ลานลั่นทม

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=101
********
คนดีของผม..
จำได้ไหม..
ดอกไม้ดอกแรก
ที่ผมมอบให้คุณ..
หวังยังหอมกรุ่นในหอมห้วงใจ..
ในจิตวิญญาณรัก
วันที่ฟ้าสีฟ้ากระจ่างใสจัดจ้า
วันที่ทั่วทั้งท้องนภาสดชื่นระรินไหว
เมฆหวานใสสวยปานเรียวรุ้งหลากสี
ที่ลอยละล่องฟ่องฟูฟ่องฟ้าบางเบา


วันที่..ลำเนาไพรพฤกษ์....งามเงียบจนลืมเหงาใจ..
วันที่นกไพรร้องขันคูระงมก้องไปทั่วท้องทุ่งท้องนาและ
ดอกไม้ป่าริมทุ่งริมลำธารบานสะพรั่งพราว

วันที่...
ผมแทบก้าวขาไม่ออก
เมื่อเหลือบแลเห็นคุณ
ขี่จักรยานมุ่งมาตามเส้นทางสายสวย
ผมเปียยาวสลวยกวัดแกว่ง
เคลียวงหน้านวล
แก้มเนียนละมุนด้วยเรียวแดดละออ
งามจนผมแทบอยากขอลาตาย
อยากหยุดหายใจ
และ
อยากหยุดโลกตรงหน้าให้หมุนช้าลง.ช้าลง..และช้าลง


นาทีนั้น
ผมกำลังยืนฝันฝัน
อยู่ใต้ต้นเงาะดกแดงพราว
ทั่วทุกราวกิ่งค้อมลงราวจะเรี่ยรายกรายพื้น
ผมยืนนิ่งนานนาที
จนคนดีจอดจักรยานตรงหน้า
เสียงหวานเศร้าถามผมว่า


*แทน..จำทางไปวัดร้างได้ไหมคะ*
ดวงกำลังจะไปที่นั่น 
เมื่อคืนดวงฝันเห็นพระพุทธรูปองค์โต
และดวงคิดว่าพระองค์นั้น
คือองค์เดียวกันกับที่อยู่ในวัดร้าง
ที่แทนเคยนำทาง
พาไปเก็บดอกไม้มาไหว้ครูกันไงคะ
จำได้ไหม นานแล้วนะ*


ผมยังคงเหมือนรู้สึกละเมอ
ตอบคำถามเบาเบา
ด้วยใจลอยละล่องจ้องตางามเศร้าราวต้องมนต์
*จำได้ครับ จำได้*
*พาดวงไปหน่อยได้ไหม 
ดวงอยากจะไปกราบท่าน
ในวันงามวันดีอย่างนี้
ที่ฝรั่งเขาเรียกว่าวันแห่งความรักค่ะ*
*ดวงนึกถึงแทนค่ะ 
เพราะเมื่อคืนในฝัน
ราวกับแทนเป็นคนพาดวงไปที่นั่น
เชื่อไหมคะภาพฝันนี้คงติดในใจดวงนานมา
ตั้งแต่ไปกับแทนครานั้น


แทนจำได้ไหม
ดวงตะลึงงันกับงามพักตร์พระพุทธ
ที่พิสุทธิ์ใสมากเมตตา 
พระโอษฐ์ท่านราวแย้มยิ้มเปล่งพระกรุณาบารมี
เป็นพระที่งามมากเลยค่ะ
จนดวงอดยังสงสัยไม่ได้ว่าด้วยเหตุใด
เราไม่บูรณะวัดนี้กัน
ให้ดีให้งามดั่งเดิม..
มิใช่แค่มาบนบานและขอให้ท่านประทานพร
แล้วก็มาจุดประทัด ถวายท่านแค่นั้น


แทนคะ..
ดวงเพิ่งกลับมาถึงบ้านเมื่อวานนี้เอง
เลยแวะถาม*พ่อแทน*
ว่าปิดเทอมแทนกลับบ้านมาไหม
และดีใจจังที่พ่อบอกว่าแทนมาหลายวันแล้ว
แถมวันวันก็ขลุกอยู่แต่ในสวนในนา*
ว่าไงคะ จะนำทางดวงได้ไหมนี่
หรือจะให้ดวงรอ..
จนกว่าจะเก็บเงาะเต็มตะกร้าให้เสร็จเสียก่อนดีไหม
มา..ดวงช่วยดีกว่าจะได้เสร็จไวไว..
*****


คนดี..
ผมจำได้ทุกคำคุณ
เป็นวันที่ผมไม่รู้จะร่ำไห้หรือหัวเราะดี
เพราะดวงใจผมรอวันนี้มาแสนนานเพียงใด
หัวใจผมลำพังเพียงนั้นที่เฝ้าฝันที่รู้ซึ้งยิ่งกว่าใคร
กี่ปีแล้วนะ ที่เราพรายพลัดพรากจากลากัน
ไปตามวิถีแห่งการแผ้วถางทางอนาคต
ที่ชะตาเราหรือชะตาโลกกำหนดมิอาจรู้ได้ 
ให้ดุ่มเดินก้าวไปตามฝัน 
เพื่อวันที่ดีกว่า..เพื่อชีวีที่ดีกว่า..


และ
วันนี้ภาพฝันภาพแห่งความหลัง
ก็ผุดพร่างแจ่มกระจ่างพราว
ราวดอกไม้กำลังแย้มเผยอกลีบในใจผมนะคนดี
ผมจำนาทีที่เราสองช่วยกันประคองไม้ไผ่ด้ามยาว
ค่อยๆสอยพวงเงาะพราวแดงดก
พร้อมเสียงหัวเราะหัวใคร่ได้อย่างแม่นยำ..
****


และหลังจากนั้น..
ผมบอกคุณให้ทิ้งจักรยานไว้
อยากให้คุณได้เสพธรรมชาติที่แสนหวาน
และใช้พลังขาแข็งแรงเดินไล่เลียบเลาะ
ผ่านป่าละเมาะ แมกไม้ ลำห้วยสายเย็นฉ่ำ
อยากให้คุณดูดวงดอกไม้เริงระบำ
กล้วยไม้ร่ายฟ้อนอ้อนออดสายลมเย็นฉ่ำ พร่ำริน
กับตะวันเริ่มรอนรอนอ่อนแสงสวยใส่ดงดอกหญ้า
กับฟ้างามพราวเคล้ากลิ่นข้าวใหม่หอมอวลลมล่อง


และคนดี
เรือนผมงามของคุณเริ่มหลุดลุ่ย
รับประกายสีทองของเรียวแดด
ปลิวสยายไปตามสายลมรมย์ร่ำฉ่ำชื่นใจ
นัยน์คลองตาคลองใจผมงามเกินจะกล่าว..
***
คุณหยุดยืนชะงักงันใต้ต้นยางสูงใหญ่ใบสะล้าง
ดูเรียวใบควะคว้างลอยละลิ่วปลิดปลิวลงมาราวฝูงบิน
คุณบอกช่างเป็นงามมิรู้สิ้นหม่นเศร้า
ให้ร้างไร้ในจิตนิ่งถวิลไพรในไพรพงดงดอกยางซ้อนซับ
ที่เห็นแสงลำสวยทอใสละออพ้อพร่างพื้นพสุธา..งามเกินกว่า
คำบรรยายใด นอกจากใช้ใจซึมซึ้งตรึงจำ เพียงนั้น


เราผ่าน..เส้นทางสายฝันสวรรค์วาดดิบเดิม
เพลิดเพลินในธรรมชาติ..
จนถึงวัดร้าง กลางดง..
ที่ไม่น่าเลยจะลืมหลงปล่อยทิ้งไว้
ให้กลายเป็นเพียงดั่งตำนาน
แห่งความศรัทธาศักดิ์สิทธิ์สถิตใจบูชา


และ..
ฉากจริง
งามยิ่งกว่างาม..พิลาสพิไล
คือ..ฉากแสนยิ่งใหญ่ในความทรงจำของผม
เกินค่าคำล้ำพรรณาแม้นกระทั่งถึงนาทีนี้
***


ภาพที่คนดี..และผม..
ค่อยค่อยช่วยกันใช้มือสองข้างแหวกกวาดลาดเนินหญ้า
เบื้องหน้าพระพักตร์พุทธพิสุทธิ์ทอง
ผมลอบชำเลืองมอง
งามเนื้อ งามใจ งามในศรัทธาปสาทะนั้น
พลันถึงกับดำดื่มลืมตนน้ำตาริน..
หัวใจผมสยบสิ้นแล้วกับคุณนะคนดี..
ที่ผมรู้ตั้งแต่นาทีแรกที่เราพบกัน
ไม่ว่าจะพบนรกหรือสวรรค์
ชาตินี้ผมก็จะยอมสิโรราบเป็นทาสรักคุณตลอดไป..
..

เราก้มลงกราบพร้อมกัน อธิษฐานนิ่งนาน
คุณหันมายิ้มเศร้า
และราวดอกไม้คลี่กลีบหวานริมเรียวปาก
คุณกระซิบบอกว่า...
หากชาตินี้มีบุญหนุนนำขอให้คุณได้กลับมาพัฒนาวัดนี้
ให้งามดีงามล้ำดั่งเดิม..
และ
เมื่อถึงวันนั้นคุณหวังมีผมเคียงช่วย..เคียงใกล้
*****


คนดี..
วันนั้นเมื่อถึงนาทีลา
ผมยังจำได้ดีว่าผมกุลีกุจอ
ผมขยั้นขยอยัดเยียดเงาะ
ใส่เต็มตะกร้าหน้ารถจักรยานให้คุณ
เป็นหวานเดียวที่อยากเกี่ยวใจ..
แทนใจ มอบให้คุณ
ได้ลองลิ้มชิมรสรักรสหวานแทนหวานหอมในห้องหัวใจผม
ที่ไหวหวั่น  หวั่นใจ  มิกล้าหันไปสารภาพรัก..
ที่หนักอกหนักใจราวแบกโลกไว้เพียงผู้เดียว
พลัน
ผมเหลียวไปเห็น
ดวงดอกลั่นทม พ้อลมหนาวร่วงพราวพราย
ที่ผมมิคิดไกลในสัญญาณว่าจะเศร้าร้าวรัก
ผมตัดสินใจหยิบดวงดอก
และขอฝากไว้ในตะกร้าแทนค่าคำรักเดี๋ยวนั้น
*****

คนดี..
กี่ปิดเทอม...
ที่เราเอมอิ่มพริ้มเพราชื่นชีวันฝันชีวิน
กับธรรมชาติไพรกับบ้านเกิดกับเพื่อนเก่าของเราสอง
เราเคียงข้างกันลอยละล่องท่อง
ทั่วทุ่งทองห้วยหนองคลองบึงป่าดงพงไพร
เหมือนหัวใจเรียมขวัญสวรรค์สวาท


คนดี...
และคืนแสนดีที่เรไรร่ำ 
ราตรีฝันพันพ้อพรายดาว
พร่างพราวหยาดน้ำค้าง กลางกอดอก
ผมได้กกกอดดอมดม
หอมพรมจากนุ่มเนื้อนวลแก้ม
เพียงแค่นั้น เพียงแค่นี้ 
ที่ผมก็แสนปรีด์เปรมเปรมปรีด์


และภูมิใจยกย่องว่า
คือรักแท้ที่แสนดีแสนงาม
นิยามให้เกียรติค่าคำกุลสตรี
ที่ควรงามบริสุทธิล้ำรักนวลสงวนตัว 
จนกว่าจะถึง..วันหวานหวัง..วันวิวาห์
ที่จะพาให้แม่พ่อญาติมิตรพี่น้องผองเพื่อน
พลอยสุขพลอยภาคภูมิใจพร้อมกันไปด้วยนะดวงใจ
***

และคืนนั้น
ในราตรีฝัน
ในราตรีพิสวาทหวาม
ผมกลับมายังบ้านเรือนไทยในดงไม้หอมรึมบึง
และตรงดิ่งเข้าห้องนอนคะนึง
ลั่นดาลรักสลักซึ้งตรึงใจ
จุดเทียนหวามไหว
จุดแสงใจด้วยบทกวีรัก
อันออดอ้อนอ่อนหวานจากใจคุณที่รจนามอบให้
ดวงดอกไม้นอกชานหวานกว่าเคยค่ำ
ยามดวงดอกรักบานคลี่ซ้ำนะกลางใจผม
ลมละเมอพลอยเพ้อพร่ำลำนำรัก
แม้นเดือนดาราดับผมก็ยังมิอาจหลับตาลง
ดุเหว่าคงสงสารนักจึงทายทัก
ด้วยบทเพลงหวานเศร้าล้ำแกมรำพันรำพึงแทนใจ..


โลกแห่งรักพิสุทธิใส 
ที่ต้องใช้ใจเดิมพันใจ
ใจสัตย์ซื่อถือมั่นในภักดิ์พลี
รู้ทะนุถนอมค่าคนดี ความดี
รู้มีหนักแน่นอดทนอภัย
ผ่านคืนฝันวันยาวไกล
ตั้งแต่ยามวัยเยาว์จนถึงวันนี้นะดวงใจ
*****


ปีกำลังผ่านไป
และ
หัวใจรักผมยังรอคุณกลับมา
แม้นรู้ดีว่า..การรอคอยของผม
กำลังกลายกลับเป็นนิรันดร์รัก


นะที่แห่งนี้
ที่ผมทำได้ดีก็แค่กลับมา
รอท่าคุณที่ลานลั่นทม
กับคำกระซิบรัก
กับตรอมตรมในดวงใจ..มิอาจทานทน
กับร่างไร้ลมหายใจของคุณ
ที่มิรอพ้อพรากด่วนจากลา
ฝังฝากเพียง*งามดวงใจล้ำค่า*
ไว้ใต้พื้นพสุธาแห่งนี้
มิยอมหันกลับมาฟังคำรำพันรำพึง
ที่กระซิบฝาก..ถ้อยรัดรึงร่ำ..
ราวสายฝนพรำในดวงใจในดวงตา
ดั่งสายเลือดรักกำลังชะโลมหล้าชะโลมดินดายเดียว!!
*******************************


มอบให้ทุกดวงใจในร่มรักเรือนไทย
ในวันแห่งความรักให้ตระหนักชัดถึง
ค่าคำรักที่พระพุทธองค์ทรงค้นพบ
และจบลงตรงฝากไว้ให้พึงหลีกลี้
*ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์*


และพิเศษพิสุทธิ์ใจแด่*แทนคุณแทนไท
ด้วยซึ้งใจในค่าคำรักให้พุดพัดชาน้ำตารินร่วง
* สำหรับผม งานเขียนของคุณทรงลักษณะ
 และมีลีลาที่งามเสมอ เวลาได้อ่าน 
อิ่มใจและอิ่มอารมณ์เสมอเสมอ 
จะมีสักกี่คนที่ใช่บทกวีได้จรรโลงใจได้ดั่งใจปรารถนา...
...สำหรับผมเมื่ออ่านก็ได้แต่เอมอิ่มและชมชื่น
ขอบคุณทัศนะดีๆที่ส่งที่สื่อ  ในงานคุณ  
 จาก : รหัสสมาชิก : 6077 - แทนคุณแทนไท  
 รหัส - วัน เวลา : 217231 - 08 ก.พ. 47 - 19:15  *
*************


*ชัยชนะ *มิ่งมิตรในเรือนใจ..ชนะใจ
*ทิกกี๊*มิตรที่แสนดีแสนประทับใจ
ในความแปลก..แหวกแนวและจริงใจ
*น้องน้อยเรน*พิสุทธิ์ใสดวงใจดั่งหยาดน้ำค้าง
*ผู้หญิงไร้เงา.*.ไม่ไร้ใจ
เป็นประดุจเงาใจพลังใจคู่เคียงใจพุดพัดชามายาวนาน
ผี..คนดีเพื่อนที่มิใช่คน
แต่กมลละมัยที่พุดแสนซึ้งใจในค่าคำว่าเพื่อน..
และอีกหลายท่านที่มิอาจผ่านคำขอบคุณในอ้อมใจ
ในอ้อมฝันอันอ่อนอุ่นโอบด้วยรักพุดพัดชาอย่างจริงใจค่ะ
ขอให้ทุกดวงใจมีวันแห่งรักสดชื่นสมหวัง..
พบสวรรค์สวาทหวังดั่งตั้งใจนะคะ..
รักรักรัก..ล้นใจค่ะ