....ต้นไม้ที่ตายแล้ว.... ลำน้ำน่าน พิรุณโรยโปรยพราวทั่วราวป่า ใต้ฟากฟ้าค่ำคืนเหงาเงาเมฆร้าย ตกกระหน่ำซ้ำซัดให้ดับตาย นอนซบกายรอฝนฟ้ายื่นปราณี ใบไม้เหลืองเดียวดายร่วงรายรอบ ทั้งเขตขอบฟ้าร้าวรอยก้าวหนี ซอนซ่อนซุกฝนนรกอเวจี ที่ตกตีความภักดิ์แตกหักลง ทิ้งบ่วงใบหนีลมตรมหัวอก ดั่งปีกนกอ่อนแรงลมแล้งหลง ไม่อาจเกี่ยวเรียวรังฝันดั่งจำนงค์ รอร่วงลงคลุกธุลีพลีชะตา และคือฉันเปรียบต้นไม้ที่ตายจาก ทั้งเหง้ารากกิ่งก้านตระหง่านฟ้า เหลือเพียงเศษผุพังรั้งคาตา สิ้นเรี่ยวแรงไต่ขึ้นฟ้าระบัดใบ วันพรุ่งนี้ริ้วลมหนาวจากราวป่า จะพัดพาดอกขมขื่นมายื่นให้ ถอนใจรับดับความฝันกลางหัวใจ ขอเป็นไม้ที่เหลือซากฝากคำเคลือ ว่าเคยงามสล้างป่าพนาทิศ ชุบชีวิตคนจนเศร้าสุดร้าวเหลือ ละมุนละไมแผ่บุญอาบจุนเจือ มีฝันเผื่อมีแรงร้อยถ้อยรจนา พรุ่งนี้แล้วจะทรุดลงเป็นผงดิน ซากหายสิ้นเหลือเพียงคำรำพันหา จดจำไว้ว่าวันหนึ่งซึ่งผ่านมา โลกอิ่มงามเต็มคุณค่าลดาวัลย์ นี่คือฉันเปรียบต้นไม้ที่ตายแล้ว ไร้วี่แววจะแตกตาตามหาฝัน ภาวนาหากชาติหน้าเกิดมาทัน อย่าได้มีพระพรหมกั้นจัดสรรใคร ต้นไม้ให้หอมในราวไพร..พุดพัดชา พิรุณโรยโปรยปลอบมอบใจฝัน ใต้เงาจันทร์ขวัญดาวพราวส่องแสง ริมเรือนไทยในบึงใหญ่บัวดอกแดง เฝ้าแอบแฝงแรงรักซ้อนแอบซ่อนใบ ใบไม้เหลืองเดียวดายให้ร่วงหล่น ธรรมชาติคนธรรมดาโลกโศกแค่ไหน ฟังเสียงฝนเป็นดนตรีสิดวงใจ แล้วทำไมให้รักแรกแหลกรานลง พายุแรงแกล้งนกให้ปีกหัก บินสูงนักใจผยองต้องลมหลง เช็ดน้ำตาหาอกซุกไซร้ปีกคง เลิกลืมหลงมนต์รักพักชะตา เป็นไม้ใหม่ผลิใบใสแทนลาจาก ถึงทุกข์ยากดินแล้งแทงสู่ฟ้า ให้หยาดฝนพรมพรำชุบชีวา พร้อมไต่ฟ้าตามหาฝันอันแสนไกล กี่ฤดูผ่านฤดีที่ห่วงหา จะพัดพาลาเลือนเลิกหวั่นไหว ไฟข้างนอกหลอนลวงตกบ่วงใจ ไฟในใจให้ลุกพร่างสว่างพลัน ศรัทธามั่นฝันทำดีที่ยึดถือ ให้โลกลือลูกผู้ชายอย่าไร้ฝัน ละมุนละไมพอหวามไหวเพียงแค่นั้น สร้างโลกฝันพันผูกถ้อยร้อยรัดใจ เส้นทางฝันวันยาวไกลไปให้ถึง ฝากใจซึ้งเขียนงานงามยามหวั่นไหว เอื้อมเก็บดาวพราวสู่มือนะดวงใจ โลกข้างในใสงามยามได้ครอง อย่าเป็นต้นไม้ตายก่อนโตเลยยอดรัก ขอแค่ผลัดใบใหม่รอเจ้าของ รินน้ำรักรดน้ำใจประคับประคอง เป็นสักทองหอมพราวให้ราวไพร..ให้สาวไพร!
พุด 14 ส.ค. 2546 22:54 น. - ID 37788 
876
2
0
14 สิงหาคม 2546 23:16 น. - comment id 160135
:) บุรุษแห่งสายธาร สาวงามแห่งพรรณพฤกษ์ ..
14 สิงหาคม 2546 23:20 น. - comment id 160136
ซากไม้ตายกลางราวไพรได้ฝนหยด หล่นพรมรดกิ่งก้านแห้งแล้งหนักหนา เป็นฝนฝันสายน้ำงามที่หลั่งมา อาบพสุธาซึมสู่รากฝากฝังใจ มหัศจรรย์พลันมีที่กลางพฤกษ์ ในห้วงดึกกิ่งไม้งามเริ่มหวามไหว แตกต่อตาผลิเกิดก่อต่อบ่วงใบ เริ่มไสวเห็นชีวิตติดตามมา เหตุเพราะฝนจากสรวงฟ้ามาปรากฎ หว่านจรดโปรยละอองของเวหา หวังชุบชื่นต้นไม้ตายแห้งคาตา เป็นไม้ป่าที่เขียวพร่างหว่างหัวใจ รอเพียงวันให้ตัวฉันได้เติบต่อ ออกผลพอให้เต็มต้นลมพัดไหว ผลจะร่วงเป็นบุญทานให้พรานไพร อีกสาวไพรเหล่านางไม้ได้พักพิง อยู่งดงามตามธรรมชาติหยาดกุศล เป็นตัวตนให้สัตว์ป่าได้สู่สิง เผยความหมายของปวงป่าที่แท้จริง สงัดนิ่งงามเพริศพราวทั้งราวไพร พี่พุดพัดชาให้เกียรติมากนะครับ นำกลอนเศร้ารานเร้ามาเติมต่อรดน้ำฝนน้ำหอมในราวไพรใด้ได้แตกหน่อต่อตาอีกครั้ง บทกวีงามที่อ่านแล้วชวนให้วิ่งร้อยเมตรฝ่าดงตึก ไปซุกตัวในอ้อมไพรอ้อมใจในค่ำคืนนี้ ที่หยาดฝนกำลังจะตกต้อง.....งดงามจริงๆ ครับพี่พุด
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
