ดั่งนกไพรใจดายเดียว! พุดพัดชา http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=3238 ฉันชอบความดายเดียวความเปลี่ยวเหงา แค่มีเงาใครบางคนในใจฝัน ฉันชอบความงามเงียบและนิ่งงัน ฉันชอบวันเหว่ว้าค้นหาใจ.. ใครใครชอบท้องฟ้ามีดวงดาว คนใจเศร้าชอบความมืดไร้เคลื่อนไหว ชอบตะวันตกดินเหว่ว้าใจ ชอบลำเนาไพรไกลห่างร้างไร้คน.. เมื่อมีรักฉันชอบห่างห่างบ้าง ให้อ้างว้างเว้นช่องว่างในบางหน ให้ค้นหาความหมายในใจตน ให้เพาะบ่มความคิดถึงซึ้งใจกัน.. ฉันชอบเดินเดินเดินด้วยอ้างว้าง สู่ทุ่งกว้างสู่ภูเขาพบเงาฝัน ให้ดอกไม้สายลมอ้อมหวานจันทร์ โอบกอดฉันแทนเงาใจไม่มีจริง! นกขมิ้น ดิอิมพอสซิเบิ้ล : : Key F ค่ำ คืน ฉันยืนอยู่เดียวดาย เหลียวมองรอบกาย มิวายจะหวาดกลัว มอง นภามืดมัว สลัวเย็นย่ำ ค่ำคืน เอ๋ย ฮืม ยามนภาคล้ำไป ใกล้ค่ำ ยินเสียงร่ำ คำบอก เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย เจ้าดอก ขจร นก ขมิ้น เหลืองอ่อน ค่ำแล้ว จะนอน ไหน เอย เอ๋ย เล่า นก เอย อก ฉัน ทุกวันเฝ้าอาวรณ์ เหมือนคนพเนจร ฉันนอนไม่หลับเลย หนาว พระพายพัดเชย อกเอ๋ยหนาวสั่น สุดบั่น ทอน ฮืม ยามนี้เราหลงทาง กลางค่ำ ยินเสียงร่ำ คำบอก เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย เจ้าดอก ขจร ฉันร่อนเร่ พเนจร ไม่รู้จะนอน ไหน เอย เอ๋ย โอ้ หัวอก เอย บ้าน ใด หรือใครจะเอ็นดู รับรอง อุ้มชู เลี้ยงดูให้หลับนอน นก ขมิ้น เหลืองอ่อน ค่ำไหน นอนนั่น อกฉัน หมอง ฮืม ทนระกำช้ำใจ ยามค่ำ ยินเสียงร่ำ น้ำตก โอ้หัวอก เอ๋ย โอ้อก อาวรณ์ ฉันไร้คู่ ร่วมคอน ต้องฝืน นอน หนาว เอย เอ๋ย โอ้ หัวอก เอย เมื่อ มอง หมายปองก็แลเห็น หวิวในใจเต้น เหมือนเป็นเพียงแต่มอง เหมือน พบรัง จะครอง แต่หมองเกรงที่ หวั่นจะมีเจ้าของ ฮืม ฟังสำเนียงเสียงเพลง ครวญคร่ำ ใครหนอร่ำ คำบอก เจ้าช่อไม้ดอก เอ๋ย เจ้าดอก ขจร นก ขมิ้น เหลืองอ่อน ค่ำนี้ จะนอน ไหน เอย เอ๋ย นอน ที่นี่ เอย...
พุด 20 ก.ย. 2546 22:26 น. - ID 39231 
824
5
0
20 กันยายน 2546 23:20 น. - comment id 169369
นกไพรใจดายเดียวเกี่ยวกิ่งฟ้า เหินเวลาไปโอบกอดพระจันทร์หวาน หมดเรี่ยวแรงบินแข่งกับลมกาล คงช้านานจึงซึ้งซาบกับจันทร์จริง ในนาทีที่แตะเกี่ยวกิ่งฟ้า เพียงหลับตาหยุดคิดในทุกสิ่ง ดื่มด่ำกำซาบกับรสกับวันจริง ก่อนร่วงดิ่งจมลับไปกับกาล ภาพที่เห็นบรรเจิดใจ พลันความทรงจำเก่ากาลที่เก็บไว้ระอุ ผ่านฟากฟ้าและค่ำคืนที่สายฝนกำลังจะโปรยไพรในวันนี้ว่า ธรรมชาติเงียบงันและสายฝนสายฝันที่มนุษย์เราได้ห่างเหินมาตลอดนั้น กลับทำให้รู้สึกว่า ชีวิตนี้เราไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่ไพรรกโตรกธาร ธรรมชาติเงียบงามและ การมีชีวิตอยู่อย่างนกน้อยที่แสวงหารสของความว่างและการปล่อยวางกับโลกวัตถุ คงไม่มีสิ่งไหนที่จะดีไปกว่านี้แล้วครับพี่พุดพัดชา นกไพรนกใจที่กำลังบิน หวังเพียงได้อยู่และเหยียบลงในป่าใหญ่ในไพรนี้ก็ดียิ่งนักแล้ว บทกวีและภาพทำให้นีกถึงตอนที่ไปเป็นครูบ้านนอกที่ดินแดนชนบทห่างไกล ได้อย่างแจ่มกระจ่าง ชัดมากครับ ด้วยรักและรักในมิ่งมิตรวงศ์วานบ้านเรือนไทยเสมอมา
20 กันยายน 2546 23:47 น. - comment id 169372
ความโดดเดี่ยว เดียวดาย ดูว้าเหว่ ใจเกเร คิดไกล ให้ฉงน ล็อคเอาไว้ ใส่กุญแจ แก้รอดพ้น ใจชอบกล ช่างแส่ ย่ำแย่ทรวง ( คงจะไม่เข้าเรื่องสักเท่าไหร่แต่ก็เดียวดายไปอีกแบบครับ)
21 กันยายน 2546 00:49 น. - comment id 169385
ผมว่าจะตอบให้คุณคืนนี้ แต่เวลาโพลสลงเครื่องถึง ๓ ครั้ง แต่เครื่องไม่ยอมรับคง ตอบให้พรุ่งนี้เช้านะครับ ฟังเพลงนี้แทนก่อนนะครับ http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=369
21 กันยายน 2546 04:03 น. - comment id 169464
ฉันชอบความเดียวดายข้างกายฉัน ฉันชอบความเงียบเหงาและเงียบงันที่เป็นอยู่ ฉันชอบเหลือเกินชีวิตนี้กับการเฝ้าดู ฉันชอบเธออยู่เสมอคนดี ***กลอนบทนี้ของคุณพี่พุดพัดชา ผู้หญิงไร้เงาชอบๆมากๆๆๆๆๆๆๆๆ เพราะตรงกับชีวิตที่เป็นอยู่ในปัจจุบันมากที่สุดเลยค่ะ***
21 กันยายน 2546 04:32 น. - comment id 169473
ก็เผอิญเครื่องเค้าอนุมัติให้เข้ามาเดินชมสวนได้จ้ะ พุดจ๋า ถึงมาอ่านงานพุดได้นะ รักและชื่นชมเพื่อนเสมอ
21 กันยายน 2546 11:46 น. - comment id 169530
ฉันชมชอบความเหงาความเปล่าเปลี่ยว ชอบท่องเที่ยวแดนไกลไปให้ถึง ป่าภูเขาทะเลหนองคุ้งคลองบึง เพียงครั้งหนึ่งในชีวิตพิชิตมา......... เมื่อตั้งใจจะพิชิต ต้องทำให้ได้
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
