มันเป็น...ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก [2]

ฮิคารุ

ในวันนั้น
วันพุธที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2546
โรงเรียนฉันหยุดเรียนแล้ว
ฉันจึงตั้งใจตื่นเช้าเป็นพิเศษ
เพื่อที่จะมาทำสิ่งๆนึง...ให้เธอ
ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมง
ในการคิดออกแบบทำสิ่งๆนี้ให้กับเธอ
ฉันวาดแล้วก็ลบอยู่หลายครั้ง
จนในที่สุด...
ฉันก็ได้แบบของการ์ดปีใหม่ที่เสร็จสมบูรณ์ที่สุด
ตั้งแต่ฉันเกิดมาฉันยังไม่เคยตั้งใจทำการ์ดให้ใครมากเท่านี้มาก่อน
ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าทำไม
นี่เพียงแค่ร่างแบบเท่านั้นนะ
ยังมีส่วนประกอบของการ์ดอีกมากมายที่ฉันต้องทำ
ฉันหยิบกระดาษa4 สีขาวสะอาด ออกมา 3 แผ่น
แผ่นแรกกับอีกครึ่งแผ่น ฉันเอามาวาดให้เป็นซองจดหมาย
มันไม่ง่ายเลย สำหรับซองจดหมายที่ทำเองแล้วมีขนาดใหญ่
แต่ในที่สุด...
ซองจดหมายก็เสร็จสมบูรณ์
...ภายในเวลา 2 ชั่วโมง...
จากนั้นฉันก็บรรจงร่างขนาดของการ์ดที่วางไว้ลงในกระดาษ
ตัดออก แล้วเอามาทากาวติดกัน
ออกมาเป็นการ์ด 3 หน้า
หน้าแรกฉันเจาะรูเป็นวงกลมให้พอดีกับพระจันทร์ของหน้าที่สอง
หน้าที่สองฉันวาดรูปพระจันทร์แทนตัวเธอ...
...และใบไม้ที่อยู่บนดินแทนตัวฉัน...
...คงอีกนานกว่าใบไม้ใบน้อยๆนี้จะถูกลมพัดให้ไปถึงดวงจันทร์...
หน้าสุดท้ายฉันแต่งกลอนแปดเพราะๆให้เธอ...
ในที่สุดการ์ดใบนี้ก็เสร็จสมบูรณ์ในตอนดึก
ฉันจัดแจงใส่ซองแล้วก็ให้แม่บ้านเอาไปส่งที่ตู้ไปรษณีย์ในวันรุ่งขึ้น
เพราะฉันไปส่งเองไม่ได้ยังต้องจัดเสื้อผ้า
พรุ่งนี้ฉันต้องไปเที่ยวแล้ว...
ไม่มีใครรับประกันว่าจดหมายฉบับนี้จะส่งถึงผู้รับหรือไม่
มันสำคัญมากแค่ไหนคงไม่มีใครรู้
เพราะฉันไม่ได้บอก...
ว่าจะส่งให้ใคร
ฉันจึงต้องส่งใจให้จดหมายถึงเธอที
เปิดเรียนอีกทีก็วันจันทร์ที่ 5 มกราคม พ.ศ.2547
ตอนเช้าฉันเจอหน้าเธอ
แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
ตอนบ่ายเธอก็อยู่กับฉันทั้งชั่วโมง
แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
ตอนเย็นฉันเห็นเธอและเธอก็เห็นฉันอยู่ในโรงเรียน
แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
คืนวันนั้นฉันเฝ้าแต่รอว่าวันรุ่งขึ้นจะได้ยินคำพูดจากปากของเธอ
วันรุ่งขึ้นฉันเจอเธอ
แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร
จนฉันปักใจคิดว่า...
จดหมายคงยังไม่ถึงมือเธอ หรืออาจจะหายไปแล้วก็ได้
ตอนเที่ยงฉันลงมาพักกับเพื่อน
เจอเธอนั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหาร
จริงๆแล้ว วันนั้นฉันไปนั่งอยู่ใกล้ๆเธอก็ได้
แต่เที่ยงนั้นฉันติดงานสำคัญ
จึงต้องละทิ้งความปรารถนาของหัวใจไป...
ฉันกลับมาหลังจากที่สะสางงานเรียบร้อยแล้ว
โอ้! สวรรค์บรรดาล  ให้เธอยังนั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหาร
ฉันอยากจะไปใกล้ๆเธอ
แต่คิดอีกที  ขอไม่ดีกว่า  เธอคงไม่สนใจฉันหรอก
ฉันจึงมองหาเพื่อน
...ที่บังเอิญไปนั่งอยู่โต๊ะติดกับเธอ...
ฉันจึงต้องไปนั่งตรงนั้น
และฉันก็นึกได้ว่ายังมีงานต้องจัดการ
...กับเพื่อนคนที่กำลังคุยอยู่กับเธอ...
ก็มันช่วยไม่ได้นิ่ฉันจำเป็นต้องคุยกับเพื่อนคนนั้นเดี๋ยวนี้
ฉันจึงเดินเข้าไปหาเพื่อนคนนั้นคุยด้วย
และรอๆเวลาที่เธอจะพูดกับฉัน...
ในที่สุด เธอก็ยอมเอ่ยปากพูดกับฉัน
   เอ้อ..  ชนาธิปมิสขอบใจนะ สวยมากเลยล่ะ
คำพูดของเธอเป็นเพียงคำพูดสั้นๆที่ไม่ชัดเจนสำหรับคนอื่น
แต่สำหรับฉัน...
คำพูดจากปากและใจของเธอ
..มันมีค่าเหนือสิ่งอื่นใด..