เพียงแค่นี้!

พุด

ในราตรีนี้
ไพล..ออกไปยืนตรงระเบียงบนมองฟ้ากว้าง..
ยามอุษาสาง..ฟ้าใกล้สว่างรำไรๆ
ที่ฟ้าหนาวดูเศร้าสร้อยเทาทะมึน
มองฟ้าไกลออกไป..
เป็นฟ้าไสวที่ถูกกระจายด้วยสีหม่นมัว สลัว สลัว
จนพาให้ฟ้าเศร้าไปอีกแบบหนึ่ง....

วูบหนึ่ง..ของสายลมเย็นที่พัดผ่านมา 
ทำให้รู้ว่าลมหนาวแห่งฤดูกาล
ที่มาเยี่ยมเยือนทายทัก...
เป็นลมจากฟากฟ้าไกล ที่ไหนสักแห่ง
ที่นำความชุ่มเย็น มามอบให้โลกนี้                                                                                  
และทุกดวงใจที่กำลังเร่าร้อน ได้เยือกเย็นลง..แม้ชั่วยาม........

หยาดน้ำค้าง..โปรยสายระรินพร่างกลางใบไม้..อย่างแผ่วเบา 
พลิ้วๆ พรายๆคล้ายหยาดละอองผ่องใส..
ให้ใจและกายได้เย็นชื่น..รื่นๆฉ่ำๆและ

พาให้ใจไพลคิดถึง..เหมันต์ 
ในคืนฝันวันที่ผ่านมา....
วันที่ฟ้างามเป็นใจ..ยามได้ผิงไฟอุ่นริมหาดกว้าง..
และด้วยฝันสล้างกลางใจ..ไพลกลับกระโดดลงไปลอยคอในน้ำทะเล 
ที่อุ่นแสนอุ่นราวอ่างจากุชชี่ก็ไม่ปาน 
รอฟองคลื่นหวานซัดสาดประเล้าประโลมร่างและใจ..
ให้ปลดปล่อยพันธนาการทางใจราวนกเสรี..
และ
นี่คือเสน่หา..ยามราตรี หากมีใครสักคนลองสัมผัส
กับแดนดินแห่งความฝัน มนต์รักทะเลใต้เกาะเมืองร้อน                               
ที่ซ่อนซุกสุขซึ้งให้ลองไปค้นหาทุกดวงตาทุกดวงใจ
ที่หลงใหลรักธรรมชาติ..

ในท่ามกลางอ้อมกอดแห่งท้องทะเล  ไพลรู้สึกดี 
ที่ได้ปล่อยให้ร่างกายได้สัมผัสรัดรึงด้วยงามล้ำธรรมชาติ
ท่ามกลางฟ้ากว้าง
ที่ดาระดาดด้วยดวงดาวสุกใสพริบพราว....ใกล้แค่เอื้อมมือคว้า
กับดวงจันทราที่หยาดสายหวาน
ราวม่านมนตราพาพรายพร่างอาบทะเลเงินงามระยิบ
คิดถึงวัยฝันวันอันแสนดี ที่ฝังลึกติดตรึงใจมาช้านาน 
ที่มันอาจจะหายไปบ้างกับวิถีคนเมืองมากมี
ที่อยู่ใต้ผืนฟ้านี้ แต่กลับกลัวน้ำ.....
ผิดกับเราที่เห็นคืบก็ทะเลสอกก็ทะเล ให้เหว่ว้าใจยามไกลตา
**********

***********

หยาดเพชรพราวราวร่วงดวงตาเศร้า
คลอแก้มวาววะวับรับรอยหมอง
ฟ้าหลังฝนวนกลับรับรุ้งคอยแหงนมอง
แสงระวีส่องลบรอยร้าวบนแก้มสาวราวรุ้งเยือน
**************

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=417
 เพียงแค่นี้   
เพียง แค่นี้ ยังผิดวาจา
ต่อไป ถึงวัน ข้างหน้า
จะรัก ตลอด อย่างไร
จะฝาก ใจฝัง
ก็ยัง กริ่งเกรง หัวใจ
ผูกพัน รักกัน ใหม่ใหม่
แต่ หัวใจ เธอไม่ มั่นคง
เพียง แค่นี้ ยังหลอก ตัวเอง
ต่อไป ฉันเกรง จะหลอก
ความรัก ไม่ซื่อ ไม่ตรง
ไม่อยาก จะคิด สะกิด ใจคอย พะวง
แค่นี้ เขาทำ ได้ลง
อย่า พะวง ว่า จะกลับคืน
ลืม ฉัน เสียเถิด ที่รัก
ว่าเรา ไม่เคย รู้จัก
สัก-วันหนึ่ง คงคลาย ขมขื่น
ฉันเจ็บ และจำ
จะทำ เฝ้ากล้ำ เฝ้ากลืน
แค่นี้ ก็พอ จะฝืน
อัน รักอื่น มิ ปรารถนา
เพียง แค่นี้ ยังบาด อารมณ์
เจ็บจำ ช้ำใจ เหลือข่ม
จนตรม ตาย จาก อุรา
ห่างกัน เพียงไหน
ยิ่งไกล จะโม-ทนา
แค่นี้ ช้ำ ไป จนกว่า
สิ้น ชีวา นั่นแหละ คงลืม
ลืม ฉัน เสียเถิด ที่รัก
ว่าเรา ไม่เคย รู้จัก
สัก-วันหนึ่ง คงคลาย ขมขื่น
ฉันเจ็บ และจำ
จะทำ เฝ้ากล้ำเฝ้ากลืน
แค่นี้ ก็พอ จะฝืน
อัน รักอื่น มิ ปรารถนา
เพียง แค่นี้ ยังบาด อารมณ์
เจ็บจำ ช้ำใจ เหลือข่ม
จนตรม ตาย จาก อุรา
ห่างกัน เพียงไหน
ยิ่งไกล จะโม-ทนา
แค่นี้ ช้ำ ไป จนกว่า
สิ้น ชีวา นั่นแหละ คงลืม...