รอ!

พุด

ฉันนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ ..........
ตรงหน้า..ค่ำคืนนี้มีดอกเล็บมือนาง เต็มโถแก้ว 
บานสวยสามสีแข่งกันแดง ชมพู และขาวนวล 
เหนือขึ้นไปเป็นบอนกระดาษ 
ที่มาวันนี้แผ่ก้านใบโชว์เขียวใสละออ
กลิ่นตะไคร้ผง..หอมอวลแกล้มมากับสายลมเย็น
กับกลิ่นธรรมชาติงาม  
ฉันมองตั๊กแตน..สองตัวที่สานด้วยใบตาล 
ที่ล้อลมอยู่ตรงหน้า ที่ฉันนำมาเสียบแขวนไว้
กับกิ่งก้านบอนให้กวัดแกว่งไปตามแรงลม.. 
เป็นฝีมือละอียดละออ ของหนุ่มน้อยชนบท
ที่ดวงตาใสซื่อ เว้าวอน ให้ฉันช่วยซื้อมาสักสองตัว.
ตอนที่ฉันแวะทานข้าวที่ชะอำ...
 ด้วยคำวอน...
ผมจะหาตังค์ซื้อกระเป๋าสักใบ 
ใบนี้มันขาดแล้วขาดอีก เขาชี้ไปที่..
กระเป๋าเก่าๆที่ขาดกระรุ่งกระริ่ง
ที่สะพายอยู่บนบ่าไว้เก็บข้าวของ  
ฉันเบือนหน้าหนีด้วยสะเทือนใจ.. 
เพราะสิ่งที่ตามมาในคลองตาที่ฉันเห็น 
มิใช่เพียงกระเป๋าขาดๆเพียงนั้น 
แต่ยังเสื้อผ้าที่..เขา..สวมใส่อีกเล่า..
ก็เก่าแสนเก่าคร่ำคร่าดำปี๋ขาดพอกัน  
โลกหนอโลก..หลุยส์วิตตองหนอหลุยส์วิตต๊อง 
ที่สาวๆไฮโซซื้อกันใบละหมื่นละพัน  
ฉันสัญญา..สัญญากับใจตัวเองนาทีนั้นว่า.. 
ฉันจะกลับไปที่นั่น ร้านนั้นอีกครั้งครา 
เพื่อจะหากระเป๋าใบใหม่ไปให้ 
หวังว่า..เขา..คงยังอยากได้อยู่นะ 
อีกไม่ช้านาน..  
และจะขอซื้องาน งามฝีมือประณีต 
ตั๊กแตนสานสวยมาอีกสัก10ตัว
ที่เขาใช้ สมองใสซื่อใช้มือแสนดีที่ซื่อสัตย์สุจริตถักทอ.
ด้วยดวงใจ..งดงาม  
ฉันจะนำมาแขวนเตือนใจ..นี้.
เพื่อบอกว่าความพอ..ความดีมันอยู่ตรงนี้ 
ที่สมองด้านขวาและหน้าอกข้างซ้ายนี้ที่มีใจดวงเดิมดวงดี
ที่คิดเป็นเห็นงามง่าย ใกล้ตัว ใช่อื่นไกล ใช่ไหมคนดีทุกดวงใจของพุดพัดชา