หน้าส่วนตัว
ในช่วงเวลาเดียวกัน
เธอกับฉัน ... เหมือนอยู่กันคนละโลก
ฉันยิ้ม ... เธอเศร้าโศก
ทั้งที่โลก ... ก็ใบเดียว
ฉันอยู่กับสายลมและท้องฟ้า
มองดาราท่องไพรวัลย์อันลดเลี้ยว
เธออยู่กลางกรุงกว้างทางเปล่าเปลี่ยว
ตัวคนเดียวห่อเหี่ยวกลางผู้คน
ฉันเก็บใบไม้มาเป่าเพลง
ฟังเสียงนกร้องบรรเลงก็สุขล้น
เธออยู่กลางสี่แยกอันสับสน
ฟังเครื่องยนต์พลางก่นด่ากับชีวิต
โลกฉันไม่มีโทรศัพท์มือถือ
ฉันอ่านหนังสือถูกๆผิดๆ
ยิงนกตกปลาเลี้ยงชีวิต
ปล่อยความคิดไปตามกระแสลม
โลกเธอมีคอมพิวเตอร์
ผู้คนฟุ้งเฟ้อ ... เพ้อพร่ำ ... ขื่นขม
ขนขวายหาเงินแลกสิ่งโสมม
แล้วกลับหลงชื่นชมคิดว่าดี
ฉันปลูกพืชผักไปตามประสา
ฉันมีเวลาเหลือเฟือที่นี่
ไม่ร้อนเร่งเคร่งครัดจัดชีวี
เดินวิถีตามเต๋าใต้เงาจันทร์
โลกฉันนี้ไม่มีตัวกฏหมาย
เราเดินไปตามศรัทธาอย่างเชื่อมั่น
คนคู่ป่าเฉกจันทราคู่ตะวัน
ไม่ดื้อรั้นปล่อยคืนวันตามครรลอง
เมื่อโลกเราใบนี้เกิดเรื่องแปลก
ผืนแผ่นดินถูกแยกออกเป็นสอง
ทั้งคนป่าอีกคนเมืองล้วนเกี่ยวดอง
ใยจึงมองใยจึงคิดจิตแยกทาง
มาร่วมแก้ปริศนากันดูไหม
เหตุใด ... ใจเธอจึงออกห่าง
วิ่งไปสู่สังคมเมืองอันอ้างว้าง
กลบเส้นทางสู่บ้านเดิมด้วยอิฐปูน
ใยจึงบูชาเงินเช่นพระเจ้า
ขดอยู่ในซอกเงาแห่งความสิ้นสูญ
เคว้งคว้างว่างเปล่าเหงาพอกพูน
ความเกื้อกูลหามีไม่ในป่าคน
กลับมาเถอะ ... กลับสู่ถิ่นที่เธอจาก
กลับสู่ราก ... จากเมืองอันสับสน
มาที่นี่ ... กลับสู่ความเป็นตัวตน
กลับมาค้นเส้นทางที่ห่างไป
โลกเธอ ... โลกฉัน
สักวัน ... มันอาจเป็นไปได้
โลกฉันเปลี่ยนโลกเธอ ... โลกเธอจะเปลี่ยนไป
ทุกคนจะกลับมาใกล้
กลับมารวมหัวใจ ... ไว้โลกเดียว
Completely 16 เม.ย. 2547 20:00 น. - ID 51286 
1140
6
0
16 เมษายน 2547 22:56 น. - comment id 248144
เห็นด้วยครับ เมื่อความเจริญเข้าครอบงำ สังคมก็เปลี่ยนไปตามด้วย และเปลี่ยนอย่างรวดเร็วแบบก้างกระโดด คิดถึงบ้านเราขณะนี้กับสิบปีให้หลังง ล้วนต่างกันลิบลับ ขอเพียงอย่าให้จิตใจเราตกต่ำลงก็เป็นพอครับ
17 เมษายน 2547 00:08 น. - comment id 248225
อืม เพราะมากเลยค่ะ ได้ข้อคิดที่ดีมากๆ ขออนุญาตเก็บไว้
17 เมษายน 2547 11:54 น. - comment id 248284
ยอดเยี่ยมครับ -- โลกเธอ ... โลกฉัน จึงไม่เป็น โลกเรา แต่งเพระครับ
17 เมษายน 2547 14:04 น. - comment id 248382
โค้งปลายเรียวเกลียวโลกโยกมันกลับ อาทิตย์จับจันทร์เดินเนินความหวัง อยู่ที่ไหนใช่แยกปลกไกลดัง อยู่ทีฟังใจใครคือใจจริง
17 เมษายน 2547 15:05 น. - comment id 248452
เขียนได้ดีมากเลยจ้ะ
โลกเธอ ... โลกฉัน
สักวัน ... มันอาจเป็นไปได้
โลกฉันเปลี่ยนโลกเธอ ... โลกเธอจะเปลี่ยนไป
ทุกคนจะกลับมาใกล้
กลับมารวมหัวใจ ... ไว้โลกเดียว
เป็นความปรารถนาดีที่อบอุ่นจัง
.....ชื่นชมจ้ะ
18 เมษายน 2547 20:05 น. - comment id 249373
อืมๆ
20 เมษายน 2547 01:28 น. - comment id 250329
ไม่ทำงานทำการดีกว่า กลับไปขึ้นพะองทำน้ำตาลมะพร้าวที่บ้านเราดีกว่า ยังไม่ลืมวิธีที่ถ่ายถอดมาหลายชั่วคนกลับมาขาดตอนในรุ่นเราซะเอง เอ ..แต่จะทำได้ไงหว่า แถวนั้นน้ำเน่าจากกรุงไหลเข้าเรือกสวนจนต้นไม้ตายหมดสิ้นแม้แต่ดงมะพร้าวที่เคยทำน้ำตาลมาตั้งแต่ปู่ตาย่ายายก็ตายหมด สวนกลายเป็นพงหญ้าต้นปรงต้นธูปฤาษี พี่ป้าน้าอาบ้างก็จจัดสรรขายไปแล้ว อิอิ สงสัยต้องลำบากลำบนสูดกลิ่นควันให้ปอดหนาต่อไป อิอิ
22 เมษายน 2547 15:29 น. - comment id 252205
อืม เพลิดเพลินดี
4 มิถุนายน 2547 06:53 น. - comment id 279753
เขียนเก่งค่ะ คุณโอเล่
17 มิถุนายน 2547 01:46 น. - comment id 282798
ดีๆเราชอบงานของโอเล่นะ เขียนเอามาหลายๆเรื่องอีกนะ
17 มิถุนายน 2547 12:32 น. - comment id 282800
การอยู่แห่งไหนในโลกใบนี้
อยู่ในที่แห่งใดก็ย่อมได้
เพียงแต่เราทำจิตให้สบายใจ
ทุกข์อย่างไรทุกคนต้องฝ่าผจญ.
เพียงแต่สิ่งบางอย่างมันโน้มเร้า
ทำให้เราต้องแปรเปลี่ยนมิสน
โลกใบนี้มีไว้สุดเหลือล้น
อยู่ที่คนจะไขว่คว้าพยายาม.
แก้วประเสริฐ.
21 มิถุนายน 2547 01:38 น. - comment id 282845
อ่านนานแล้วจ่ะ แต่ไม่ค่อยได้ตอบค่ะ
21 มิถุนายน 2547 01:39 น. - comment id 282846
ใยจึงบูชาเงินเช่นพระเจ้า ขดอยู่ในซอกเงาแห่งความสิ้นสูญ เคว้งคว้างว่างเปล่าเหงาพอกพูน ความเกื้อกูลหามีไม่ในป่าคน อันนี้ชอบสุดแหละ
14 กรกฎาคม 2547 03:23 น. - comment id 283203
มีความพิเศษดีตรงที่มีการเปรียบเทียบกันสองด้าน แต่ฉันกับเธอเป็นคนเดียวกันหรอป่าว....
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
