จำวันเวลาไม่ได้ รู้แต่ว่าหลังสงครามไม่นานนัก วันตัดสินก็มาถึง แทบจะไม่มีใครเหลือให้ตัดสิน คนส่วนใหญ่ ถูกภัยธรรมชาติฆ่าตัดตอนไปจนหมด ใช่ภัยธรรมชาติ...ของโลกที่ไม่เหลือแม้แต่ซากใบไม้ ภูเขาไฟระเบิด แผ่นดินไหว น้ำท่วม ทุกคนปรารถนาซักอย่าง...แต่มันก็ไม่มีมา ที่เราพบก็เพียง ฝนไม่ตก แดดไม่ออก นี่แหละภัยธรรมชาติครั้งร้ายแรงที่สุด ไม่มีปรากฏการณ์ธรรมชาติใดใดเลย เมฆไม่กลายเป็นฝน น้ำไม่ระเหยเป็นเมฆ ออกซิเจนเริ่มลดลงไปเรื่อยๆ นักวิทยาศาสตร์สิ้นทาง ใครจะสร้างออกซิเจนให้โลกทั้งโลกได้นอกจากผู้ที่สร้างโลกขึ้นมา เราเริ่มทำสิ่งที่บรรพบุรุษของเราเคยทำ วัฒนธรรมที่ไม่มีวันเสื่อมไปจากคน เราเริ่มอ้อนวอนกราบไหว้ .......................................... ในที่สุด ท่านผู้นั้นก็มา ในลำแสง...สีดำสนิท ข้ามิอาจแยกแยะ มัจจุราชหรือทูตสวรรค์ สิ่งนี้ไม่อยู่ในคำภีร์เล่มใด ณ เบื้องหน้าของแสงสีดำ ผู้ที่รอดชีวิตถูกรวบรวม ทุกคนค่อยๆหายเข้าไป...ไม่เหลือคนบนโลกนี้อีกแล้ว /(-_-)
เจ้าขาว 9 มิ.ย. 2546 12:22 น. - ID 34968 
1887
1
0
10 มิถุนายน 2546 12:50 น. - comment id 144432
สรุปแล้วนี่คือตอนจบ ใช่ไหมค่ะ มีความรู้สึกว่าตั้งแต่ภาคแรกถึงภาคสุดท้ายที่อ่านมา เป็นการกระทบกระเทียบเปรียบเปรยทีได้ให้แง่คิดอะไร หลายอย่าง ยอมรับค่ะว่าการแต่งลักษณะนี้ต้องใช้ความสามารถเป็นพิเศษมาก ชื่นชมผลงานทุกบทที่คุณเขียนมาเลยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
