ผมชื่อมังกร!

พุด

URLhttp://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=200
(ในฝัน)
แด่มังกรนิทราด้วยรัก

ผม..ชื่อมังกร กำลังนอนนับดาวสุกใส
เต็มอ้อมใจเต็มอ้อมฟ้าเต็มอ้อมฝัน
กับสุนัขพันธุ์บาวาเรียนตัวโต 
หมอบพิทักษ์ราวองครักษ์ผู้ภักดี ที่ชื่อเจ้าผักกาด
ที่มิเคยหวาดกลัวภัยใด 
และมิหวั่นไหวจะพร้อมพลีชีวีเพื่อเจ้านาย..
กับพรายพระจันทร์หยาดสายหวานหว่านแสงสวย
ริมฝั่งฝัน ทะเลงาม
กลางเกาะมหัศจรรย์รักมหัศจรรย์ใจ
*ไข่มุกกลางอ่าวไทย*  
ไกลผืนแผ่นดินใหญ่หลายร้อยไมล์เลยทีเดียว

ในความเงียบเหงางาม อันแสนว่างเปล่า 
ที่มีเพียงเงาดาวและพรายเดือนสาดส่องประดุจดั่งเพื่อนใจ
หัวใจดวงดีดวงใสของผมก็แสนสุข สงบล้ำ เกินรำพันรำพึงแล้ว
ผมคิดและตัดสินใจไม่ผิด
ที่ยอมหันหลังลาหวังเลิกฝันหวาน
ที่มาพร้อมกับอาการเหนื่อยเหน็ดแบบสังคมเมืองมายา
ลาโลกแห่งแสงสีทิ้งโลกวายวุ่นของผู้คนที่ต่างพากัน
เดินตามตามกันไป ในเส้นทางสายโศกสายโลกย์ที่แสนคราคร่ำ
และกำลังกระหน่ำกันไปตามกระแสโลก กระแสโศกสะสมเปลือกนอก
ไว้อวดไว้หลอกว่ามีบารมี ..

จริงๆผมจะอยากหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงชีวิตคนเมืองผู้เรืองรุ่ง
ที่กำลังทำงานกันหามรุ่งหามค่ำในห้องแอร์ เย็นฉ่ำ
ที่วันวัน ต้องเอาแค่ก้มหน้าก้มตาแบบมิกล้าทายท้าฟ้าดิน
จนกว่าจะถึงเวลา เลิกงาน
และต้องฝ่าเส้นทางจราจรนรกรถติด 
หรือแออัดยัดเยียดเบียดเสียดราวปลากระป๋อง
ต้องห้อยโหนรถเมล์..
ที่บางครามิแม้สามารถจะหา
ที่พอแหย่เท้าได้ด้วยซ้ำ


ต้องห้อยโหนโยนตัวลอยลมแบบลิงลิง
ให้ไปถึงจุดหมายปลายทาง อย่างทุลักทุเล
และ..
จะโอ้ละเห่เตร็ดเตร่เที่ยวท่องลอยละล่อง
ลำธารหวานหว่านหารัก มิพักใจร่างก็มิได้
เพราะร่างกายอันเมื่อยล้าจะพากันประท้วง
ให้รีบกลับมาบ้าน ได้นอนนานนาน 
ได้ผ่านการนอนก่อนสี่ทุ่ม แบบทารกน้อย
อย่างน้อยให้ได้ครบ8ชั่วโมง
เพื่อใบหน้าจะได้ไม่โกงอายุ..ให้ไปตามวัยตามวัน


และหากใคร จะยังยอมตามใจ ไปหลงแสงสีศิวิไลซ์
ก็จงอย่าชะล่าใจเพราะจะสิ้นแรง
จน..น้ำหล่อเลี้ยงใจจิตวิญญาณจะพลันราน แห้งเหือดหาย
และบางที
มิอาจจะให้สมอง สั่งร่างให้ลุกได้ในยามเช้า..
ให้พร้อมตะเกียกตะกายตามวัฎฏจักรหนูถีบจักร
มิได้พักมิได้ว่าง
ไปตามร่างทุรนวนเวียนกันมาชดใช้กรรม 


และธารน้ำใสที่คอยหล่อหลอมใจให้ใสให้งาม
ให้มีดวงจิตวิญญาณดวงดี
ที่มีความรักแผ่ไพศาล
ก็มีอันต้องแพ้พ่ายเกิดมาชดใช้ไปตามบุญตามกรรม
ที่ได้ทำๆกันมาแต่ปางก่อน
หมดแรงฝันหมดแรงใจ..จะฟันฝ่าไป
ต้องยอมลื่นไหลไปตามคำเพื่อปากท้อง
เพื่อความอยู่รอดปลอดภัยของชีวิต


สำหรับผม..
ผู้ยังพอโชคดี ที่มีทางออก พบทางออก
หลังจากเพียรเฝ้าถาม เฝ้าขอคำตอบจากใจตัวเองมานานแสน
ว่า*หนึ่งชีวิตนี้ ผมเกิดมาเพื่อพลีเพื่ออยากพบอยากใช้ชีวีอย่างไร
ให้ธรรมดาใจที่รักธรรมชาติงาม ได้อย่างต้องการ
ก่อนตะวันแห่งชีพนี้จะพลันรานลา..


และพลันพาให้ได้คำตอบ
ที่พาให้ผมต้องหอบหิ้ว สัมภาระ ที่พยายามตัดพารก..รก
ให้เหลือแค่ลังใหญ่ใบเดียว
หลังจากได้เที่ยวแจกจ่ายของนอกกายไม่กี่ชิ้นในห้องเช่า 
ให้กับเพื่อนคนดีที่ยังมีความอยากความต้องการวัตถุ


ที่ผมนี้พยายามคิดทุกครั้ง
ที่จะสร้างจะซื้อ..ว่าคือขยะรกบ้านรกใจ
ผมนะวันนี้ในวันนี้
จึงแทบเหลือเพียงตัวเปล่าเปล่ากับใจดวงดีดวงงาม 
ที่คงไม่ยอมขายให้ใคร
นอกจากมีความภูมิใจที่ยินดีจะจ่ายแจก
น้ำใจรักรินรดหยาดหยดให้
อย่างไม่เลือกที่รักมักที่ชัง


และ
เพื่อเก็บไว้เป็นพลังสร้างสรรงานงาม
คืนตอบแทนผืนแผ่นดินเกิด
ในฐานะ*นักอยากจะเขียนเพียรฝันค้าง*
ที่รอความว่าง ความงามแห่งใจสรรสร้างไฟฝัน
อันงามอะคร้าวคลุกเคล้าทุกข์สุขของเพื่อนมนุษย์
ให้หยุดสุขโศกเหลือเพียงความว่างความพอดี 
จะได้มีชีวีอย่างสุขใจไปด้วยกัน ไปตามหาฝัน
วันแสนดีที่แสนสั้นเป็นยิ่งนักในหล้าโลกนี้
ที่เรามิอาจจะกำหนดชะตาได้ ให้ยาวยืนฝืนทน.


ผมจึงมีเพียงจิตวิญญาณกับร่างกายที่ยังเปลือยเปล่ามิได้
ต้องมีอาภรณ์คลุมร่าง ห่างคำอุจาดตา
เหลือเพียงเสื้อผ้าเก่าๆมีเสื้อยืดสีขาวตราห่านคู่
กับกางเกงยีนส์ที่ทนทาน
กับรองเท้าคู่ชีพที่ผ่านการใช้งานสมบุกสมบัน
พาร่างผมให้ตระเวณไปในทั่วโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้
มานานนับปี..นาน..หลายปี..


และโชคดี..ที่ผมพอมีเงินออมถนอมเก็บมาก้อนหนึ่ง
ไว้ยังชีพชอบประกอบกินไม่ประกอบกามไปได้จนกว่าชีวีจะสิ้น
หากรู้ประหยัดอดออมถนอมใช้อย่างรู้ค่าคำสมถะ
พอเพียงเพียงพอพอเลี้ยงตัวรอด..เอาตัวรอดได้.
.มิให้กลายเป็นภาระสังคมและใครในครอบครัว


ผมแค่เพียงตั้งใจหวัง
จะใช้ชีวิตอันน้อยนิดนิดน้อยนี้พาตัวเองไปถึงฝั่งฝัน
อันแสนสงบงาม ให้พบงามเงียบเรียบง่าย
ไร้ทุรนร่างทุรนร้อนผ่อนนั่นนี้ไปตามกระแสโลก..หลงวัตถุ
ผมเพียงอยากพบว่าง วางไว้ 


แม้จะไร้ร้างไร้ร่างไร้ตัวตนราวล่องหนหายยิ่งดีนัก
ผมเพียงอยากเพียรฝากกมล
ที่พระให้พร...พรหมให้เกิด
สั่งตรงส่งผมลงมา
ให้มีเนียนเนื้อใจดวงนี้ ดวงใสดวงดีดวงงาม
ให้ได้ใช้คุณความดี ความงามสร้างนิยามรักนิยามใจ
ปลอบประโลมเพื่อนมนุษย์ให้วางโศก รู้หยุดโลกย์ครวญคร่ำ
หากผิดหวังในรักอันจักหนีไม่พ้นเพรงกรรม
ที่ทำๆสร้างกันมาแต่ปางก่อน

ให้มาวนหลอนหลอกยอกย้อนใจจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอน
ผมอยากทำสิ่งแสนดีผ่านงานงามนามธรรมะธรรมชาติ
หวังฝากรักรจนาอักษราภาษาใจให้เนียนเนื้อนวลใจ
มอบหอมหัวใจหอมยิ่งกว่าหอม
น้อมนำผู้คนมากมีมากมายที่มีทั้งดีชั่วปะปน
ที่ยังหลงวนได้หลุดพ้นรู้รำงับดับทุกข์ทันทุกข์
บนผืนโลกนี้ที่มากมีมากมายปัญหากรายกล้ำหลายล้านเรื่องราว
ให้เศร้าใจให้ไหวครวญ..หาทางออกมิพบเจอนับพันล้านคน..
..

ผมค้นพบตัวเองมานานแล้ว
และเฝ้าวางแผนชีวิต
ที่จะขอลิขิตวาสนายามบั้นปลายด้วยตัวเองมิพักเกรงดินฟ้า
ขอแค่เพียงเมตตา ให้ผมพบพลังงามเงียบมีสมองแสนเฉียบคม
ไว้สรรสร้างงานดีดีมีพลังศรัทธารักศรัทธาใจ
ก่อนที่แสงแห่งตะวันใจจะพลันหรี่ลง
และดับวูบไหวไปกับสายลมในยามค่ำ ไร้เสียงร่ำไห้ของผู้ใด


และ
ก่อนหน้าที่ผมจะค้นพบ ดินแดนแห่งความฝันนี้
ผมได้ใช้เวลาและคืนวันที่จะแสวงหาโดยการเดินทางอย่างโชกโชน
และราวกับเสียงร้องตะโกนก้องภายในใจอันงามเงียบ
ให้ได้ยินไปถึงฟ้าดินยามผมสิ้นคำอธิษฐานใจ..
ให้รับรู้และมีเมตตานำพาผมไปพบ
สถานที่ในดวงใจ..

ให้ร่างและจิตวิญญาณผมได้สิ่งสมหวังสมพลังปรารถนา
แน่นอน..
ผมอยากกลับคืนไพร คืนใจคืนเรือนรังแห่งรักแรกในวัยเยาว์
แต่..ผม จักมิห้ามดวงชะตา โชคชะตา หากพลัดพาให้ผมได้พบ
ที่แห่งหนไหนก็ได้ 
ที่ผมคงใช้ดวงใจรักดวงใจฝันเพียงนั้นพลันตัดสิน
ได้เลยว่าจะ..ใช่เลย!มิใช่เลย!


และ
ในฤดูร้อนหนึ่ง
ที่ผมตามหาฝัน 
ตามหาใจจิตวิญญาณไพรใครคนหนึ่ง
ที่ผมหลงซึ้งหลงรักในโลกฝันโลกอักษราภาษาธรรมะธรรมชาติเฉกกัน
ที่ผมใช้เวลารอสวรรค์สรรส่งเธอมาให้โดยแทบต้องใช้เวลาชั่วชีวีชีวิต
และถึงสองปีเต็ม..ที่ผมเพียรพยายามตามหาเธอคนดีที่แสนรัก..


ผม..
เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไกลทะเลใจทะเลโลกย์ทะเลโศกสุข
มาถึง..จนได้..นะแดนดินแห่งความหวัง
ราวฝั่งฝันที่ผมเฝ้ารอมันมาทั้งชีวิต
*เกาะแห่งมหัศจรรย์รัก*
ราวไข่มุกเม็ดงามวะวามวาววะวาววับจับดวงจิตดวงใจทั้งไทยเทศ
กลางอ่าวไทย อ่าวใจ อันแสนงามนามเพราะ..ชื่อเกาะพะงันงาม..
***

มาตรแม้นว่ายามนี้..
อีกด้านหนึ่งริมฝั่งฝันทะเล สวยใสสีมรกต
ที่งามงดจะเริ่มสกปรกด้วยเงื้อมมือผู้คนจากนานาจากอารยะชาติ
หลายประเทศที่ไหลบ่าพาร่างใจมาใฝ่หางามเลื่องถึงเมืองไทยเรา
ที่แสนดีแสนมีน้ำใจและ
กับคนไทยที่มีวัฒนธรรมใจใสเย็น
ดั่งหยาดฝนพรมพรำให้ชื่นฉ่ำใจตามคำ
โฆษณา ที่ว่าTAKE HOME A THOUNSAND SMILE
ที่หวังวาดได้รับรอยยิ่มอบอุ่นด้วยไมตรี
ที่เรามีที่เราสืบทอดประเพณีมายาวนานสมดั่งคำ
**ใครมาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ*


มิใช่ไปฝากทรามไว้ด้วยการข่มขืนใจนักท่องเที่ยว
หรือเที่ยวชิงหลอกปล้นทรัพย์ให้เสียชื่อประเทศ..
จนเกรงขามสร้างนิยามน่ากลัวน่าเกลียดราวโลกล้าหลังด้อยอารยะ
ทำลายบรรยากาศการท่องเที่ยวที่ได้เงินงามนับพันๆล้านบาท..


ที่นี่งามพราวด้วยจันทร์ฉายที่ลื่อลั่นสนั่นโลก
ว่างามยิ่งกว่างาม
และ


ผมขอเล่าข้าม
หากอยากทราบว่างามจันทร์งามจริงงามใจเป็นไฉน
ให้หาอ่านได้ในงานงามเฉิดไฉไลของคุณพุดพัดชา
ผู้ฝากเรื่องรักรจนาเกี่ยวกับงามพะงันไว้มากมาย
ที่ร่ายมาไม่รู้จะสักกี่เรื่องต่อกี่เรื่องให้ประเทืองฝันบันดาลใจ
ดังตัวอย่างเหล่านี้


ที่ผมอยากให้อ่านก่อนที่จะกลับมาอ่านบทความนี้ของผมต่อ
http://www.thaipoem.com/web/poemdata.php?id=49582
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_32353.php
 
เพียงเพื่อจะพลันให้ได้เข้าใจว่า
ทำไมผมถึงตัดสินใจซื้อกระท่อมในหุบเขาไพรพะงัน
ไว้นอนฝันนอนนับดาวเล่นและรอรจนางานงาม


นะวันนี้
ผมแสนมีความสุข
ทุกทุกเช้า 
ผมจะตื่นพร้อมเสียงดุเหว่าแว่วหวานขานปลุก
กับเสียงไก่ขันกระชั้นถี่
กับดาวสวยดวงสุกใส
กับพงไพรไพรพฤกษ์


ที่ยังมีหยาดลออละอองน้ำค้างในยามดึกร่วงพร่างพรม
ห่มหอมอวลให้นวลใจพร่างหอมยิ่งกว่าหอม
เฝ้ารอดูพรายน้ำค้างพร่างบนยอดทะเลหญ้า
ราวเพชรกลิ้งกลางใบใสสวยกระจ่างงาม
ค่อยค่อยจางระเหยหายวับ
ไปกับเรียวแดดอ่อนอุ่นในยามอรุณรุ่ง

ที่พระอาทิตย์จะค่อยค่อยชักรถ
โผล่พ้นเหลี่ยมเขาลบเหงางามยามราตรี
ที่ดวงนี้โตแสน...เกือบเทียบเท่ากระด้งฝัดข้าว 
ที่ซ้อนซับสลับสล้างพร่างแสงสีราวเรียวรุ้ง
ในกลางทุ่งเรียวเมฆหมอกเหมยงามราวสายไหม


ท่ามกลางดงยางใหญ่ยอดสูงเทียมฟ้า..
กลางนาเขียวสะพรั่งสลับรวงเรียวสีทองผ่องผุดพิสุทธิ์ล้ำ
แบบนาขั้นบันไดที่ซ่อนตัวอยู่ในกลางหุบไพรงาม 
ที่ราวป่าดงดิบลี้ลับในนวนิยายของ
นักเขียนเรื่องไพรไพร..พนมเทียน 
ที่พระเอกนามไพเราะว่าระพินทร์ ไพรวัลย์

แสงงามสาดส่องส่งพลังใจพลังไฟฝันให้มวลมนุษยโลกได้ฟื้น
คืนมารับเริ่มต้นในเช้าวันใหม่ให้หัวใจได้มีพลังใจจะสู้ต่อมิรอราแพ้พ่าย
ราวแสงตะวันฉายอันทรงพลังงาม..
เกื้อโลกอย่างเสมอต้นเสมอปลายนานเนานิรันดร์กาล
ให้หอมในหอมของตะวันอ้อมข้าว
ในฤดูหนาวยามสายหมอกไล้โลม
มาปลอบประโลมใจทุกดวงรับงามงด


และ
ผมจะค่อยๆไต่เทือกเขาไปกับสุนัขคู่ใจ
ไปตามกลิ่นฝันอันแสนรัญจวนใจ
กลิ่นสดชื่นของใบไม้ในราวป่า
กลิ่นนาข้าวใหม่พร่างพราย


กลิ่นรากไม้หอมอวล
กลิ่นความเศร้าแสนสุขด้วยบรรยากาศดายเดียวเหว่ว้าลำพัง
ที่ผมพึงฝันพึงใจในงามเงียบไร้ร้างผู้คน
ให้ว่างเปล่าไร้สับสนอลหม่านแบบสังคมเมืองมายา
เป็นอารมณ์พรูพร่างสร้างอ่อนหวานอ่อนไหว
ให้ใจดวงงามของผมราวต้องสายฝนพรมพรำให้ชื่นฉ่ำเยือกเย็น
ในไร้ร้างในอ้างว้างห่างไกลโลกแห่งแสงสีศิวิไลซ์
ที่ผมทำยังไงๆก็ไม่มีวันคุ้นชิน..


ผมจะมีเส้นทางพิเศษพิสุทธิ์
เส้นทางใจในฝันในใจในงามง่าย
เป็นเนินผาสู่ไพรรกโตรกธารละหานห้วย
ที่ยังหอมด้วยกลิ่นกล้วยไม้ป่ากล้วยไม้ล้ำค่า
ที่งามสง่าบานชูช่อล้อสายลมไหว
นาม มงกุฏไพร คู่เทือกเขาไพรพะงัน
มีกระรอก บ่างชะนี ที่ยังมีให้เห็นประปราย
มิใจหายเหี่ยวตามความเจริญรุกบุกสู่ไพรถึงไพร
ไปทำลายๆและทำลาย
ยังมีเสียงนกไพรทายทักดังก้องร้องระงมไปทั้งราวป่า


บางครา
ผมจะนั่งนิ่งงันตรงเนินหญ้าบนผาสูง
และรอท่าเวลานับถอยหลัง
สั่งพระอาทิตย์อัสดงลาลับดับดวงไปทีละนิดๆ
ที่จะตกลงระหว่างเกาะสองเกาะที่เคียงคู่หมอบกัน..
ในยามสายัณห์ให้ขวัญฝันยิ่งเหว่ว้าในดวงใจ


ที่ผมจะอยากทั้งหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน
ทั้งในฤดีฝันฤดูฝน


บางทีที่ผมยินดีจะนั่งตากฝนพรำ
ให้ฉ่ำชื่นเย็นจากราวรวงหยาดลออละออง
ให้ล่องสายซัดสาดร่างผมให้เปียกโชกเปียกปอน
เป็นความฉ่ำร่ำรื่นรสอภิรมย์ใจ
ที่ผมยากยิ่งจะอธิบายใจให้ใครเข้าใจ
ในงามล้ำดำดิ่งในรู้สึกวิเศษพิเศษพิสุทธิ์นี้
ที่ใจดวงดีดวงเดิมดวงดิบดวงดายเดียวของผมเพียงนั้น
พลันรับรู้รับงามได้เพียงผู้เดียว


ผมสุขในในทุกโมงยาม 
ในทุกนิยามกับความงามเงียบเรียบง่าย
ที่ใช้เพียงเนียนเนื้อนวลใจเพียงนั้น
รับฝันรับหวานได้อย่างอ่อนโยนที่สุดแล้ว
ราวแก้วกลางใจกระจ่างใสวาบวาม
ในทุกยามที่ผมได้ดายเดียวเดียวดายใช้สายตาสายใจสายใยรัก
ดื่มด่ำกับธรรมชาติงามล้ำลึกตามลำพังเกินรำพันรำพึง


ผมสุขใจกับฟ้าใสครามงามเข้ม
กับเต็มนัยน์ตามีเขียวไพร
กับใจปล่อยวางว่างว่างราวไร้ตัวตนทั้งร่างใจ
มิไหวครวญไปกับเกมกลเกมคนเกมใครในโลกลวงโลกสมมุติ


ผมสุขสมกับทุกลมหายใจสดชื่นนี้
ที่ยินดีพลีพร้อมจะยอมรับความเศร้า
ที่ใครใครกล่าวขานว่าแสนน่าเบื่อ
แต่สำหรับผมเหลือที่สงบงาม..ในทุกยามแห่งชีวีชีวิตเลยทีเดียวแล้ว!