**..ฟ้าก็มืด เมืองก็มิด สนิทเงียบ ความหนาวเยียบ เย็นเยือก เข้าเสือกไส เห็นแสงจันทร์ อ่อนทอ พอรำไร เกินแสนเกิน ไกลแสนไกล ในแวววตา **..ร่างอ่อนแรง ใจอ่อนโรย และโหยหิว มือกับนิ้ว มีไซร้ แต่ไร้ค่า ตาเคยเห็น สิ่งใด ไม่นำพา อีกแข้งขา มีไซร้ เหมือนไม่มี **..ความสามารถ หมดสิ้น ไม่เหลือแล้ว ที่กล้าแกล้ว กลับถดถอย คอยหน่ายหนี นับจากวัน พลัดพราก จากคนดี ในวิถี ชีวิต จึงปิดงำ **..ดูเวิ้งว้าง ท่ามกลาง ความสับสน อีกผู้คน คอยเปรียบ เขาเหยียบย่ำ เธอหนอเธอ ทิ้งเราได้ ช่างใจดำ ปล่อยเราพร่ำ ถึงคู่ อยู่หนใด **..ชีวิตเดิน ถึงจุด สิ้นสุดท้าย หมดความหมาย ชีวัน เคยฝันใฝ่ ขาดคนรัก ถักทอ ต่อเยื่อไย จากหัวใจ พเนจร วอนคืนดี... ด้วยความหวังดี ก.ประแสร์ ศิษยาพร ก.นพดล รักษ์กระแส ปล. เริ่มกลับมาแต่งกลอน ขอความเห็นด้วยน้าาา...ติชมได้เต็มที่ อิอิ ให้แก้ไขตรงไหนก็บอกมาได้ไม่ว่ากัน
22 เมษายน 2546 13:48 น. - comment id 129873
ดีนี่คุณน้อง ไว้เจอกัน ^__^
22 เมษายน 2546 13:48 น. - comment id 129874
มาชมค่ะ --- เพราะดีค่ะ --- อ่านแล้วเศร้าตาม ---
22 เมษายน 2546 15:04 น. - comment id 129904
เพราะมากเลยพี่ ^^ แต่พี่น่าจะแก้ตรงที่ว่าไม่มีแฟนอ่ะ (ล้อเล่น)
22 เมษายน 2546 19:01 น. - comment id 130014
แม้จะห่างไปนาน..แต่บทกลอนยังเพราะนะคะ..แวะมาให้กำลังใจค่ะ..
22 เมษายน 2546 21:26 น. - comment id 130059
การกลับมาครั้งยิ่งใหญ่ หลังจากหายไป แต่งานมา หุหุ (ล้อเล่นครับ พี่)
22 เมษายน 2546 21:26 น. - comment id 130061
เหมือนชีวิตผมตอนนี้เลยอะครับ
22 เมษายน 2546 22:18 น. - comment id 130082
ขอขอบคุณทุกๆน้ำใจครับ
22 เมษายน 2546 22:48 น. - comment id 130096
เริ่มเดินทางตามหาความรัก อิอิ
23 เมษายน 2546 01:24 น. - comment id 130125
เพราะแบบทำให้หวนวันวานขานกลอน ยังมิลืมเลือนเลย มิมีที่ติ มีแจม นกเอยเจ้าบินมาไกลแสนไกล ปีกบรรณไถยใจเจ้าอาวรณ์ จะคอยผ่อนผองเจ้าอย่าอาทร พักที่คอนค่ำคืนแล้วคลายเบาบางเถดเอย
23 เมษายน 2546 10:38 น. - comment id 130207
น้ำใจของทุกๆท่าน.. ขอรับไว้ด้วยความจริงใจ