*+*+*บทสนทนาระหว่างประภาคารและทะเล*+*+*

13 นางมาร

ท่ามกลางท้องน้ำสีคราม ใต้ผืนฟ้าสีฟ้าเข้มจัดไม่แพ้ท้องน้ำ ดวงตะวันสาดแสงแรงกล้า
     สาดส่องท้องน้ำให้เป็นประกายระยิบเมื่อสะท้อน ระลอกคลื่น
              สิ่งก่อสร้างชิ้นหนึ่ง ยืนโดดเดี่ยวกลาง เวิ้งน้ำ คอย ทำหน้าที่ให้แสงไฟแก่ผู้ที่ต้องการ 
  คอยชี้นำทาง ให้แก่คนที่อยู่ในความมืดมน  ทั้งยังเป็นหลักที่พักพิงแก่เหล่าฝูงนกนางนวลที่รอนแรมกลางทะเลใหญ่
	
	ท่ามกลางความเงียบของสรรพสิ่ง
               มีเสียงเล็กๆ พูดขึ้นว่า
                ประภาคาร เธอมีความสุขดีไหม  ประภาคารมองลงไปยัง เบื้องล่าง เสียงจากทะเลนี่เอง
 
                ฉันมีความสุขดีที่มีเธอ คอยเคียงข้าง ประภาคารตอบ
              เธอชอบให้ฉัน อยู่รอบตัวเธอหรอ แต่ว่าฉันก็มักจะเอาคลื่นไปกัดกร่อน เซาะเธอน่ะ ทะเลถามคำถามที่สงสัยมานาน
             ฉันรู้ทะเล ฉันเข้าใจธรรมชาติของเธอ  ประภาคารนึกแปลกใจที่วันนี้ทะเลส่งเสียงถามความในใจ
              เธอเข้าใจหรอ ประภาคาร ฉันเองก็โดนพัดไป พัดมา เป็นเพียง ทะเลตัวเล็กๆที่อยู่ในท้องทะเลกว้างใหญ่
	
           ประภาคาร มองดูทะเล ละลอกเบาๆ ที่กำลังรายล้อมรอบตัวเธอ เธอเอ็นดู ทะเลอ่อนวัยเช่นนี้
       นัก  เธอยิ้ม และพูดว่า
          ฉันยืนหยัดเป็นประภาคาร มาเนินนาน ฉันเข้าใจจิตใจ ของท้องทะเลเป็นอย่างดี
        
      ทะเลน้อยสาดระลอกคลื่นไปที่ ประภาคารส่งเสียงดังซ่า เป็นฟองขาว เหมือนจะให้ประภาคารกระซิบถึงความลับของทะเล
          ยามนี้เธอไม่แปรปรวน เธอจึง แจ่มใส น่ารัก งดงาม สงบนิ่ง เธอเป็นสิ่งที่มีพลังในตัวเอง
 
     ยามนั้นฉันชอบที่จะแอบชื่นชมเธอ  เธอจะส่งคลื่นน้อยๆ มากระแทกรากฐานของฉัน ทำให้ฉันได้อุ่นใจ ว่ามีเพื่อนคอยเคียงข้าง
      
   แต่ยามใดที่เธอ มีลมพายุ ด้วยลมและคลื่นทำให้ทะเล อย่างเธอคลั่ง ยามนั้น ก้อนคลื่นลูกโต
 จากเธอจะถาโถม เข้าใส่ ประภาคารอย่างฉัน
    
            ฉันยอมรับว่า บางขณะฉันรู้สึกเหนื่อยที่ต้องคอย ต้านแรงกระแทก คลื่นอารมณ์จากเธอ 
       ทะเลได้แต่ฟัง ประภาคารพูด ไม่บ่อยนักที่ทะเลจะได้ยิน แม้ทะเลจะเดินทางไปหลากหลายที่
   ได้เจอสิ่งต่างๆมากมาย แต่ก็ไม่เคยมีใครบอกเช่นนี้กับทะเล
   ทะเลได้ฟังแล้ว ก็พูดว่า
    ฉันเป็นทะเล ที่แสนอิสระ ธรรมชาติของทะเลอย่างฉัน  รักก็รักแรง
   เกลียดก็เกลียดแรง อาจทำให้ประภาคาร เหนื่อยไปบ้าง 
   เอาเป็นว่า ต่อไปนี้ ทะเลอย่างฉันจะพยายามให้ ทะเลราบเรียบพอประมาณ จะพยายามอยู่บนทางสายกลาง
  ไม่เป็นพายุลูกใหญ่ที่ถาโถมใส่เธอ แต่ฉันจะเป็นคลื่นลูกเล็กๆ ที่อยู่เบื้องล่างเธอ ให้เธอไม่รู้สึกว่าเธอ
 
 ยืนโดดเดี่ยวท่ามกล้างท้องทะเล น่ะ 
   ประภาคาร ฉันถามคำถามสุดท้ายก่อนที่ฉันจะต้องเคลื่อนตัวไปตามกระแส
  เธอ เคยอยากให้ฉันเป็น นกนางนวลที่เกาะ และหยอกล้อเธอ อยู่เบื้องบนบ้างไหม
  ประภาคาร อบยิ้ม และ นึกถึง ฝูงนกนางนวลที่มักจะบินมาเพื่อหลบภัยและพักพิง
   เธอเป็นทะเลอย่างนี้ละดีแล้ว  เพราะว่าเจ้านกนางนวล บินมาพักพิง 
ใช่ เหล่านกทำให้ฉันร่าเริงคลายเหงาได้มาก  เหล่านกนางนวล มักมีเรื่องเล่ามากมาย
เสียง ดังเซ็งแซ่  แต่คนรักสงบอย่างฉันก็ไม่ได้ต้องการให้นกนางนวลมาอยู่ใกล้และทำรัง
บนตัวฉัน และเจ้านกนางนวลบินมาแล้วก็จากไป แต่เธอเป็นทะเลที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอ  
     ประภาคารก็ยังคงยืนหยัดอยู่กลางท้องทะเลกว้าง ยังคงมีระลอกคลื่นขาวมากระทบ
ฐานของประภาคาร   มีหมู่นกนางนวลบินไปมา  แลดูงดงามอยู่รายล้อมรอบประภาคาร
 ********แล้วคุณล่ะ หากชีวิตเลือกที่จะเป็นได้จงตัดสินเองว่า คุณอยากเป็นประภาคาร  ทะเล หรือว่า นกนางนวล *********