หยุดหลั่งเลือดชะโลมหล้าชะโลมดิน

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=6199
ไพลนอนแต่หัวค่ำ
และ
ทันตื่นขึ้นมาดูรายการข่าวภาคดึก
ที่แสนเศร้าสะเทือนใจจากรายการหนึ่ง
ราวฝันร้ายไป
ที่เห็นสามจังหวัดภาคใต้
ในวันนี้ราวไฟสงครามกำลังลุกปะทุ
ราวกับเกิดสงครามย่อยๆ
สงคราม
ที่มีคนตายนับร้อย
ที่ยังอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์
และ
ในมือมีสร้อยประคำ
ราวเครื่องรางยึดมั่นอธิษฐานบนบานใจก่อนตาย
และ
รายงานข่าวยังแจ้งว่า
สถานการณ์ยังอาจมิน่าไว้วางใจ
โอ้
สามเดือนผ่านไป
กับหลากหลายการสูญเสีย
ทั้งชีวิตผู้คนบริสุทธิ์
และทรัพย์สินโรงเรียนวายวอดนับร้อยหลัง
นะนาทีนี้ที่ไพลคิด
ขอสวดมนต์ภาวนา
ให้ฟ้าดินและ
สิ่งศักดิ์สิทธิทั้งสองทั้งของไทยพุทธและไทยมุสลิม
ได้โปรดประทานพร
ให้หยุดการฆ่า 
หยุดหลั่งเลือดชะโลมหล้าชะโลมดินเดียวกันเสียที
เพระเราเกิดมาใต้ฟ้าเดียวกัน
มีร่มฉัตรร่มธรรมปกเกศอย่างยุติธรรม
อย่างเที่ยงธรรมดั่งคำตรัสของในหลวงที่ว่า
*เราจะปกครองแผ่นดินนี้โดยธรรม*
และ
ระยะเวลายาวนานนั้นก็ได้พิสูจน์
ให้ไทยทุกดวงทั้งไทยพุทธไทยมุสลิม
ได้ซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณแล้ว
ถึงความสงบร่มเย็นเป็นสุข
ภายใต้เบื้องพระบรมธิสมภาร
ขอให้
เกิดงามสงบสุขสันติสุขในใจในเร็ววัน
ด้วยเถิด
สงคราม
ในความรู้สึกของไพลคือ 
ความสูญเสีย ที่ยิ่งใหญ่
ความสะเทือนใจใหญ่หลวง 
กับ การพลัดพราก 
กับชีวิตทุกชีวิตที่ต้องมาสังเวยพลีชีพ
ปลิดชีพกันและกัน
สงคราม..เป็นเครื่องหมายคำถาม ?
เป็นความขัดแย้ง ..ในความคิดที่ต่างกัน...
ต่างฝ่ายต่างคิด ต่างเหตุต่างผล 
ต่างความเข้าใจ ไม่มีใครถูกใครผิด..
ไม่มีคำตัดสิน..
เพราะคนเรานั้นย่อมคิดว่า
ต้องทำสิ่งที่ดีกันทั้งนั้น     
หากทว่าทุกความดีนั้น
มิควร
ต้องแลกมา
ด้วยหยาดเลือดและหยดน้ำตา
หลั่งหล้าชะโลมดินเดียวกัน
อันเคยผูกพัน
ให้ข้าวให้น้ำแบ่งปันโอบเอื้อ
ให้ความรักความอบอุ่น
ให้ชีวิตจิตวิญณาณ
ผ่านมาไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่น
ไยหรือถึงต้องมาประหัตประหาร
เข่นฆ่าคนไทยด้วยกันเอง
เลือดเนื้อเดียวกันเอง..
เพราะเราคือไทยไทยและไทย
ที่ยังมีผืนดินอุดม
มีร่มเย็นงามจากธรรมะธรรมชาติ 
มีความหวัง
อิสระภาพ
มีเสรีมีประชาธิปไตย 
มีน้ำใจใสเย็นที่จะเอื้อโอบแบ่งปัน
มีฝันมีรัก  
มีผืนดินให้หยัดยืน
อย่างมิเป็นทาสใครมายาวยืน
อย่างยาวนาน
ผ่านการเสียสละ
จากจิตวิญญาณบรรพบุรุษ
ที่พยายามอย่างที่สุด
ที่แสนน่าปลาบปลื้มภาคภูมิใจกตัญญูกตเวทิตาใจ 
ที่สู้พลีร่างและ
หยาดเลือดหวงแหนปกป้องไว้ให้
เรา..ลูกหลานไทยได้หยัดยืนมาจนถึง วันนี้
อย่างเต็มเท้า
อย่างทุกย่างก้าวได้เงยหน้าอย่างทรนง                                                       
องอาจมิใช่ทาสแต่คือไท..และไทย
มีรอยยิ้มรอยน้ำใจที่ฝากเลื่องลือไกล
ยามแขกคนไกลต่างบ้านต่างเมือง
มาเยี่ยมเยือนบ้านเราว่า
ให้กลับไปด้วยรอยยิ้มนิ่มรับนับพัน
นะวันนี้
ช่างแสนโศก
โลกและชีวิตคนไทยทุกดวงต่างเฝ้าห่วง
ต่างเฝ้าจับตามองอย่างสะทือนใจในวิกฤตการณ์
ที่มิอยากให้ผลาญพร่าบรรยากาศการท่องเที่ยวการลงทุน
ที่หมุนเงินนับหมื่นล้านเข้าประเทศ
แค่อยากให้ทุกฝ่ายหยุดคิด..
ลดความโกรธ ลดศักดิ์ศรี  
จงคิดดีคิดเป็นว่า
สงครามคือการเริ่มต้นความเลวร้าย
และจะขยายมากยิ่งขึ้น 
มิมีวันยุติที่จะแก้ปัญหาถาวร                                                                                           
ให้โลกนี้สงบสันติ
ทั้งๆที่ยังมีวิธีการหันหน้ามาเจรจา
ทำความเข้าใจกันและกัน
สงคราม...เหมือนวัฏจักรของโลก
ที่เจริญแล้วย่อมเสื่อมถอย                                                                                        
ให้โลกแหลกสลาย
แล้วหันมาเริ่มต้นกันใหม่..
แต่รู้ไหม..บางทีอาจจะสายเกิน..
ทุกดวงใจในชาติ..
จึงควรหันหน้าเข้าหากัน ด้วยรู้รักสามัคคี
มาช่วยกันวิงวอนและร้องขอเพื่อให้
มีสันติเกิดขึ้นในชาติไทยเรานี้ 
ที่แสนดีนักหนากว่าบ้านเขาเมืองใครแล้ว
แทนวิธีการแก้ปัญหาที่แสนรุนแรง และเจ็บปวด...
ทั้งสองฝ่าย
มีเรื่องราวมากมายของสงคราม
ในอดีตที่ฝากไว้ให้นำมาสอนใจ
และให้บทเรียน
ให้แก่มวลหมู่มนุษยชาติ
แต่เหตุใดจึงไม่จดจำ 
ยังคิดห้ำหั่นอย่างโหดร้าย..
ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่สงครามทิ้งไว้
คือความทุกข์มากมี การสูญเสีย
ทุกสิ่งทั้งวัตถุ และที่สำคัญกว่าสิ่งใด
คือกายใจที่มิอาจจะหวนคืน...
วันนี้..ดวงใจไพล แสนปวดร้าว 
เมื่อเห็นภาพความตายมากมาย
ที่กำลังใช้กำลังแก้ปัญหา
ด้วยดวงใจมืดบอดด้วยอัตตา...ความหลงผิด                  
กำลังหลงทาง.อ้างว้างใจ 
และกับคำถามคาใจว่า
สิ่งที่ตัดสินทำลงไปนั้นมันถูกหรือผิดกันแน่... .
และ
ซึ้งใจภาพทหารไทยตำราวจไทย
ที่ดวงตานั้นฉายแววแห่งความหาญกล้า
เพื่อพลีชีพ
เพื่อทำหน้าที่ลูกผู้ชาย                        
เพื่อคำว่าอุดมการณ์ 
และเพื่อมาตุภูมิ  
แต่ในดวงใจนั้นเล่าใครจะหยั่งรู้
ถึงความสับสน 
ความคิด ความรักชีวิต
ความหวั่นกลัว ความคิดถึง..บ้าน
คิดถึงความรักความอบอุ่น ลูกเมีย  แม่พ่อ
และทุกดวงใจของผู้ที่รออยู่เบื้องหลัง 
ด้วยมิอาจจะรู้ว่าจะได้กลับคืนหลังไปอีกครั้งหรือไม่
หรือต้องทิ้งร่างไว้กลางป่าเขาลำเนาไพร 
และกับ..
วันนี้
ร่างสุภาพบุรุษนักสู้ผู้หาญกล้าทรนง
ที่ไพลและดวงใจคนไทยทั้งชาติต้องขอคารวะ
ด้วยน้ำตาแห่งความสะเทือนใจด้วยความชื่นชมศรัทธา
เต็มหัวใจที่ยอมพลีเลือดพลีร่างจิตวิญญาอย่างสมชาติชาย
*
สิบตำรวจตรีณรงค์ชัย พลเดช
ที่ได้ฝากงามอันแสนยิ่งใหญ่
เป็นตำนานใจตำนานชีวิตอุทิศรักกตัญญูสังเวยมาตุภูมิ
ที่นะนาทีนั้น
หัวใจไพลดวงไหวหวั่น
พลันก็โศกตามยามแลเห็นธงชาติไทย
ธงไตรรงค์คลุมร่างอย่างงามอย่างนักรบเกียรติศักดิ์
และได้พักร่างลงพสุธารักได้อย่างเต็มภาคภูมิ
ภาพ..คนดี 
ที่ถูกคนร้ายฟันแขนขาด
และชายชาติอาชาไนยอีกมากที่บาดเจ็บ
เพื่อออกมาปกป้องชาติ และแผ่นดิน ..
ภาพเด็กน้อยไร้โรงเรียน 
และภาพผู้คนที่
คงอยู่อย่างกังวลขวัญเสีย
ต้องอพยพจากบ้าน 
จากความเคยคุ้น จากความสุข 
ความอบอุ่น
เป็นความหวาดกลัวและสิ้นหวัง...กับอนาคต...
ภาพดวงตา..ที่ไร้สุข แห้งผาก..
ของทุกๆคนในสมรภูมิเลือด 
ที่ไร้สิ้นหวัง มีแต่คำว่าเข่นฆ่ากันและกัน
ให้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง 
ชะโลมแผ่นดิน 
เพื่ออะไรละหนอ..ละนี่
แทนที่
จะรู้รักงามเงียบสงบเย็น
รู้ดีรู้อยู่รู้เป็นแบบเพียงพอแบบพอเพียง
และ
รู้รักสามัคคี รู้ค่าความโชคดีแล้ว
ที่ได้เกิดมาในผืนดินอันอุดมและร่มเย็น
ด้วยพระเมตตาบารมี
มีพระมหากษัตริย์ไทยที่แสนยิ่งใหญ่
ที่แม้นโลกยังยกย่องมองเห็นน้ำพระทัยสดุดีงาม
ที่ห่วงใยพสกนิกร
และเททุ่มทุกหยาดพระเสโท
ยอมทรงหลั่งเพื่อคำว่า
ให้ประชาชนของพระองค์ท่าน
ได้อยุ่ดีกินดีมีสุขสมถะ
ที่ยากยิ่งนักที่จะหามี..นะแห่งใดในหล้าโลกนี้
แล้ว
ยังให้มีอิสระเสรี
ในการเคารพนับถือกราบไหว้ได้ทุกศาสนา
มีวาสนาได้พบพระธรรมอันผ่องผุด
สอนให้รู้หยุดทุกข์รู้วางว่างรู้งามรู้ให้รู้อภัย
ที่สุดนี้
ไพลขอเป็นตัวแทน
ในฐานะเราคนไทยด้วยกัน
และ
ดั่งมีใจดวงเดียวกัน
จากเนื้อดินเดียวกัน
ที่หลอมผูกพันให้รัดร้อยแสนรักยิ่งใหญ่
ใน*ชาติศาสนาพระมหากษัตริย์.*
เทิดไว้เหนือเกล้า.เหนือกระหม่อมยิ่งชีวิต..
ขอวอน
จงเลิกเข่นฆ่ากันกันเถิดนะทุกดวงใจ
เพราะเราคือไทยด้วยกัน
และนี่
คือสงคราม..สงคราม...
ที่เปิดฉาก แห่งความตายอย่างสิ้นไร้ปรานี.... 
 


http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=6192
 ความฝันอันสูงสุด   
เพลงพระราชนิพนธ์ : : Key Eb  
ขอฝันใฝ่ ในฝันอันเหลือเชื่อ
ขอสู้ศึก ทุกเมื่อ ไม่หวั่นไหว
ขอทนทุกข์ รุกโรมโหมกายใจ
ขอฝ่าฟัน ผองภัย ด้วยใจทะนง
จะแน่วแน่แก้ไข ในสิ่งผิด
จะรักชาติ จนชีวิต เป็นผุยผง
จะยอมตาย หมายให้ เกียรติดำรง
จะปิดทอง หลังองค์ พระปฏิมา
ไม่ท้อถอย คอยสร้าง สิ่งที่ควร
ไม่เรรวน พะว้าพะวัง คิดกังขา
ไม่เคืองแค้น น้อยใจ ในโชคชะตา
ไม่เสียดาย ชีวา ถ้าสิ้นไป
นี่คือ ปณิธาน ที่หาญมุ่ง
หมายผดุง ยุติธรรม อันสดใส
ถึงทนทุกข์ ทรมาน นานเท่าใด
ยังมั่นใจ รักชาติ องอาจครัน
โลกมนุษย์ ย่อมจะดี กว่านี้แน่
เพราะมีผู้ ไม่ยอมแพ้ แม้ถูกหยัน
ยังคงหยัด สู้ไป ใฝ่ประจัญ
ยอมอาสัญ ก็เพราะปอง เทิดผองไทย...