ความรักไม่รู้จบ!

พุด

 http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=65 
พี่ที่รัก........
ฟ้าใกล้สว่างแล้ว...
เสียงนกการ้องจุ๊บจิ๊บระงม.....
อากาศเย็นสดชื่น......กลิ่นการะเวก แก้ว..
จำปี ...และพันธุ์ไม้ไทยนานา...ส่งกลิ่นหอม......
อวลละมุนมากับสายลมเยือกเย็น....ยามอุษาสาง
หวันจุดเทียนหอม...ตามมุมต่างๆของบ้าน....
และจุดตะเกียงโบราณแสนรักเพื่อเขียน
จดหมายถึงพี่....เปิดเพลงซึ่งอยากฝากไปกับสายลม....
ให้พี่ได้ยินคำครวญคร่ำ.........


ตอบใจตัวเองมานาน..
.แอบรอคอยเธอก็รู้.......
อยากให้เธอลองตรองดู......
ในความทรงจำ..เก็บไว้.....
ต่างคนมีทาง..ต้องเดิน ........
.อาจมีเวลาต้องไกล....
.หนึ่งคนยังคงรอใจ
ยังคงคอยไปอย่างนั้น ..........
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า....
หากยังมีใจคุ้นกัน....
จะโยงใยความสัมพันธุ์
มาจนพบกันใกล้ตา.......
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ.....
แบ่งปันในยามทุกข์ตรมไม่หวั่น.....
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกันจนเต็ม .........................


หวันคิดถึงพี่เหลือเกินค่ะ 
ในเวลาอย่างนี้ บรรยากาศอย่างนี้..และกับใจดวงนี้..
ที่แสนสงบสุข...แต่ว้าเหว่ลึกล้ำ....จนเกินใจจะทน......
หวันตื่นมาเพื่อเตรียมของจะไปใส่บาตร...
เช้าวันนี้......เป็นวันสำคัญของคนไทยทั้งชาติ......
พี่คงทราบดี คงซึ้งดี ว่าวันที่ 12สิงหาคม
ของทุกปีนั้น เป็นวันที่ยิ่งใหญ่
 มีค่ามหาศาลต่อใจของพสกนิกรชาวไทยเพียงใด.....
หวันเป็นเพียงธุลีเล็กๆที่ตั้งใจจะทำทุกสิ่งที่ดีงาม..
เพื่อถวายแด่พระองค์ท่าน
หวันคิดว่าวันนี้คือวันที่..เรา..
คนไทยทุกคนได้ร่วมร้อยดวงใจเป็นหนึ่งเดียวกัน...
เพื่อประสานสามัคคี..และ.
.แสดงความจงรักภักดีที่ตราตรึงในใจของเราทุกคนชั่วกาลนาน
พี่คะ....หวันเตรียมจัดของไปวัดด้วยใจ
ที่อิ่มเอิบอย่างเหลือเกิน........
ใจดวงเล็กๆดวงนี้อยากย้อนวันคืนกลับ....
ไปเป็นเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้งหนึ่ง


หวันยังจำได้ดีถึงยามเช้าแสนงาม..
ของชีวิตบ้านนอกของหวัน....
ยามเช้าที่เป็นวันสำคัญๆของชีวิต...
ที่หวันจะต้องตามคุณย่าไปวัด..
ไปทำบุญตามประเพณีไทยของเรา....
ที่หล่อหลอมให้วิถีไทยของเรามีความสงบงาม..
เรียบง่าย มากล้นน้ำใจ..ต่อทุกสรรพสิ่ง.........
หวันจะตื่นมาพร้อมกับเสียงไก่ขัน เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก....... 
กลิ่นดอกราตรี โมกและดอกพุดริมรั้ว ได้น้ำค้างยามเช้าพรมพร่าง 
มาหอมอวลปลุกนิทรา ......
เสียงถ่านประทุ
กลิ่นข้าวหอมร้อนๆที่เดือดปุดๆบนเตา 
เสียงตำน้ำพริก เสียงภาชนะกระทบกัน
ล้วนแล้วแต่เป็นเสียงที่ทำให้หวันลุกจากที่นอน......
หวันมีหน้าที่จะต้องเตรียมดอกไม้เพื่อไปถวายพระ...
เป็นดอกไม้ที่หวันเก็บจากริมรั้วบ้าน
ชบาแดงจัดจ้าน .....บานชื่นหลากสี
ที่หวันคิดว่าคงแทนความเบิกบานร่าเริงใจ......
ดาวเรืองเหลืองละออ....
แทนความสว่างไสวของชีวิตชีวา.....
ทุกๆดอกคือความงามที่หวัน
คัดสรรด้วยใจดวงงามของหวันเอง.....
เอาความอิ่มเอิบของใจที่ใสงามและเย็นฉ่ำราวน้ำค้างยามเช้า
มาผูกเป็นช่อร้อยรัด ........
ทุกๆสิ่งที่เรานำไปวัดมาจากใจที่งามล้ำค่าดั่งมณี............


หวันจะช่วยคุณย่าจัดของทุกอย่างใส่ลงใน..กะเฌอ....
ซึ่งบ้านหวันเรียกอย่างนี้..
.กะเฌอ..คือภาชนะที่สานละเอียดยิบ 
ด้วยไม้ไผ่ตอกละเอียด ด้วยฝีมือวิจิตรบรรจงของคนทางใต้
นำมาถักทอเป็นลวดลายงาม
ทุกวันนี้ที่บ้านหวันยังมีอยู่หลายใบ 
และพี่จำได้ใช่ไหม มีใบหนึ่งเป็นใบเล็กๆที่พี่อุตส่าห์
แอบไปให้เค้าสานให้หวัน 
เป็นของขวัญชิ้นพิเศษ 
ที่หวันน้ำตาซึมเมื่อได้รับ 
ความพิเศษที่เหนือค่า เหนือราคา...
.
เพราะหวันซึ้งใจเหลือเกินที่คนที่หวันรักนักรักหนา ..
และเรียกว่าผู้ชายคนพิเศษของหวัน...เข้าใจ
และมองเห็นความงามความละเอียดอ่อนเฉกเช่นใจเราเป็นดวงเดียวกัน
พี่คะ........ หวันเคยกลับไปบ้านที่เกาะ 
และพยายามหามาเก็บไว้ เพราะหวันทราบดีว่า
ของเหล่านี้นับวันจะหายากยิ่ง......
หาคนใจดวงละมุนฝีมือละไมละม่อม....ที่จะมาประดิษฐ์
ประดอย ด้วยใจดวงงามทั้งดวง..ทุ่มเท..ถ่ายทอดยากยิ่งนัก...........
บางครั้ง..เวลามีงาน หวันจะนำมาใส่ผลไม้
และหวังว่าแขกของหวันสักคน
ที่มีใจละเอียดอ่อนจะมองเห็นรายละเอียดของงานแห่งชีวิตนี้......
แต่น้อยคนนัก
ทุกคนมัวแต่ดื่มกิน เฮฮาปาร์ตี้จนหลงลืมและมองข้ามไป
เราคนไทยยังโชคดีนัก 
ที่..สมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถองค์มิ่งขวัญ..ของเรา
พระองค์ท่านทรงรัก ทรงห่วงใยงานศิลปกรรมทุกประเภท
และมีโครงการศิลปาชีพ
เพื่อส่งเสริม สนับสนุน และอนุรักษ์งานศิลปของไทย
ให้ดำรงอยู่ เพื่อเป็นมรดกทางวัฒนธรรม
ที่น่าภาคภูมิใจชั่วกาลนาน
พี่คะ...โลกทุกวันนี้หมุนเวียนเปลี่ยนผันไป 
ชีวิตทุกคนรีบเร่ง..ต่อสู้ แย่งชิง
เพื่อให้ได้มาสนองโลกแห่งวัตถุ 
คงมีน้อยคนที่จะมีเวลามามองเห็นความงามประณีตของวิถีชีวิต
และมีเวลามาประณีตกับจิตภายใน แม้กระทั่งการเตรียมของไปวัด....
หวันถึงแสนเสียดาย เสียใจกับวิถีชีวิตสงบงาม 
ที่หวันเคยมีเคยเป็นเคยได้สัมผัส 
แต่หวันยังเชื่อมั่นว่า 
ในบางชนบทที่ห่างไกลของประเทศเรานี้
จะยังคงเหลือวัฒนธรรมทางใจให้โลกนี้มีวิถี
ที่จะนำเราเดินไปตามเส้นทางสายงามของชนบท
ที่รายเรียงไปด้วยนาข้าว 
พระอาทิตย์ดวงโต ลัดเลาะผ่านกองฟาง ข้ามลำประโดง
เพื่อใช้เส้นทางสายสวยที่ธรรมชาติหยิบยื่นมาให้นี้.......
นำเราไปสู่เส้นทางใจ
ที่จะกล่อมเกลา ให้ใจของเรา สะอาด สว่าง สงบ.............
และสร้างรากฐานความสุขทั้งสิ้นทั้งมวลของชีวิตเราหนึ่งนี้ 
ที่เราต้องอาศัยใจที่สว่างล้ำด้วยปัญญาแห่งการเรียนรู้ 
เพื่อจะมองโลก มองชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น
พี่คะ........พี่ทราบดีทุกๆโอกาส 
ที่หวันเดินทางกลับบ้านเกาะของเรา หวันจะออกจากบ้าน
ตอนตีสาม ตีสี่ หวันจะเตรียมของใส่ท้ายรถเอาไว้ 
และไม่ลืมเลยที่จะเตรียมของพร้อมที่จะใส่บาตร
ไปด้วยทุกครั้งครา..............
หวันจะชงกาแฟหอมอ่อนๆ มีกลิ่นช่อเล็บมือนาง
จากประตูรั้วบ้านแกล้มกลิ่นกาแฟ
ในรถ เพื่อรับอรุณรุ่งแสนงามของชีวิต
 และจะเปิดเพลงเย็นๆคลอเคล้า...........


ยามอุษาฟ้ากระจ่าง 
ทั่วนภางค์สว่างแล้ว....
ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว
สว่างแล้วนะแก้วตา.....
แจ้วจำเรียง เสียงกระซิบสั่งดังสัญญา
กระซิบคำรักว่าอุษาสวาทวอน
อย่าข้องใจมอบฤทัยไว้ด้วยกัน 
ยามน้องหนาวตัก 
พี่ซบดวงพักตร์
อบไอรักให้อุ่นพลัน....
อย่าโศกสันต์ ขวัญตา
เจ้าอย่าลืมสัมพันธ์
ปองรักกันจนวันตาย........................


และเมื่อพ้นจากกรุงเทพ.....
แหงนมองออกไปยังฟากฟ้ายามเรื่อเรือง
ดาวดวงโตที่ระยิบระยับ จันทร์สีทองสุกปลั่งค้างฟ้า 
จะทำให้ใจเรา มีพลังรับความเบิกบานในเช้า
วันใหม่ของโลก
เมื่อเข้าเขตเพชรบุรีเมืองน้ำตาล....
พี่ที่รักจะเห็นสองข้างทางที่จะทำให้
ต้องตื่นจาก ภวังค์....
พระอาทิตย์จะค่อยๆชักรถโผล่พ้นดงตาลออกมาเยี่ยม
เยือนทายทักโลก ....
ลำแสงสีทองจะค่อยๆ ทาบทา โลมไล้นาข้าว ราวกับจะค่อยๆ
พรมจูบลูบไล้ทุกรวงเรียว
เพื่อเผยอแย้มบานรับพลังแห่งชีวิต
นกกา..ผีเสื้อบินว่อน..
นกกระยางขาวราวภาพวาดสลับกับความเขียวขจี
ของพืชพรรณทุกกิ่งใบ 
ทุกสรรพสัตว์ตื่นมาอย่างเริงร่าเพื่อสู้ฝัน สู้วันใหม่
ทิวเขาสลับสล้าง.....
เป็นฉากงามตระการตาตระการใจจนตื่นตาตื่นใจ...........
เบื้องหน้านั้นคือโลกแห่งความฝัน..
หรือโลกแห่งความจริง.....ใกล้ตาใกล้ใจจน
เราสัมผัสได้ ......
และที่นั่นจะมีพระภิกษุเดินเป็นแถวยาวเพื่อให้ชาวบ้านใส่บาตร
หวันพรรณนาความงามที่ธรรมชาติเมตตา
ให้แก่มวลมนุษย์ออกมาเป็นภาษา
เขียนยากลำบากยิ่ง 
นาทีนั้น หวันอยากเกิดมาเป็นกวี 
อยากเกิดมาเป็นนักประพันธ์เอก
 อยากเกิดมาเป็นนักวาดรูป......
ที่จะได้สะท้อนใจ ....สะท้อนความงามออกมา
ให้โลกรับรู้ได้อย่างหมดจด 
เท่าที่ใจของหวันได้สัมผัสเห็นงามละเมียดละไมนี้
จากใจที่อ่อนโยนดวงนี้
พี่คะ.......หวันเล่าไปยาวเลย 
เพราะอยากจะบอกผู้ชายคนดีคนพิเศษสุด
ของชีวิตหวันให้ได้รับรู้ถึงความคิด..
ความรู้สึกของหวันที่ยากนักที่ใครจะได้สัมผัสและ
หยั่งถึง ดังเฉกเช่นพี่ 
ซึ่งพร้อมเปิดห้องหัวใจที่จะเข้าใจเสมอมา..และคงตลอดไปนะคะ
หวันกลับจากวัดก็มาเขียนจดหมายนี้ต่อ 
คงเป็นจดหมายที่ยาวมาก เพราะหวัน
ใช้ใจทั้งดวงของหวันเขียนทุกสิ่งถึงพี่....
ไปวัดวันนี้ หวันมีความสุขมากล้น
 ลั่นทมขาวคู่ใจหวันยังบานอวดดอกสะพรั่ง
หวันทรุดตัวนั่ง..และเก็บดอกร่วงหล่นมาทัดหู 
ใจหวังจะให้หอมไปถึงเส้นผม โลมไล้แทรกซึม
ไปประโลมใจดวงร้าวให้สร่างซาจากคิดถึงพี่......
หวันชอบวัดนี้ เพราะเป็นวัดที่มีต้นไม้มากมายราวจำลองป่ามา
หวันชอบเดินทอดน่องชมนกชมไม้.......
และคิดไปว่านี่คือสวนแห่งธรรม..........
ธรรมชาติจริงๆ........
ที่นี่มีหนังสือธรรมมะมากมายให้อ่าน
 เพื่อกล่อมเกลาจิตใจ
และค้นหาแสงธรรมแห่งจิตวิญญาน 
เหล่าพระสงฆ์ที่เป็นตัวแทนของพระบรมศาสดา
ได้เขียนชี้ทาง นำทาง หลวงพ่อพุทธทาส....
หลวงพ่อปัญญา.....หลวงพ่อเทียน...
หลวงพ่อชา ....หลวงพ่อจรัญ.........
และอีกนับไม่ถ้วน..............ในเส้นทางสายจิตนี้
อยู่ที่เราจะมีดวงตามองเห็นธรรมหรือไม่.........................
และค่ำคืนนี้......
หวันก็ไปที่ศูนย์เมืองทองใกล้บ้าน ซึ่งกำลังมีงานค่ะ...
.เพื่อไปจุดเทียนถวาย
พระพรแด่พระองค์ท่าน..
มิ่งขวัญของใจปวงชนชาวไทยทุกๆดวง.........
หวันน้ำตาซึม.....
เมื่อมองเห็นแสงเทียนพริบพราว สว่างไสว ตอกย้ำใจให้รู้ว่า
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใจของคนไทยทุกดวง
ก็ยังมีที่ยึดเหนี่ยว แน่นเหนียวเป็นหนึ่งเดียว
ด้วยพระเมตตา บารมีจากน้ำพระทัย ที่ปกเกล้า..
ปกกระหม่อมมานานนับหลายทศวรรษ
หยดน้ำตาเทียน 
ทำให้นึกถึงพระเสโทจากพระวรกายของพระองค์......
ที่ยอมทุ่มเทจนแทบทานทนไม่ไหว 
เพื่อพลีให้แผ่นดินนี้ มีสุข สงบ ร่มเย็น
เป็นแผ่นดินธรรม แผ่นดินทอง เพื่อลูกหลานชาวไทย.........
หวันน้ำตาซึมด้วยปลื้มปิติ ด้วยสำนึก 
ด้วยใจที่ตั้งมั่น....ว่าแม้เราจะเป็นเพียงธุลี
แต่ทุกธุลีนี้คือส่วนหนึ่ง
ที่จะหลอมรวมให้ไทยนี้มีแผ่นดิน
ที่เราจะเชิดหน้าบอกใครได้อย่างภาคภูมิ
ว่า..........เราคือคนไทย ..เรามีแผ่นดินของเรา .....
เรามีพระมหากษัตริย์ไทยและพระบรมราชินีนาถที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
เกินจะเปรียบปาน......................................
พี่ที่รัก......หวันหวังว่าพี่ซึ่งเป็นข้าราชการ..
ข้าของแผ่นดินนี้ คงทำหน้าที่ได้มากกว่าหวัน
งานของพี่ปกป้องแผ่นดินนี้โดยตรง...
หวังว่าพี่คงรู้ว่าหน้าที่ของมนุษย์นั้นคืออะไร
โดยเฉพาะหน้าที่
ของลูกผู้ชายคนดี ต่อแผ่นดิน ต่อชาติ 
และเพื่อให้ผู้หญิงคนนี้ของพี่ภูมิใจ........
หวันคิดถึงพี่มากล้น มากเกินกว่าจะบอก 
มากเกินกว่าจะนำสิ่งใดๆมาเปรียบเปรย
แผ่นฟ้า แผ่นดิน แผ่นน้ำ น้อยไป
เมื่อเทียบกับใจดวงนี้ที่รักพี่แน่นหนักนัก
หวันขอฝากบอกเพียงว่า 
เหนือความรักระหว่างเราสอง 
หวันอยากให้พี่รักแผ่นดิน
ของเรา เพราะเราได้เกิดมาเพื่อพบ.....
และรักกันก็เพราะผืนดินไทยแห่งนี้......นะคะคนดี
.............


ภาพประกอบที่เห็นคือพะงันงาม 
และจากสวนทะเลขวัญของพุดพัดชา
จะเดินขึ้นมามองวิวงามเฉกสวรรค์ลอยเลื่อนมาเยือนหล้าได้ค่ะ
และหากอ่านคลอเพลงแคริบเบี่ยนบลูประกอบนะคะคงยิ่งบรรเจิดค่ะ
ด้วยรักล้นใจไม่รู้จบค่ะ