ดอกไม้ให้คุณ!.

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2247
ราวฝัน ร้าวใจ ราวไพรในเมืองลวง..
.........
ดวงใจของฉัน..ที่กำลังร่อนเร่อยู่ที่เมืองไกลในอเมริกา.....
โทรมาหาแต่เช้า..บอกว่าหลับลึกด้วยเหนื่อยอ่อนแล้วนอนหลับฝันไปว่า
ได้คืนหลังกลับมา..นอนบนเตียงโบราณ 
ที่มีม่านลายลูกไม้ขาวพลิ้วไหวพรายรายรอบ
กับฟูกนุ่มผ้าปูสีขาวสะอาดตา 
กับหอมหมอนหอมไอแดดฤดูร้อน 
กับดอมดมในอณูอวลกลิ่นดอกไม้ไทย
ที่เคยวางไว้ให้ละมุนใจริมหมอนทุกค่ำคืน..
คนดี..จากวันวาร ที่หวานหอม ตราบจนถึงวันนี้ 
คงไม่นานกับฝันไกลจนเกินไปนะ
ได้แต่ภาวนา ให้คืนฝันวันแสนดี 
ผันผ่านมามีเธอในอ้อมกอดอ้อมใจอีกคราครั้ง..
และฉันหวังอ้อมกอดไหนไหน
 คงไม่สุขใจเท่ากับอ้อมกอดแนบแน่นด้วยแรงใจแรงรัก
แรงคิดถึงนานวันจากใจของสองเราที่รักมั่นรักจริง..
วันนี้..จึงเป็นวันที่รู้สึกร้าวรานและรานร้าวเล็กๆ
กับความจำเป็นที่ต้องริดกิ่งก้านใบในวิมานดินของฉัน          
ที่ได้ฝากฝัน ฝากใจทุกคืนวัน...
จำปี..ที่ดอกพราวต้นนั้น บัดนี้ก้านกิ่งกำลังตีสายไฟฟ้า 
กลัวว่าถ้ามีพายุฤดูฝนพัดผ่านมาจะก่อปัญหา
จึงจำตัดใจตัดกิ่งทิ้ง ที่ฉันต้องทำท่าราวไม่รู้ไม่เห็น..
แต่กระไรเลย..ที่ดวงใจฉัน..
ราวถูกคมมีดฟาดฟันไปด้วยกับเสียงฉับๆ
บนก้านกอ ที่กระแทกกระทั้นให้
ฝันฉันกระเด็นตาม..
ราวไพร...ในบ้านที่ราวเพื่อนยาก
ลดรานร้าว ในใจคนช่างฝัน ช่างหวั่นไหว 
ผู้หญิงที่หวานไหวใจละมุนคนนี้ ..
เป็นเพื่อนผู้รู้ใจประโลมใจที่แสนดี
ให้ใสเย็นเบิกบานมาช้านานนับสิบปี..
การะเวก..ที่ฉอเลาะพ้อร่วงพราวราวคนขี้น้อยใจ..
ออดอ้อนออเซาะ อวดดอกงามในยามสนธยา
บานแฉ่งเหลืองละออหอมไกล คาต้นพราวทั้งปี 
ไม่มีวันหยุดเสน่ห์ห่างหาย..
เธอเป็นพันธุ์ไม้ไทย ที่มีใบเขียวใสซื่อ
ที่ทื่อๆแทงช่อพุ่งตรง ไต่ตามใจจากระแนงข้างล่าง 
ถึงดาดฟ้ากว้างระเบียงบน..
ที่ฉันนี้ต้องค่อยค่อยดัดประคบประหงม ให้ไต่ตามฝัน 
เป็นลายแฉล่มแกล้มคลอตา 
เคลียกระจกบานกว้างให้เผยงาม 
ให้เขียวสดใสสว่าง เลื้อยพันชูช่อ ละออยามแย้มยล..
ในยามเย็นย่ำ จะพลันเพลินตะลึง
กับแม่ดอกพุดซ้อน ซ่อนกลิ่น 
ราวผู้หญิงที่หวานเสน่ห์ในงามเรียบง่าย 
น่าเข้าใกล้สัมผัสล้ำลึก ถึงจิตวิญญาณ 
ที่สะอาดละออรอคนเข้าใจในงามนั้น..
ฉันคิดฝัน ไปไกลในวันนี้ 
ถ้าเปรียบชีวีฉันเป็นมาลีละออ 
ฉันจะขอเลือกเป็นดอกใดหนอ..ในวัยวันนี้
ที่ผันผ่านมา...
ฉันคิดเอาเอง..ว่าถ้าจะให้เลือก เป็น 
ก็ขอเป็นเฉกเช่นดังดอกหญ้า ไร้กลิ่น สิ้นเจ้าของ...
มีอิสระเสรี ที่จะบานชูช่อล้อลมไกว ในทุ่งกว้าง 
กับฟ้าคราม เมฆขาว กับเงียบงามกลางใจพสุธา
ในราวไพร แม้จะสิ้นไร้ใครเด็ดดมเด็ดดอม..
ก็ขอยอมเพื่อเคียงฝันเคียงธรรมชาติอย่างเสรี
ที่จะฝันไกล มีเส้นไหมไยรักถักทอทอด
ให้ล้อฝันจนตราบถึงวันสุดท้ายแห่งชีวี..ที่แสนสั้นยิ่งนักแล้ว
แล้วในยามนี้..ที่รอนรอนสนธยา
กับฟ้ากว้างสีเงินงามเข้มเบื้องบนระเบียง....
ฉันจะทอดตัวนอนหลับตานิ่งนาน 
ทิ้งเรื่องราวรานร้าวทุกสิ่งที่ผ่านมา ให้ผ่านไป
หลอมละลายใจและร่างเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง..รายรอบ..
เงี่ยหูฟัง..เสียงนกกา บินกลับรัง 
จ้อกแจ้กจอแจ.... 
เหมือนดั่งดวงใจฉันพะว้าพะวังอยากคืนกลับหลังถิ่นทะเลกว้าง....
ไปนอนอ้างว้างดายเดียวรอตะวันตกดิน..ตราบชีวินจะสิ้นเป็นนิรันดร์!