งที่เกิดมาบนโลกใบนี้ เธอเองก็คงไม่ต่างไปจากคนทั่วๆไป ที่ต้องการจะเจอแต่ความสุข และไม่ต้องการให้มีปัญหาหรือเรื่องราวใดๆให้มากระทบกระเทือนจิตใจของเธอ และมันต้องบั่นทอนลงไป แต่ในความเป็นจริงมันก็เป็นเพียงแค่ความคิดและจินตนาการของเธอแต่เพียงผู้เดียว
                ฉันอยากจะบอกกับเธอว่า สรรพสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ มันเกิดมาเป็นคู่ เธอก็คือคนหนึ่งที่ต้องการไขว่คว้าหาความสุขให้กับตนเอง แต่เธอรู้ไหมว่าในเวลาเดียวกันนั้นเธอก็จะต้องเผชิญกับสิ่งที่มันมาควบคู่กับความสุข นั้นก็คือความทุกข์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ วันที่เธอกำลังมีความสุข และความสุขของเธอนั้นมันเริ่มเจือจางลงไป นั้นก็เป็นสัญญาณบอกว่าเธอกำลังจะเข้าสู่ห่วงของความทุกข์ ซึ่งมันคงจะเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากจะเจอะเจอหรือได้สัมผัสกับมันเลย เธอเองก็คงรู้ดีว่า ความทุกข์ถ้ามันไปตกอยู่กับใครไม่ว่าจะเป็นฉันหรือเป็นเธอ มันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ มันอาจจะทำให้เธอค้นหาทางออกไม่พบ หรือมันต้องจบลงอย่างไม่สวยงาม
                เนื่องจากวันหนึ่งเธอกำลังเดินเล่นอยู่ในแสงสว่างที่สดใส และเกิดพลัดหลงเดินเข้าไปในห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นห้องที่เธอไม่อยากแม้แต่จะเดินผ่านหรือย่างกรายเข้าไปในนั้น แม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ว่าในนั้นมันมีอะไร แต่เธอก็ไม่รู้สึกที่จะอยากสัมผัสกับมัน เพราะถ้าเธอเลือกได้หรือรู้ล่วงหน้าว่าในนั้นมันมีอะไร ฉันมั่นใจว่าเธอคงจะไม่เลือกเดินเข้าไปในนั้นแต่ในเมื่อเธอเข้าไปแล้ว เธอเองก็จะรู้สึกว่าตัวเองกำลังวิ่งอยู่ในห้องแคบๆ ที่มีแต่ความมืดสนิท เธอจะไม่สามารถค้นหาประตูทางออก มาสู่แสงสว่างได้ดังเดิมในห้วงเวลานั้น แต่สิ่งที่เธอจะได้รับฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่จะสามารถทำให้เธอรับรู้ได้ว่าการที่เธอเดินอยู่ในวังวนแห่งความมืดเพียงลำพังมันเป็นอย่างไร 
                เมื่อใดที่เธอได้ยินเสียงตะโกนกู่ร้องของฉันที่พยายามตะโกนร้องเรียกเธออยู่ตลอดเวลา เพื่อปรารถนาจะช่วยให้เธอหลุดพ้นออกจากห้องแคบๆและความมืดมิดนั้น เธอก็คงต้องตั้งสติให้ดีและคิดว่าเสียงที่กำลังกู่ร้องอยู่นั้นมันมาจากทางใด แล้วเธอก็เดินตามเสียงนั้นจนกว่าเธอจะพบมัน ทันใดนั้นเองเธอก็จะพบเจอกับประตูทางออกสู่แสงสว่าง ฉันเองที่จะเป็นคนๆหนึ่งที่ยืนรออ้าแขนรอรับเธออยู่หน้าประตูทางออก ที่เธอไม่สามารถมองเห็นและเปิดออกได้ แต่ฉันก็คงทำได้เพียงแค่รอว่าวันใดเธอจะเดินมาตามเสียงร้องตะโกนดังๆของฉันที่เรียกหาเธอ เมื่อเธอก้าวออกมาจากห้องนั้นได้แล้ว ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยล้ากับการวิ่งวนเพียงลำพังในห้องนั้นเพียงใด เธอรู้ไหมว่าสิ่งที่เธอเผชิญมามันเปรียบเสมือนภูมิต้านทานให้กับจิตใจของเธอ ซึ่งมันจะทำให้เธอเข้มแข็งและไม่กลัวที่จะเผชิญกับมันอีก แล้วเธอจะมีฉันเป็นคนแรกที่จะคอยปลอบและให้กำลังใจเธอ เมื่อเธอได้พบกับแสงสว่างที่เธอเคยสัมผัสมาอีกครั้ง ซึ่งฉันไม่รู้ว่าเธอจะเจอกับวังวนแบบนี้อีกกี่ครั้ง แต่นั้นไม่สำคัญเท่าสิ่งที่เธอจะได้รับจากฉันก็คือเธอจะมีฉันคนนี้ ที่เป็นเพื่อนคอยอยู่เคียงข้างเธอตราบนานเท่านาน........ 
เมืองหนาวไม้เก่า (saar_nopu@hotmail.com)				
comments powered by Disqus
  • Robert TingNongNoi

    15 กรกฎาคม 2547 13:05 น. - comment id 298798

    
    ธรรมดาจะไม่อ่านเรื่องสั้น เพราะไม่เวลาเป็นชิ้น
    เป็นอันมานั่งวิเคราะห์  แต่เรื่องนี่แค่เพียงเห็นหัว
    เรื่องก็อยากอ่าน และนับว่าไม่ผิดหวังจริงๆ 
      ยอดเยี่ยมทั้งแนวเรื่อง โครงเค้าภาษา จุดจบที่
    ลงตัว เป็นเรื่องสั้นที่ดีมากเรื่องหนึ่งทีเดียว๚ะ๛
    
    size>

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน