เช้าวันอาทิตย์!

พุด

 
 เช้าวันอาทิตย์..ที่อากาศแสนสดใส...
ท้องฟ้าสีน้ำเงินจัดจ้า...ท้าแดดกล้า..สว่างไสว..พาให้ใจดวงเป็นสุข....... 
 และอยากไปทำบุญตักบาตรที่วัด....
ไปฟังพระเทศน์..ให้ศีล..ให้พร.......  
ไปทายทัก....ต้นไม้ทุกต้น..
ที่ร่มรื่นเรียงราย..มากมายนานาพรรณ..
ราวนั่งอยู่ในไพรพฤกษ์พง.....
ที่มิใช่ป่าคอนกรีต.....ผืนแล้งราวทะเลทราย.........   
วันนี้ดวงดีใจ..
ที่ได้เห็นลั่นทมขาวยังพราวดอกดวง..
แม้จะดูหม่นเศร้าเคล้าใบเขียวเข้มขจี..ที่หน้าโบสถ์งาม..  
ได้เห็นดอกทองหลาง..ที่สลัดใบ..ร่วงกราว..
ทิ้งกิ่งก้านยาวให้..ดวงดอกแดงงามเจิดจ้า..เฉิดฉาน..
ราวตะวันแรงแผดแสงกล้า..ท้าลมร้อน..ทายทัก......   
ดวงอธิษฐานจิต..นิ่ง..นาน..ทุกครั้งที่ตักบาตร.........  
เกิดชาติหน้า..ชาติไหน..ให้ใจดวง..และผู้อันเป็นที่รักยิ่ง..มิ่งมิตรชิดใกล้....
จงได้เกิดมาพบ......  พระพุทธศาสนา..
ที่มีแก่นแท้นำพา..ใจเรานี้..ให้สะอาด..สว่าง..สงบ..
ดังน้ำค้างบริสุทธิ์ใส..ทุกภพ..ทุกชาติไป   
ดวง..อยากบอกทุกคนว่า.....
การไปวัด..มิใช่สิ่งที่ควรเมินหนี..แม้ในวัยแรกรุ่น.......  
เพราะการไปวัด..คือการฝึกจิต..เตรียมใจของเรา..
ให้ประณีต..ละเอียดอ่อน..เพื่อให้ถึงพร้อม...
อย่างที่มนุษย์  พึงใฝ่หา..ความดี..ความงาม..ความละมุน...
มาเติมจิต....เติมใจของเรานี้......ให้เต็ม......   
ตื่นเช้า..ยามอุษาฟ้าสาง....
เพื่อฟังเสียงนกกา..ที่ร้องรับ..อรุณรุ่ง.......  
เปิดเพลงไพเราะ..ที่คุณชื่นชอบ...
จุดเทียนหอมงาม..วับแวม..ตามมุมต่างๆของบ้านน้อย...หลังงาม  
ให้ใจสดชื่นเบิกบาน..รับวันดี..วันใหม่อย่างผู้มีใจงามพร้อม....... 
 หุงข้าว..ให้กลิ่นข้าวหอมอวลตรลบ...ไปทั้งครัว...
เตรียมอาหารคาว..หวาน..ไว้ให้พร้อมพรั่ง......   
พับดอกบัวงาม..นิ่มนวลเบามือ..ด้วยดวงใจอิ่มบุญ..
ชุ่มฉ่ำราวหยาดน้ำค้างพิสุทธิ์ใส.....
มาจากใจที่  แสวงดี...แสวงงาม...
น้อมรับมงคลบัว...มงคลดี..มงคลชีวีนี้ให้เราเอง......   
เลือกวัดใกล้บ้าน.....เรียบง่าย....
มีคำเทศน์สอนใจที่เข้าซึ้งถึงธรรม...
เพื่อน้อมนำ..
ให้เริ่มต้นวันใหม่...อาทิตย์ใหม่..ผ่องใส..สวยงาม..ทุกวารวัน...........   
ดวง...อยากถ่ายทอด..คำสอนซึ้งถีงทุกคนแบบง่ายๆ..
ไร้ความน่าเบื่อ..เพียงนำมาพินิจนำทางสว่างกระจ่างใจ  
ด้วยรักและปรารถนาดี.......มากล้น.....   
คนเรานี้..เกิดมามี..ใจและกาย..เป็นของคู่กัน....
ใจมีหน้าที่ต้องปกครองกาย..รับผิดชอบ...
ใจจะได้รับความทุกข์มากกว่าสุข...ก็เพราะหลงรักกาย....
ใจคอยคิดแต่รักกาย....
แต่งให้กายงามเลิศล้ำ 
หาเครื่องมาประดับ  มากำนัลกาย.
.แหวนเพชร..สร้อยเพชร....และ...อีกมากมายสารพัดวัตถุ.......   
แต่กับใจ....ใจลืมใจ..ไม่ได้แต่งให้งามบ้างเลย..
ทั้งๆที่..มีผู้เปรียบเอาไว้ว่า.......  
ใจและกาย..คือเพชรในหิน.......  
กายคือหิน.....ใจคือเพชร.......  
เพชรซ่อนอยู่ในหินฉันท์ใด...
ใจอันมีค่าสูงสุด..ก็ซ่อนอยู่กายฉันท์นั้น........  
แต่เรากำลังโง่งม....ทิ้งเพชร..
แล้วแบกหินอันหนักแสนหนักเอาไว้..มิปลดปล่อย...........   
ใจเป็นดั่งนาย..กายเป็นเพียงบ่าว..มิใช่ดอกหรือ....
ถ้าเพียงแต่จิตของผู้ใดคิดดี..มีปัญญา..ก็จะสั่งกาย  
ให้ทำสิ่งดีดีตามไปด้วยโดยง่าย........  
แต่ถ้าจิตไม่ดี..ก็สั่งกาย..ให้สนองกิเลส..ตัณหาพาให้ชีวิตมืดบอด........  
จิตที่พอ.....จิตที่หยุด...จะเข้าใจว่า....
กายนั้นหนา..แค่เครื่องมือ..เพื่อนำพาให้ใจทุกข์ทุรนทุราย......  
เวียนวน..ซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า....ราววิบากกรรมมิรู้สิ้น.........   
ถ้าเราทุกคนมีดวงตาสว่าง...มองเห็นแสงธรรมน้อมนำใจ...
.จะควบคุมจิตได้...และจะสิ้นไร้ทุกข์ทั้งมวล  
ฝึกให้จิตมีศีล...สมาธิ...และจะมีปัญญา..แยกแยะ..ดี..ชั่ว....
ขจัดและหาเหตุแห่งทุกข์ที่เกิดจาก......  
ความไม่รู้จักพอ....รู้จักหยุด........   
คำว่า.....พอ....มิใช่หมายความว่า....ขาด...
แต่หมายถึงความพอดี..พอใจ..เพียงพอ..พอเพียง.....  
ที่มีสมดุล...ให้ชีวิต..ไม่กระหายอย่างไม่รู้จบ..ในลาภ..ยศ..และวัตถุ 
ที่ต้องการไม่มีวันจบสิ้น  ตามกระแสโลก..ที่หมุนวน..ให้หลงผิด..
ไม่คัดสรรเฉพาะสิ่งดีงามให้กับตัวเราเองอย่างมีสติปัญญา   
ความเอ๋ย..ความสุข..ไม่ต้องใช้เงินซื้อหา..
หากแต่มันอยู่ใกล้แสนใกล้...ภายในใจเรานี่ เอง...... 
เราจะค้นพบมันหรือไม่หนอ................  
เข้าใจมันหรือไม่หนอ...
ถ้าไม่พยายาม..จิตเราไม่มีวันหลุดพ้น.
.และต้องเวียนว่ายกลับมาใช้กายสนองทุกข์  
มิมีวันจบสิ้นชั่วกัปป์กัลป์..........   
หาความสุข..ให้พบเจอ..แตะที่ใจเรานี้..คิดดี..คิดเป็น......  
พอใจ..พอเพียง..ไม่ทุรนทุราย..ไม่ว่าเรื่องราวใดใด.....  
ขจัดส่วนเกินออกไป..จากใจนี้ที่หมองเศร้า..
ไม่แบกให้ใจหนักจนเกินทานทน  
ไม่ว่ารัก..สมหวัง..ผิดหวัง..รักแค่รักอย่างถูกทาง..อย่างพอเพียง......  
เมื่อยังเป็นมนุษย์...จงรัก..ให้เป็น.......  
รักใจมากกว่ากาย...ใช้ใจดวงดี...ดวงงาม...
ให้ความรักต่อเพื่อนมนุษย์....เอื้อเฟื้อ..แบ่งปัน..... 
ละทิ้งส่วนเกินที่มากมี.....ให้แก่ผู้ยากไร้....
แล้วเราจะค้นพบว่า........    
คำว่าพอคือ..พอดี..พอใจในชีวิตหนึ่งนี้ที่ได้เกิดมา..
และยังคุณค่าต่อตัวตน..และเพื่อนร่วมโลก  
ไม่โศกไม่เศร้ากับสิ่งใดใด..
ใจถึงจะพบกับสันติสุขที่จริงแท้แน่นอน...ตราบชั่วกาลนาน......   
เหมือนดังที่....พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระราชทานคำสอนเอาไว้ว่า.........  ........Our Ioss is our gain.....................